Thursday, April 30, 2009

«Η κατάσταση των πραγμάτων»


«Η κατάσταση των πραγμάτων»

  • «Η κατάσταση των πραγμάτων»(State of play). ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Κέβιν Μακ Ντόναλντ. Παίζουν: Ράσελ Κρόου, Μπεν Αφλεκ
Η ίδια εταιρία που μετέφερε τις «Αδιακρισίες» της Ινγκριντ Μπέργκμαν στο «Duplicity» της Τζούλια Ρόμπερτς δανείζεται τον τίτλο του Βιμ Βέντερς για το φιλμ αυτό.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας

Το φιλμ όμως είναι από εκείνα τα σίγουρα και ασφαλή κι επαναφέρει το δημοσιογράφο ως διαρκή κινηματογραφικό ήρωα, με τον Ράσελ Κρόου να αποδεικνύει ταλέντο για πολλοστή φορά. Το σενάριο είναι πλήρες, μεστό και το θέμα θυμίζει αχνά την ξεχασμένη ιστορία του Εντουαρντ Κένεντι και της γραμματέως του, Μέρι Τζο Κόπεχνε, η οποία σκοτώθηκε σε σκοτεινών συνθηκών ατύχημα. Το ίδιο γίνεται και στο σενάριο κι ο δημοσιογράφος αναλαμβάνει δράση εξιχνίασης. Ο Κέβιν Μακ Ντόνελ είναι καλός σκηνοθέτης, αλλά για την ώρα δεν έχει διευκρινίσει την υπογραφή του. Πιθανόν υπογραφή του να γίνει η καλή ανάπλαση μεστών σεναρίων και η παρουσία μεγάλου πρωταγωνιστή στο κέντρο βάρους.

ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 30.04.09

«Πληγές του φθινοπώρου». Μια τουρκική ταινία περιγράφει με εξαιρετικό τρόπο το δράμα των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης το 1955

«Πληγές του φθινοπώρου»

  • «Πληγές του φθινοπώρου» (Gudzsancisi). Τουρκία, 2009. Σκηνοθεσία: Τομρίς Γκιλιτλίογλου. Παίζουν: Μουράτ Γιλντιρίμ, Μπέρεν Σάατ
Οι Τούρκοι έκαναν την υπέρβαση. Να δούμε τώρα πώς θα αντιδράσουμε εμείς. Πώς θα αντιδράσουμε απέναντι στον εχθρό που βγήκε δημοσίως και παραδέχτηκε τα όσα έκανε σε βάρος μας. Δεν ξέρω αν κρύβεται ή δεν κρύβεται κάτι από πίσω, από τη διάθεση δηλαδή των Τούρκων καλλιτεχνών να δείξουν κάτι τέτοιο. Δεν ξέρω, δεν είναι δουλειά μου και δεν είμαι οπαδός των θεωριών συνωμοσίας.

Δείτε το τρέιλερ της ταινίας

Ξέρω εκείνο που είδα. Πως οι Τούρκοι στον κινηματογράφο τους κάνουν κάτι υπερβάσεις που με αφήνουν άφωνο. Οπως σε τούτη, όπου δείχνουν τα εγκλήματα σε βάρος των Ελλήνων της Πόλης κι αναγνωρίζουν ως προβοκάτσια την πυρκαγιά στο τουρκικό Προξενείο στη Θεσσαλονίκη, που ήταν η αφορμή για τους βανδαλισμούς στην Πόλη. Οσο για αυτά που ακούω περί του ότι η Ελληνίδα στο σενάριο είναι του αγοραίου έρωτα, θλίβομαι διπλά. Και επειδή ξεφεύγουμε από την Τέχνη και περνάμε στη λογοκρισία και τη φτηνή προπαγάνδα και, το κυριότερο, επειδή καταστρατηγούμε τους κανόνες της Τέχνης και του δράματος, και του δυνατού στοιχείου που χρειάζεται να βάλεις στον ήρωα ώστε να φανεί ακόμα πιο δυνατή, πιο δραματική, η υπέρβασή του.

Με καθαρά κινηματογραφικούς όρους: Το φιλμ έχει δύναμη, ροή, δράση και συνεχές ενδιαφέρον που κλιμακώνεται. Η σκηνοθέτις είναι πολύ ικανή, η παραγωγή όμως είναι μικρή και το έργο προδίδει τη στουντιακή του κατάσταση. Θυμίζει φιλόδοξη ελληνική ταινία των χρόνων του ’60, γυρισμένη στα στούντιο «Αλφα» και, ναι, το μυαλό μου πάει στα «Κόκκινα φανάρια», με τις ταραχές στο Πέραν να θυμίζουν την Τρούμπα που είχε στήσει ο Πέτρος Καπουράλης. Μιλώντας με καλλιτεχνικούς όρους, μπορώ να τονώσω το ελληνικό φρόνημα και να πω ότι ο Βασίλης Γεωργιάδης ήταν πιο άξιος στο να κινήσει μάζες στο περιορισμένο πλαίσιο ενός στημένου ντεκόρ. Επαναλαμβάνω κάτι που ξανάγραψα στον ΕΤ με αφορμή αυτή την ταινία: Στην Τουρκία το προοδευτικό κομμάτι είναι ανώτερο του αντίστοιχου ελληνικού. Απόδειξη οι εδώ αντιδράσεις. Και το ότι εμείς δεν κάναμε τίποτε για τους Ελληνες της Πόλης του ’55, ούτε ως κινηματογράφος ούτε ως Πολιτεία.

  • ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, Ελεύθερος Τύπος, Πέμπτη, 30.04.09

Wednesday, April 29, 2009

Oι αλλες ταινιες


  • X-Men, η αρχή: Wolverine***

Η πρώτη ταινία spin off που είναι αφιερωμένη σε χαρακτήρα από την ομάδα των X-Men, έχει για κεντρικό χαρακτήρα τον Γουλβερίν, τον οργισμένο ήρωα με τα μακριά μεταλλικά νύχια. Η περιπέτεια, που βασίζεται στη σειρά κόμικς της Marvel, παρακολουθεί τον Λόγκαν –όπως είναι το κανονικό του όνομα– από τα παιδικά του χρόνια, που διαπιστώνει τη μετάλλαξή του.

Μαζί με τον αδελφό του, θα ζήσουν άτρωτοι όλους του πολέμους από τον 18ο αιώνα μέχρι σήμερα και μέχρι να γίνουν αντιληπτοί από τον στρατό, που τους χρησιμοποιεί μαζί με άλλους μεταλλαγμένους για «ξεκαθαρίσματα» μυστικών υποθέσεων. Ο Λόγκαν, ωστόσο, δεν θέλει αυτή τη ζωή και αποσύρεται. Μέχρι που ο στρατός θα τον ξαναβρεί, μαζί και ο αδελφός του, που φαίνεται να καταδιώκει όλη την ομάδα των μεταλλαγμένων.

Ο Γκάβιν Χουντ, που σκηνοθέτησε την ταινία (βραβευμένος με Οσκαρ για το νοτιοαφρικανικό «Tsotsi») έχει γυρίσει μια ταινία πιστή στην αισθητική των κόμικς, αλλά με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα κινηματογραφικός και διαφέρει από την απλή μεταφορά των καρέ της σελίδας στην οθόνη. Τόσο η σκηνοθεσία του Χουντ, όσο και το σενάριο του Ντέιβιντ Μπένιοφ («25η Ωρα») δίνουν έμφαση στα συναισθηματικά διλήμματα του Γουλβερίν, ενώ κύριο προσόν της ταινίας είναι ο χαρισματικός πρωταγωνιστής της, ο Χιου Τζάκμαν. Για τους φίλους των ταινιών κόμικς ο «Wolverine» είναι μια έντιμη και αξιόπιστη πρόταση.

  • Jerichow, όνειρα απατηλά ** 1/2

Ο σκηνοθέτης Κρίστιαν Πέτσολντ είναι μία από τις πιο υπολογίσιμες δυνάμεις του σύγχρονου γερμανικού σινεμά. Πρόπερσι, μας εντυπωσίασε με την εξαιρετική «Yella». Σήμερα, δεν συμβαίνει το ίδιο με το «Jerichow» που μοιάζει σαν ελεύθερη κινηματογραφική παραλλαγή του μυθιστορήματος του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές». Η ταινία είναι ένα μείγμα ερωτικού θρίλερ και βιβλικής παραβολής με φόντο μια γκρίζα εικόνα της υπαίθρου της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Ενας απότακτος στρατιωτικός, ο Τόμας, που έχει επιστρέψει από το Αφγανιστάν, βρίσκει δουλειά ως οδηγός ενός μεσήλικα Τούρκου, του Αλί, που είναι ιδιοκτήτης μιας μεγάλης αλυσίδας καντινών. Ο Αλί είναι παντρεμένος με μια νεαρή Γερμανίδα, τη Λάουρα που έχει κάνει δύο χρόνια στη φυλακή. Η Λάουρα, στερημένη σεξουαλικά στο πλευρό του Αλί, θα αφεθεί στον πόθο του Τόμας...

  • Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 30 Aπριλίου 2009

Η ωραία του Πέραν και το πογκρόμ του Σεπτέμβρη


  • ΚΡΙΤΙΚΗ
  • Του Δημητρη Mπουρα
  • Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 30 Aπριλίου 2009
  • Πληγές του φθινοπώρου ** 1/2. ΜΕΛΟΔΡΑΜΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΔΡΑΜΑ. Σκηνοθεσία: Τομρίς Γκιριτλίογλου. Ερμηνεία: Μουράτ Γιλντιρίμ, Μπερέν Σαάτ, Οτσάν Γιαλαμπίκ, Μπελσίμ Ερντογκάν.

Το σύγχρονο τουρκικό σινεμά διακρίνεται από εξωστρέφεια και τόλμη. Τον περασμένο χειμώνα ο Νουρί Μπιλγκέ Τζειλάν ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχυ με τους αριστουργηματικούς «Τρεις πιθήκους». Σήμερα, η Τομρίς Γκιριτλίογλου μας ξαφνιάζει. Οχι με αισθητικές ανησυχίες στις «Πληγές του φθινοπώρου», αλλά με την τόλμη της να αγγίξει μια από τις πληγές που σημάδεψαν τις ελληνοτουρκικές σχέσεις στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα. Η ταινία έχει ως αφορμή το πογκρόμ του ελληνισμού της Κωνσταντινιούπολης τον Σεπτέμβριο του 1955. Το θέμα της, όμως, δεν είναι το ελληνικό τραύμα αλλά η ένοχη συνείδηση του μέσου Τούρκου, που είτε στάθηκε «ουδέτερος» απέναντι στον διωγμό του ελληνισμού είτε συνήργησε στο έγκλημα από αφέλεια. Στις «Πληγές του φθινοπώρου» το κεντρικό πρόσωπο (ένας νεαρός φοιτητής, γόνος της τάξης των εύπορων εμπόρων) προσπαθεί μάταια να ισορροπήσει πατώντας σε δύο βάρκες. Ποζάρει σαν κοσμοπολίτης με στραμμένο το βλέμμα προς τη Δύση και ταυτοχρόνως ποδηγετείται, σαν ένας άβουλος και ευκολόπιστος επαρχιώτης της Ανατολής, από το εθνικιστικό παρακράτος.

  • Ατελέσφορη ιστορία αγάπης

Το πολιτικό δράμα της ελληνοτουρκικής συνύπαρξης με φόντο το κοσμοπολίτικο Πέραν της Κωνσταντινούπολης εκείνων των χρόνων σκηνοθετείται σαν ένα μελόδραμα, όπως αυτά που κάνουν θραύση στο σινεμά και στα σίριαλ της τηλεόρασης. Σαν μια ατελέσφορη ιστορία αγάπης τύπου Ρωμαίος και Ιουλιέτα με πρωταγωνιστές τον «αθώο» Μπεχτσέτ και την «αμαρτωλή» Ελενα. Ο φέρελπις Μπεχτσέτ νοικιάζει ένα αριστοκρατικό διαμέρισμα στο Πέραν. Σπουδάζει στο πανεπιστήμιο κάνει στενή παρέα με έναν κομμουνιστή συμφοιτητή του και είναι αρραβωνιασμένος με την κόρη ενός ηγετικού στελέχους μιας εθνικιστικής οργάνωσης που προετοιμάζει μεθοδικά τα «Σεπτεμβριανά» με αφορμή το Κυπριακό αλλά και τις αφορμές που παρέχει ο εθνικισμός της αντίπερα όχθης (αποκορύφωμα ήταν η βομβιστική επίθεση στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη που στέγαζε το τουρκικό προξενείο). Η Ελενα, το φωτεινό αντικείμενο του πόθου του νεαρού Οθωμανού που κατοικεί στο απέναντι διαμέρισμα, είναι μια χριστιανή που εκδίδεται από μια θεία της…

  • Και πολιτικό δράμα

«Την εποχή εκείνη η Κωνσταντινούπολη είχε πολλές γειτονιές που διατηρούσαν το πολιτισμικό τους χρώμα και όπου οι άνθρωποι ζούσαν αρμονικά. Ανάμεσά τους ήταν και η περιοχή του Πέραν […]. Η ταινία μεταφέρει τον θεατή σε αυτήν την περιοχή και σε αυτήν τη θολή περίοδο για τα πολιτικά πράγματα της Τουρκίας», λέει η Τουρκάλα σκηνοθέτις. Στην πραγματικότητα αυτή η πολιτισμική πολυχρωμία δεν αποτυπώνεται ούτε στο ελάχιστο στην ταινία της. Δίπλα στο ελληνοτουρκικό μελόδραμα που κορυφώνεται με το πογκρόμ, εκτυλίσσεται δειλά ένα πολιτικό δράμα που αφορά τη διείσδυση του ακροδεξιού παρακράτους σε όλους τους τομείς της πολιτικής ζωής της γειτονικής χώρας. Η ταινία αρχίζει με τον μυστηριώδη θάνατο ενός εκδότη μιας μετριοπαθούς εφημερίδας στο διαμέρισμα της Ελενας. Στη συνέχεια το βάρος μετατοπίζεται γύρω από τον κομμουνιστή φοιτητή που δολοφονείται εν ψυχρώ λίγο πριν από τα «Σεπτεμβριανά». Το σενάριο βασίζεται στο μυθιστόρημα του Γιλμάζ Καρακόγιουνλου (από τις εκδόσεις Λιβάνη).

