Wednesday, September 14, 2011

Εξωγήινοι της πλάκας και αμερικανικός πατριωτισμός!




Οι ταινίες της εβδομάδας
 Οι ταινίες της εβδομάδας
 
Ο Χάρισον Φορντ (δεξιά) και ο Ντάνιελ Κρεγκ κυνηγούν εξωγήινους στο «Cowboys and aliens»
Τα παιδιά στο ριμέικ του «Πολέμου των κουμπιών» ζουν τους ρόλους τους
Ο Στιβ Καρέλ (δεξιά) δέχεται συμβουλές από τον Ράιαν Γκόσλινγκ στο «Crazy stupid love»
Προσοχή μας βλέπουν! Σκηνή από την «Θανάσιμη μητέρα» που ακολουθεί το μοντέλο των ταινιών «Σε βλέπω»
Ο Πασκάλ Γκρεγκορί σκέφτεται «Τα μικρά όνειρα της νιότης»
Ο Τζος Ράντορ (δεξιά), ο Μάικλ Αλτζιέρι και η Κέιτ Μάρα σε σκηνή από την αισθηματική κομεντί του πρώτου «Ερωτευμένοι στη Νέα Υόρκη»
Η Νικόλ Κίντμαν στην αγκαλιά του Τζέιμς Κάαν σε σκηνή από την σπουδαία ταινία «Dogville» του Λαρς Φον Τρίερ
Σκηνή από το ντοκιμαντέρ «Το μωρό μου φτάνει»
 
8  φωτογραφίες
Παρά την παιδικότητα που κρύβεται πίσω από το ανόητο περίβλημα της ταινίας «Cowboys and aliens», τα μηνύματα που θέλει να περάσει είναι ένας ύμνος προς την ξενοφοβία! 
Σε κάποια άλλη εποχή μια ταινία όπως το «Cowboys and aliens» (ΗΠΑ, 2011) του Τζον Φαβρό ενδεχομένως να είχε τουλάχιστον πλάκα. Αναφέρομαι στα fifties, τότε που η επιστημονική φαντασία ήταν ακόμη πρωτόγονο κινηματογραφικό είδος ακόμη και στην Αμερική. Τότε που οι εξωγήινοι εμφανίζονταν καλυμμένοι πίσω από τεράστιες πανοπλίες και τα τέρατα από το Διάστημα προκαλούσαν μόνο μειδίαμα. Σήμερα όμως μια επιστροφή σε αυτό το είδος με τους ίδιους πάνω-κάτω όρους πολύ δύσκολα μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και με τον συνδυασμό ενός άλλου είδους, του γουέστερν, το οποίο δεν συναντάμε εύκολα στην επιστημονική φαντασία, εκτός βέβαια αν μιλάμε για την «Επιστροφή στο μέλλον 3».
Από την άλλη μεριά, οι παραγωγοί τού «Cowboys and aliens» ίσως να είχαν στο μυαλό τους θεατές του δημοτικού, στους οποίους πολύ πιθανόν η ταινία, παραμυθάκι από την κορυφή ως τα νύχια, να αρέσει. Ο Χάρισον Φορντ, σοβαρότατος και βλοσυρότατος σαν να έχει καταπιεί πάσσαλο, υποδύεται τον συνταγματάρχη που επιβάλλει την τάξη σε μια ερημική και ξενοφοβική πόλη του Νέου Μεξικού ονόματι Αφεση. Εκεί όπου ο Ντάνιελ Κρεγκ θα βρεθεί χωρίς μνήμη και φορώντας ένα μυστηριώδες (εντελώς γελοίο) περικάρπιο. Η παρουσία του έχει προφανώς κάποια σχέση με την εξωγήινη απειλή, την οποία οι κάτοικοι της Αφεσης θα πρέπει να αντιμετωπίσουν σε συνεργασία με τους... Απάτσι.

