Sunday, October 31, 2010

Masterclass στην Αθήνα έδωσε ο σκηνοθέτης Οτάρ Ιοσελιάνι

«Φλύαρος ο σύγχρονος κινηματογράφος»
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι δεν παρέλειψε να παίξει και πιάνο
Ο Οτάρ Ιοσελιάνι δεν παρέλειψε να παίξει και πιάνο
Προσκεκλημένος του 23ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, ο σκηνοθέτης Οτάρ Ιοσελιάνι έδωσε το μεσημέρι του Σαββάτου ένα masterclass στο βιβλιοπωλείο Ιανός.

Ο 76χρονος σκηνοθέτης ήρθε στην Αθήνα για να παρουσιάσει την ταινία του Chantrapas, μια ταινία με θέμα την λογοκρισία στον κινηματογράφο. Δεν παρέλειψε, μάλιστα, να παίξει και πιάνο στο πατάρι του «Ιανού».

Ο σκηνοθέτης, που ζει αυτοεξόριστος στην Γαλλία τα τελευταία 30 χρόνια, γύρισε ένα μέρος της ταινίας στην πατρίδα του, την Γεωργία, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια.

Είναι γνωστές οι περιπέτειες που αντιμετώπισε το έργο του από την γραφειοκρατία και την λογοκρισία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Παρ΄ όλα αυτά ο ίδιος δεν χαρακτηρίζει την ταινία αυτοβιογραφική και δηλώνει ότι κυρίως απευθύνεται στους νέους σκηνοθέτες και στις επιλογές τους που είναι οι εξής δύο: «είτε πεισμώνεις να κάνεις την ταινία σου είτε συμβιβάζεσαι».

«Πρέπει να σχεδιάζεις κάθε στάδιο της ταινίας, τα πλάνα, το μοντάζ, τον ήχο σαν να εξαρτάται από αυτό η ζωή σου» είπε ο Ιοσελιάνι.

Όσο για τις αυτοβιογραφίες, είπε ότι τις θεωρεί πολύ παρακινδυνευμένο εγχείρημα που ελλοχεύει πολλά λάθη. «Το μυστικό του ο καθένας το παίρνει στον τάφο. Κανείς δεν γνωρίζει τα πάντα για τον άλλον» δήλωσε χαρακτηριστικά.

Η άποψή του για τον κινηματογράφο στις μέρες μας είναι πως χαρακτηρίζεται από φλυαρία.

«Οι μέθοδοί του (κινηματογράφου) -κοντινό με κοντινό πλάνο όπου οι ήρωες συνομιλούν και μετά το ίδιο πλάνο αντιστρέφεται και συνεχίζεται η συνομιλία , χωρίς καμιά κίνηση της κάμερας και των ηθοποιών καταντά κακόγουστη» λέει ο Ιοσελιάνι.

«Κυλά ο χρόνος χωρίς τίποτε να συμβαίνει. Αντίθετα ο κινηματογράφος είναι η χαρά της κίνησης, των χειρονομιών, των νευμάτων, των προσώπων, αρκεί να ακολουθείς τους κανόνες του» τόνισε ο σκηνοθέτης.

Ο Οτάρ Ιοσελιάνι, δηλώνει λάτρης του έργου του Φριτς Λανγκ, του Όρσον Ουέλς, του Ρενέ Κλαιρ, του Ζαν Βιγκό, του Ροσελίνι, του Ταρκόφσκι, του Σαγκελάγια, αλλά καταλήγει στο απαισιόδοξο συμπέρασμα, ότι «αυτά τα αριστουργήματα δεν προβάλλονται πια και το κοινό γίνεται σιγά-σιγά αναλφάβητο με αποτέλεσμα να πηγαίνει διαρκώς λιγότερο στις αίθουσες για να δει τις ταινίες που εμείς φτιάχνουμε γι' αυτό».

Ο Οτάρ Ιοσελιάνι γεννήθηκε στα 1934 στην Τιφλίδα. Σπούδασε μουσική στην Τιφλίδα και στη συνέχεια στη Μόσχα μαθηματικά και τέλος σκηνοθεσία στο Ινστιτούτο Κινηματογραφικών Σπουδών της τότε σοβιετικής πρωτεύουσας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια ζει στο Παρίσι.

O Οτάρ Ιοσελιάνι είναι γνωστός από τις ταινίες «Οι ευνοούμενοι του φεγγαριού», «Παστοράλε» και «Το κυνήγι της πεταλούδας». [Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ]

Wednesday, October 27, 2010

Γούντι Αλεν εναντίον... Facebook

Δυνατή εβδομάδα με πρεμιέρες για το οσκαρικής φιλολογίας «The social network», τη νέα κομεντί του Γούντι Αλεν «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα» και την έξυπνη σάτιρα «Μια οικογένεια... ψώνιο» με την Ντέμι Μουρ. Στο προσκήνιο, ακόμα, το σκανδιναβικό δράμα «Δεσμοί αίματος» και δύο παιδικά φιλμ - το καρτούν «(Γ)λυκάκια» και η περιπέτεια φαντασίας «Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου».

ΚΡΙΤΙΚΗ, Ρόμπυ Εκσιέλ, ΕΘΝΟΣ, 27/10/2010
  • «THE SOCIAL NETWORK»

Ο Μαρκ (Τζέσι Αϊζενμπεργκ) ξεκινά το στήσιμο του Facebook, του απόλυτου «Social network» των ημερών μας
Ο Μαρκ (Τζέσι Αϊζενμπεργκ) ξεκινά το στήσιμο του Facebook, του απόλυτου «Social network» των ημερών μας

Με τη νέα του ταινία, ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο σκηνοθέτης του «Seven», του «Fight club», του «Zodiac» και της «Απίστευτης ιστορίας του Μπέντζαμιν Μπάτον», καταφέρνει να συνθέσει το πιο καίριο πορτρέτο της διαδικτυακής εποχής που μας έχει μέχρι τώρα δώσει το... επί διαδικτυακής εποχής σινεμά, μέσα από μια απόπειρα σκιαγράφησης των ανθρώπων που ίδρυσαν το Facebook, τον δημοφιλέστερο ιντερνετικό τόπο κοινωνικής δικτύωσης στο «The social network».