Πολιτικό θρίλερ με... νοσταλγία. Σκάνδαλα και δημοσιογραφία μπλέκονται σε έναν πυκνό ιστό, που θυμίζει δεκαετία ’70

  • ΚΡΙΤΙΚΗ
  • Του Παναγιωτη Παναγοπουλου
  • Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 30 Aπριλίου 2009
  • Η κατάσταση των πραγμάτων ***ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΡΙΛΕΡ. Σκηνοθεσία: Κέβιν Μακ Ντόναλντ. Πρωταγωνιστούν: Ράσελ Κρόου, Μπεν Αφλεκ, Ελεν Μίρεν, Ρέιτσελ Μακ Ανταμς, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Τζέισον Μπέιτμαν.

Από τα θρίλερ της δεκαετίας του ’70, όπως το «Ολοι οι άνθρωποι του προέδρου» και οι «Τρεις μέρες του κόνδορα», εμπνέεται ο Κέβιν Μακ Ντόναλντ για τη σκηνοθεσία της «Κατάστασης των πραγμάτων». Η ταινία βασίζεται στη μίνι σειρά του BBC «Παιχνίδια διαπλοκής» (την είχε προσφέρει η «Κ» πριν από λίγους μήνες). Πολιτική, επιχειρηματικά σκάνδαλα και δημοσιογραφία μπλέκονται σε έναν πυκνό ιστό, που παραδοσιακά παράγει ενδιαφέρουσες ιστορίες με πολλές παραμέτρους και πλήθος προσώπων με φανερούς και κρυφούς ρόλους.

Στην περισσότερο πολιτικοποιημένη εποχή του ’70 το σχήμα αυτό λειτουργούσε εξαιρετικά και έχει αφήσει μερικές σπουδαίες ταινίες – υποδείγματα γι’ αυτό το είδος. Σήμερα όμως τι ρόλο έχει μια τέτοια ταινία, όταν τα σκάνδαλα στην πολιτική και τις επιχειρήσεις δεν προκαλούν πλέον ούτε ανασήκωμα του φρυδιού και η παραδοσιακή ανεξάρτητη δημοσιογραφία γίνεται είδος προς εξαφάνιση;

Η «Κατάσταση των πραγμάτων» λειτουργεί στο επίπεδο του πολιτικού θρίλερ, αλλά ίσως είναι περισσότερο μια ταινία με νοσταλγία για τη δημοσιογραφία που σταδιακά χάνεται. Κεντρικός ήρωας είναι ο Καλ Μακ Αφρι (Κρόου), ένας δημοσιογράφος έρευνας που εργάζεται σε μια εφημερίδα, η οποία έχει αγοραστεί από μια μεγάλη επιχείρηση με «ανανεωτική» διάθεση.

Μια σειρά θανάτων, φαινομενικά άσχετων μεταξύ τους, οδηγεί στον Στίβεν Κόλινς (Αφλεκ), έναν φιλόδοξο πολιτικό, που σε μια στιγμή βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής, αλλά για λόγους καθόλου ζηλευτούς. Μία από τους νεκρούς είναι η βοηθός και ερωμένη του, έτσι έχει να αντιμετωπίσει ένα ερωτικό σκάνδαλο τη στιγμή που διαχειρίζεται την έρευνα για τις δραστηριότητες μιας εταιρείας πώλησης όπλων. Θα απευθυνθεί στον παλιό του φίλο Καλ, ζητώντας του βοήθεια, στήριξη και προστασία. Και η εκδότρια του Καλ ζητάει αποκαλύψεις και ειδήσεις υπό την πίεση των νέων ιδιοκτητών...

  • Σε παλιά μονοπάτια

Μέσα σε αυτό το περίπλοκο κλίμα διαπλοκής, επαγγελματικών απαιτήσεων, φιλίας και τρυφερότητας (η γυναίκα του πολιτικού ήταν παλιά αγαπημένη του δημοσιογράφου) ο Καλ θα αρχίσει την έρευνα για την υπόθεση με την –αναγκαστική αρχικά– συνδρομή μιας νεαρής μπλόγκερ και τα ευρήματα θα αρχίσουν να ανατρέπουν τη μία υπόθεση μετά την άλλη.

Ο Μακ Ντόναλντ έχει γυρίσει την ταινία πατώντας σε σίγουρα μονοπάτια, τα οποία όμως δείχνουν λίγο παλιά, όχι τόσο κινηματογραφικά, αλλά σε σχέση με τις καταστάσεις που παρακολουθούν. Ενα άλλο πρόβλημα είναι ότι η ταινία συμπυκνώνει την πλοκή της εξάωρης σειράς σε δίωρη διάρκεια, κάτι που κάνει την αφήγηση αγχωμένη.

Τα όποια προβλήματα εξισορροπεί πάντως το εξαίρετο καστ. Οπως κάνει σε κάθε ρόλο, ο Ράσελ Κρόου μεταμορφώνεται στον χαρακτήρα που παίζει, χτίζοντάς τον με μικρές λεπτομέρειες και όχι μόνο με εξωτερικά χαρακτηριστικά. Η Ελεν Μίρεν δίνει την εντύπωση ότι έχει περάσει όλη της τη ζωή στις εφημερίδες, η Ρέιτσελ Μακ Ανταμς και η Ρόμπιν Ράιτ Πεν παίζουν στους σωστούς τόνους, ενώ ακόμη και ο Μπεν Αφλεκ είναι λιγότερο άκαμπτος απ’ ό, τι συνήθως. Αξίζει να σημειώσουμε την παρουσία του Τζέισον Μπέιτμαν στον μικρό ρόλο ενός δημοσιοσχετίστα που αποκαλύπτει ωμές αλήθειες.

Οι Τούρκοι αυτομαστιγώνονται

  • ΚΡΙΤΙΚΗ
  • Του Δημήτρη Δανίκα
  • ΤΑ ΝΕΑ: Τετάρτη 29 Απριλίου 2009
«Πληγές του φθινοπώρου». Η μελαχρινή κούκλα Μπέρεν Σάατ από Τουρκία υποδύεται την Ελληνίδα και αθώα.. πόρνη Ελένη!
Διπλή η δική μου αλήθεια απέναντι στην τούρκικη παραγωγή «Guz Sancisi»- «Πληγές του φθινοπώρου». Ναι και μπράβο στην Τομρίς Γκιριτλίογλου. Αλλά αν ήμουν (φέρ΄ ειπείν) Σουηδός θα προσπερνούσα την ταινία της μετά τα πρώτα δέκα λεπτά και θα της έλεγα «γεια χαραντάν». Τι θέλω να πω; Πρώτον, το ζήτημα καθαρά πολιτικό, κοινωνικό και διακρατικό. Η Γκιριτλίογλου παραδίδει σε κάθε Έλληνα σκηνοθέτη, μικρά μαθήματα ιστορικής αλήθειας και προσφέρει κλάδο ελαίας και συμφιλίωσης στον γείτονα «εχθρό». Ναι, λέει, τον Σεπτέμβριο του 1955 συμπεριφερθήκαμε σαν κανίβαλοι. Ναι, καταστρέψαμε ελληνικές περιουσίες. Και ναι- αυτό είναι το σημαντικότερο- ο ήρωάς μου ο νεαρός Μπεχτσέτ (Μουράτ Γιλντιρίμ), εκπρόσωπος της συντριπτικής πλειονότητας των φοιτητών, των μορφωμένων, των πολιτισμένων, είναι εθνικιστής φανατικός. Σχεδόν μέχρι το φινάλε, ταλαντευόμενος μεταξύ των δύο πόλων, ανέχτηκε και σχεδόν συγκάλυψε τις διώξεις κατά των Ελλήνων ομογενών, δηλαδή Τούρκων πολιτών!

Σαν να λέμε- και έχει σημασία αυτό- Έλληνας δημιουργός να τολμήσει να περιγράψει τα εγκλήματα του στρατού του Κωνσταντίνου κατά την επέλασή του στη Μικρά Ασία, τότε που η Ελλάς παρίστανε τον ιμπεριαλιστή της περιοχής. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες του. Και το ερώτημα, αυτονόητο και προκλητικό. Μα δεν είναι η Τουρκία κράτος καθυστερημένο, ασιατικό, μουσουλμανικό και αυταρχικό;

Όπως λέει και το τραγούδι, «δυο πόρτες έχει η ζωή». Η πρώτη είναι αυτή, το βαθύ και καθυστερημένο κράτος μιας χώρας αυταρχικής. Όμως, η τουρκική ελίτ είναι ανώτερη από την ελληνική. Αποδεικνύεται και στον στίβο τον κινηματογραφικό. Παράδειγμα «Οι τρεις πίθηκοι» του Νουρί Μπίλγκε Τζεϊλάν, ο οποίος θα είναι στην Κριτική Επιτροπή του Φεστιβάλ των Καννών. Αποδεικνύεται με τη σαπουνόπερα «Πάντα μόνος» που είδαμε προσφάτως. Αποδεικνύεται με τις «Πληγές του φθινοπώρου». Επομένως και καθυστερημένη αλλά και προχωρημένη. Να εξηγούμαστε.

Πάμε παρακάτω, στο μέρος το κινηματογραφικό, το αισθητικό. Σαν να βλέπω σε χρωματιστή εκδοχή παλιά ιστορία μελοδραματική με τον Νίκο Ξανθόπουλο. Χάρτινη, αφελής, επίπεδη και ρηχή. Το ξαναλέω. Αν δεν ήμουν Έλληνας κριτικός θα την είχα κάνει από την έξοδο στο φτερό. Καθαρές κουβέντες.

Πάμε τώρα στο ιστορικό ψαχνό. Το στόρι της ταινίας δεν είναι πολιτικό. Ευθέως εννοώ (παρεμπιπτόντως, προέρχεται από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Γιλμάζ Καρακογιουνλού- Εκδόσεις Λιβάνη). Α, θα πεις, η Τουρκάλα μπλοφάρει. Όχι, θ΄ απαντήσω. Όπως κάθε ταινία ανά την υφήλιο που στοχεύει στα ταμεία, έτσι κι αυτή.

Με κάποιες συμβάσεις προχωράει. Με πρώτη και κυρίαρχη το μελόδραμα. Δηλαδή τι περιμέναμε να κάνει; Πολιτικό, στρατευμένο ντοκιμαντέρ για τους λίγους και εκλεκτούς; Και η «Πολίτικη κουζίνα» που έσκισε στα ταμεία, μελόδραμα είναι. Κλασικό. Μην την αδικείτε για να μην αδικηθείτε.

Η σημειολογία του μελοδράματος σφύζει από περιεχόμενο κοινωνικό και πολιτικό. Ο Μπεχτσέτ, όπως είπαμε, είναι εκπρόσωπος της συντριπτικής πλειονότητας των νέων και μορφωμένων παιδιών. Ας πούμε των επιγόνων του Κεμάλ Ατατούρκ. Ορφανός από μητέρα (έχει σημασία αυτό), από εύπορη της επαρχίας οικογένεια και από πατέρα φανατικό. Ο Μπεχτσέτ, με λίγα λόγια, είναι εθνικιστής αλλά μέσα του κάτι δεν του πάει καλά με αυτό. Από ένστικτο ψάχνει το αντίδοτο στο δηλητήριο το σοβινιστικό. Η πρώτη σταγόνα (αντιδότου) προέρχεται από τον κολλητό του φίλο Σουάτ (Οκάν Γιαλαμπίκ). Μετριοπαθής, μυαλωμένος και αγωνιστής ο τύπος. Πρόσεχε, του λέει. Όλα αυτά είναι οργανωμένα και υπηρετούν ξένους σκοπούς. Κι όμως ενώ ο Μπεχτσέτ τον εκτιμά, την άλλη στιγμή τον προδίδει. Γίνεται; Γίνεται! Όλοι σχεδόν αιχμάλωτοι των αντιφάσεων είμαστε. Η δεύτερη σταγόνα - μεγέθους ωκεανού- προέρχεται από την πανέμορφη μελαχρινή και Ελληνίδα Ελένη (Μπέρεν Σάατ).

Γιατί πόρνη; Μα επειδή η μάνα της (η Ελλάδα) την εγκατέλειψε. Ψέματα; Κι όμως. Προσέξτε την αμφισημία. Πράγμα που συμβαίνει και στην περίπτωση του Μπεχτσέτ.

Όπως αυτός κομμένος στα δύο, έτσι και η Ελένη. Ορφανός από μάνα εκείνος, ορφανή κι αυτή. Πόρνη η Ελένη, αλλά στην ψυχή αθώα σαν μικρή παρθένα. Με μόνιμο μοτίβο «νάνι νάνι» (στα ελληνικά το τραγουδάει). Στον βούρκο ονειρεύεται τ΄ αστέρια και το φεγγάρι. Αφελές, παιδικό αλλά πάντα συγκινητικό. Με έναν λόγο Ρωμαίος και Ιουλιέτα.