Από την Κυριακή στο σινεμά...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, 15/9/2011
«Οι θερμές πηγές του Ακίτσου» του Γιοσισίγκε Γιοσίντα
Η κινηματογραφική βδομάδα για μας - όσο ενδιαφέρουσα και αν προδιαγράφεται - θα ξεκινήσει την Κυριακή, δεδομένου ότι από την Πέμπτη και για τρία συνεχόμενα βράδια, έως και το Σάββατο, θα βρισκόμαστε ανελλιπώς στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ... Οι πρεμιέρες, λοιπόν, της βδομάδας έχουν ως εξής: «CRAZY, STUPID LOVE», είναι ο τίτλος της αμερικάνικης αισθηματικής κωμωδίας παραγωγής 2011, που προβάλλεται τη βδομάδα αυτή, σε σκηνοθεσία Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρίκουα. Με επίκεντρο την κρίση της μέσης ηλικίας, που, πρόωρα, διανύει ένας άνδρας, παρακολουθούμε το ντόμινο των επιπτώσεων που η κρίση αυτή προκαλεί σε όλους όσοι βρίσκονται και κινούνται στον περίγυρο του άνδρα, ενώ καταγράφεται επίσης και ο τρόπος που τρεις διαφορετικές γενιές βιώνουν τον έρωτα. Με πλούσιο καστ ηθοποιών διακεκριμένων στο είδος. Μεταξύ άλλων: ο Στιβ Καρέλ, η Τζουλιάν Μουρ, η Μαρίζα Τομέι,ο Κέβιν Μπέικον, η Εμα Στόουν και άλλοι.Ακόμα μια αμερικάνικη παραγωγή του 2011 με τίτλο «COWBOYS AND ALIENS», «καουμπόηδες και εξωγήινοι» δηλαδή, μείγμα που προϊδεάζει για το τι έχει να υποστεί κανείς για ένα δίωρο, ήτοι: Περιπέτεια με καταιγιστική δράση και με περισσή φαντασία, μια που δομικό συστατικό είναι και η επιστημονική φαντασία, αναμεμειγμένη με γουέστερν, αλλά και πολεμικό είδος... Υπό τη σκηνοθεσία και την καθοδήγηση του Τζον Φαβρό, ενός εκ των πλέον επιτυχημένων εισπρακτικά σκηνοθετών, «μεγαλουργούν» σταρ σαν τον Χάρισον Φορντ ή τον Ντάνιελ Κρεγκ, που ρίχνονται με ζήλο στην επιτυχία του πονήματος που παντρεύει ό,τι να 'ναι, φθάνει να φέρνει κέρδος ...μάλλον κέρδη, πολύπλευρα.Συνεχίζουμε. Υπάρχει και ο απαραίτητος βδομαδιάτικος «τρόμος» για όσους δε χόρτασαν ακόμα εκείνον τον κυριολεκτικό και μεταφορικό της καθημερινότητάς μας και πληρώνουν κι από πάνω για να υποστούν κι άλλον, εικονικό... Σε σκηνοθεσία Ντάρεν Λι Μπούσμαν και με την υποκριτική συμβολή των Ντέμπορα Αν Γουλ, Σον Ασμορ και Λίζα Μάρκος στους πρωταγωνιστικούς ρόλους, το αστυνομικό θρίλερ τρόμου «ΘΑΝΑΣΙΜΗ ΜΗΤΕΡΑ», παραγωγής 2010, ενορχηστρώνει τέλεια το σαδισμό και την απόλυτη παράνοια!Στις πρεμιέρες της βδομάδας εντάσσεται και το αισθηματικό δράμα του 2011 «Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ», μια ευρωπαϊκή συμπαραγωγή, Γερμανίας, Μ. Βρετανίας, Δανίας και Σουηδίας, σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ ΜακΚένζι. Από κάποιον ιό ξεσπά παγκόσμια πανδημία που κάνει τους ανθρώπους να χάνουν μια - μια τις αισθήσεις τους. Παράλληλα, μια ερωτική ιστορία, που γεννιέται ταυτόχρονα με την πανδημία, αποδεικνύει ότι όσο χάνονται οι αισθήσεις, τόσο δυναμώνουν τα συναισθήματα...Στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας, τέλος, θα πραγματοποιηθεί, από τις 15 έως και τις 17 Σεπτέμβρη, ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον κινηματογραφικό γεγονός που συνίσταται στην προβολή εφτά χαρακτηριστικών - παλαιότερων και νεότερων - ιαπωνικών ταινιών, με σημαντική θέση στην ιστορία της εθνικής αυτής κινηματογραφίας. Το αναλυτικό πρόγραμμα προβολής των φιλμ που συνθέτουν τις «Ημέρες Ιαπωνικού Κινηματογράφου» έχει ως εξής: 
Πέμπτη 15/9, στις 20.00, «Η ΜΠΑΛΑΝΤΑ ΤΟΥ ΝΑΡΑΓΙΑΜΑ» (1983) του Σ. Ιμαμούρα (με ελληνικούς υπότιτλους) και στις 22.15΄ «ΣΗΜΕΙΟ ΒΡΑΣΜΟΥ» (1990) του Τακέσι Κιτάνο (με αγγλικούς υπότιτλους). 
Παρασκευή 16/9, στις 20.00, «ΟΙ ΘΕΡΜΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΚΙΤΣΟΥ» (1962) του Γιοσισίγκε Γιοσίντα (με ελληνικούς υπότιτλους) και στις 22.00 «ΒΙΑΙΟΣ ΜΠΑΤΣΟΣ» (1989) του Τακέσι Κιτάνο (με αγγλικούς υπότιτλους)και, τέλος, 
το Σάββατο 17/9, στις 18.00 «ΚΟΚΚΙΝΟ ΜΑΝΤΙΛΙ» (1964) του Τοσίο Μασούντα (με αγγλικούς υπότιτλους), στις 20.00 «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΗΚΩΣΕ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ» (1957) του Ουμετσούγκου Ινούε (με ελληνικούς υπότιτλους) ενώ η φετινή εκδήλωση θα κλείσει στις 22.00, με την τρίτη ταινία του Τακέσι Κιτάνο που φιλοξενείται στο πρόγραμμα, με την κωμωδία «ΘΑ ΠΑΡΕΤΕ ΚΑΤΙ;» (1994) με αγγλικούς υπότιτλους. 
Ο μη ελληνικός υποτιτλισμός των μισών και παραπάνω ταινιών είναι δυστυχώς το ένα περιοριστικό, το σημαντικότερο, όμως, είναι το άλλο, ότι, δηλαδή, ημερομηνίες και ώρες βρίσκονται σε τροχιά σύγκρουσης με το φετινό 37ο Φεστιβάλ της ΚΝΕ... Τέλος πάντων, η είσοδος στις «Ημέρες Ιαπωνικού Κινηματογράφου» είναι ελεύθερη, οι θέσεις όμως περιορισμένες, γι' αυτό καλό θα είναι οι ενδιαφερόμενοι να συνεννοηθούν πρώτα με την Ταινιοθήκη στα τηλέφωνα 210-3609695 και 210-3612046. 
  • ΚΡΙΤΙΚΗ:Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ

ΣΑΜ ΓΚΑΡΜΠΑΡΣΚΙ
Τα μικρά όνειρα της νιότης μου
 
Διαβάζουμε ότι η ταινία είναι «πιστή αλλά όχι δουλική» κινηματογραφική διασκευή του ομώνυμου δημοφιλούς ασπρόμαυρου «μάνγκα» (έτσι είθισται να αποκαλούνται πλέον και στην Ελλάδα, τα κόμικς και κινούμενα σχέδια ιαπωνικής προέλευσης) του Ζιρό Τανιγκούτσι. Το προαναφερθέν μάνγκα χαρακτηρίζεται ως μαρτυρία ανατρεπτική της καθημερινότητας ενός εφήβου και της οικογενείας του σε μια μικρή γιαπωνέζικη πόλη τη δεκαετία του '60. 
Η ταινία μάς μεταφέρει σε μια επαρχιακή παραμεθόρια πόλη στα γαλλοελβετικά σύνορα, όπου αναβιώνει το κλίμα και η ατμόσφαιρα των χρόνων 1963 - '67. Μη γνωρίζοντας το γιαπωνέζικο πρωτότυπο δεν μπορούμε να αναφερθούμε στο βαθμό ευαισθησίας του κινηματογραφικού εγχειρήματος, ως προς το προϋπάρχον κείμενο... Εξάλλου, ποια θα μπορούσε να είναι η καθοριστική σχέση μεταξύ ενός πρωτογενούς κειμένου που βρίσκεται στη βάση μιας άλλης τέχνης, η οποία υπακούει σε δικούς της κανόνες και συμβάσεις; Η κινηματογραφική ταινία του Βέλγου Σαμ Γκαρμπάρσκι συνιστά μια ολότητα με «κλειστή» δομή και πολλά και ετερόκλητα στοιχεία ενταγμένα σε μια ενότητα, της οποίας, αποτελούν μέρη αναπόσπαστα και διευθετημένα. 
Ο πενηντάχρονος κομίστας Τομά περνά περίοδο κρίσης, τα τελευταία δύο χρόνια δεν έχει έμπνευση... Επιστρέφοντας κουρασμένος στο σπίτι του στο Παρίσι από μια έκθεση κόμικς μπαίνει σε λάθος τρένο και αποκοιμιέται. Ξυπνά και κατεβαίνει στην πρώτη στάση να αλλάξει τρένο. Η ανταπόκριση, όμως, που θα πάρει φεύγει μετά από ώρες. Ο Τομά βγαίνει στην πόλη, τόπο των παιδικών και εφηβικών του χρόνων. Επισκέπτεται τον τάφο της μητέρας του ... εκεί χάνει τις αισθήσεις του ... και ξυπνά μέσα στη μορφή που είχε σαν έφηβος αλλά τη συνείδηση του σήμερα και ξεκινά ένα ταξίδι μες στο χρόνο σουρεαλιστικής διάστασης, αναμοχλεύοντας έντονες και ξεθωριασμένες μνήμες και εικόνες από το παρελθόν, ψάχνοντας, σε παλιές, κιτρινισμένες φωτογραφίες, απάντηση για συμπεριφορές και γεγονότα παλιά, γυρεύοντας να καταλάβει γιατί έγινε ό,τι έγινε, αγωνιώντας να επέμβει σε ό,τι έγινε μπας και αλλάξει το σήμερα και το αύριο. Κυρίαρχο στοιχείο στον περίπλου του Τομά η επανενεργοποίηση, η επαναπροσέγγιση και η επαναξιολόγηση γεγονότων σημαδιακών στη ζωή του, από το 1963 ως την καλοκαιριάτικη σκοτεινή νύχτα του '67 που ο πατέρας τους εγκατέλειψε, αναίτια και σιωπηλά. 
Τον τόπο και την εποχή της αναζήτησης αυτής «μέσα» στο χαμένο χρόνο αποδίδει ο σκηνοθέτης με πιστότητα, σκηνογραφική, ενδυματολογική, μουσική. Πασπαλίζει το μείγμα αναμνήσεις, όνειρο και ονειροπόληση με εσάνς αθωότητας και νοσταλγικής διάθεσης. Μια μελαγχολική σουσπάνς, συναισθηματικής τάξης αλλά κι ένα τρυφερό μυστικό πλανώνται μετέωρα καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. 
Εργαλείο μορφικό του Γκαρμπάρσκι ό,τι πιο εύκολο αλλά και ό,τι πιο δύσκολο: Ο ρεαλισμός, είτε μαγικός είναι αυτός, είτε ποιητικός. Σαφής, λιτή και με ακρίβεια χαραγμένη η γραμμή της αφήγησης, συνοχή, διακριτικότητα και ρευστότητα στη σκηνοθεσία, ενώ τα flash back και οι επαναλήψεις, η voice off, που παρέχει τις αναγκαίες για το μύθο πληροφορίες αλλά λειτουργεί και ως γεφύρωμα στην αφήγηση τονίζουν την προσωπική χρήση της γλώσσας. Ο λόγος σε γλώσσα προσεγμένη, οι διάλογοι με αίσθηση οικονομίας και ελλειπτικό το σκίτσο του ανθρώπινου δράματος του πατέρα. Ο τρόπος αφήγησης της ταινίας είναι το μεγάλο της ατού, παρά την παρουσία διάσπαρτων αδυναμιών. Ιδιαίτερα το στοιχείο της όσμωσης του χρόνου, ο τρόπος που το παρελθόν λειώνει μέσα στο παρόν και το μέλλον - παραπέμπω στο τηλεφώνημα του Τομά προς την μελλοντική του γυναίκα - που προτάσσει εντονότατα η αφήγηση συνιστά κυρίαρχη, μεθυστική εμπειρία. Δίπλα στη φινέτσα και τις καλές ερμηνείες των συντελεστών η διάφανη μουσική, γραμμένη από το συγκρότημα Air για την ταινία είναι σαν να ψιλομουρμουρίζει: Η ζωή είναι ένα μακρύ ήσυχο ποτάμι ... Σαγηνευτική ... 
Παίζουν: Λεό Λεγκράν, Πασκάλ Γκρεγκορί, Τζονατάν Ζακάι, Αλεξάντρα Μαρία Λαρά, Λορά Μαρτέν, κ.ά.Παραγωγή: Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Γαλλία, Γερμανία (2010). 
ΓΙΑΝ ΣΑΜΟΥΕΛ
Ο πόλεμος των κουμπιών
 