Βασικά του Μαρκ Ζάκερμπεργκ που το 2003, μόλις 19χρονος φοιτητής στο Χάρβαρντ και άρτι εγκαταλειφθείς από την κοπέλα του, αποφάσισε μέσα στην τσαντίλα του να παραβιάσει τη βάση δεδομένων του πανεπιστημίου και να στήσει μια ιστοσελίδα σύγκρισης και αξιολόγησης σέξι φοιτητριών, χωρίς να φαντάζεται πού θα οδηγούσε η ξαφνική, ογκώδης δημοτικότητά της. Υστερα, του Εντουάρντο Σέβεριν, του (μόνου) κολλητού του φίλου, που του έδωσε τα πρώτα χρήματα για να ξεκινήσει τη διαδικτυακή επιχείρηση.
Ακόμα, των δίδυμων αδελφών Γουίνκελβος, σπουδαστών της ελίτ του Χάρβαρντ, που πρωτοανέθεσαν στον Ζάκερμπεργκ να τους βοηθήσει στο στήσιμο της δικής τους, αποκλειστικών μελών κοινωνικής ιστοσελίδας. Και, επίσης, του Σον Πάρκερ, πρώην συνιδρυτή του Napster, που ανέλαβε την παγκόσμια προώθηση του Facebook και μετέτρεψε τον Ζάκερμπεργκ σε επιχειρηματία, απομακρύνοντάς τον μακιαβελικά, ωστόσο, από τον Εντουάρντο.
Οι δικαστικές διαμάχες ανάμεσα στους παραπάνω, τρία χρόνια μετά τον σπόρο της δημιουργίας του σάιτ, λειτουργούν σαν συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις επιμέρους σκιαγραφήσεις των προσώπων, αλλά και σαν καμβάς για την ανάπτυξη ενός δράματος που φλερτάρει με την κλασική τραγωδία στον τρόπο που χειρίζεται τα θέματα της εξουσίας και της προδοσίας. Μόνο που τα αρχέτυπα αναδύονται εδώ μέσα από ένα περιβάλλον αυστηρά σύγχρονο, όπου πληκτρολόγιο και μόνιτορ έχουν ολικά υποκαταστήσει τη φυσική ανθρώπινη επικοινωνία.
Υπό το πρίσμα των Φίντσερ και Ααρον Σόρκιν (στο σενάριο, που βασίστηκε σε βιβλίο - χρονικό του Μπεν Μέζρικ), ο Ζάκερμπεργκ είναι το απόλυτο σύμβολο του περιβάλλοντος αυτού, ένας άνθρωπος με ηλεκτρονική, θαρρείς, νοημοσύνη, αλλά καθηλωμένος συναισθηματικά. Το παράδοξο δίνει και τον τόνο του φιλμ, που εύστοχα λειτουργεί μέσα από κοντράστα και με διαλεκτική επάρκεια αντιμετωπίζει την περίπτωση του κατά τύχη μπίζνεσμαν, θύματος και μαζί θύτη Μαρκ Ζάκερμπεργκ, τον οποίο υποδύεται με εκπληκτική σωματική και λεκτική εκφραστικότητα ο Τζέσι Αϊζενμπεργκ.
  • «OXI» Κανένα από τα ιδρυτικά στελέχη του Facebook δεν δέχτηκε να συνεργαστεί με τους συντελεστές της ταινίας.
  • «ΘΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΨΗΛΟ, ΜΕΛΑΧΡΙΝΟ ΑΝΤΡΑ»

Παιχνίδι με τον έρωτα και τον θάνατο 

Ολοι ψάχνουν για έναν σωτήριο έρωτα στη νέα, «λονδρέζικη» κομεντί του Γούντι Αλεν. Ο Αλαν, πλούσιος 70άρης που θέλει να δείχνει τζόβενο, νομίζει ότι τον βρήκε στο πρόσωπο μιας ξανθιάς χαζοπιτσιρίκας. Η Ελενα, η πικραμένη, αλκοολική γυναίκα του, ευελπιστεί να της τον προβλέψει μια χαρτορίχτρα. Η Σάλι, η γκαλερίστα κόρη τους, είναι πεπεισμένη πως τη γουστάρει το γοητευτικό αφεντικό της, ενώ ο σύζυγός της, Ρόι, ένας συγγραφέας σε κρίση έμπνευσης σχεδιάζει να «την πέσει» στη σέξι νεαρή γειτόνισσα που κάθε τόσο του αποσπά την προσοχή.

Η Ναόμι Γουότς και ο Τζος Μπρόλιν «ψάχνονται», κι ας δείχνουν ερωτευμένοι στην κομεντί «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα»
Η Ναόμι Γουότς και ο Τζος Μπρόλιν «ψάχνονται», κι ας δείχνουν ερωτευμένοι στην κομεντί «Θα συναντήσεις έναν ψηλό, μελαχρινό άντρα»
Σωτήριος ο έρωτας που αναζητούν, αλλά να τους σώσει από τι; Καθώς ό,τι και να λέει η χαρτορίχτρα, ο ψηλός, μελαχρινός άντρας που όλοι τους αργά ή γρήγορα θα συναντήσουν δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Χάρο! Εντάξει θα πει κανείς, μας τα ‘χει ξαναπεί δεκάδες φορές ο Γούντι Αλεν τα περί έρωτα και θανάτου διά των μονίμως ανασφαλών ηρώων του (δηλαδή του ιδίου), που λαχταρούν επίμονα επιβεβαίωση. Εδώ, μάλιστα κάποιες φιγούρες και μοτίβα μοιάζουν απευθείας μεταφερμένα από παλιότερες ταινίες του.
Ωστόσο είναι η πρώτη φορά που ο βετεράνος δημιουργός χειρίζεται με τέτοια αυστηρότητα το θέμα της ανθρώπινης ματαιότητας - να έχει φθάσει ίσως, τώρα στα 75 του, στη βαθύτερη επίγνωσή της... Υστερα, είναι και τα απίθανα, πνευματώδη γκαγκς του, οπτικά αλλά κυρίως λεκτικά, στα οποία, εμείς τουλάχιστον, ποτέ δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε.
  • Κίντμαν
Ο ρόλος της Βρετανής ηθοποιού Λούσι Παντς, που υποδύεται τη νεαρή ερωμένη του Αλαν, προοριζόταν αρχικά για τη Νικόλ Κίντμαν.
  • «Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΧΗΤΗΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ»

Περιπέτεια... δημοτικού

Οι Τόποι της Γης, του Πυρός, του Νερού και του Ανέμου συμβίωναν κάποτε ειρηνικά υπό την πνευματική ηγεσία ενός Αβαταρ, μέχρι που αυτός εξαφανίστηκε ξαφνικά και οι κάτοικοι του τόπου του Πυρός κήρυξαν πόλεμο στους υπόλοιπους. 

Ο Νόα Ρίνγκερ, ο «Τελευταίος μαχητής του ανέμου», δείχνει τσαντισμένος
Ο Νόα Ρίνγκερ, ο «Τελευταίος μαχητής του ανέμου», δείχνει τσαντισμένος
Εναν αιώνα μετά, δύο αδέλφια απελευθερώνουν από τον πάγο τον Αβαταρ, που είναι ένας ανήλικος βουδιστής μοναχός, και τον βοηθούν να ξαναφέρει την ειρήνη... Απίστευτη ασυναρτησία με βάση μια παιδική σειρά του τηλεοπτικού σταθμού Nickelodeon. Το γραμμένο στο πόδι σενάριο περιφρονεί κάθε αφηγηματική συνοχή και εγκαταλείπει τους χαρακτήρες στη χάρτινη καταγωγή τους, η δε σκηνοθεσία, σπασμωδική και ερασιτεχνίζουσα, κάνει τους ηθοποιούς να μοιάζουν με μαθητές δημοτικού που απαγγέλλουν ποιήματα σε σχολική παράσταση. Και να φανταστεί κανείς ότι ο Μ. Νάιτ Σιάμαλαν είχε κάποτε δώσει την «Εκτη αίσθηση».
  • Τριλογία
Το φιλμ γυρίστηκε με την προοπτική να ακολουθηθεί από άλλες δύο συνέχειες.
  • «ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ... ΨΩΝΙΟ»

Η Ντέμι Μουρ πουλάει... κατεψυγμένα

Φοβερή η ιδέα του σατιρικού φιλμ του νεοεμφανιζόμενου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Ντέρικ Μπόρτε: Μια τετραμελής «οικογένεια» μετακομίζει σ’ ένα πολυτελές προάστιο.