Τέσσερα πρόσωπα διαπλέκονται ερωτικά και μελοδραματικά. Γιατί εκτός από τον Μπεχτσέτ, τον Σουάτ και την Ελένη, υπάρχει και η Νεμίκα (Μπελτσίμ Ερντογάν). Θυγατέρα σκοτεινού πολιτικού και αρχιπράκτορα που οργανώνει τους βανδαλισμούς και παραγγέλλει τα φονικά. Λογοδοσμένη με τον Μπεχτσέτ. Εκείνος όμως μόνο Ελένη. Παρ΄ όλ΄ αυτά η Νεμίκα το καταπίνει, συμφιλιώνεται με την ιδέα και στο τέλος κόβει κάθε γέφυρα με τον πατέρα. «Σε σιχαίνομαι», του λέει. Άντε γεια.

Έτσι με τη μία ή με την άλλη (την αμφιταλαντευόμενη) διαδρομή και οι τρεις νέοι Τούρκοι γκρεμίζουν τον φανατισμό και κλείνουν την πόρτα στον σοβινισμό. Η νέα Τουρκία- θέλει να πει πλαγίως η Τομρίς- όχι μόνο παραδέχεται βανδαλισμούς και πλιάτσικο- όλα οργανωμένα από ακραίες, κυνικές και δολοφονικές πολιτικές δυνάμεις- αλλά από πάνω ζητάει συμφιλίωση, κατανόηση, φιλία και αλληλεγγύη με τον Έλληνα Ευρωπαίο πολίτη. Να σας πω τι πιστεύω. Αν είναι έτσι- και δεν έχω κανένα στοιχείο που να με διαψεύδει-, περισσότερα πράγματα με ενώνουν με την Τομρίς και με κάθε Τομρίς απ΄ οπουδήποτε κι αν προέρχεται (Αμερική, Ρωσία, Ιταλία, Βουλγαρία, Αλβανία, Τουρκία) παρά με τους δικούς μας φανατικούς Έλληνες. Ο σοβινισμός δεν έχει χώρα, μοιάζει σαν την πανδημία των χοίρων. Φτερνίζεται ο Άνθιμος Παπαθεμελής, κολλάει από γρίπη η χώρα. Οι πληγές του φθινοπώρου του 1955 έκλεισαν. Να δούμε πότε θα μας επιτρέψουν τα αλλότρια συμφέροντα να συναντηθούμε με τους γείτονές μας στη φιλία, την κατανόηση και τον έρωτα!

«Πληγές του φθινοπώρου». Γενναίο πολιτικά. Αυτομαστίγωμα τουρκικό. Φτωχό κινηματογραφικά
ΒΑΘΜΟΙ=5 (αμάν και πότε θα δούμε κάτι αντίστοιχο ελληνικό)

Όλοι οι άνθρωποι της διαπλεκόμενης εταιρείας

Η αμερικανική αφρόκρεμα of the week με τον τίτλο «State of play»- Η κατάσταση των πραγμάτων- μοιάζει με σούμα από το ομότιτλο και εξάωρο σοβαρό τηλεοπτικό (το 2003 στο ΒΒC) με σκηνοθέτη τον Κέβιν ΜακΝτόναλντ και καστ τούς Ράσελ Κρόου, Μπεν Άφλεκ, Ρέιτσελ ΜακΆνταμς (new star), Ρόμπιν Ράιτ Πεν και Έλεν Μίρεν. Άπαντες της πρώτης σειράς.

Εκ πρώτης όψεως όλα μια χαρά. Πολιτικά παρασκήνια της Ουάσιγκτον, πολυεθνικές εταιρείες που ορέγονται να καταβροχθίσουν όλη την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ (Στρατό, Ναυτικό, Αεροπορία, Αστυνομία και μυστικές υπηρεσίες σε χέρια ιδιωτικά) και on top of that δολοπλοκίες και συνωμοσίες που στο στόμα ενός ευσυνείδητου και πανέξυπνου δημοσιογράφου καταλήγουν μια χαψιά. Το καλύτερο πλυντήριο για τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ. Διότι το μότο είναι καταλυτικό «Ο δημοσιογράφος έχει πηγές, όχι φίλους» Που πάει να πει, πάνω απ΄ όλα η αποκάλυψη. Στον διάβολο οι δημόσιες σχέσεις και τα τραπεζώματα. Μπράβο παιδιά!

Εκ δευτέρας όψεως δύο ενστάσεις. Η πρώτη έχει να κάνει με τη σκηνοθεσία. Ο ΜακΝτόναλντ απροστάτευτος από ενιαίο ύφος σεναρίου, εξ ανάγκης κατέφυγε στα δάνεια και τα δεκανίκια. Δηλαδή «Όλοι οι άνθρωποι του προέδρου», «Τρεις μέρες του Κόνδορα» και «Μεγάλος αποχαιρετισμός». Λίγο από το καθένα. Τον καταλαβαίνω, στη θέση του τα ίδια θα έκανα. Μπερδεμένη και μπουκωμένη από αλλεπάλληλα επεισόδια η ιστορία. Τι να κάνει; Τσαλαβουτάει. Έτσι καταλήγουμε στη δεύτερη ένσταση. Στον χαρακτήρα του κεντρικού ήρωα. Ενός παλιομοδίτη δημοσιογράφου με χαίτη και γένια σαν του Μεγάλου Λεμπόφσκι, δηλαδή χίπη του εβδομήντα. Τουτέστιν με Creedence Clearwater Revival στ΄ αυτιά και δέκα κιλά φαρδύτερος ο Κρόου. Όσο επιτηδευμένα φορτωμένη η εμφάνισή του, άλλο τόσο και οι ικανότητές του. Και εύστροφος και μάγκας και λαγωνικό και αποτελεσματικός και αξιέραστος, αλλά και μέντορας της πιτσιρίκας Ρέιτσελ ΜακΆνταμς. Αίλουρος σωστός. Μα ποιος είναι, η Δομή είναι; Η καθαρότητα, αγαπητοί μου. Πράγμα σπάνιο και εξαιρετικό. Διότι ουκ εν τω πολλώ το ευ. Που πάει να πει, εντάξει, περνάει η ώρα, αλλά ύστερα από μία ώρα θα τα έχεις ξεχάσει όλα!
  • Με λίγα λόγια:
Δύο παράλληλες ιστορίες τέμνονται. Η πρώτη έχει να κάνει με τη φιλία ενός ασυμβίβαστου δημοσιογράφου (Ράσελ Κρόου) για κάποιον παλιό συμμαθητή του που είναι γερουσιαστής τρανός (Μπεν Άφλεκ). Όταν η συνεργάτιδα και ερωμένη του δεύτερου πέσει στις γραμμές του Μετρό και όταν τα πρωτοσέλιδα αρχίζουν να προβάλλουν με κανιβαλική διάθεση την ιδιωτική ζωή του παντρεμένου (με Ρόμπιν Ράιτ Πεν) και άπιστου γερουσιαστή, τόπε εκείνος θα αναγκαστεί να χτυπήσει το κουδούνι της εξώπορτας του παλιού του φίλου. Ρlease help me. Η δεύτερη ιστορία, με περισσότερο ψαχνό, έχει να κάνει με την έρευνα που διεξάγει ο γερουσιαστής για τις πατριωτικές δραστηριότητες μιας θηριώδους εταιρείας που ονομάζεται Ρointcorp και η οποία μισθώνει εκπαιδευμένους λοκατζήδες στο Ιράκ, καταβροχθίζοντας ετησίως από τον κρατικό κορβανά σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια! Μπας και η ερωμένη δολοφονήθηκε από την εταιρεία; Έλα όμως που στη συνέχεια αποκαλύπτεται πως το κορίτσι ήταν εντεταλμένος πράκτορας της Pointcorp. Τότε; Άσε το άλλο. Η Ρόμπιν Ράιτ Πεν, η κερατωμένη από τον Μπεν Άφλεκ βρε αδερφέ, υπήρξε το αντικείμενο του πόθου του Ράσελ Κρόου. Μ΄ έναν λόγο άπαντες και άπασες, φιλία, πολιτική, συνωμοσίες, διαπλοκές κα δημοσιογράφοι, μια τεράστια παρτούζα από εδώ μέχρι το ταβάνι!
«Η κατάσταση των πραγμάτων»
Μεταξύ φιλίας και προδοσίας
Συνωμοσίες στα παρασκήνια της Ουάσιγκτον
Ράσελ Κρόου με Μπεν Άφλεκ
Καλογυρισμένο, πληθωρικό, μεταμοντέρνο
ΒΑΘΜΟΙ=6 (Όλα μέσα)

Ο ταχυδρόμος χτυπάει από Γερμανία μεριά

Με δανεικά και το γερμανικό δράμα «Jerichow - Απατηλά όνειρα» του ταλαντούχου Κρίστιαν Πέτσολντ (εξαιρετική η σκηνοθεσία του στο «Υela» που είδα πέρυσι). Η ιδέα είναι από το μυθιστόρημα του Τζέιμς Κέιν «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δύο φορές». Ο Πέτσολντ τροποποιεί την ιστορία. Κεντρικός του άξονας δεν είναι τόσο ο παράνομος έρωτας όσο ο σύζυγος ο κερατάς. Έχει τους λόγους του.

Διότι είναι Τούρκος μετανάστης, αυτοδημιούργητος με καρδιά παιδιού. Ερωτεύεται μια ξανθιά Γερμανίδα μικρότερή του (Νίνα Χος, βάζει κάτω δεκάδες Γαλλίδες και Αμερικανίδες stars)

και για να την παντρευτεί αγοράζει και τα χρέη της από πάνω. Και όχι μόνο αυτό. Παίρνει στη δούλεψή του έναν περιπλανώμενο Γερμανό παιδαρά. Έτσι, για την ψυχή της μάνας του. Τουτέστιν βάζει στο σπίτι του το φίδι. Η κοινωνική μεταφορά αυτού του τριγώνου είναι ορατή από μίλια μακριά. Η προκοπή της Γερμανίας προέκυψε από τους μετανάστες. Η δυστυχία της από τον παρασιτισμό των νέων Γερμανών. Μη γελάτε. Μπορεί να μας συμβεί και εν Ελλάδι με κάθε πεινασμένο Αλβανό. Η αναγωγή αυτής της διαπίστωσης μας πάει ακόμη πιο μακριά. Διότι το ίδιο συνέβη και συμβαίνει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Τι νομίζετε; Πως η Βρετανία συντηρείται από Άγγλους; Κούνια που σας κούναγε!

Ο Πέτσολντ ως γνήσιος Γερμανός διαχειρίζεται το υλικό του με γερμανική σοβαρότητα. Υποδειγματικές ερμηνείες (κυρίως του Χιλμί Σόζερ που υποδύεται τον Τούρκο), στρωτή αφήγηση και δύο σκηνές που σου κόβουν την ανάσα.

Από εκεί και πέρα του λείπει η κομψότητα, η γραμμή, η σχεδίαση. Όπως με τα περισσότερα γερμανικά αυτοκίνητα. Καλή μηχανή, καλή η λαμαρίνα, καλά όλα. Όμως άλλο πράγμα ο Τζακ Νίκολσον του 1981 στην ταινία του Μπομπ Ράφελσον από το ίδιο βιβλίο, και άλλο ο Μπένο Φούρμαν! Τα αυτοκίνητα θέλουν τον Γερμανό τους. Ο «Ταχυδρόμος» τον Αμερικανό του!
«Jerichow - Απατηλά όνειρα»
Σοβαρό, αξιοπρεπές
Παραλλαγή του «Ταχυδρόμου που χτυπάει δύο φορές»
Καλό αλλά ουδεμία σχέση με το αμερικανικό
ΒΑΘΜΟΙ=6 (έτσι κι έτσι)



Προσθετική νυχιών

Και ερχόμαστε σε διαδικασία προσθετικής νυχιών με την επωνυμία «Χ-Μen, Η αρχή: Γούλβεριν» (Χ-Μen Οrigins: Wolverine). Πώς λέμε «πεινάω σαν λύκος»; Κάπως έτσι και το «Γούλβεριν». Τουτέστιν οι όνυχες του Χιου Τζάκμαν απέκτησαν λεπίδες κοφτερές και μακριές σαν χασαπομαίχαρα ιαπωνικά. Ένας κακός συνταγματάρχης συλλαμβάνει μεταλλαγμένους και χαρισματικούς και αφού πρώτα πειραματίζεται και τους διορθώνει, στη συνέχεια τους αμολάει προκειμένου να κατακτήσει την υφήλιο με προληπτικούς πολέμους. Ας πούμε Τζορτζ Μπους junior. Ο Χιου Τζάκμαν με τον αδελφό του τον Βίκτορα (Λιβ Στράιμπερ) κοπανιούνται μέχρι θανάτου. Δηλαδή ο κακός και άθλιος στρατοκράτης βάζει τη μισή Αμερική να πολεμάει και να σκοτώνει την άλλη μισή. Όμως τα δύο αδέλφια συμμαχούν με αποτέλεσμα finito ο Σατανάς. Τhank God! Όμως ο Γούλβεριν δέχεται σφαίρες με αδαμάντιο, χάνει τη μνήμη του και περιπλανώμενος αναρωτιέται διαρκώς «Who am Ι?»- «Ποιος είμαι; Πού πάω;». Να σας πω. Αν ήθελα προσθετική νυχιών κατευθείαν σε ινστιτούτο αισθητικής. Αν ήθελα ιπτάμενη χορογραφία πολεμικών τεχνών, φυσικά οι Ασιάτες προηγούνται παρακαλώ. Αν ήθελα action και τα μυαλά στα κάγκελα, video game και άγιος ο Θεός. Χάρισμά σας.

