Απιστίες και αμαρτίες

- «Εκείνη τη μέρα» (2008, Γαλλία/ Ελβετία)
- «Ο άλλος» (2009, Αγγλία/ ΗΠΑ)
- «Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι» (2009, ΗΠΑ)

O Μπρούνο Τοντεσκίνι είναι ο άπιστος σύζυγος στην ταινία «Εκείνη τη μέρα»

H συζυγική απιστία και οι τραυματισμένες οικογενειακές εστίες είναι τόσο παλιά κινηματογραφική υπόθεση όσο ο ίδιος ο κινηματογράφος, επομένως το ζήτημα δεν είναι πια αν έχεις κάτι καινούργιο να πεις (λίγοι έχουν) αλλά το πώς θα το αναπαραγάγεις. Από την περασμένη Πέμπτη προβάλλονται στις αίθουσες τρεις νέες ταινίες που ασχολούνται με τα ανεξάντλητα αυτά ζητήματα και, ενώ όλες έχουν προσδοκίες, μόνο μία καταλήγει σε αποτέλεσμα ουσίας. Εκ πρώτης όψεως είναι η λιγότερο ελκυστική καθ΄ ότι διαθέτει άγνωστους ηθοποιούς, γυρίστηκε από άγνωστο σκηνοθέτη και προέρχεται από την Ελβετία, χώρα με μηδαμινή κινηματογραφική παράδοση. Και όμως το «Εκείνη τη μέρα» αναμειγνύει έντεχνα το οικογενειακό δράμα, το θρίλερ και το στοιχείο του φαντασιακού αφήνοντας πίσω του μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας που σε σκλαβώνει. Ολα ξεκινούν όταν μια βροχερή νύχτα ένας επιτυχημένος ραδιοφωνικός παραγωγός (Μπρούνο Τοντεσκίνι), παντρεμένος με μια άχαρη γυναίκα (Νατάσα Ρενιέ) και πατέρας ενός αγοριού (Λουίς Ντισόλ), χτυπά κάτι με το αμάξι του έχοντας μόλις φύγει από το σπίτι του παράνομου δεσμού του (Νοεμί Κοσέρ). Ο Τζέικομπ Μπέργκερ δεν βιάζει ούτε εκλαϊκεύει τις καταστάσεις, μας δίνει χώρο να φτιάξουμε το δικό μας σενάριο, να δώσουμε ακόμη και το δικό μας φινάλε. Ιδιαίτερα αποτελεσματική αποδεικνύεται η μέθοδος αφήγησης, με το φιλμ μοιρασμένο σε τρία «κεφάλαια» που ξεκινούν από το ίδιο χρονικό σημείο εστιάζοντας το καθένα σε ένα από τα τρία βασικά πρόσωπα της ιστορίας.

Στα χαρτιά τουλάχιστον το ελκυστικότερο των τριών νέων φιλμ είναι ο «Αλλος» από το διήγημα του Μπέρνχαρντ Σλινκ, συγγραφέα του «Διαβάζοντας στη Χάνα». Ο Ρίτσαρντ Εϊρ (του «Ημερολογίου ενός σκανδάλου») εξετάζει την ιδιότυπη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον σύζυγο και στον εραστή μιας γυναίκας που άφησε το σπίτι της (αντιστοίχως οι Λίαμ Νίσον, Αντόνιο Μπαντέρας και Λόρα Λίνεϊ). Το πρώτο μέρος είναι το πιο αξιόλογο θυμίζοντας ντετέκτιβ στόρι, ενώ ακολουθεί τη συστηματική έρευνα του συζύγου για την ανακάλυψη του εραστή. Το ύφος αλλάζει από τη στιγμή που οι δύο άντρες έρχονται σε επαφή. Ο σύζυγος διατηρεί την ταυτότητά του μυστική αλλά δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση και κατά κάποιον τρόπο η αμηχανία του αντανακλάται στον σκηνοθετικό χειρισμό μιας ταινίας που εξαντλείται πολύ πιο πριν από τα 90΄ της διάρκειάς της.

Ακόμη φωτοχότερα όμως είναι τα πράγματα στις «Κρυφές ζωές της κυρίας Λι», ταινίας επίσης βασισμένης σε βιβλίο, στο ομότιτλο μυθιστόρημα της σκηνοθέτιδος Ρεμπέκα Μίλερ.Αυτή η φλύαρη συρραφή φαντασιώσεων μιας φαινομενικώς καλοπαντρεμένης σαρανταπεντάρας (Ρόμπιν Ράιτ Πεν) σε φάση απολογισμού ζωής (ανακαλύπτει ότι ο μεγαλύτερος σε ηλικία σύζυγός της Αλαν Αρκιντην απατά) είναι τόσο παγερά ειπωμένη που δεν σου επιτρέπει να νιώσεις το παραμικρό για τον οποιονδήποτε ήρωα της ταινίας, πόσο μάλλον για την κεντρική ηρωίδα.

• ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 2 Αυγούστου 2009