Οι Ντέιβιντ Ντουκόβνι και Ντέμι Μουρ παριστάνουν το τέλειο ανδρόγυνο της «Οικογένειας... ψώνιο»
Οι Ντέιβιντ Ντουκόβνι και Ντέμι Μουρ παριστάνουν το τέλειο ανδρόγυνο της «Οικογένειας... ψώνιο» 
Βαθμιαία, αντιλαμβανόμαστε πως δεν πρόκειται για πραγματική φαμίλια, αλλά για ομάδα στελεχών διαφημιστικής εταιρείας με αποστολή να πουλήσουν το λαϊφστάιλ τους και μέσα απ’ αυτό προϊόντα. Λοιπόν στους νέους φίλους και γείτονες, δηλαδή πελάτες, η «μαμά» προωθεί καλλυντικά και κατεψυγμένο φαγητό, ο «μπαμπάς» σύνεργα του γκολφ και ακριβά αυτοκίνητα, ο «γιος» γκάτζετ και βιντεοπαιχνίδια, η «κόρη» αρώματα και παπούτσια.
Καταναλωτισμός στο φουλ, νούμερα πωλήσεων στα ύψη, παιχνίδια ανταγωνισμού εντός του «σπιτικού». Είναι τόσο πειστικό το όλο τούτο στήσιμο του σκηνικού στο πρώτο μισό της ταινίας, βοηθεία και της άκρως εύστοχης διανομής των ρόλων, που οι επακόλουθες δραματικές επιπλοκές (ο εξανθρωπισμός του δήθεν πατριάρχη, η ερωτική ιστορία, η τραγωδία των γειτόνων) δεν μπορεί παρά να σε απογοητεύουν με την ευκολία που λειαίνουν τις αρχικές αιχμές. Εστω και έτσι, η ταινία μάς ξάφνιασε με την πρωτοτυπία της και μας απορρόφησε με τις ανώτερες της σεναριακής εξέλιξης ερμηνείες της - ιδίως της Ντέμι Μουρ στον καλύτερο ρόλο της εδώ και πολλά χρόνια.
  • Σειρά
Τον Γκάρι Κόουλ, που παίζει τον γείτονα της πρωταγωνιστικής «οικογένειας», τον θυμόμαστε από τη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Midnight caller».

Συμφωνία για δύο συνέχειες του Avatar υπέγραψε ο Τζέιμς Κάμερον

To 2014 και το 2015 στις αίθουσες

Επιστρέφει στον πλανήτη Πανδώρα ο  Τζέιμς Κάμερον
Επιστρέφει στον πλανήτη Πανδώρα ο Τζέιμς Κάμερον
Ο σκηνοθέτης Τζέιμς Κάμερον υπέγραψε συμφωνία με την Twentieth Century Fox για τη δημιουργία δύο σίκουελ του Avatar, της μεγάλης του επιτυχίας, η οποία συγκέντρωσε 2,8 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της εταιρείας, ο σκηνοθέτης θα ξεκινήσει την παραγωγή του πρώτου σίκουελ το επόμενο έτος, το οποίο σχεδιάζει να είναι έτοιμο τον Δεκέμβριο του 2014.

Το δεύτερο σίκουελ θα κυκλοφορήσει ένα έτος αργότερα.

«Η δεύτερη και η τρίτη ταινία, οι οποίες θα είναι αυτοτελείς ιστορίες, θα συνεχίσουν να εξερευνούν τα θέματα και τους χαρακτήρες που άγγιξαν τις καρδιές του κοινού σε όλους τους πολιτισμούς του κόσμου» δήλωσε ο Τζέιμς Κάμερον.

«Ανυπομονώ να επιστρέψω στην Πανδώρα, τον κόσμο όπου η φαντασία μας μπορεί να ξεφύγει»
πρόσθεσε ο σκηνοθέτης.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γερμανικό

Ταινία για τα σκάνδαλα παιδεραστίας της Εκκλησίας σκοπεύει να γυρίσει ο Βιμ Βέντερς

«Για τη σιωπή του κλήρου»
Ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς
Ο σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς  
Ο Γερμανός σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι σχεδιάζει να γυρίσει μία ταινία για τα σκάνδαλα παιδεραστίας στην Καθολική Εκκλησία, όπου θα καταγγέλλει την σιωπή του κλήρου, αρχίζοντας από τον Πάπα.

«Νομίζω ότι είναι ένα θέμα για μία ταινία» δήλωσε ο σκηνοθέτης από τις Βρυξέλλες, όπου βρίσκεται για να συμμετάσχει σε διαδήλωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προώθηση των σπουδών του κινηματογράφου.

Ο σκηνοθέτης των ταινιών Παρίσι, Τέξας, Τα Φτερά του Έρωτα, Buena Vista Social Club κατηγόρησε τον Πάπα Βενέδικτο ΙΣτ' ότι δεν σταμάτησε τον «φαύλο κύκλο» της σιωπής σχετικά με τις κακοποιήσεις των παιδεραστών στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας.

«Η Εκκλησία στο σύνολό της, αρχίζοντας από τον Πάπα, τείνει πάντα να καλύπτει τα πράγματα και για πάρα πολύ καιρό επέμενε ότι ήταν καλύτερα να μην πει τίποτα. Αλλά οι βιαστές πρέπει να τιμωρηθούν» πρόσθεσε ο 65χρονος σκηνοθέτης. [Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ/Γαλλικό]

Ιστορίες καθημερινής υστερίας α λα Γούντι Αλεν

  • Μια διαλυμένη οικογένεια προσπαθεί να ξορκίσει τον «ψηλό μελαχρινό άνδρα» στη νέα ταινία του αμερικανού σκηνοθέτη

ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ | Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ολοι οι ήρωες της τελευταίας ταινίας του Γούντι Αλεν «Θα συναντήσεις έναν ψηλό μελαχρινό άντρα» («Υou will meet a tall dark stranger», Αγγλία, 2010) επιδιώκουν την αλλαγή. Η Ναόμι Γουότς θέλει να αναβαθμίσει την καριέρα της και κολλά στον πάμπλουτο γκαλερίστα εργοδότη της, έναν σούπερ cool Αντόνιο Μπαντέρας. Ο σύζυγός της (Τζος Μπρόλιν), ένας Αμερικανός που ζει στο Λονδίνο, προσπαθεί να βρει τρόπους για να γράψει το πρώτο του μυθιστόρημα και να ξεφύγει από την αφάνεια του σοφέρ. Ο πατέρας της Γουότς, ο Αντονι Χόπκινς, θέλει να ξαναζήσει τα νιάτα του και παρατά τη γυναίκα του (Τζέμα Τζόουνς). Η παρατημένη σύζυγος αναζητεί τις «απαντήσεις» καταφεύγοντας σε μέντιουμ. Ολοι τους ζητούν το κάτι άλλο, αυτό που θα δώσει νέα πνοή στη ζωή τους. Και είναι τέτοια η πρεμούρα τους που ουσιαστικά λησμονούν να ζήσουν και να ευχαριστηθούν με τα όσα έχουν.

Αυτός είναι ο κόσμος της τελευταίας ταινίας του Αλεν που τον φέρνει για τέταρτη φορά στο Λονδίνο μετά το «διάλειμμά» του στη Βαρκελώνη («Vicky Cristina Βarcelona») και την αστραπιαία επιστροφή του στη Νέα Υόρκη («Κι αν σου κάτσει;»). Υπό τη σκιά της μόνιμης απειλής του θανάτου - αυτός είναι ο ψηλός κύριος του τίτλου- ο δημιουργός μάς προσφέρει με γενναιοδωρία απολαυστικές φέτες καθημερινής υστερίας ανιχνεύοντας πρόσωπα και καταστάσεις κάτω από το μικροσκόπιό του.