ΒΑΘΜΟΙ=0 (Εγώ κόβω τα νύχια μου επιμελώς)

Monday, April 27, 2009

Βραβείο στο φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου στο Λ. Άντζελες για τον Κώστα Γαβρά

http://1.bp.blogspot.com/_tzP3mRGHQoU/SQ16EvH_zSI/AAAAAAAAAPM/AR3BEy4nOuE/s400/CostasGavras1411.jpg

  • Βραβείο κριτικής στο φεστιβάλ γαλλικού κινηματογράφου στο Λ. Άντζελες για ταινία του Κώστα Γαβρά.

Δύο ταινίες που εστιάζονται στο θέμα της μετανάστευσης, το «Παράδεισος στη Δύση» του Κώστα Γαβρά και το «Welcome» του Φιλίπ Λιορέ τιμήθηκαν με τα κυριότερα βραβεία του φεστιβάλ Γαλλικού Κινηματογράφου στο Λος Άντζελες, ανακοινώθηκε χθες από τους διοργανωτές.

Η τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά, που παρακολουθεί τα έργα και της ημέρες ενός λαθρομετανάστη στην Ευρώπη τιμήθηκε με το βραβείο κριτικής του 13ου φεστιβάλ City of Lights-City of Angels (Πόλις του Φωτός -Πόλις των Αγγέλων). Ο Γαβράς είχε την τιμητική του στο φεστιβάλ, το οποίο του οργάνωσε αφιέρωμα καθ' όλην την περασμένη εβδομάδα, στο οποίο προβλήθηκε και η πρώτη του ταινία «Διαμέρισμα για δολοφόνους» του 1965.

Το «Welcome» του Λιορέ, που προβλήθηκε στο κλείσιμο του φεστιβάλ κι απέσπασε το βραβείο κοινού, αφηγείται από την πλευρά του τη συνάντηση ανάμεσα σε έναν Γάλλο και έναν Κούρδο λαθρομετανάστη, ο οποίος επιθυμεί διακαώς να περάσει στη Βρετανία.

Το φεστιβάλ έγινε αφορμή να διασταυρώσουν και τα ξίφη τους ο Λιορέ με τον Γάλλο υπουργό Μετανάστευσης Ερίκ Μπεσόν. Ο σκηνοθέτης αποτόλμησε έναν παραλληλισμό ανάμεσα στη σημερινή λαθρομετανάστευση και την κατάσταση των Εβραίων στην διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στη Γαλλία και τόνισε πως η ταινία του καταγγέλλει τους «κατασταλτικούς μηχανισμούς» που απεργάζεται η Γαλλία.

Η κριτική επιτροπή του φεστιβάλ τίμησε με ειδικό βραβείο την ταινία «Η πρώτη ημέρα της υπόλοιπης ζωής σου», ενώ το ειδικό βραβείο του κοινού απέσπασε η κωμωδία «Όπως οι άλλοι», που πραγματεύεται τη διαφορά που ξεσπά σε ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων από την επιθυμία του ενός να αποκτήσει παιδί.

Restart Treck

  • Σε πείσμα όσων βιάστηκαν να αποχαιρετήσουν οριστικά τον Σποκ και τον Κάπτεν Κερκ, μια νέα ταινία δοκιμάζει να αναστήσει τη μυθολογία της πιο θρυλικής τηλεοπτικής σειράς φαντασίας. Προτού γίνει ο καταξιωμένος δημιουργός της τηλεοπτικής σειράς «Lost» και σκηνοθετήσει την τελευταία και καλύτερη από τις τρεις κινηματογραφικές «Επικίνδυνες Αποστολές», ο Τζ. Τζ. Εϊμπραμς ήταν ένας ενθουσιώδης νεαρός που μεγάλωνε λατρεύοντας οτιδήποτε σχετιζόταν με την επιστημονική φαντασία.

  • Παλιός θαυμαστής του τηλεοπτικού «Star Trek», ο Εϊμπραμς πίστευε ότι, παρά τις πολυάριθμες ταινίες και τους άφθονους τηλεοπτικούς επιγόνους που είχε αφήσει αυτή η σειρά της δεκαετίας του '60 με την τόσο μεγάλη επίδραση, η μυθολογία της δεν είχε ακόμη εξαντληθεί. Γι' αυτό απάντησε θετικά όταν η εταιρεία Paramount Pictures τού πρότεινε να αναβιώσει το «Star Trek», προσαρμόζοντάς το όμως στις απαιτήσεις και στη νοοτροπία ενός νεότερου κοινού. Σκεπτόμενος ότι το πραγματικό ενδιαφέρον θα ήταν να συστήσει στους σημερινούς θεατές τους θρυλικούς ήρωες που αποτελούσαν το πλήρωμα του διαστημοπλοίου «Εντερπράιζ», όταν εκείνοι ήταν ακόμη νεαροί και άσημοι, ο Εϊμπραμς σκαρφίστηκε ουσιαστικά την πιθανότητα ενός προλόγου στην πρωτότυπη σειρά.
  • Βασισμένος σε μια παλιά ιδέα που ο εμπνευστής της εκπομπής, Τζιν Ρόντμπερι, είχε επιχειρήσει να αξιοποιήσει σεναριακά το 1969, ο Εϊμπραμς διηγείται στο ενδέκατο κινηματογραφικό ταξίδι του «Star Trek» τη γνωριμία ενός νεαρού ακόμη Τζέιμς Κερκ με τον επίσης νεαρό Σποκ στη στρατιωτική ακαδημία από την οποία ετοιμάζονται να αποφοιτήσουν και, επομένως, την πρώτη διαγαλαξιακή αποστολή τους με το πλήρωμα του «Εντερπράιζ». Χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον άγνωστες ηθοποιούς (με την εξαίρεση του Ερικ Μπάνα, που επωμίζεται το ρόλο του κακού και της Γουαϊνόνα Ράιντερ), ο Εϊμπραμς ανέθεσε τους δύο πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ένα δίδυμο με ελάχιστη εμπειρία στο σινεμά: τον Κρις Πάιν στο ρόλο του Κερκ και τον Ζάκαρι Κουίντο στο ρόλο του Σποκ.
  • Με μια κίνηση που έχει ήδη ενθουσιάσει τους παλιούς θαυμαστές της σειράς, ωστόσο, ο σκηνοθέτης επέλεξε να επαναφέρει στην οθόνη τον 77χρονο πλέον Λέοναρντ Νίμοϊ, μετά από 16 χρόνια κινηματογραφικής αποχής, και να του αναθέσει ένα σύντομο αλλά καταλυτικό πέρασμα στην ταινία καθώς εμφανίζεται ως ο παλιός Μίστερ Σποκ. Το ίδιο, δυστυχώς, δεν συνέβη και με τον Γουίλιαμ Σάτνερ, ο οποίος σε πρόσφατες συνεντεύξεις του δήλωσε απογοητευμένος που οι παραγωγοί του νέου φιλμ δεν επιφύλαξαν ένα σύντομο πέρασμα και στον δικό του χαρακτήρα, αυτόν του Κάπτεν Κερκ. Φημολογείται, όμως, ότι στην επόμενη ταινία, που ήδη έχει δρομολογηθεί για το 2011, με κάποια μαγική ταχυδακτυλουργία του σεναρίου ο δημοφιλής κυβερνήτης μπορεί να επιστρέψει.

Αυτό το ξέρατε;

Περιμένοντας ώς τις 7 Μαΐου, οπότε θα δούμε την ταινία και στην Αθήνα, ας ξεσκονίσουμε μερικές χρήσιμες πληροφορίες από το παρελθόν μιας αχανούς μυθολογίας:

* Βετεράνος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και πρώην αστυνομικός, ο δημιουργός του «Star Trek», Τζιν Ρόντμπερι, είχε εμπνευστεί τη σειρά ως ένα γουέστερν που θα εκτυλισσόταν στο διάστημα, αντλώντας δάνεια από τα λογοτεχνικά «Ταξίδια του Γκιούλιβερ» και στοιχεία από ήρωες όπως ο Φλας Γκόρντον και ο Μπακ Ρότζερς.

* Το σίριαλ έκανε την παρθενική του εμφάνιση στην αμερικανική τηλεόραση το φθινόπωρο του 1966, μέσα από το τηλεοπτικό δίκτυο του NBC, και ολοκληρώθηκε μετά από τρεις σεζόν, στις 3 Ιουλίου του 1969, όταν το κανάλι έκρινε ότι οι θεαματικότητές του ήταν πολύ χαμηλές και δεν αρκούσαν να εξασφαλίσουν τη συνέχισή του.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, ωστόσο, ένας αυξανόμενος αριθμός θαυμαστών, μια σειρά άρθρων σε περιοδικά καθώς και πλήθος εκδηλώσεων και συνεδρίων σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ με πρωταγωνιστές ορκισμένους φαν της εκπομπής οδήγησαν στην αναγέννηση της σειράς και στη συνέχειά της στις επόμενες τρεις δεκαετίες με τέσσερις παραλλαγές της. Γνώρισε μάλιστα και μια τηλεοπτική μεταφορά κινουμένων σχεδίων, την οποία όμως ο Ρόντμπερι έσπευσε από πολύ νωρίς να αποκηρύξει.

* «Με το να δημιουργώ έναν ολοκαίνουριο κόσμο με τους δικούς του κανόνες μπορούσα μέσω αυτού να θίξω μια σειρά θεμάτων όπως το σεξ, η θρησκεία, η πολιτική, το Βιετνάμ και οτιδήποτε άλλο απασχολούσε την κοινωνία της δεκαετίας του '60», δήλωσε χρόνια μετά το πέρας του τηλεοπτικού «Σταρ Τρεκ» ο Ρόντμπερι, επισημαίνοντας τη σημασία μιας εκπομπής η οποία επέλεγε να παντρεύει τις ξένοιαστες διαστημικές ιστορίες με φιλοσοφημένες ηθικές παραβολές πάνω στον πόλεμο και την ειρήνη, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το ρόλο της τεχνολογίας και τους κινδύνους που ελλοχεύουν από τη λάθος χρήση της, το φεμινισμό και τη χειραφέτηση των γυναικών.

* Φοβούμενο ότι η απόκοσμη φυσιογνωμία του Μίστερ Σποκ μπορούσε να αποθαρρύνει μεγάλη μερίδα του κοινού από το να παρακολουθήσει τη σειρά, το NBC ζητούσε από οποιοδήποτε περιοδικό φιλοξενούσε διαφημιστική φωτογραφία του συγκεκριμένου ήρωα να απαλείφει τα λεπτά του φρύδια και τα χαρακτηριστικά μυτερά αφτιά του που τον έκαναν να μοιάζει με τον Διάβολο.

* Ο Λέοναρντ Νίμοϊ είναι ο μοναδικός συντελεστής της σειράς που συμμετείχε και στα 79 επεισόδιά της. Ο πατέρας του ηθοποιού ήταν κουρέας και τον καιρό που το «Star Trek» προβαλλόταν, αρκετοί νεαροί πελάτες τού ζητούσαν να τους κουρέψει όπως ακριβώς ήταν ο Μίστερ Σποκ στη σειρά, αγνοώντας ότι αυτός που έκοβε τα μαλλιά τους ήταν ουσιαστικά ο μπαμπάς του ήρωα!

* Προκειμένου να διατηρήσει τη δουλειά της, σε μια εποχή που τα τηλεοπτικά δίκτυα συνήθιζαν να μην προσλαμβάνουν γυναίκες στο δυναμικό τους, η Ντόροθι Φοντάνα, μια από τις βασικές σεναριογράφους της σειράς, υποχρεωνόταν να κρύβει το όνομά της πίσω από τα απρόσωπα αρχικά Ντ. Σι.

* Η θρυλική φράση «Διακτίνισέ με, Σκότι!» που υποτίθεται ότι ξεστομίζει σε τακτικές περιπτώσεις του σίριαλ ο Κάπτεν Κερκ δεν ειπώθηκε στην πραγματικότητα ποτέ, σε κανένα επεισόδιο.

* Η εναρκτήρια ατάκα «to boldly go where no man has gone before», που συνοδεύει κάθε επεισόδιο, έχει παρθεί κατά λέξη από ένα ενημερωτικό βιβλιαράκι με θέμα τα ταξίδια στο διάστημα, το οποίο είχε κυκλοφορήσει ο Λευκός Οίκος το 1957, αμέσως μετά την πτήση του ρωσικού Σπούτνικ.

* Το πρώτο διαφυλετικό φιλί στην ιστορία της αμερικανικής τηλεόρασης δόθηκε στο «Star Trek», ανάμεσα στον λευκό Κάπτεν Κερκ και την έγχρωμη Ουχούρα, η οποία υπήρξε μέλος του πληρώματός.

* Τόσο ο Σάτνερ όσο και ο Νίμοϊ σφράγισαν τις καριέρες τους ανεξίτηλα με τους χαρακτήρες που υποδύθηκαν στη σειρά. Σε μια αυτοβιογραφία που έγραψε πριν από δέκα περίπου χρόνια, πάντως, ο Νίμοϊ διάλεξε να δώσει τον ειρωνικό τίτλο «Δεν είμαι ο Σποκ!».