Εν αρχή ην το γαλλικό, αντιμιλιταριστικό μυθιστόρημα του Louis Pergaud «La Guerre des Boutons, roman de ma douzieme annee» (αυτός είναι ο πλήρης τίτλος του βιβλίου) που γράφτηκε και δημοσιεύτηκε το 1912, ενώ ο συγγραφέας του, λίγο αργότερα, έχασε - νεότατος - τη ζωή του, στα χαρακώματα κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. 
Το βιβλίο περιγράφει τον «πόλεμο» ανάμεσα σε δυο ομάδες παιδιών από δύο αντίπαλα χωριά της γαλλικής επαρχίας του τέλους του 19ου αιώνα του Longeverne και του Velrans. Νικητής στις αψιμαχίες, αυτός που μετρά μεγαλύτερη λεία, που μετριέται με τον αριθμό των κουμπιών που οι νικητές απέσπασαν από τους ηττημένους. Το μυθιστόρημα διηγείται την όλη ιστορία από την οπτική γωνία των παιδιών του χωριού Longeverne. 
Το μυθιστόρημα του Pergaud υπήρξε και παραμένει αντικείμενο πλήθους κινηματογραφικών μεταφορών. Η πρώτη ανάγεται στο 1936, έχει τίτλο «LA GUERRE DES GOSSES» και η σκηνοθεσία είναι των Jacques Daroy και Eugene Deslaw. Τη δεύτερη εκδοχή «LA GUERRE DES BOUTONS» του 1962, ίσως είναι η γνωστότερη, σκηνοθέτησε ο Yves Robert. Το 1995 έγινε επίσης ένα βρετανικό ριμέικ με τίτλο «WAR OF THE BUTTONS» σε σκηνοθεσία του John Roberts. Τέταρτη κινηματογραφική βερσιόν είναι η ταινία του Yann Samuel (Γιαν Σαμουέλ) που έχει σήμερα πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες, ενώ για την επόμενη εβδομάδα έχει προγραμματιστεί η έξοδος, στη Γαλλία, μιας πέμπτης εκδοχής, που φέρει τον τίτλο «LA NOUVELLE GUERRE DES BOUTONS», σε σκηνοθεσία Christophe Barratier και η επιστροφή, στα μέσα Οκτώβρη, στις γαλλικές αίθουσες της ταινίας του 1962, αποκατεστημένης. Συμπαγής φιλμική έξοδος που συμπίπτει με το άνοιγμα των σχολείων και τη συγκέντρωση των παιδιών. 
Παιδιά 7 έως 13 ετών στην τροχιά της ενηλικίωσης, είναι οι ήρωες της ταινίας του Γιαν Σαμουέλ, που φιλονικούν λογομαχώντας, στοχεύουν τον εχθρό με σφενδόνες, χτυπιούνται με αυτοσχέδια σπαθιά, στήνουν παγίδες στο γειτονικό δάσος κι όσοι συλλαμβάνονται τιμωρούνται με τη χειρότερη των ποινών. Ο νικητής κόβει με σουγιά τα κουμπιά από τα ρούχα του νικημένου, χωρίς όμως, τις περισσότερες φορές, να καταλαβαίνουμε γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, τι είναι αυτό που τόσο αγεφύρωτα τους χωρίζει - παιδιά και δασκάλους και κατοίκους, των δύο αυτών χωριών. Γιατί κάποια λογική, κάποια σχέση αίτιου και αιτιατού θα πρέπει να υπάρχει ώστε να βγάλουμε νόημα, προϋπόθεση απολύτως απαραίτητη. Στην ταινία του Σαμουέλ η θεματική της παιδικής αθωότητας, της ξεγνοιασιάς αλλοτινών «νοσταλγικών» χρόνων, φαντάζει ρηχή και σχηματική αναπόληση σε ένα «άδολο ιστορικά παρελθόν». Ακόμα και αιώνιες, οικουμενικές αξίες που γεννιούνται και ανδρώνονται σε αυτές τις ηλικίες όπως η φιλία, η αλληλεγγύη κι ο σεβασμός, αναπόσπαστα οργανικά μέρη του πλέγματος αυτής της θεματικής, φαντάζουν μάλλον κούφιες έννοιες, εξαιτίας της επιδερμικής, άκρως περιγραφικής προσέγγισης του σκηνοθέτη στο θέμα. Αναρωτιέται κανείς ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτής της αδιάφορης ταινίας και ποια η βαθύτερη ανάγκη που τη γέννησε. Μήπως η θέση της «ανεξαρτησίας» των παιδιών, θέση που γυροφέρνει σαν σβούρα την ίντριγκα, χωρίς όμως να εννοεί απολύτως τίποτα; 
Παίζουν: Αλέν Σαμπά, Ερίκ Ελμοζνινό, Ματίλντ Σενιέ, Φρεντ Τεστό, Φρεντερίκ Σοζέ κ.ά.Παραγωγή: Γαλλία (2010). 