Καταλήγουμε σε μια οικογένεια πλήρως διαλυμένη, που τίποτε δεν την ευχαριστεί, που δεν έχει κανέναν ξεκάθαρο στόχο. Ολοι οι ήρωες έχουν άγχος και γκρινιάζουν. Κάτι φοβούνται, έχουν μυστικά, υποκρίνονται. Το αγαπημένο μου κομμάτι της ταινίας είναι εκείνο που αφορά τον Χόπκινς, έναν ηλικιωμένο άνθρωπο που αναζητεί τη χαμένη νιότη του στο τζόγκινγκ, στο γυμναστήριο και στην αγκαλιά της πόρνης-«τσόκαρο» με την οποία τα φτιάχνει. Σε αυτήν βρίσκουμε και το αποκαλυπτικό πρόσωπο της ταινίας, τη Λούσι Παντς: με την προκλητική παρουσία της ως porn-Βarbie κλέβει την παράσταση.

Ολα αυτά μέσα από ένα σιντριβάνι συναισθημάτων, χιούμορ ποιότητας, από αναγνωρίσιμες καταστάσεις και έξυπνες παρατηρήσεις. Ενιωσα ότι ο «Ψηλός μελαχρινός άντρας» είναι ένα απόσταγμα προηγούμενων ταινιών του δημιουργού του: ο κυνισμός του «Μatch Ρoint», ο ρεαλισμός των «Παντρεμένων ζευγαριών», η σκιά του μυστηρίου στο «Μυστηριώδεις φόνοι στο Μανχάταν», όλα βρίσκουν τη θέση τους σε μια ταινία που μπορεί εύκολα να αγαπηθεί, χωρίς όμως να ανήκει σε εκείνες που θα γράψουν ιστορία.

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
Ενάρετα μηνύματα δίνει η παιδική ταινία κινουμένων σχεδίων τωνΑντονι Μπελ- Μπεν Γκλακ«(Γ)λυκάκια» («Αlpha & Οmega», ΗΠΑ, 2010). Κεντρικοί ήρωες είναι ένας αρσενικός και ένας θηλυκός λύκος που τα φτιάχνουν και προσπαθούν να φέρουν ειρήνη στις αντίπαλες ράτσες τους. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.


  • Από το Χάρβαρντ στα πέρατα της Γης

Γεννημένος τον Μάιο του 1984 στη Νέα Υόρκη, ο Μαρκ Ζούκερμπεργκ έστησε τη σελίδα κοινωνικής δικτύωσης Facebook από το δωμάτιο της εστίας του ενώ φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ (2004). Η φιλία του με τον Σον Πάρκερ, ιδρυτή του Νapster (στην ταινία τον υποδύεται ο Τζάστιν Τίμπερλεϊκ), είχε ως αποτέλεσμα να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να εγκατασταθεί στην Καλιφόρνια. Το 2007 οι ενεργοί χρήστες του Facebook είχαν ξεπεράσει τα 50 εκατομμύρια.

  • Κύριος Facebook,ο βασιλιάς της μοναξιάς
Τ ελικά η υπερ-επιτυχημένη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης Facebook είναι περισσότερο η αφορμή παρά το ίδιο το θέμα της πολυαναμενόμενης ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ «Τhe social network» (ΗΠΑ, 2010). Το ουσιαστικό θέμα εδώ είναι ο Νο 1 κανόνας του καπιταλιστικού συστήματος: η πρωτιά. Οποιος έρχεται πρώτος είναι ο καλύτερος, κάτι που η ταινία τονίζει διαρκώς. Σημασία δεν έχει ο αγώνας αλλά η νίκη και μόνο αυτή. Και αν η κατάκτηση της πρωτιάς δεν επιτυγχάνεται με τόσο θεμιτούς τρόπους... that΄s life. Τόσο κυνικά.

Αυτό συμβαίνει με τον κεντρικό ήρωα της ταινίας, τον Μαρκ Ζούκερμπεργκ (Τζέσι Αϊζενμπεργκ), δηλαδή τον ιδρυτή του Facebook. Η επιτυχία του δικτύου τον κάνει δισεκατομμυριούχο (είναι ένας από τους νεότερους σε ηλικία μεγιστάνες του πλούτου στις ΗΠΑ) αλλά ταυτόχρονα τον φέρνει αντιμέτωπο με όλους όσοι υποστηρίζουν ότι τους «πούλησε» για να φανεί εκείνος και μόνον εκείνος.

Ολόκληρη η ταινία άλλωστε- τρομερά φλύαρη, να επισημάνω- μας παρουσιάζει τη γέννηση του Facebook μέσα από φλασμπάκ που εντάσσονται στην ιστορία με κανονικό χρόνο την περίοδο των ακροαματικών διαδικασιών που ακολούθησαν τις αγωγές τις οποίες δέχθηκε ο Ζούκερμπεργκ από τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι «πρόδωσε».

Το πρόσωπο που βλέπουμε- και σε αυτό βοηθά πολύ η εικόνα του Αϊζενμπεργκ, καθώς όχι μόνο είναι κομμένος και ραμμένος για τον ρόλο του Ζούκερμπεργκ αλλά του μοιάζει και φυσιογνωμικώς- είναι αυτό ενός αντιπαθέστατου nerd ο οποίος, όπως κάποια στιγμή ακούει, κάνει ό,τι μπορεί για να καλλιεργήσει στο έπακρο την εικόνα του κωλόπαιδου. Μιλάει σαν κομπρεσέρ, δεν χαμογελάει ποτέ, είναι υπερόπτης σε σημείο που θες να του ρίξεις χαστούκι και ποτέ μα ποτέ δεν νιώθεις την παραμικρή συμπάθεια για το άτομό του.

Ο Φίντσερ έκανε μια χαμηλοφωτισμένη ταινία, εσωτερικών κυρίως χώρων, δίνοντας έμφαση στους διαλόγους που αναφέρονται στο παρασκήνιο της όλης υπόθεσης. Υπάρχουν στιγμές που τα γεγονότα και οι καταστάσεις σε βομβαρδίζουν τόσο ανελέητα ώστε «χάνεις την μπάλα». Ωστόσο, το καλύτερο σημείο της ταινίας, εκείνο στο οποίο προσωπικά βρήκα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, είναι ότι εντοπίζει την απίστευτη μοναξιά του κεντρικού της ήρωα. Ο Ζούκερμπεργκ μπορεί να έδωσε μια νέα σημασία στην έννοια της φιλίας, αλλά ο ίδιος δεν έχει φίλο ούτε καν τον εαυτό του!


  • Ενας «Αρχοντας» παιδικός και λάιτ
Ν ερό, αέρας, γη και φωτιά. Τα τέσσερα στοιχεία της φύσης είναι τα τέσσερα έθνη της ιστορίας της ταινίας του Μ. Νάιοτ Σιάμαλαν «Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου» («Τhe last airbender», ΗΠΑ, 2010). Βασισμένη στα βιβλία της σειράς «Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός), η ταινία τοποθετείται σε μια ακαθόριστη εποχή όπου το έθνος της φωτιάς κηρύσσει τον πόλεμο στα υπόλοιπα. Η όλη κατάσταση θυμίζει μια πιο light εκδοχή του «Αρχοντα των δαχτυλιδιών». Σίγουρα δεν είναι το έργο που περιμένεις να δεις από τον δημιουργό θρίλερ απρόβλεπτης εξέλιξης όπως οι ταινίες «Εκτη αίσθηση», «Αφθαρτος» και «Σκοτεινό χωριό». Βεβαίως, ως τρισδιάστατο παραμύθι με δράκους και ξωτικά απευθυνόμενο αποκλειστικώς σε παιδιά, είναι ευκολοχώνευτο και χαζευτικό, ενώ το γεγονός ότι τα όπλα της ταινίας είναι τα τέσσερα στοιχεία της φύσης δίνει στην ταινία ιδιαίτερο χαρακτήρα. Πρωταγωνιστούν οι Νόα Ρίνγκερ, Ντεβ Πατέλ, Νίκολα Πλετζ.