Και στα Γκίνες

* Η πρωτότυπη σειρά έχει κερδίσει 31 βραβεία Emmy, 140 υποψηφιότητες και 2 βραβεία Hugo, ενώ κοσμεί τη λίστα του βιβλίου των ρεκόρ Γκίνες ως η τηλεοπτική εκπομπή που έχει τους περισσότερους συνεχιστές και απογόνους, τόσο στη μικρή όσο και στη μεγάλη οθόνη.

* Ο Τζιν Ρόντμπερι πέθανε το 1991 και η σορός του εκτοξεύτηκε στο διάστημα, ενώ το όνομά του έχει δοθεί σε έναν αστεροειδή, τον «Ρόντμπερι 4.659».

* Η απήχηση της σειράς ήταν λογικό να προσελκύσει το ενδιαφέρον των κινηματογραφικών στούντιο: Το 1979 η Paramount Pictures διέθεσε το ποσό-ρεκόρ για την εποχή, 45 εκατ. δολάρια, προκειμένου να μεταφέρει την πρώτη περιπέτεια του «Εντερπράιζ» στη μεγάλη οθόνη. Ετσι ξεκίνησε μια ολόκληρη μυθολογία, η οποία επεκτάθηκε σε δέκα ταινίες.

* Βραβευμένος με Οσκαρ για το «West Side Story» και τη «Μελωδία της Ευτυχίας», ο Ρόμπερτ Γουάιζ πείστηκε να αναλάβει σκηνοθετικά καθήκοντα στην πρώτη κινηματογραφική μεταφορά της σειράς από τη σύζυγό του, που ήταν μεγάλη θαυμάστρια του «Star Trek».

* Διαχρονικά αγαπημένη ταινία, σύμφωνα με την πλειονότητα των οπαδών της σειράς, παραμένει δικαιολογημένα το «Start Trek 2: Η Οργή του Καν» (1982), το οποίο έχει συγκεντρώσει και τις καλύτερες κριτικές από οποιοδήποτε άλλο φιλμ έμελλε να το διαδεχθεί.

* Ο Νίμοϊ έχει σκηνοθετήσει δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες ταινίες: το «Star Trek 3: Η Αναζήτηση του Σποκ» (1984) και το «Star Trek 4: Επιστροφή στο Παρόν» (1986), ενώ ο Σάτνερ έχει σκηνοθετήσει το αρκετά κατώτερο «Star Trek 5:Τα Τελευταία Σύνορα» (1989).

* Μέχρι στιγμής η ταινία που κατέχει το ρεκόρ των μεγαλύτερων εισπράξεων από όλη την κινηματογραφική μυθολογία είναι η «Πρώτη Επαφή» του 1996, που υπολογίζεται ότι έχει συγκεντρώσει 150 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως. Μέχρι την τωρινή ταινία πιο ακριβή από τις έντεκα ταινίες της σειράς θεωρείται το «Star Trek: Nemesis» του 2002, που στοίχισε 60 εκατ. δολάρια.

* Παρ' όλο που όλες οι ταινίες της σειράς φέρουν τον χαρακτηρισμό «Κατάλληλο για όλη την οικογένεια», το νέο είναι το πρώτο φιλμ στα χρονικά του «Star Trek» που κρίθηκε από την αμερικανική επιτροπή λογοκρισίας «Κατάλληλο για θεατές άνω των 13». Και, όπως ίσως περιμένατε, είναι ήδη συμφωνημένο να ακολουθήσουν άλλες δύο συνέχειες. *

Οι δύο όψεις της αλήθειας

  • Η πορεία της δημοσιογραφίας αλλά και η διαφθορά στην πολιτική στη σύγχρονη αμερικανική κοινωνία είναι στο επίκεντρο του πολιτικού θρίλερ «Η κατάσταση των πραγμάτων» που σκηνοθέτησε ο Κέβιν Μακ Ντόναλντ, με πρωταγωνιστή τον Ράσελ Κρόου.


  • Βασισμένη στην ομότιτλη, πολύ πετυχημένη τηλεοπτική σειρά του BBC (2003), η ταινία στρέφεται γύρω από την έρευνα του Καλ ΜακΚάφρι, ενός ιδεαλιστή δημοσιογράφου της εφημερίδας «The Washington Globe», γύρω από την περίεργη δολοφονία της βοηθού ενός ανερχόμενου, φιλόδοξου πολιτικού, του Στίβεν Κόλινς (Μπεν Αφλεκ). Μόνο που ο Στίβεν και η γυναίκα του (Ρόμπιν Ράιτ Πεν), είναι φίλοι του Καλ, πράγμα που κινδυνεύει να επηρεάσει την αντικειμενικότητα της έρευνάς του. Στην πορεία της προσπάθειάς του για την ανακάλυψη του δολοφόνου, ο Καλ θα μπλέξει σε μια σειρά γεγονότων που στόχο έχουν τη συγκάλυψη της δολοφονίας που απειλεί τα θεμέλια της ίδιας της εξουσίας.
  • Εκείνο που τράβηξε τον Κέβιν Μακ Ντόναλντ («Ο τελευταίος βασιλιάς της Σκωτίας») στην ταινία ήταν, όπως ανέφερε ο ίδιος, «η σχετική ματιά πάνω στην κατάσταση της γραπτής δημοσιογραφίας και ο θάνατος των εφημερίδων σε ορισμένες αγορές». Για τον Μακ Ντόναλντ, ο Καλ «είναι ένας από τους λίγους εναπομείναντες μιας ετοιμοθάνατης ράτσας: ένας παραδοσιακός δημοσιογράφος που σκαλίζει το κάθε ίχνος μέχρι που να πεισθεί». Υποψήφιος, αρχικά, για το ρόλο του Καλ ήταν ο Μπραντ Πιτ, που όμως δεν μπόρεσε να συμφωνήσει με τον σκηνοθέτη. Ετσι, ο Μακ Ντόναλντ αποφάσισε να προτείνει το ρόλο στον Ράσελ Κρόου, ο οποίος, αρχικά, επειδή βρισκόταν στην Αυστραλία για διακοπές, σχεδίαζε να το απορρίψει. «Το σενάριο όμως με συνεπήρε», αναφέρει. «Εχω ένα βασικό κανόνα: αν, όταν διαβάσω κάτι, αντιδράσω σωματικά -ανατριχίλα ή κάποιο δάκρυ στο μάτι μου- τότε κάνω την ταινία».
  • Για τον σκηνοθέτη της ταινίας, ο Καλ «αντιπροσωπεύει ό,τι πιο ευγενικό εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα στη δημοσιογραφία». Αντίθετα, για τον 45χρονο Κρόου, ο Καλ δεν είναι ιδεαλιστής, αλλά «απελπιστικά ατελής». Προσθέτοντας πως «ένα από το θέματα με τα οποία καταπιάνεται η ιστορία της ταινίας είναι το διφορούμενο της έννοιας μιας αντικειμενικής δημοσιογραφίας: Θέλουν να σου πουν πως είναι αντικειμενικοί και πως οι σχέσεις τους και οι ζωές τους δεν επηρεάζουν αυτά που γράφουν. Αλλά στην περίπτωση αυτή, αυτά δεν είναι αλήθεια. Αυτό ήταν ένα από τα πράματα που με προσέλκυσαν: γιατί είναι άνθρωποι με όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες. Δεν μπορούν να είναι 100% αντικειμενικοί. Αντιμετωπίζουν τα πράματα εντελώς προσωπικά και μερικές φορές δεν μπορούν να ξεμπλέξουν από την ιστορία αυτή - κι έχουν και καλά και κακά αποτελέσματα».
  • Κι αυτό γιατί ο Καλ ερευνά μια δολοφονία στην οποία είναι αναμιγμένος ένας πολύ καλός φίλος του: «Βλέπω τον Καλ ως έναν άνθρωπο που έχει ένα συγκεκριμένο ειρμό σκέψεων κι αυτό τον σπρώχνει σε δράση», προσθέτει ο Κρόου. «Αλλά αυτό δεν είναι ηρωισμός. Κάνει αυτό που αισθάνεται ότι πρέπει να κάνει για λογαριασμό του φίλου του. Ετσι, από την αρχή κιόλας της ιστορίας, η άποψή του έχει μολυνθεί».
  • Ενα σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εφημερίδες, μαζί και ο Καλ, είναι εκείνο των «μπλόγκερ». Απέναντι από τον ιδεαλιστή δημοσιογράφο που είναι ο Καλ, η ταινία τοποθετεί τη μαθητευομένη δημοσιογράφο της εφημερίδας, Ντέλα Φράι (Ρέιτσελ Μακ Ανταμς), μια μπλόγκερ που κυνηγά το κουτσομπολιό. Μέχρι που, κάποια στιγμή, η επιπόλαιη ρεπόρτερ αρχίζει να παρασύρεται από τον κόσμο του Καλ.
  • Η ιστορία της ταινίας, από τη Βρετανία όπου εκτυλίσσονταν τα τηλεοπτικά επεισόδια, μεταφέρθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, γεγονός που, εκτός των εμπορικών λόγων, δίνει στην ταινία και μια ιδιαίτερη επικαιρότητα. Ιδίως τη στιγμή που, στις διάφορες πολιτείες, πολλές εφημερίδες κλείνουν, ενώ ακόμη και μερικές από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Οταν, μάλιστα, οι εφημερίδες είναι εκείνες που στην Αμερική παίζουν σοβαρό ρόλο στη διαμόρφωση μιας αντικειμενικής, δημοκρατικής γνώμης στο κοινό. «Η αμερικανική δημοσιογραφία είναι διαφορετική», εξηγεί ο σκηνοθέτης.

«Αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους πολύ σοβαρά, ως άνθρωποι που προμηθεύουν στο κοινό τους γεγονότα. Συχνά αυτό τις κάνει πιο πληκτικές, αλλά είναι καλύτερες, έστω κι αν οικονομικά πάνε χειρότερα». *

«Δεν θέλω «γκαλά», πάω με τους νέους»

  • Ο Κόπολα αρνήθηκε να προβληθεί το «Tetro» εκτός συναγωνισμού στις Κάνες και προτίμησε το «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών». Εκεί και ο Τζιμ Κάρεϊ, πρωταγωνιστής γκέι ταινίας. Με τη νέα ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα, «Tetro», γύρω από ένα νέο που ταξιδεύει στο Μπουένος Αϊρες σε αναζήτηση του μεγαλύτερου αδερφού του, θα κάνει έναρξη το 41ο «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών» του 62ου Φεστιβάλ Κανών.

«Είναι τόσο δύσκολο σήμερα να εργάζεσαι στον κινηματογράφο με προσωπικό ύφος, και την εμπορική πραγματικότητα», δήλωσε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα

«Είναι τόσο δύσκολο σήμερα να εργάζεσαι στον κινηματογράφο με προσωπικό ύφος, και την εμπορική πραγματικότητα», δήλωσε ο Φράνσις Φορντ Κόπολα

  • Πρόκειται για ένα σημαντικό τμήμα, συνδεδεμένο με την προβολή νέων, ταλαντούχων σκηνοθετών, που για διάφορους λόγους απορρίπτονταν οι ταινίες τους -αξίζει να σημειώσω πως εδώ είχαν προβληθεί ταινίες των Θόδωρου Αγγελόπουλου («Μέρες του 36» και «Θίασος»), Ναγκίσα Οσίμα («Η αυτοκρατορία των αισθήσεων») κ.ά.
  • Ο Κόπολα προτίμησε το «Δεκαπενθήμερο» από το να προβληθεί η ταινία του εκτός διαγωνισμού, στο επίσημο πρόγραμμα των Κανών, τονίζοντας πως «μια προβολή "γκαλά" δεν εκπροσωπεί την προσωπική και ανεξάρτητη φύση του έργου. Είναι τόσο δύσκολο να εργάζεσαι με προσωπικό ύφος σήμερα στον κινηματογράφο, ανάμεσα στους επαγγελματικούς φραγμούς και την εμπορική πραγματικότητα, ώστε πρέπει να μετατρέψεις το έργο σου σε κραυγή ανεξαρτησίας. Γι' αυτό και ο χώρος προβολής του "Tetro" είναι στο "Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών", όπου πάνε οι νέοι σκηνοθέτες».
  • Αντίθετα, πάντως, με το φετινό διαγωνιστικό τμήμα των Κανών, το «Δεκαπενθήμερο» περιλαμβάνει αρκετές (ανεξάρτητες) αμερικανικές ταινίες νέων σκηνοθετών. Ανάμεσά τους η κωμωδία «Humpday» της Λιν Σέλντον, από το Φεστιβάλ του Σάντανς. Από τις άλλες αναφέρω το «Amreeka», πρώτο έργο του παλαιστινιακής καταγωγής Τσέριεν Ντάμπις, γύρω από την οδύσσεια μιας μοναχικής Παλαιστίνιας γυναίκας και του ανήλικου γιου της που προσπαθούν να προσαρμοστούν στη νέα τους ζωή στο Ιλινόις, καθώς και το «Σ' αγαπώ Φίλιπ Μόρις» των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα, ρομαντική γκέι κωμωδία με πρωταγωνιστή τον Τζιμ Κάρεϊ, που κανένα στούντιο δεν ήθελε να γυρίσει. Στο πρόγραμμα ακόμη μία αμερικανική ταινία, η «Go Get Some Rosemary» των αδερφών Τζόσουα και Μπένι Σάφντι.
  • Από τις υπόλοιπες ταινίες αναφέρω το γαλλόφωνο «Μην αλλάξεις τίποτα» του Πορτογάλου Πέδρο Κόστα, καθώς και τη βουλγαρο-σουηδική «Eastern Plays» (διαγωνίζεται για τη Χρυσή Κάμερα) του Βούλγαρου Κάμεν Κάλεβ, γύρω από την επανένωση δύο αδερφών που παίρνουν αντίθετες θέσεις σ' έναν ρατσιστικό καβγά. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η δίγλωσση γαλλο-ιαπωνική παραγωγή «Γιούκι & Νίνα», συν-σκηνοθετημένη από τον Ιάπωνα Νομπουχίρο Σούγουα και τον Γάλλο ηθοποιό Ιπολίτ Ζιραρντό (η πρώτη του σκηνοθεσία), γύρω από ένα παιδί, από Γάλλο πατέρα και Γιαπωνέζα μητέρα, που μαθαίνει πως οι γονείς του πρόκειται να χωρίσουν.