ΛΑΡΣ ΦΟΝ ΤΡΙΕΡ
Dogville
 
Προβάλλεται, για πρώτη φορά, η τρίωρη, πλήρης βερσιόν της ευφυούς «DOGVILLE» του Λαρς φον Τρίερ. Ενα σοκαριστικό δράμα με διάσταση ανθρώπινη και ηθική για την «κοινότητα» και την «αποξένωση». Η ομολογούμενη κατάσταση αδυναμίας κάποιου μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια τα καλύτερα, αλλά και τα χειρότερα, συναισθήματα των ανθρώπων. Οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν και ανθρώπινοι αλλά και απάνθρωποι. 
Αυτό λέει ο φον Τρίερ στην «πόλη των σκύλων» που το άκουσμα και μόνο του ονόματος της μικρής αμερικάνικης πόλης στα χρόνια του '30, την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης, προκαλεί αντικρουόμενες αισθήσεις, φόβο και άγχος. Η πόλη αυτή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Είναι σχεδιασμένη με άσπρη κιμωλία στη σκουρόχρωμη /ανοιχτόχρωμη (νύχτα /μέρα) σκηνή ενός θεάτρου και οι κάτοικοι χτυπούν αόρατες πόρτες, για να μπουν στα σπίτια. Είναι ένας τόπος όπου χώρος και χρόνος ακυρώνονται αμοιβαία. Και από το στιλιζάρισμα αυτό, αναδύεται με μια ασυνήθη σαφήνεια η έννοια της ουδετερότητας. 
Οπου εμφανίζεται ένα θύμα προς εκμετάλλευση, οι άνθρωποι το εκμεταλλεύονται. Η ανθρωπιά μετατρέπεται σε διαστροφή, ο πολιτισμός σε βαρβαρότητα χωρίς όμως κανείς να μπορεί να εντοπίσει το πού ακριβώς αρχίζουν οι «λεπτές» διαφοροποιήσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη μετάλλαξη. Αυτό δείχνει η ιστορία της κυνηγημένης Γκρέις που φθάνει στην πόλη και βάζει σε δοκιμασία την ανθρώπινη ιδιότητα των κατοίκων της. Οι ιδέες που διαπερνούν την ταινία αλλά και ο τρόπος αφήγησης δεν είναι καινούργια ούτε εντελώς τελειοποιημένα. Ωστόσο, αποδεικνύονται εξαιρετικά λειτουργικά και είναι αποτελεσματικό το μείγμα της αναλυτικής σκέψης και των αγαθών προθέσεων, μοναδικός συνδυασμός στοιχείων που καθιστά την τέχνη ενδιαφέρουσα. Η κάμερα στο χέρι, η αφηγηματική φωνή, οι επιγραφές που προαναγγέλλουν τα κεφάλαια που ακολουθούν αποτελούν στοιχεία που συναντώνται - στην καλύτερη περίπτωση - σε θεατρικά ανεβάσματα έργων του Μπρεχτ. Επίσης, προβάλλει ένα επιπλέον τυπικό στοιχείο, κυρίαρχο στις ταινίες του φον Τρίερ, ο τύπος της γυναίκας - θύμα που θυσιάζει το σώμα της, το μυαλό της, μέχρι και την ίδια τη ζωή της γι' αυτόν που αγαπά. 
Πάνω απ' όλα, η ταινία αναδεικνύει και αναδεικνύεται μέσα από τους εξαιρετικούς ηθοποιούς. Καθένας τους «λάμπει» ακριβώς γιατί συνιστά συνειδητό μέρος ενός καταπληκτικού συνόλου... 
Παίζουν: Νικόλ Κίντμαν, Χάριετ Αντερσον, Λορίν Μπακόλ, Στέλαν Σκάρσγκορντ, Μπεν Γκατζάρα, Τζέιμς Κάαν, Ούντο Κίερ, κ.ά.Παραγωγή: Δανία, Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, Γερμανία, Ολλανδία, Μ. Βρετανία (2003)


Sunday, September 11, 2011

Βραβείο σεναρίου για τις «Άλπεις» του Λάνθιμου

Με το βραβείο σεναρίου «Osella» από την 68η Μόστρα της Βενετίας βραβεύθηκε ο σκηνοθέτης Γιώργος Λάνθιμος για την ταινία «Άλπεις». Το σενάριο συνυπογράφουν ο σκηνοθέτης και ο Ευθύμης Φιλίππου. 

Η ταινία "Άλπεις" θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 27 Οκτωβρίου.
Ο Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, Παύλος Γερουλάνος, δήλωσε ότι «πρόκειται για ένα πολύ σημαντικό επίτευγμα, ιδίως ενόψει των πολύ αντίξοων συνθηκών που έχει να αντιμετωπίσει κάθε ελληνική κινηματογραφική παραγωγή αυτή την περίοδο».
Έκανε λόγο για απόδειξη της αποφασιστικότητας των Ελλήνων δημιουργών να διακριθούν και να αρθρώσουν τον δικό τους λόγο στο διεθνές στερέωμα.

Saturday, September 10, 2011

"Εφυγε" ο Αμερικανός ηθοποιός Κλιφ Ρόμπερτσον

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΑΡΙΕΡΑ 60 ΕΤΩΝ
Σε ηλικία 88 χρονών και από φυσικά αίτια απεβίωσε χθες ο βραβευμένος με όσκαρ Αμερικανός ηθοποιός Κλιφ Ρόμπερτσον.
Ο Κλιφ Ρόμπερτσον στην πρεμιέρα της ταινίας Spider Man 3.Ο Κλιφ Ρόμπερτσον στην πρεμιέρα της ταινίας Spider Man 3.
Ο Ρόμπερτσον είχε κερδίσει το Όσκαρ καλύτερου ηθοποιού το 1968 για την ερμηνεία του στην ταινία "Τσάρλι", όπου έπαιξε έναν επιστάτη με νοητική υστέρηση.
Η καριέρα του στην ηθοποιία ξεκίνησε πριν από περισσότερα από 60 χρόνια, ενώ έγινε ιδιαίτερα γνωστός μέσα από ταινίες όπως "Οι Τρεις Μέρες του Κόνδορα" (1975), η "Ταξιαρχία Διαβόλων" (1968).
Η τελευταία κινηματογραφική ταινία στην οποία συμμετείχε ήταν το "Spider-Man 3" το 2007, όπου υποδύθηκε τον θείο Μπεν Πάρκερ.

Thursday, September 8, 2011

«Κομμουνίστρια» η Μπροντέ!

ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 08 Σεπτεμβρίου 2011
Οταν δεν έχεις το Χόλιγουντ να σε στηρίζει σε επίπεδο προβολής, ένα σκάνδαλο σε σώζει. Συνήθως πολιτικό – για τους ευρωπαίους κινηματογραφιστές. Κάπως έτσι οι Αγγλοι είδαν στο Φεστιβάλ Βενετίας τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» ως αριστερή ελεγεία! 