  • Υπουλο οικογενειακό μάρκετινγκ
Η ιδέα της ταινίας «Μια οικογένεια... ψώνιο» («Τhe Joneses», ΗΠΑ, 2010) είναι πιο ενδιαφέρουσα από την ίδια την ταινία. Το φιλμ ακολουθεί τα μέλη μιας «οικογένειας» (μαμά η Ντέμι Μουρ, μπαμπάς ο Ντέιβιντ Ντουκόβνι) που στην πραγματικότητα είναι υπάλληλοι υπηρεσίας «ύπουλου μάρκετινγκ». Τι είναι αυτό; Η «οικογένεια» πιάνει σπίτι σε ακριβή συνοικία μικρής πόλης και αναπτύσσει φιλίες με τους γείτονες, με απώτερο στόχο την προώθηση συγκεκριμένων προϊόντων. Με ανάλαφρο τρόπο, το φιλμ προσπαθεί να σχολιάσει την υπερκαταναλωτική κοινωνία των καιρών μας αλλά και το γεγονός ότι πλέον η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ, καθώς εν προκειμένω υπάρχει πλήρη ταύτιση της οικογενειακής με την επαγγελματική ζωή. Ολα αυτά ακούγονται καλά, η ταινία όμως δεν έχει ούτε ρυθμό ούτε τις ερμηνείες που θα την έκαναν ξεχωριστή.

  • Νορβηγικό θρίλερ με ψυχή
Ε νας 15χρονος που δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα του και ένας άντρας που εγκατέλειψε τον δικό του γιο αλλάζοντας ριζικά τη ζωή του σε άλλη χώρα, είναι τα κεντρικά πρόσωπα της νορβηγικής ταινίας «Δεσμοί αίματος» («Μirush», 2009) του Μάριους Χολστ. Ο σκηνοθέτης δομεί ένα έξυπνο «κοινωνικό» θρίλερ με ψυχή και ωραία χημεία ανάμεσα στον Ενρίκο λο Βέρσο και στον Ναζίφ Μουαρέμι, οι οποίοι υποδύονται, αντιστοίχως, τον πατέρα και τον γιο.

  • Σε δημόσια διαβούλευση ο νόμος για τον κινηματογράφο
Ξεκίνησε χθες η διαδικασία της δημόσιας διαβούλευσης για το σχέδιο νόμου «Ενίσχυση και Ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης» στον διαδικτυακό τόπο www.opengov.gr/yppol. Η διαδικασία θα διαρκέσει ως τις 4 Νοεμβρίου: οι ενδιαφερόμενοι μπορούν ως τότε να στέλνουν τις προτάσεις τους. Να σημειωθεί, ωστόσο, ότι έντεκα κινηματογραφικά σωματεία εκφράζουν ήδη την κάθετη αντίθεσή τους προς τον νέο νόμο και με επιστολή τους προς «Το Βήμα» αναφέρονται σε ένα « αντιδημοκρατικό και άκρως μεροληπτικό κινηματογραφικό νομοσχέδιο το οποίο “φωτογραφίζει” προκλητικά τα συμφέροντα μιας κλειστής ομάδας ».

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=363316&dt=27/10/2010#ixzz13ZV0cUz5

Μια ταινία για την «πίσω αυλή της Αμερικής» με την υπογραφή του Όλιβερ Στόουν

«South of the Border»

Την «αλήθεια» για τη Λατινική Αμερική μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη ο Όλιβερ Στόουν μέσω της νέας ταινίας του South of the Border, οποία σύμφωνα με το δημιουργό της θέλει να δείξει πώς τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης χλευάζουν και παρωδούν τα νέα που προέρχονται από τη Νότια και Κεντρική Αμερική παραπληροφορώντας την αμερικανική κοινή γνώμη.

Όλα ξεκίνησαν από μία συνάντηση του διάσημου Αμερικανού σκηνοθέτη με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, και τη «σκυτάλη» έλαβε ένα μικρό κινηματογραφικό συνεργείο για ένα ταξίδι-πορτρέτο της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής.

«Έχω υπάρξει αρκετά τυχερός ώστε να μπορώ να κάνω ταινίες για την 'ξεχασμένη πίσω αυλή' της Βόρειας Αμερικής, την Κεντρική και τη Νότια Αμερική» λέει ο Όλιβερ Στόουν μιλώντας για τη νέα, χαμηλού μπάτζετ, ανεξάρτητη ταινία του που έχει τίτλο South of the Border.

Το South of the Border είναι ένα φιλμ που «προσπαθεί» -σύμφωνα με τον δημιουργό του- να δείξει πως τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης χλευάζουν και παρωδούν τα νέα που προέρχονται από τη Νότια Αμερική, παραπληροφορώντας το αμερικανικό κοινό.

Η ιδέα για την ταινία προέκυψε ύστερα από μια συνάντηση ανάμεσα στον Όλιβερ Στόουν και τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, το 2007.

Ο Στόουν είχε ταξιδέψει στην Κολομβία, για να παρακολουθήσει την ανθρωπιστική αποστολή του προέδρου της Βενεζουέλας στην υπόθεση των πολιτικών ομήρων των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων της Κολομβίας. Ο σκηνοθέτης δηλώνει ότι ένοιωσε έκπληκτος από τη διαφορά που είχε ο Τσάβες στην πραγματικότητα από την καρικατούρα που παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης.

Στη συνέχεια ο Στόουν ταξίδεψε στη Βενεζουέλα, όπου είδε μία πραγματικότητα πολύ διαφορετική, πολύ καλύτερη, και, για να πειστεί, με παραίνεση του ίδιου του Τσάβες, ξεκίνησε ένα οδοιπορικό σε πέντε χώρες της Νότιας Αμερικής, για να ακούσει και τη γνώμη άλλων προέδρων γι' αυτόν, αλλά και για να μάθει περισσότερα για την κατάσταση στις δικές τους χώρες.

Στο οδοιπορικό του συνάντησε τον πρόεδρο της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, τον πρόεδρο της Βραζιλίας, Λούλα Ντα Σίλβα, την πρόεδρο της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντες, όπως και τον πρώην πρόεδρο και σύζυγό της Νέστορ Κίρσνερ, τον πρόεδρο του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα, και τον πρόεδρο της Κούβας, Ραούλ Κάστρο.

Το ντοκιμαντέρ εξελίχθηκε έτσι σε ένα ταξίδι-πορτραίτο της σύγχρονης Λατινικής Αμερικής, όπου σύμφωνα με τον σκηνοθέτη συμβαίνουν πολλές και ενδιαφέρουσες κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές, καθώς για πρώτη φορά οι χώρες αυτές ενώνονται δυναμικά σε έναν κοινό αγώνα: να ξεφύγουν από την αμερικανική πολιτική επιρροή που τους καταδυναστεύει και να διεκδικήσουν το δικαίωμα να διαχειρίζονται οι ίδιες τους φυσικούς τους πόρους, χωρίς να παρεμβαίνουν αμερικανικά συμφέροντα και πολυεθνικές εταιρείες.