Μόνοι στο σπίτι


  • Μια οικογένεια μεγαλώνει τα παιδιά της εντελώς απομονωμένα από τον έξω κόσμο. Ο «Κυνόδοντας» του Γιώργου Λάνθιμου, που θα συμμετάσχει στο «Ενα κάποιο βλέμμα» των Κανών, είναι μια περίεργη ταινία. Εκεί βρίσκεται, όμως, και η γοητεία της
  • Είναι πάντα ευχάριστη είδηση όταν μια ελληνική ταινία ταξιδεύει στις Κάνες.

Η Αγγελική Παπούλια, η έγκλειστη κόρη σε πολυτελές σπίτι με πισίνα, στη συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας έχει και καλυμμένα μάτια

Η Αγγελική Παπούλια, η έγκλειστη κόρη σε πολυτελές σπίτι με πισίνα, στη συγκεκριμένη σκηνή της ταινίας έχει και καλυμμένα μάτια

  • Πόσο μάλλον όταν ο σκηνοθέτης της είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους δημιουργούς της νέας γενιάς, ο Γιώργος Λάνθιμος. Η ταινία του «Κυνόδοντας» θα προβληθεί στο τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα» του Φεστιβάλ των Κανών (13-24 Μαΐου). Το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, η πειραματική «Κινέττα» (2005), είχε προβληθεί στα Φεστιβάλ του Βερολίνου (Φόρουμ) και του Τορόντο.
  • Το «περίεργο» στόρι είναι το εξής: Μια οικογένεια ζει σε μια μονοκατοικία. Ενας ψηλός φράχτης οριοθετεί τον κόσμο των παιδιών (2 κορίτσια κι ένα αγόρι), τα οποία δεν έχουν βγει ποτέ έξω από αυτόν. Οι γονείς τα ανατρέφουν με μια αυτοσχέδια πειραματική μέθοδο. Τα παιδιά πιστεύουν πως τα αεροπλάνα που πετάνε είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει στο σπίτι είναι η Χριστίνα, για να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Αυτή, όμως, είναι που τους φέρνει σε επαφή με την πραγματικότητα, κάτι που δεν θα γίνει χωρίς συνέπειες...
  • Δεν πρόκειται απαραίτητα για μια ταινία-σχόλιο πάνω στην οικογένεια ούτε κάνει λόγο για νέες συμπεριφορές, όπως ίσως συμπεραίνει κανείς. «Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω το στερεότυπο της οικογένειας. Θα μπορούσε η συνθήκη της ιστορίας να ισχύει και σε άλλες ομάδες, ακόμα και μικρότερες, όπως σε ένα ζευγάρι. Οταν κάνω μια ταινία δεν σκέφτομαι τον στόχο της. Τη συνθέτουν μεμονωμένες σκέψεις. Στο τελικό αποτέλεσμα μπορεί ο καθένας να έχει τη δική του ερμηνεία», μας λέει ο 35χρονος σκηνοθέτης.
  • Μήπως θέλει να κάνει ένα σχόλιο πάνω στην ελευθερία σε μια εποχή που ίσως ζούμε την ασυδοσία της; «Η ελευθερία δεν είναι μονόπλευρη έννοια. Υπάρχει και η ψευδαίσθηση των ελευθεριών», λέει.

Γ. Λάνθιμος: Ο «Κυνόδοντας» δεν είναι κλειστοφοβική ταινία, έχει και χιούμορ»

Γ. Λάνθιμος: Ο «Κυνόδοντας» δεν είναι κλειστοφοβική ταινία, έχει και χιούμορ»

  • Σίγουρα όμως, μια «πρώτη ύλη» κρύβεται πίσω από το σενάριο, που συνυπογράφει με τον Ευθύμη Φιλίππου. «Παίζουν ρόλο αυτά που προσλαμβάνεις και από άσχετα πράγματα ή από συζητήσεις για το πώς είναι η οικογένεια και πώς διατηρούνται οι σχέσεις μέσα σ' αυτήν. Καμιά φορά, επίσης, ανακαλύπτουμε ότι έχουμε λάθος εντύπωση για τα πράγματα, που οφείλεται στις εμπειρίες, τη μόρφωση, το περιβάλλον μας», εξηγεί.
  • Η γραμμική εξέλιξη της ιστορίας δεν μπαίνει απαραίτητα σε πρώτο πλάνο για τον Γιώργο Λανθιμο. Στον «Κυνόδοντα» έχει μεγαλύτερη σημασία «το αποτέλεσμα της συνθήκης που έχουν επιβάλει οι γονείς στα παιδιά, τι τελικά αυτά πιστεύουν και ποια είναι η καθημερινότητα τους».
  • Οσο για τη σχέση του κοφτερού κυνόδοντα με τον τίτλο της ταινίας, έχει να κάνει με μία από τις ιστορίες που λένε οι γονείς στα παιδιά τους. «Δεν πρόκειται για ιστορίες τρόμου», διευκρινίζει ο Γιώργος Λάνθιμος. «Δεν φοβίζουν τα παιδιά για να μη βγουν έξω. Είναι δεδομένο το ότι πρέπει να μένουν μέσα στο σπίτι. Εχει όλες τις ανέσεις, κήπο και πισίνα γιατί είναι εύπορη οικογένεια. Δεν είναι κλεισμένοι σε κανά υπόγειο», λέει. Ούτε πρόκειται για κλειστοφοβική ταινία, έχει χιούμορ, βεβαιώνει ο σκηνοθέτης της.
  • Κι αν είναι μόλις η δεύτερη ταινία του, ο Γιώργος Λάνθιμος έχει μεγάλη θητεία πίσω από την κάμερα. Εχει σκηνοθετήσει πολλά βιντεοκλίπ (Χαρούλα Αλεξίου, Σάκη Ρουβά κ.ά.). «Το έκανα παλιότερα ως χόμπι γιατί ήθελα να κάνω κάτι πιο ελεύθερο και ενδιαφέρον. Αλλά αυτές οι παραγωγές δεν έχουν χρήματα. Το μπάτζετ των βιντεοκλίπ είναι... για να τραβήξεις γάμο», λέει.
  • Η υπογραφή του επιπλέον βρίσκεται σε αμέτρητες διαφημίσεις. Ούτε χαμένος χρόνος είναι («η διαφήμιση με έχει βοηθήσει φοβερά στο τεχνικό κομμάτι), ούτε ενοχή τού δημιουργεί. «Είναι ένας κομπλεξισμός που δεν νομίζω ότι χρειάζεται. Ενας σκηνοθέτης που κάνει σινεμά δεν ζει σ' αυτό τον κόσμο μόνιμα. Βλέπει τηλεόραση, ακούει μουσική, κάνει αθλητισμό, βόλτες», λέει.
  • Αν κρίνουμε από τη μινιμαλιστική και ατμοσφαιρική «Κινέττα», ίσως είναι περίεργο πώς ένας σκηνοθέτης, γαλουχημένος στη διαφήμιση, μπορεί να αφήνει πίσω τη λογική της, που στηρίζεται συχνά στο εφέ και τον εντυπωσιασμό. Ο σκηνοθέτης δίνει την απάντηση: «Τα έχω κάνει τόσο πολύ ώστε ούτε με εντυπωσιάζουν ούτε με γοητεύουν. Οταν είσαι μέσα σε όλο αυτό και έρθει η ώρα να γυρίσεις δική σου ταινία, καταλαβαίνεις καλύτερα τι θέλεις να κάνεις. Εχεις και ένα ακόμη αβαντάζ, την ευκολία να αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες. Ετσι, δεν ασχολείσαι με τα τεχνικά ζητήματα και επικεντρώνεις στην ουσία».

Στον «Κυνόδοντα» παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Αννα Καλαϊτζίδου. *

Sunday, April 26, 2009

Ο μικρότερος ηθοποιός στον κόσμο!

Ο μικρότερος ηθοποιός στον κόσμο!

  • «Δεν υπάρχει λόγος να παραπονεθώ επειδή είμαι νάνος. Μπορεί να έχω μικρό μέγεθος αλλά έχω το ταλέντο να εργαστώ σαν κανονικός άνθρωπος,» είπε ο κύριος Ajay Kumar. Ο μικρός αστέρας έγινε γνωστός με το όνομα Unda Pakru που χρησιμοποιούσε επί της σκηνής. Το 2005 παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του, Gayatri, που έχει σχεδόν το διπλάσιο ύψος από εκείνον στα 1 μέτρο και 55 εκατοστά. «Την γνώρισα μέσω της μητέρας μου. Μόλις την είδα μου άρεσε και είπαμε να αρραβωνιαστούμε. Τώρα έχουμε μια κόρη που έχει κανονικό μέγεθος και είμαι πολύ ευτυχισμένος,» ανέφερε ο κύριος Ajay Kumar. [Μιχάλης Μπακ., ΕΘΝΟΣ, 23/04/09]

Η υποκριτική είναι σαν παιχνίδι, Την Αριελ Κωνσταντινίδη την έχουμε συνηθίσει ως επί το πλείστον σε κωμικούς ρόλους.

  • Κι αυτό οφείλεται κυρίως στις τηλεοπτικές της εμφανίσεις, με πρόσφατη στο σίριαλ «Μαρία η άσχημη». Η Λίλιαν, που έπαιζε εκεί, δεν έκλεψε, απλώς την παράσταση. Της άνοιξε και τον δρόμο για τη μεγάλη οθόνη. Την είδε ο Βαγγέλης Σεΐτανίδης και της πρόσφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη ταινία «Κάτω απ' το μακιγιάζ σου» (στις αίθουσες).
  • Σ' αυτήν υποδύεται έναν δραματικό ρόλο. Τη Νίκη, υπάλληλο σε κατάστημα καλλυντικών, που θέλει να κάνει παιδί. Ένα βράδυ, χτυπάει με το αμάξι και σκοτώνει ένα μικρό κορίτσι. Από κει και πέρα αρχίζει ένας εφιάλτης. Όλο αυτό που της συμβαίνει γίνεται αφορμή για να σώσει μια άλλη ζωή, ενός κοριτσιού που έχει μπλέξει με την πορνεία.
  • Η Αριελ Κωνσταντινίδη είπε αμέσως το «ναι» όταν πήρε το σενάριο, γιατί γοητεύτηκε από τη «μεταφυσική που κρύβει αυτή η κοινωνικο-δραματική ταινία». Υπήρχε και ένας επιπλέον λόγος. Με εξαίρεση ένα πέρασμα σε μικρή ηλικία στον «Ελευθέριο Βενιζέλο» του Παντελή Βούλγαρη και μια φιλική συμμετοχή στο «Κόκκινο τριαντάφυλλο σου έκοψα» του Δημήτρη Κολλάτου, είναι η πρώτη φορά που έπαιξε μεγάλο ρόλο στον κινηματογράφο.
  • Όχι ότι το απέφευγε. «Αν ήταν στο χέρι μου θα έκανα μόνο ταινίες», εξομολογείται. «Ήθελα από μικρή να κάνω σινεμά αλλά το είχα αφήσει. Δεν το κυνήγησα. Δεν πήγα ποτέ σε κάστινγκ», λέει. Γενικά έχει πάει σε ελάχιστες οντισιόν. «Παιδί-θαύμα», από τεσσάρων χρονώ έπαιξε στο θέατρο στα «Παιδικά χρόνια του Διονύσιου Σολωμού». Ακολούθησαν ρόλοι σε παιδικές παραστάσεις: Σταχτοπούτα, Κοκκινοσκουφίτσα, κ.ά.
  • Η σχέση με το παιδικό θέαμα δεν σταμάτησε τότε. Την ακολουθεί μέχρι σήμερα. Κάνει μεταγλωττίσεις σε ταινίες της Ντίσνεϊ και έχει δανείσει τη φωνή της στη Σταχτοπούτα, την Πεντάμορφη, τη γοργόνα Αριελ. «Παίρνω μεγάλη χαρά όταν δίνω ζωή σε ένα κινούμενο σχέδιο. Ενώ με τη μεταγλώττιση ηθοποιών δεν τα πάω καλά. Έχω προσπαθήσει σε βραζιλιάνικες σειρές, αλλά με δυσκολεύει. Τις μεταγλωττίσεις τις κάνω για το παιχνίδι», λέει.
  • Με όρους παιχνιδιού αντιμετωπίζει το επάγγελμά της. «Δεν έχω μάθει να χρησιμοποιώ τη δουλειά μόνο για να ζω. Την βλέπω όπως όταν ήμουν παιδί», λέει. Από παιδί πάντως, μέχρι να σπουδάσει στη σχολή του Σπύρου Ευαγγελάτου, έκανε χορό, μπαλέτο, ενόργανη, πατινάζ, μουσική, πιάνο. Όχι τυχαία έχει αδυναμία στο μιούζικαλ. Άλλωστε έγινε γνωστή παίζοντας στο πλευρό της Αλίκης Βιουγιουκλάκη στα μιούζικαλ «Αννυ», «Εβίτα», «Η μελωδία της ευτυχίας». Και μπορεί οι εμφανίσεις της στο θέατρο να μην είναι τόσο προβεβλημένες όσο οι τηλεοπτικές («οι κομεντί που έχω παίξει είναι που έχουν κάνει επιτυχία»), όμως έχει κάνει και δραματικούς ρόλους κοντά στον Νικήτα Τσακίρογλου και τον Στέφανο Ληναίο.