Εντελώς μαρξίστρια. Ποια; Η Εμιλι Μπροντέ. Που το θρυλικό μυθιστόρημά της «Ανεμοδαρμένα ύψη» («Wuthering Heights») μεταφέρθηκε για... χιλιοστή εκδοχή στην οθόνη. Μεγάλη και μικρή. Αυτή τη φορά, από την εστέτ Βρετανίδα Αντρέα Αρνολντ. Πασίγνωστη στους σινεφίλ από τα «Red road» και «Fish Tank». Μην ψάχνεστε. Και τις δύο ταινίες τις είδαν μερικές χιλιάδες πιστοί των φεστιβάλ.
Η Αρνολντ λοιπόν, με Οσκαρ μικρού μήκους ταινίας από το 2003, τάραξε τα κανάλια της Βενετίας. Οχι τόσο με την ταινία της όσο με τις δηλώσεις της. Τι να γίνει; Οταν ο καλλιτέχνης δεν έχει πίσω του ένα Χόλιγουντ, καταφεύγει στα σκάνδαλα. Αλλοτε σωματικά. Κυρίως - για τους διανοούμενους - πολιτικά.
«Νομίζω ότι τελικά δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό», δήλωσε η σκηνοθέτις. «Αυτό το έργο είναι γκόθικ, είναι σοσιαλιστικό, είναι φεμινιστικό, είναι φροϊδικό, είναι βίαιο, είναι διεστραμμένο, είναι τα πάντα!».
Και όχι μόνο αυτό. Αλλά και η φύση - κατά τη γνώμη της - έβαλε το χεράκι της στην καταραμένη σχέση ανάμεσα στη ζάπλουτη Κάθι και τον Τσιγγάνο Χίθκλιφ. Ο οποίος εδώ, στην εκδοχή της Αρνολντ, είναι μαύρος (τους ήρωες υποδύονται οι Σόλομον Γκλέιβ και Σάνον Μπέερ σε μικρή ηλικία και οι Τζέιμς Χόουσον, Κάγια Σκοντελάριο σε μεγάλη). «Η φύση παίζει σημαίνοντα ρόλο στην ανάπτυξη του ερωτικού δράματος γιατί ο Χίθκλιφ είναι μια δύναμη της φύσης, ένα κρυμμένο ζώο που παραμονεύει για τη στιγμή που θα επιτεθεί. Ανεξαρτήτως του τι νομίζουμε ότι είμαστε, αυτό το ζώο υπάρχει πάντοτε μέσα μας».
Οσο για τις χρονολογικές συμπτώσεις, συμβαίνει το εξής: Καρλ Μαρξ και Εμιλι Μπροντέ γεννήθηκαν το 1818. Μόνο που η αυτοκαταστροφική Μπροντέ εγκατέλειψε τα εγκόσμια το 1848 σε ηλικία μόλις τριάντα ετών. Ενώ ο κοτσονάτος Μαρξ ενταφιάστηκε το 1883 στο Λονδίνο.
Με τον σοσιαλιστικό συλλογισμό της Αρνολντ, η Εμιλι Μπροντέ προφανώς δεν πρόλαβε να διαβάσει το «Κεφάλαιο» αφού ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1867. Δεν αποκλείεται όμως να διάβασε τα αποκαλυπτικά «Χειρόγραφα» που εκδόθηκαν το 1844, δηλαδή δύο χρόνια πριν από την πρώτη κυκλοφορία του μυθιστορήματος. Λες; Πάντως ύστερα από αυτή τη μετακίνηση του βιβλίου προς τα αριστερά, η πρώτη και πιο γνωστή κινηματογραφική μεταφορά από τον Ουίλιαμ Ουάιλερ του 1939 με Λόρενς Ολίβιε και Μερλ Ομπερον μοιάζει με καρικατούρα καπιταλιστών! Τέτοια λένε στη Βενετία για να περνάει η ώρα...

Νέες ταινίες: Η γοητεία του τέλους


  • Του Άκη Καπράνου
  • ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 08 Σεπτεμβρίου 2011


Αφήνοντας στην άκρη το ανόητο «σούσουρο» των Καννών, η «Μελαγχολία» του Τρίερ στέκει ως η πιο ειλικρινής ταινία του εδώ και χρόνια. Δείτε τα τρέιλερ των ταινιών της εβδομάδας. 