Και όλα αυτά, σύμφωνα με τον Όλιβερ Στόουν, πολεμώντας ταυτόχρονα ενάντια στη «λάσπη» που δέχεται ο αγώνας τους από τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, όπως το Fox News CNN.

Η ταινία θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες στις 2 Δεκεμβρίου.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=41&nid=1231065009#ixzz13ZTTGnAa

Με πρεμιέρες και μικρά ευρωπαϊκά διαμάντια συνεχίζεται το «Πανόραμα»

Στις 28 Οκτωβρίου
Με ευρωπαϊκές ταινίες που δεν έχουν προβληθεί στα σινεμά και πρεμιέρες ταινιών συνεχίζεται το 23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Την Πέμπτη 28 Οκτωβρίου θα προβληθούν στον κινηματογράφο Απόλλων οι ταινίες Κάποιες Άλλες Ιστορίες, Die Fremde και Yo, Tambien.

Ο παραγωγός και κριτικός κινηματογράφου Νέναντ Ντούκιτς ανέθεσε σε πέντε γυναίκες από τις πέντε χώρες της πρώην Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας να σκηνοθετήσουν από μία μικρού μήκους ταινία με θέμα την εγκυμοσύνη.

Κάθε ταινία έχει ως τίτλο την ονομασία της κάθε χώρας (Κροατία, Σερβία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Σλοβενία) και φέρει την πραγματικότητα της χώρας αυτής.

Έτσι δημιουργήθηκε το Κάποιες άλλες ιστορίες, ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό χαρακτήρων και κοινωνικοπολιτικών καταστάσεων που εναλλάσσει το χιούμορ με την τραγωδία, τον ρεαλισμό με το στυλιζάρισμα και αποτελεί ντοκουμέντο της καθημερινότητας στις χώρες αυτές.  Οι γυναίκες που σκηνοθέτησαν τις ταινίες είναι οι: Μαρίσα Τζίτζεβα, Ιβόνα Τζούκα, Άνα Μαρίσα Ρόσι, Ινέζ Τάνοβιτς και Χάννα Αντονίνα Βότσικ-Σλακ.

Στο Die Fremde της Φέο Αλαντάγκ, η Ουμέι, μια νεαρή γυναίκα τουρκικής καταγωγής μεταναστεύει μαζί με τον πεντάχρονο γιο της από την Κωνσταντινούπολη στο Βερολίνο, όπου ζουν η μητέρα κι ο πατέρας της. Η ζωή της όμως εκεί εξελίσσεται σε καθημερινό αγώνα για επιβίωση αλλά και για ανεξαρτησία απέναντι στον συντηρητισμό και την καταπίεση των γονιών της. Οι προσπάθειές της αυτές όμως, ενεργοποιούν αλυσιδωτές αντιδράσεις, απειλητικές για την ζωή της.

Πρόκειται για την πρώτη ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί η 38χρονη, γεννημένη στη Βιέννη, ηθοποιός Φέο Αλαντάνγκ, όπου απεικονίζει μια διαδικασία εσωτερικής σύγκρουσης, στην κοινωνία της γερμανικής πρωτεύουσας, με μεγάλο ποσοστό του βερολινέζικου πληθυσμού το οποίο αποτελούν οι μετανάστες από την Τουρκία.

Στο Yo Tambien των Αντόνιο Ναχάρο και Αλβάρο Παστόρ ένας νεαρός απόφοιτος πανεπιστημίου, ο Ντανιέλ, ο οποίος πάσχει από σύνδρομο Ντάουν, γνωρίζει και ερωτεύεται μία γυναίκα από την δουλειά του. Η Λάουρα συμπαθεί τον Ντανιέλ και οι δύο τους αναπτύσουν μία φιλική σχέση, παρά την απορία της κοινωνίας και τις αντιδράσεις της οικογένειας του Ντανιέλ.

Το σκηνοθετικό δίδυμο των Αντόνιο Ναχάρο και Αλβάρο Παστόρ προσεγγίζει το θέμα με τρυφερότητα, χωρίς όμως να πέφτει στην παγίδα του διδακτισμού. Η ταινία έχει αγαπηθεί από το φεστιβαλικό κοινό και οι δύο πρωταγωνιστές έχουν τιμηθεί με βραβεία για τις ερμηνείες τους. Ο Ντανιέλ Πινέδα, ο οποίος πάσχει και στην πραγματικότητα από Σύνδρομο Ντάουν, ξεχωρίζει.


  • Το in.gr είναι χορηγός επικοινωνίας του 23ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.

Η «Γλυκιά πατρίδα» του Μ. Κακογιάννη στο 23ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου


Mε την ταινία «Γλυκιά Πατρίδα» (Sweet Country) του Μιχάλη Κακογιάννη, συνεχίζεται το Σάββατο, 30 Οκτωβρίου, το αφιέρωμα του 23ου Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου, σε γνωστές, αλλά και παραγνωρισμένες ελληνικές ταινίες της δεκαετίας του 80. Η «Γλυκειά Πατρίδα» θα προβληθεί στο Ίδρυμα Κακογιάννη, παρουσία του σκηνοθέτη και του συνθέτη Σταύρου Ξαρχάκου. H ταινία απεικονίζει τα οδυνηρά γεγονότα της δικτατορίας της Xιλής μετά τη δολοφονία του Προέδρου της, Σαλβαντόρ Aλιέντε και την κατάληψη της εξουσίας από τον Στρατηγό Πινοσέτ. H δράση επικεντρώνεται σε δύο οικογένειες, που παγιδεύονται από τους στρατιωτικούς. Γυρίστηκε το 1986, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Μιχάλη Κακογιάννη. Πρωταγωνιστούν οι Jane Alexander, John Cullum, Ειρήνη Παπά, Carole Laure Franco Nero, Randy Quaid.