Saturday, April 25, 2009

Η ασαφής θλίψη του φθινοπώρου

  • Το τελευταίο αίνιγμα του Τσάρλι Κάουφμαν, «Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης», είναι μια ταινία γύρω από το νόημα της ζωής

Ο Τσάρλι Κάουφμαν είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση στο σύγχρονο Χόλιγουντ. Γράφει ιστορίες που έχουν παράξενους τίτλους και μοιάζουν με αινίγματα. Ξεκίνησε δυναμικά την καριέρα του ως σεναριογράφος με μια σουρεαλιστική ιδέα: ένας άνεργος μαριονετίστας ανακαλύπτει μια μυστική κρύπτη που οδηγεί στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς. Οσοι κοινοί θνητοί επιθυμούν να δουν τον κόσμο από εκεί «ψηλά» δεν έχουν παρά να πληρώσουν «διόδια» στον μαριονετίστα και να μπουν στο τούνελ. Σήμερα, ο Κάουφμαν εμφανίζεται και ως σκηνοθέτης στη «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» φιλοδοξώντας να περάσει σώος ανάμεσα από δυο συμπληγάδες του σινεμά: τον Ορσον Ουέλες της «Δίκης» και τον Φελίνι του «8½».

Στη «Δίκη», που κυλάει αγχωτικά, ο Ουέλες θέλει να συλλάβει το υπαρξιακό ζήτημα που έθεσε ο Κάφκα προσπαθώντας μάταια να δώσει απάντηση σε κεφαλαιώδη ερωτήματα γύρω από το σύμπαν, το άτομο και τον σκοπό της ζωής. Στο «8½» ένας σκηνοθέτης του κινηματογράφου που έχει χάσει την έμπνευσή του ξυπνάει σε έναν εφιάλτη: στο κρεβάτι ενός θεραπευτηρίου ανάμεσα σε ένα πλήθος που τον παρατηρεί αδιάφορα. Στη «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» ένας σκηνοθέτης του θεάτρου που νιώθει πως το σώμα του αρρωσταίνει προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής στη σκηνή του θεάτρου. Κλείνεται σε ένα τεράστιο κουκούλι (μια παλιά αποθήκη) μαζί με τους συνεργάτες του και με ένα πλήθος κομπάρσων. Θέλει να αναπαραστήσει σε μικρογραφία τη Νέα Υόρκη, τη ζωή στους δρόμους και στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών όπου είναι φυλακισμένα τα όνειρα των ανθρώπων.

  • Ο πολίτης Κέιντεν

Ο μόνος δρόμος, αν και όχι σίγουρος, για να μπει κανείς στο μυαλό του Τσάρλι Κάουφμαν αυτή τη φορά είναι να ακολουθήσει τα βήματα του ήρωα της ταινίας, του Κέιντεν Κόταρντ, σε μια αποσπασματική και χαοτική περιπέτεια που εκτυλίσσεται άναρχα σαν όνειρο. Ο Κέιντεν ζει το μαρτύριο ενός ανθρώπου που προσπαθεί να δώσει περιεχόμενο στην ύπαρξή του έχοντας συνείδηση του τέλους που τον πλησιάζει. Η «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» είναι σαν ένα σχήμα λόγου, σαν μια μεταφορά γύρω από τον χρόνο. Η αρχή της ταινίας είναι και το τέλος της, αφήνοντας τον θεατή να αναρωτιέται αν η αφήγηση αφορούσε πραγματικό ή ονειρικό χρόνο. Αρχίζει με την εικόνα ενός ρολογιού - ραδιοφώνου να δείχνει 7.45 πρωί και με τη φωνή μιας γερμανοτραφούς καθηγήτριας να μιλάει για το φθινόπωρο στην ποίηση και τη λογοτεχνία. Ο Κέιντεν ξυπνάει. Ανοίγει την εφημερίδα, διαβάζει για διάφορους θανάτους και αρχίζει να νιώθει πως το σώμα του μπαίνει στην εποχή του μαρασμού. Η ταινία θα κλείσει στο μεγαλόπνοο σκηνικό της Νέας Υόρκης που θυμίζει βομβαριδισμένο τοπίο. Οι δείκτες ενός ρολογιού, που είναι ζωγραφισμένο σ’ έναν τοίχο δείχνουν 7.45 και είναι προφανές πως πρόκειται για το σούρουπο μιας «ημέρας» από τη ζωή του απελπισμένου καλλιτέχνη Κέιντεν, που κύλησε αγχωτικά και διήρκεσε 20 ολόκληρα χρόνια.

Σε αυτήν την ταινία, όπου δεν υπάρχει σασπένς και γι’ αυτό δεν έχει απολύτως καμιά σημασία να σας αποκαλύψουν το τέλος της, η απάντηση στην ερώτηση για το νόημα της ζωής περικλύεται στην τελευταία ημιτελή φράση του Κέιντεν: «Ξέρω πώς θα κάνω αυτό το έργο. Εχω μια ιδέα...». «Πέθανε» του ψιθυρίζει στο αυτί η φωνή του άλλου εαυτού του - μιας γυναίκας που τον σκηνοθετεί σαν ηθοποιό σε αυτήν τη μικρή τραγωδία. Στο ενδιάμεσο έχουν συμβεί πολλά στην οικογενειακή και ερωτική ζωή του Κέιντεν, όπου είναι διάχυτη μια «ασαφής θλίψη».

  • Η τέχνη της αναπαράστασης

Ο Κάουφμαν κατασκεύασε ένα γρίφο πάνω σε ζευγάρια δυαδικών σχέσεων (ζωή - τέχνη, ασθενής - γιατρός, αρσενικό - θηλυκό, πατέρας - κόρη) δοκιμάζοντας την πιθανή κάθαρση του Κέιντεν, που είναι σαν να ψυχαναλύεται διαρκώς σε μια τεράστια σκηνή θεάτρου. Ο Κέιντεν λειτουργεί σαν μεγαλόπνοος αρχιτέκτονας. Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει με τη γυναίκα του την Αντέλ που, όπως λέει η ίδια, έχει «φαντασιωθεί τον Κέιντεν να πεθαίνει και την ίδια να ξαναρχίζει τη ζωή της από την αρχή χωρίς ενοχές». Η Αντέλ είναι ζωγράφος. Φτιάχνει μινιατούρες ανθρώπινων σωμάτων έχοντας την τέχνη ως μικροσκόπιο, στην προσπάθειά της να ανακαλύψει το νόημα της ζωής.

Δείτε

  • Η συνεκδοχή της Νέας Υόρκης (2009)

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Τσάρλι Κάουφμαν έγινε με μια ταινία που την αγαπάς ή τη μισείς (μέση οδός δεν υπάρχει). Είναι πυκνή σε νοήματα και συμβολισμούς και συμπαγής χάρη στην ερμηνεία του Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν. Δίπλα του οι Σαμάνθα Μόρτον, Κάθριν Κίνερ, Τομ Νούναν, Εμιλι Γουότσον, Μισέλ Γουίλιαμς. (Προβάλλεται στις αίθουσες)

  • Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού (2003)

Σενάριο από τον Κάουφμαν, σκηνοθεσία από τον Μισέλ Γκοντρί. Η Κέιτ Γουίνσλετ ενσαρκώνει μια ασταθή συναισθηματικά γυναίκα που «σβήνει» από τα κύτταρα του εγκεφάλου της τον αφελή εραστή της (Τζιμ Κάρεϊ) σαν να ήταν πληροφορία χαραγμένη στον σκληρό δίσκο ενός υπολογιστή. (Σε dvd)

  • Adaptation (2002)

Πολυεπίπεδο σενάριο του Κάουφμαν που έγινε ταινία από τον Σπάικ Τζόνζι. Η σχέση του Χόλιγουντ με την αληθινή ζωή παράλληλα με την αγωνία ενός σεναριογράφου που αναζητεί με πάθος το βαθύ νόημα των πραγμάτων. (Στη σημερινή «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης» ο Κάουφμαν είναι σαν να συνεχίζει την προβληματική του «Αdaptation».) Με τους Νίκολας Κέιτζ, Μέριλ Στριπ, Κρις Κούπερ. (Σε dvd)

  • Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς (1999)

Το πρώτο σενάριο του Κάουφμαν για τον κινηματογράφο. Ενας μαριονετίστας ανακαλύπτει τον δρόμο που οδηγεί... στο μυαλό του διάσημου ηθοποιού Τζον Μάλκοβιτς. Εκεί μέσα μπορεί κανείς να παραμείνει μόνον για 15 λεπτά της ώρας. Με τους Τζον Κιούζακ, Τζον Μάλκοβιτς, Κάμερον Ντίαζ. Γυρίστηκε από τον Σπάικ Τζόνζι. (Σε dvd)

  • Του Δημητρη Mπουρα

Η σωτηρία έρχεται από το παρελθόν

  • Η κινηματογραφική βιομηχανία, αναζητώντας ασφαλείς και φθηνές λύσεις, ετοιμάζει πλημμύρα ριμέικ για την επόμενη τριετία

Μία από τις μεγάλες κινηματογραφικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’80 ήταν η «Επιστροφή στο μέλλον» και τα κινηματογραφικά στούντιο φαίνεται ότι έχουν κάνει αυτόν τον τίτλο μότο της μελλοντικής παραγωγής τους. Από τον κατάλογο των ταινιών της δεκαετίας του ’80 αυτή είναι μια από τις ελάχιστες ταινίες που δεν ετοιμάζονται για ριμέικ μέσα στην επόμενη τριετία. Τουλάχιστον για την ώρα, γιατί τίποτα δεν αποκλείεται με τη φόρα που έχουν πάρει τα στούντιο. Στην αγωνία τους να παραγάγουν ταινίες που θα έχουν τη μεγαλύτερη δυνατή επιτυχία, χωρίς μεγάλο ρίσκο, βγάζουν από τα ντουλάπια τους όποιον τίτλο πιστεύουν ότι μπορεί να βρει ανταπόκριση για ακόμη μια φορά στο κοινό.

Τα ριμέικ δεν είναι νέο φαινόμενο. Από τις απαρχές της κινηματογραφικής βιομηχανίας, οι ταινίες γυρίζονταν και ξαναγυρίζονταν. Μέχρι σήμερα όμως, περιορίζονταν στις περιπέτειες και κυρίως στα θρίλερ, όπου υπάρχει μια διαρκής και ατελείωτη ανακύκλωση. Το τελευταίο κύμα των ριμέικ, ωστόσο, αγγίζει και άλλα είδη, όπως η ρομαντική κομεντί, το μιούζικαλ και το δράμα.

Μερικοί από τους τίτλους που είναι έτοιμοι, ετοιμάζονται ή σχεδιάζονται για μια νέα πορεία στις κινηματογραφικές αίθουσες, είναι το «Fame», που βγαίνει στις αίθουσες τον Σεπτέμβριο, το «Footloose» που γυρίζεται αυτή την περίοδο, το «Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι», ο «Εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες», το «Dune», οι «Ghostbusters», ο «Δαιμονισμένος άγγελος», το «Καράτε Κιντ», αλλά και η «Μεγάλη ανατριχίλα», ο «Αρθουρ», ο «Ρόμποκοπ», η «Ολική επαναφορά», το «Poltergeist», το «Ζουν ανάμεσά μας», σειρές σαν τον «Μαγκάιβερ» και τον «Ιππότη της ασφάλτου». Ακόμη και κακές ταινίες σαν την «Κόκκινη Σόνια» ετοιμάζονται για μια δεύτερη καριέρα.

  • Δοκιμασμένες λύσεις

Η αναζήτηση στους καταλόγους των στούντιο πηγαίνει ακόμη πιο πίσω, με σχέδια σε ανάπτυξη για ριμέικ του «Ανθρώπου που μίκραινε», του «Jesus Christ Superstar», της «Ζώνης του λυκόφωτος» και του «Ωραία μου κυρία». Ομως, και χαρακτήρες από ταινίες πρόσφατες ετοιμάζονται για νέο λανσάρισμα. Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που βγήκαν στις αίθουσες η «Λάρα Κροφτ», οι «Fantastic Four» και ο «Απόλυτος πράκτορας ΧΧΧ»; Ελάχιστα, αλλά φαίνεται ότι θα επιστρέψουν με νέο καστ και νέες περιπέτειες, μαζί με δοκιμασμένους ήρωες όπως οι «Αντρες με τα μαύρα».