Μελαγχολία. Ελληνικότατη λέξη. Ακούστηκε για πρώτη φορά τον 5ο αιώνα από τον Ιπποκράτη για τη «μέλαινα» (δηλαδή «κατάμαυρη») «χολή» στο συκώτι - θα έπρεπε όμως να περάσουν άλλοι εννέα αιώνες ώσπου οι επιστήμονες να αναφερθούν σ' αυτήν ως ψυχική ασθένεια. Ο Ρόμπερτ Μπάρτον ήταν αυτός που με την «Ανατομία της Μελαγχολίας» (που εξέδωσε το 1621) μίλησε καθαρά για τον δυισμό της: από τη μια, έγραψε, μιλάμε για την επιτομή της παράνοιας, από την άλλη όμως και για διανοητική υπεροχή, για μια σπάνια καλλιτεχνική ευαισθησία.
Σαν να μιλούσε για τον ίδιο τον Τρίερ. Τόσες και τόσες εξίσου «κατάμαυρες» ταινίες έχει σκαρώσει ο τρομερός αυτός Δανός, καιρός ήταν να βαφτίσει μία εξ αυτών «Melancholia». Γιατί, προφανώς, ο τίτλος της υπέροχης νέας δουλειάς του δεν αφορά μονάχα τη μελαγχολία των ηρωίδων αλλά και τη δική του. Από την πρώτη ονειρική σεκάνς μέχρι την τελευταία, η οθόνη πλημμυρίζει με εικόνες μοναδικής εικαστικής ομορφιάς: κάδρα ρομαντικά, εξπρεσιονιστικά, συνοδευόμενα από το μουσικό θέμα που ο Βάγκνερ έγραψε για το «Τριστάνος και Ιζόλδη», κάδρα που απεικονίζουν, μεταξύ των άλλων, και το τέλος του κόσμου. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Του τέλους μέσα από τα μάτια δύο γυναικών - δηλαδή μίας. ΟΚ, σας μπέρδεψα. Το πιάνω απλά και από την αρχή.
Η ταινία χωρίζεται σε δύο μέρη, δύο κεφάλαια που το καθένα φέρει ως τίτλο το όνομα των ηρωίδων. Στο πρώτο έχουμε τον χλιδάτο γάμο της Ζιστίν. Καλεσμένοι, λούσα, συγγενείς, αφεντικά, πρόσωπα χαμογελαστά. Κι εκείνη παίζει τον ρόλο όσο πιο καλά μπορεί. Και μπορεί να τον παίξει - όχι όμως και να τον αντέξει. Το ποιος της τον επέβαλε δεν τίθεται καν ως ερώτημα, μιας και η επιβολή είναι τόσο ξεκάθαρη: όλοι είναι ένοχοι. Οι ρωγμές στο ερμηνευτικό της σύστημα αρχίζουν να φαίνονται. Ο γάμος πάει στα κομμάτια. Και όλοι πληρώνουν την αδιαφορία τους απέναντι στα δικά της θέλω, πληρώνουν το ερέθισμα των ενοχών της, το ύψωμα των αδιεξόδων της. Ακριβά, ναι, αλλά αυτή είναι η ζωή (αυτή είναι η ζωή;). Στο δεύτερο, η Ζιστίν, σε βαριά κατάθλιψη πλέον, μένει μαζί με την αδελφή της, την Κλερ, και τον κυνικό σύζυγό της. Ολοι μαζί περιμένουν τη διέλευση του πλανήτη Μελαγχολία δίπλα από τη Γη. Η Ζιστίν, ψύχραιμη και προετοιμασμένη. Η Κλερ εντελώς φρικαρισμένη. Ο πλανήτης Μελαγχολία ενδέχεται και να συνθλίψει τον κόσμο. Δύο γυναίκες, δηλαδή οι δύο όψεις της γυναικείας φύσης (που όμως πλέον απ' όπου κι αν την «πιάσεις» είναι το ίδιο λαβωμένη), περιμένουν το τέλος. Παραδομένες. Και σταθερά καταδικασμένες. Το τέλος μοιάζει αναπόφευκτο. Το μαρτυρούν όχι μόνο τα αστέρια, αλλά και τα ρημαγμένα γυναικεία κορμιά που κείτονται στη Γη (πόσο αφελείς μοιάζουν πλέον οι κατηγορίες για «μισογυνισμό» που έχει δεχτεί ο Τρίερ κατά καιρούς...). Αποκαθηλώνοντας τη ζωή οδηγηθήκαμε στην ανυπαρξία - δεν είναι «ρέκβιεμ» η ταινία του Τρίερ, αλλά μοιρολόι παραδομένο στο καθαρό συναίσθημα. Μην έχετε ψευδαισθήσεις, το «Melancholia» δεν φλυαρεί, δεν παραπαίει ανάμεσα στα σύμβολά του, δεν «διδάσκει» και δεν φιλοσοφεί. Αντιθέτως, χτυπάει κατευθείαν στην ψυχή. Και ενώ αυτή ραγίζει μπροστά σε με μια τελική εικόνα που κανείς, κανείς στην αίθουσα δεν πρόκειται να ξεχάσει, ο ελεήμων (και άθεος) Τρίερ τής χαρίζει την ανυπαρξία μ' ένα τελευταίο χτύπημα.

Μελαγχολία του Σεπτέμβρη...


.Οπως λέει και το παλιό τραγούδι του Πεπίνο ντι Κάπρι. Η πανέμορφη «MELANCHOLIA» κυριαρχεί απόλυτα αυτήν τη βδομάδα του Σεπτέμβρη και αποδεικνύεται πολύ λιγότερο αμφιλεγόμενη από τον καταπιεστικά προκλητικό δημιουργό της Λαρς φον Τρίερ που η δήλωσή του στις Κάννες ότι είναι ναζιστής - κάτι που κανείς δεν πίστεψε - πιθανόν του κόστισε ακριβά. Πολύ ενδιαφέρουσα επίσης η επανέκδοση της κωμωδίας του Χάουαρντ Χοκς «ΞΑΝΑΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΟΥ» από το 1940. Κατά τα άλλα:  
«ΟΙ ΝΥΦΕΣ ΤΟΥ HINDUKUSH» είναι ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ ογδόντα λεπτών της Αννέτας Παπαθανασίου, που αναφέρεται στις δυνατές και ελεύθερες γυναίκες της αρχαίας φυλής των Καλάσα που ζει στις κοιλάδες του ινδικού Καύκασου, στο Πακιστάν. Οι γυναίκες αυτές αντιστέκονται και προσπαθούν να διατηρήσουν τον ιδιαίτερο πολιτισμό τους μέσα σε αντίξοες συνθήκες. Η ταινία συμμετέχει στο Ντοκιμαντέρ 2011 στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Αμερικανικό αισθηματικό δράμα η ταινία «ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ», παραγωγής 2011, σε σκηνοθεσία της Δανέζας Λόνε Σέρφιγκ και με πρωταγωνιστές την Αν Χάθαγουέι και τον Τζιμ Στέρτζες. Μεταφορά στη μεγάλη οθόνη του ομώνυμου μπεστ σέλερ του Ντέιβιντ Νίκολς από το 2009. Πρόκειται για μια παλιομοδίτικη, γλυκόπικρη ερωτική ιστορία που έχει να κάνει με τη φιλία και την οικογένεια, τη νοσταλγία και την απογοήτευση και τον τρόπο που οι ελπίδες και τα όνειρά μας δεν πραγματώνονται όπως ακριβώς εμείς θα θέλαμε... 
Κάκιστη αμερικανική ταινία τρόμου η τρισδιάστατη «ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ 5», σκηνοθετικό ντεμπούτο του Στίβεν Κουέιλ. Είναι η πέμπτη ταινία της σειράς, αλλά η δεύτερη που γυρίζεται σε τεχνολογία 3D, έτσι για πληρέστερη απόλαυση. Οι πρωταγωνιστές της κινηματογραφικής σειράς «ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ» έχουν όλα αυτά τα χρόνια συναντήσει το Θάνατο με πολλούς και παράξενους τρόπους. Σε κάθε ταινία σκοτώνονται σαν τις μύγες τουλάχιστον καμιά δεκαριά, σε συγκρούσεις, αποκεφαλισμούς, μαχαιρωμένοι διαμελισμένοι, ξεκοιλιασμένοι, στραγγαλισμένοι ...και πάει λέγοντας η Βίβλος του πολιτισμού που διδάσκεται το νεαρό ως επί το πλείστον κοινό, ενώ το γηραιότερο απορεί και δεν καταλαβαίνει την έξαρση της βίας σε Νορβηγία π.χ. και αλλού. Πάντως, μην τυχόν το χάσετε, γιατί δε θα μάθετε τι εστί ανταγωνιστική τέχνη!!! 
Εν κατακλείδι, τα γνωστά «ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ» επανακάμπτουν, τρισδιάστατα και μεταγλωττισμένα στα ελληνικά, σε νέες περιπέτειες, το Μεσαίωνα τη φορά αυτή, σε ένα μαγεμένο δάσος, αντιμέτωπα με τον απαίσιο μάγιστρο Δρακουμέλ. Σκηνοθέτης στην αμερικανοβελγική αυτή φετινή συμπαραγωγή κινουμένων σχεδίων ο Ραζά Γκοσνέλ. 
ΚΡΙΤΙΚΗ: Τζία ΓΙΟΒΑΝΗ 