Αφιέρωμα στον Ερίκ Ρομέρ από την Ταινιοθήκη της Ελλάδας

  • Ένα εκτενές αφιέρωμα στον Ερίκ Ρομέρ θα παρουσιάσει η Ταινιοθήκη της Ελλάδος, από τις 18 έως τις 24 Νοεμβρίου, με 21 ταινίες του μεγάλου δημιουργού, έναν χρόνο μετά τον θάνατό του, τον περασμένο Ιανουάριο.
Οι ταινίες που θα προβληθούν, 16 μεγάλου μήκους και 5 μικρού, ξεκινούν από την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του «Το ζώδιο του Λέοντα» (1959) και καταλήγουν στην προτελευταία του, τον Τριπλό Πράκτορα (2004) με πρωταγωνίστρια την ελληνογαλλίδα Κατερίνα Διδασκάλου, η οποία θα παραβρεθεί και στη συζήτηση, που διοργανώνει η Ταινιοθήκη, στις 22 Νοεμβρίου, για το έργο του Ερίκ Ρομέρ.
Σκηνοθέτης και σεναριογράφος, συνιδρυτής του Νέου Κύματος, σπουδαίος κριτικός των Cahiers du Cinema, ο Ρομέρ ξεκίνησε ως καθηγητής λογοτεχνίας, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Γύρισε συνολικά 24 ταινίες μεγάλου μήκους, εκπαιδευτικά προγράμματα για την τηλεόραση, ταινίες μικρού μήκους αλλά και ένα ντοκιμαντέρ.
Γεννήθηκε στην Τουλ της Γαλλίας το 1920. Το πραγματικό του όνομα ήταν Ζαν-Μαρί Μορίς Σερέρ (πήρε το Ερίκ από το σκηνοθέτη Ερικ φον Στροχάιμ και το Ρομέρ από το συγγραφέα Σαξ Ρομέρ). Το 1946, ωστόσο, εξέδωσε το μυθιστόρημα «Ελίζαμπεθ» με το ψευδώνυμο Ζιλμπέρ Κορντιέ. Τη δεκαετία του ’50 γνωρίστηκε με τους Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τριφό, Κλώντ Σαμπρόλ και Ζακ Ριβέτ, μετέπειτα συντρόφους του στη Nouvelle Vague και κριτικούς κινηματογράφου στα Cahiers du Cinema. Ο Ρομέρ, μάλιστα, ανέλαβε την αρχισυνταξία από το 1957 ως το 1963.
Ο Ρομέρ καθιερώθηκε για τη λιτή σκηνοθεσία του, το στοιχειώδες μοντάζ, τη στατική κάμερα και την έλλειψη μουσικής επένδυσης. Δεν τον ενδιέφερε τόσο η πλοκή των ταινιών, όσο η ανάλυση των χαρακτήρων των ηρώων του, των κινήτρων και των επιθυμιών τους. Τους παρατηρεί με σχολαστικότητα και επιμένει στη λεπτομέρεια. Κατ’ εξοχήν κινηματογραφιστής του λόγου, επικεντρώνεται στην «πριν από την πράξη σκέψη, που εκδηλώνεται με την πράξη του λόγου». Εστιάζει την προσοχή του όχι σε αυτά, που κάνουν, αλλά σε αυτά που σκέφτονται, τα οποία περνούν απ’ το μυαλό τους και τα αισθάνονται στην ψυχή τους.
Γύρισε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, το Ζώδιο του Λέοντα, το 1959. Ωστόσο, πολύ πριν τον Κισλόφσκι αποφάσισε να αναπτύξει τον κύριο όγκο του έργου του σε κύκλους ταινιών. Ο πρώτος, «Έξι Μύθοι Περί Ηθικής», διαρκεί από το 1962 μέχρι το 1972 και πραγματεύεται το δίλημμα του πρωταγωνιστή, ο οποίος αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πίστη προς τη σύζυγό του και τον πόθο του για μία άλλη γυναίκα. Εδώ ξεχωρίζουν οι ταινίες Μια νύχτα με τη Μοντ (1969) και Το γόνατο της Κλαίρης (1970).
Η επόμενη θεματική ενότητα, «Κωμωδίες και Παροιμίες» (1980-1987), περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες της παραπλάνησης, της παρεξήγησης και της παρερμηνείας. Σε αυτήν την περίπτωση, οι ήρωες είναι μικρότεροι σε ηλικία και, ως εκ τούτου, αδυνατούν να περιγράψουν σαφώς τις εμπειρίες τους. Εδώ ανήκουν «Η γυναίκα του αεροπόρου» (1980), «Η Πωλίν στην πλαζ» (1982), «Η πράσινη αχτίδα» (1986), για την οποία τιμήθηκε με τον Χρυσό Λέοντα στη Βενετία, και άλλες. Μεταξύ των δύο αυτών κύκλων, ο Ρομέρ ολοκληρώνει μεμονωμένες ταινίες, με κυριότερες τη «Μαρκησία του Ο…» (1976) και το «Περσεβάλ» (1978).
Στα 70 του χρόνια πια, ο Ρομέρ ανοίγει καινούριο κύκλο ταινιών για τις οποίες αντλεί έμπνευση από τις εποχές του έτους, εξ’ ου και ο τίτλος «Ιστορίες των Τεσσάρων Εποχών». Σε αυτήν την ενότητα, της οποίας οι τέσσερις αντίστοιχες ταινίες γυρίζονται στο διάστημα από το 1990 ως το 1998, ο δημιουργός επανέρχεται στην προβληματική περί ηθικής, μέσω της αισθηματικής κομεντί. Πάντοτε ανήσυχος, ο Ρομέρ γύρισε το 2001 την ταινία «Η Αγγλίδα και ο Δούκας» χρησιμοποιώντας μόνον ψηφιακή κάμερα. Τότε, στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, παρέλαβε βραβείο για το σύνολο του έργου του. Το 2007 παρουσίασε την τελευταία του ταινία «Οι έρωτες της Αστρέ και του Σελαντόν». «Τώρα νομίζω ότι μπορώ να συνταξιοδοτηθώ», είχε πει τότε.

Διχάζει τον κόσμο του σινεμά το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο

Σε δημόσια διαβούλευση
  (Φωτογραφία:  Motionteam )
Σοβαρές αντιρρήσεις επί του νομοσχεδίου για την ανάπτυξη του κινηματογράφου εξέφρασαν την Τρίτη σε κοινή ανακοίνωσή τους σωματεία και οργανώσεις του κινηματογραφικού χώρου, σε αντίθεση με την Ένωση Σκηνοθετών-Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου. Χαρακτηρίζουν «παρωδία» τη δημόσια διαβούλευση που ξεκίνησε την Τρίτη και αναμένεται να ολοκληρωθεί στις 4 Νοεμβρίου.

«Η διαδικασία fast track της δημόσιας διαβούλευσης του νομοσχεδίου, μόνο για εννέα ημέρες είναι σαφής παρωδία του θεσμού του open government και της Δημόσιας Διαβούλευσης με την ανάρτηση του Νομοσχεδίου στο διαδίκτυο και κατά παράβαση των πρωθυπουργικών εντολών για διαφάνεια και ανοικτή διακυβέρνηση» αναφέρεται σε κοινή ανακοίνωση των σωματείων.

Την ανακοίνωση υπογράφουν: Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος (Π.Ο.Θ.Α.), η Εταιρεία Ελλήνων Σκηνοθετών (Ε.Ε.Σ.), η Ένωση Σεναριογράφων Ελλάδος (Ε.Σ.Ε.), η Ένωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης - Οπτικοακουστικού Τομέα (ΕΤΕΚΤ), το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών (Σ.Ε.Η), η Ένωση Μουσικοσυνθετών-Στιχουργών Ελλάδος (Ε.Μ.Σ.Ε.), ο Σύνδεσμος Ελλήνων Παραγωγών Κινηματογράφου Τηλεόρασης και Βίντεο (ΣΕΠΚΤΒ), η Πανελλήνια Ομοσπονδία Αιθουσαρχών Κινηματογράφου (Π.Ο.ΑΙ.Κ), το Σωματείο για την Διάδοση της Ταινίας Μικρού Μήκους (μικρό), η Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας (Ο.Κ.Λ.Ε.) και το Studio Παράλληλο Κύκλωμα.

Στην ανακοίνωσή τους, αναφέρουν ανάμεσα σε άλλα, ότι το σχέδιο νόμου «εγκαθιδρύει την αδιαφάνεια», παρουσιάζει ως αξιοκρατία την «χειραγώγηση από το κράτος με τον καθολικό διορισμό των αρεστών στα ΔΣ, και επίσης ως αποτελεσματικότητα, την αποβολή των αιρετών της κινηματογραφικής κοινότητας από κάθε εκπροσώπηση».