Γιατί να ξαναγυρίσει όμως κάποιος μια ταινία ή ακόμη και μια κακή ταινία που δεν είχε κάνει ούτε στην εποχή της αξιοσημείωτη επιτυχία; Η οικειότητα που έχει το κοινό με τους χαρακτήρες, ακόμη και μόνο με τον τίτλο μιας παλιάς ταινίας, είναι προσόν ανεκτίμητο, σύμφωνα με τα μεγαλοστελέχη της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Μια μεγάλη μερίδα του κοινού μπορεί να φρίττει ακούγοντας ότι θα ξαναγυριστεί για παράδειγμα η «Μεγάλη ανατριχίλα», αλλά αυτοί ακριβώς είναι εκείνοι που θα πάνε να δούνε πόσο καλά ή κακά χειρίστηκαν το ριμέικ οι δημιουργοί του.

Δεν είναι επομένως τυχαίο ότι τα στούντιο στρέφονται σε δοκιμασμένες λύσεις. Ενας γνωστός τίτλος αρκεί για το πρώτο βήμα και τα υπόλοιπα πάντα μπορούν να αναθεωρηθούν ή να αλλάξουν. Τον περασμένο Φεβρουάριο, το στούντιο της Warner επικοινώνησε με σεναριογράφους για τη σεναριακή ανάπτυξη μελλοντικών ταινιών. Οκτώ στις δέκα προτάσεις βασίζονταν σε παλιότερες ταινίες, κάτι που προδιαθέτει για τη διαρκή αίσθηση d�j‡ vu που θα έχουμε τα επόμενα χρόνια στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ενα κινηματογραφικό στέλεχος έχει δώσει μια ακριβή περιγραφή του τρόπου σκέψης των στούντιο: «Αρχίζοντας τον σχεδιασμό μιας νέας παραγωγής, μπορείς είτε να σπρώξεις έναν τεράστιο βράχο σε μια ανηφορική πλαγιά είτε να τον τσουλήσεις σε στρωτό έδαφος. Οι περισσότεροι προτιμούμε το στρωτό έδαφος». Τι είναι το ένα και τι το άλλο; Η ανηφοριά είναι όλη εκείνη η προσπάθεια που γίνεται ώστε να πειστεί το κοινό ότι αξίζει να μπει στην αίθουσα και να δει μια ιστορία με νέους άγνωστους χαρακτήρες, κάτι που χρειάζεται πολύμηνη προετοιμασία και πολύ μεγάλο κόστος. Το στρωτό έδαφος είναι η απλή υπενθύμιση γνωστών χαρακτήρων και ιστοριών σε μια μεγάλη μερίδα του κοινού, αλλά και το δεδομένο ότι εφόσον μια ταινία κατάφερε να αγγίξει αρκετούς θεατές στο παρελθόν, μπορεί να το πετύχει ξανά στο μέλλον και μάλιστα με ένα ανανεωμένο κοινό.

  • Παλιά σουξέ για νέους

Το δυναμικότερο κοινό της κινηματογραφικής αίθουσας είναι οι ηλικίες 15 – 25, άντε μέχρι και τα τριάντα. Οι περισσότεροι από αυτούς τους εν δυνάμει θεατές δεν είχαν καν γεννηθεί ή ήταν βρέφη όταν έσπαγαν ταμεία, για παράδειγμα, το «Κυνηγώντας το πράσινο διαμάντι» και οι «Ghostbusters». Επιπλέον, το κόστος για την ανάπτυξη ενός ριμέικ είναι σημαντικά χαμηλότερο, κάτι που εκτιμάται ιδιαίτερα στην παρούσα φάση της οικονομικής κρίσης. Διαφορετικά πληρώνεται μια πρωτότυπη σεναριακή ιδέα από την «ανανέωση» ενός παλιού σεναρίου, ενώ και ο προϋπολογισμός για το μάρκετινγκ μπορεί να είναι αισθητά μειωμένος.

Αρκετά στελέχη παραδέχονται πως, αντί να διαβάζουν πια νέα σενάρια και να υπολογίζουν την υποδοχή που μπορεί να έχει μια πρωτότυπη ιδέα, περνούν τη μέρα τους «σκαλίζοντας» το online κινηματογραφικό αρχείο IMDb, κοιτάζοντας τίτλους που δεν έχουν προλάβει άλλοι και ελέγχοντας τη βάση κοινού που μπορεί να έχει ένα ριμέικ τους. Κάποιοι προσπαθούν να αιτιολογήσουν αυτή την επιλογή λέγοντας ότι μια καλή ιστορία μπορεί και πρέπει να ξαναειπωθεί. Αφού όμως υπάρχουν π.χ. τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ, γιατί να πρέπει να ξαναγυριστούν;

Τι σημαίνει η εμμονή με τα ριμέικ σε ό,τι αφορά το δημιουργικό επίπεδο για το σινεμά; Παρακμή και στασιμότητα. Ευτυχώς, ποτέ δεν παύουν να υπάρχουν τολμηροί παραγωγοί και δημιουργοί που προτείνουν νέες και διαφορετικές ταινίες. Τις περισσότερες φορές βγαίνουν κερδισμένοι σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Ομως, τα στούντιο είναι επιχειρήσεις που ενδιαφέρονται για τα κέρδη και τα ριμέικ σε αυτή την κινούμενη άμμο, που είναι η κινηματογραφική αγορά, είναι το ασφαλέστερο δυνατό στοίχημα.

  • Μα ακόμη και τον Χίτσκοκ;

Η μανία των παραγωγών του Χόλιγουντ για δοκιμασμένες και προσοδοφόρες λύσεις αγγίζει ακόμη και «ιερά και όσια» της ιστορίας του σινεμά, όπως τις ταινίες του Αλφρεντ Χίτσκοκ. Δύο ταινίες του, τα «Πουλιά» και «Τα 39 σκαλοπάτια», ετοιμάζονται για το 2011, ενώ οι πρώτες αντιδράσεις είναι αρνητικές.

Τα «Πουλιά» θα σκηνοθετήσει ο Μάρτιν Κάμπελ («Ζορό», «Casino Royale»), με πιθανούς πρωταγωνιστές τη Ναόμι Γουότς και τον Τζορτζ Κλούνεϊ, ενώ συζητιέται το ενδεχόμενο η ταινία να βγει σε 3D εκδοχή. Ο παραγωγός της ταινίας, Μπραντ Φιούλερ, επιμένει ότι δεν θα είναι ακριβώς ένα ριμέικ της παλιάς ταινίας, όπως το αποτυχημένο «Ψυχώ» του Γκας βαν Ζαντ, αλλά μια νέα αφήγηση της ιστορίας της Δάφνης ντι Μοριέ. Κάθετα αντίθετη είναι, ωστόσο, η πρωταγωνίστρια της παλιάς ταινίας. Η Τίπι Χέιντρεν λέει: «Με ρώτησαν πώς θα μου φαινόταν και απάντησα “γιατί να το κάνει κανείς αυτό;”. Δεν μπορούμε να βρούμε νέες ιστορίες, νέα πράγματα να κάνουμε;».

Για το 2011 προγραμματίζονται και τα «39 Σκαλοπάτια», που θα σκηνοθετήσει ο Ρόμπερτ Τάουνι, με άγνωστο ακόμη καστ. Η ίδια ιστορία έχει γυριστεί τρεις ακόμη φορές για τον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Και ο Χίτσκοκ ίσως να μην ήταν τελικά τόσο αρνητικός στην ιδέα. Αλλωστε, ο ίδιος ήταν από τους πρώτους που έκαναν ριμέικ και μάλιστα δικής του ταινίας, καθώς γύρισε τον «Ανθρωπο που γνώριζε πολλά» πρώτα το 1934 και ξανά το 1956.

  • Τζέιν Οστεν παρέα με ζόμπι και τέρατα

Οι ρομαντικές ιστορίες της Τζέιν Οστεν δεν έλειψαν ποτέ από τον κινηματογράφο. Η εικονική γεροντοκόρη, όμως, δεν θα μπορούσε ούτε στους χειρότερους εφιάλτες της να φανταστεί ότι ανάμεσα στις τρυφερές ηρωίδες της που αναζητούν τον έρωτα και την αξιοπρέπεια, κάποια στιγμή θα κυκλοφορούσαν ζόμπι και τέρατα!

Η «Περηφάνια και προκατάληψη», ένα από τα περισσότερο διαβασμένα βιβλία της Οστεν, μεταφέρεται για ακόμη μια φορά σε ταινία, αλλά σε αρκετά διαφορετική εκδοχή… Το «Περηφάνια και Κυνηγός», την παραγωγή του οποίου κάνει η εταιρεία Rocket Pictures του Ελτον Τζον, ρίχνει τον «Κυνηγό», το τέρας της κινηματογραφικής σειράς του ’80, στο περιβάλλον «εποχής» της Οστεν. Σύμφωνα με τον παραγωγό –και σύντροφο του Ελτον Τζον– Ντέιβιντ Φέρνις, «νιώσαμε ότι είναι μια φρέσκια και διασκεδαστική προσέγγιση στο προ πολλού εξαντλημένο είδος των ταινιών που βασίζονται στα έργα της Οστεν».

Δεν είναι η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο έργο της Οστεν δέχεται «ενέσεις» ανανέωσης. Το 2004 η Γκούριντερ Τσάντα («Κάνε το όπως ο Μπέκαμ») γύρισε το «Bride and prejudice», μια εκδοχή του «Περηφάνια και προκατάληψη» σε τόνους Μπόλιγουντ. Αλλά και ο «Κυνηγός» εμφανίστηκε σε «συνδυαστική», αλλά περισσότερο ομοιογενή ταινία, το «Alien vs Predator», όπου συγκρούονταν τα τέρατα από τις πρωτότυπες ταινίες του Ρίντλεϊ Σκοτ και του Τζον Μακ Τίρναν. Η ενθαρρυντική εμπορική πορεία εκείνης της ταινίας έχει οδηγήσει σε ακόμη ένα επαναλανσάρισμα… Ετσι, σύντομα ο «Κυνηγός» θα έχει νέες, ολόδικές του κινηματογραφικές περιπέτειες.

Ο συνδυασμός δύο αταίριαστων ειδών σε ένα νέο έργο, το mash up, όπως λέγεται, έχει αρχίσει εδώ και χρόνια από τη μουσική. Δείγματα της bastard pop, όπως λεγόταν όταν πρωτοεμφανίστηκε, συνδύαζαν κουπλέ και ρεφρέν από διαφορετικά τραγούδια. Το mash up φαίνεται ότι περνάει πια και στο σινεμά, αλλά και στη λογοτεχνία, όπου τα βάσανα της Οστεν συνεχίζονται. Μόλις κυκλοφόρησε στην Αγγλία το βιβλίο του Σεθ Γκράχαμ - Σμιθ «Περηφάνια και Προκατάληψη και ζόμπι», όπου η ηρωίδα Ελίζαμπεθ Μπένετ, γνωρίζει κουνγκ φου και αντιμετωπίζει ορδές ζόμπι στο εξοχικό Μέριτον…

Hermann Zschoche «Μισή ζωή»

  • Την ερωτική ιστορία του μεγάλου Γερμανού ποιητή Φρίντριχ Χέλντερλιν και της Σουζέτ Γκοντάρ αφηγείται η ανατολικογερμανική ταινία με τίτλο «Μισή ζωή», σε σκηνοθεσία Hermann Zschoche. Το 1796, ο νεαρός ποιητής προσλαμβάνεται ως δάσκαλος από μία οικογένεια τραπεζιτών στην Φραγκφούρτη. Εκεί θα συναντήσει τον έρωτα της ζωής του, τη σύζυγο του εργοδότη του. Οι μέρες της χαράς σύντομα θα τελειώσουν και το ζευγάρι των εραστών θα αντιμετωπίσει βαθιά κρίση. Κι ο Χέλντεριν, πέρα από την προσωπική του θλίψη, απελπίζεται με την αποτελματωμένη κατάσταση της γερμανικής κοινωνίας. Παίζουν οι Ulrich Muhe, Jenny Grollmann, Swetlana Schonfeld, Michael Gwisdek, Peter-Mario Grau (Κυριακή, 26/4, «902» TV, 21.35).

Τζον Χιούστον «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς»



Ο Τζον Χιούστον σκηνοθετεί την περιπετειώδη ταινία «Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς». Ο νεαρός δημοσιογράφος Ρούντγιαρντ Κίπλινγκ εργάζεται στην Ινδία. Γνωρίζεται με τους πρώην λοχίες του Βρετανικού Στρατού Ντάνιελ Ντρέιβοτ και Πίτσι Κάρνεχαν και το ενδιαφέρον του «ανάβει», όταν οι δύο λοχίες τού εξηγούν το σχέδιό τους να πάνε στο άγριο και πρωτόγονο Καφιριστάν, μέσω του Αφγανιστάν, για να πιάσουν την «καλή». Πράγματι, μετά από πολλές περιπέτειες, οι δύο λοχίες φτάνουν στο χωριό Ερ-Χερμπ του Καφιριστάν και γνωρίζονται με τον Μπίλι Φις, έναν πρώην στρατιώτη, ο οποίος γίνεται πιστός τους φίλος και με τον επικεφαλής του χωριού, τον Οοταχ, τον οποίο βοηθούν να νικήσει μια εχθρική πόλη. Χάρη στο θάρρος του Ντρέιβοτ, τον ανακηρύσσουν βασιλιά και θεό τους. Πολύ σύντομα, ο Ντρέιβοτ αρχίζει να πιστεύει και ο ίδιος ότι είναι θεός και απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου... Παίζουν: Σον Κόνερι, Μάικλ Κέιν, Κρίστοφερ Πλάμερ, Σαΐντ Τζάφρεϊ, Σακίρα Κέιν (Σάββατο, 2/5, MEGA, 23.40).