Μόστρα: Ο Αλεξάντρ Σοκούροφ παρουσίασε τον Φάουστ του



Η τελευταία ταινία του ρώσου δημιουργού βασίζεται στο κλασικό αριστούργημα του Γκέτε
Μόστρα: Ο Αλεξάντρ Σοκούροφ παρουσίασε τον Φάουστ του
Ο Γιοχάνες Τσάιλερ (δεξιά) ως Φάουστ και ο Αντον Αντασίσνκι στον ρόλο του Μεφιστοφελή σε σκηνή από τον «Φάουστ» του Αλεξάντερ Σοκούροφ.


Ενας από τους λόγους που ο «Φάουστ», το αριστούργημά του γερμανού συγγραφέαΓιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκέτε έχει παραμείνει αλώβητο στο πέρασμα του χρόνου είναι η γλαφυρή και συγχρόνως ουσιαστική αντιμετώπιση του συγγραφέα πάνω στο αιώνιο ζήτημα της  σύγκρουσης Θεού και Διαβόλου, Καλού και Κακού, ηθικού και ανήθικου.
Το στοίχημα του Μεφιστοφελή με το Θεό ότι κατεβαίνοντας στην γη θα καταφέρει να κερδίσει την ψυχή του σεβάσμιου Δρ Φάουστ, έχει εμπνεύσει εκατοντάδες καλλιτέχνες  που έδωσαν την δική τους εκδοχή πάνω στο αιώνιο αυτό ζήτημα σε όλες τις μορφές της τέχνης.
«Ο Φάουστ δεν είναι ήρωας της λογοτεχνίας. Είναι ένας πραγματικός άνθρωπος με σάρκα και οστά» είπε ο ρώσος δημιουργός Αλεξάντρ Σοκούροφ μιλώντας για τον δικό του «Φάουστ» που προβλήθηκε εντός συναγωνισμού στο φεστιβάλ της Βενετίας.
Η καινοτομία της προσέγγισης του Σοκούροφ είναι ότι εδώ, δεν είναι τόσο ο Διάβολος που να προτείνει την ανταλλαγή της ψυχής του Φάουστ αλλά ο ίδιος ο δόκτορας τον προσεγγίζει πρώτος.
«Που βρίσκονται τα σύνορα; Στην κόλαση ή στον παράδεισο; Στην ταινία μου τα όρια αυτά δεν υπάρχουν. Πόσο κοστίζει μια ψυχή; Τίποτε. Είναι τόσο εύκολο να πουληθεί» λέει ο σκηνοθέτης. «Το βέβαιο είναι ότι ο Γκέτε και ο Φάουστ είναι κλειδιά του παγκόσμιου πολιτισμού γιατί μιλούν για την αιώνια πιθανότητα του ανθρώπου να προδώσει, να χαθεί στο σκοτάδι. Και λένε επίσης ότι η νίκη δεν είναι πάντα το τέλος της ιστορίας. Η ήττα μπορεί επίσης να είναι το τέλος. Αν δεν είχε υπάρξει ο Φάουστ, ενδεχομένως να μην είχε υπάρξει ο Ντοστογιέφσκι ή ο Πούσκιν. Χωρίς τον Φάουστ δεν θα υπήρχε λογοτεχνία»»
Ο «Φάουστ» εντάσσεται στην άτυπη τετραλογία του Σοκούροφ πάνω στην φύση και την εξουσία. Στην πρώτη ταινία της σειράς, το «Μολόχ» (2000) το πρόσωπο ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, στην δεύτερη, το «Τάουρους» ο Βλαντίμιρ Λένιν και στην τρίτη, τον «Ηλιο» ο αυτοκράτορας Χιροχίτο της Ιαπωνίας.
Με το συμβολικό πρόσωπο της τέταρτης ταινίας, τον Φάουστ, ο Σοκούρoφ συμπληρώνει την σειρά των «μεγάλων τζογαδόρων  που τελικά έχασαν το σημαντικότερο παιχνίδι της ζωής τους.» 
Η ταινία «Φάουστ» θα παιχθεί στις ελληνικές  αίθουσες σε διανομή New Star

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Βενετία - 68η Μόστρα : Ο Εϊμπελ Φεράρα και το τέλος του κόσμου! 
68η Μόστρα: Τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» συναρπάζουν ακόμα 
68η Μόστρα - Μάικλ Φασμπέντερ, το αστέρι της «Ντροπής» 
68η Μόστρα : Ο Ψυχρός Πόλεμος ανασταίνεται! 
68η Μόστρα: Ο Αλ Πατσίνο υποκλίνεται στον Οσκαρ Ουάιλντ 
Μόστρα: Σκανδαλίζει πάλι η Μόνικα Μπελούτσι 
Μόστρα: Κρόνενμπεργκ και γοητεία της ψυχανάλυσης 
Μόστρα: Ο Πολάνσκι... έλαμψε διά της ταινίας και της απουσίας του 
Μόστρα - Τζ. Κλούνεϊ: «Δεν με ενδιαφέρει να μπω στην πολιτική» 
Γ. Λάνθιμος: «Δύσκολο να κάνεις σινεμά στην Ελλάδα»