Ειδικότερα, τα παραπάνω σωματεία επισημαίνουν ότι ο προτεινόμενος νόμος είναι «ασαφής και ελαστικός» ως προς το 1,5% ενώ για την επιστροφή του ειδικού φόρου των εισιτηρίων πως «δεν διασφαλίζονται πόροι, εάν δεν υπάρχουν εισιτήρια από τις ελληνικές ταινίες, ο δε τρόπος είσπραξης και κατανομής του δεν καθορίζονται πουθενά αλλά παραπέμπονται στις ελληνικές καλένδες».

Επίσης, ότι «ακυρώνει και υποβαθμίζει δοκιμασμένους θεσμούς όπως, τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας του ΥΠΠΟ, τα περιφερειακά Φεστιβάλ, την ταινία μικρού μήκους, το Γνωμοδοτικό Συμβούλιο ΥΠΠΟ, την Ταινιοθήκη Ελλάδος, το Μουσείο Κινηματογράφου, τις Κινηματογραφικές Λέσχες (κατά παράβαση των προγραμματικών δηλώσεων του ίδιου του υπουργού στην Βουλή)».

Τέλος, η ανακοίνωση καταγγέλλει ότι το νομοσχέδιο «δεν προνοεί για την επίδραση της ψηφιακής τεχνολογίας στις νέες αφηγήσεις του κινηματογράφου, την ανάπτυξη του σεναρίου, ως θεμελιώδους προϋπόθεσης της κινηματογραφικής τέχνης, την καθιέρωση και τον εμπλουτισμό της κινηματογραφικής παιδείας και πως από πουθενά δεν αποδεικνύεται η αύξηση θέσεων εργασίας όπως ισχυρίζεται η εισηγητική έκθεση» καταλήγει η ανακοίνωση.

Ωστόσο, θετική ήταν η ανταπόκριση, πριν λίγες ημέρες, της Ένωσης Σκηνοθετών-Παραγωγών Ελληνικού Κινηματογράφου.

«Η αναπτυξιακή κατεύθυνση όπως διατυπώνεται στο νομοσχέδιο, δημιουργεί ένα νέο περιβάλλον για τον Ελληνικό Κινηματογράφο, που τα τελευταία χρόνια παρ' όλες τις δυσκολίες και χάρη στις προσπάθειες των ενεργών κινηματογραφιστών, έχει καταλάβει σημαντική θέση στην Ευρωπαϊκή Κινηματογραφία» ανέφερε ανακοίνωση της Ένωσης.

Την Τρίτη ξεκίνησε  η δημόσια διαβούλευση για το σχέδιο νόμου περί ενίσχυσης και ανάπτυξης της κινηματογραφικής τέχνης στον διαδικτυακό τόπο: http://www.opengov.gr/yppol. Η δημόσια διαβούλευση αναμένεται να ολοκληρωθεί στις 4 Νοεμβρίου.

Βασικοί πυλώνες του νομοσχεδίου είναι το τετράπτυχο: Περισσότερα χρήματα – Περισσότερες πηγές χρηματοδότησης – Λιγότερη γραφειοκρατία – Ενίσχυση της δημιουργίας.

Ειδικότερα, στόχοι του νομοσχεδίου είναι:
- η ενίσχυση των νέων δημιουργών, σε μια κρίσιμη χρονική στιγμή, κατά την οποία η ελληνική κινηματογραφική παραγωγή αποκτά εξωστρέφεια και παρουσία εκτός συνόρων
- η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας
- η αύξηση των επενδύσεων από την εγχώρια αγορά
- η προσέλκυση ξένων παραγωγών και συμπαραγωγών
- η προβολή του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό
- η διαφάνεια και η αποτελεσματικότητα στη λειτουργία των κρατικών φορέων που υλοποιούν την κινηματογραφική πολιτική.
Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Βαλέρια Γκολίνο: Δεν μ' ενδιαφέρουν λεφτά και καριέρα

  • ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΓΙΑ ΤΟ «ΠΑΝΟΡΑΜΑ» Η ΕΛΛΗΝΟΪΤΑΛΙΔΑ ΗΘΟΠΟΙΟΣ
Η Βαλέρια Γκολίνο είναι από τους συνήθεις... υπόπτους του Πανοράματος Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου. Η καλλιτεχνική της υπερδραστηριότητα και φυσικά η ελληνική καταγωγή της φέρνουν τη γαλαζομάτα καλλονή ηθοποιό κοντά μας συχνά. Φέτος ήρθε και με μία νέα ιδιότητα, αυτή της σκηνοθέτιδος.
Δεν με φοβίζει το ρίσκο. Το επιδιώκω κιόλας», λέει η Βαλέρια Γκολίνο που διασκεδάζει με τις συχνά αντισυμβατικές κινηματογραφικές επιλογές της
Προβλήθηκε η μικρού μήκους ταινία της, «Armandino et il Madre», μια γλυκιά ιστορία με φόντο τη Νάπολη, όπου ένας χαριτωμένος και σκανταλιάρης πιτσιρικάς κάνει το μεσολαβητή ανάμεσα στον Τσιγγάνο αδερφό του και μια νεαρή Γαλλίδα, που εργάζεται στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Madre.
Το βάπτισμα του πυρός στη σκηνοθεσία, ή μάλλον την αφορμή γι' αυτό, οφείλει σε μια βιομηχανία μακαρονιών, που ήθελε «να βάλει λεφτά στην τέχνη», όπως μας έλεγε χθες. Της ζήτησαν μόνο να αναφέρεται στους τίτλους η μάρκα, να γυριστεί στη Νάπολη, να είναι καλού γούστου και να μην είναι τρόμου, τύπου... «Γόμορρα».
Ως προς το τελευταίο έχει άλλη άποψη. «Μακάρι να ήταν», λέει η Γκολίνο, που μάλλον ήθελε να μπει με φόρα σε μια κινηματογραφική περιπέτεια που θα άναβε τα αίματα και θα ταίριαζε με το μεσογειακό της ταμπεραμέντο. Δεν έχει γλιτώσει από τις «κακές» μεσογειακές συνήθειες. Καθισμένη αναπαυτικά στον καναπέ, μέσα στο τζιν της και ένα απλό πουλοβεράκι, ανάβει ένα τσιγαράκι και αναστενάζει με την απαγόρευση του καπνίσματος.
  • Το Τσιγγανάκι του μουσείου
Το «Armandino et il Madre» δεν είναι, σε καμία περίπτωση, διαφημιστικό. «Η ταινία δεν έχει μέσα ούτε ένα... σπαγκέτι», έλεγε γελώντας η ηθοποιός, ρίχνοντας ματιές στον φύλακα άγγελο της, που δεν είναι άλλος από την Ελληνίδα μητέρα της.
Το στόρι της ταινίας της κατέβηκε αμέσως μόλις βρέθηκε στην όμορφη Νάπολη. Ο μικρός της ήρωας, ο Αρμαντίνο, αντιστοιχεί σε ένα πραγματικό πιτσιρίκι. «Είναι ένας τετράχρονος Τσιγγάνος», λέει, «που μένει σε ένα υπόγειο με τη γιαγιά και τον αδερφό του. Μπαίνει στο μουσείο όποτε θέλει και έχει γίνει η μασκότ του. Κυκλοφορεί με το βρακάκι του και έχει κατουρήσει πάνω σε ένα άγαλμα του Ανις Καπούρ».
Στο «Πανόραμα» ήρθε και ως πρωταγωνίστρια του «Μπαμπούλα» του ηθοποιού Σέρτζιο Ρουμπίνι. Ερμηνεύει ο ίδιος ένα νέο, που επιστρέφει στο χωριό του, στη νότια Ιταλία, για να αποχαιρετήσει τον πατέρα του και ξυπνάνε οι παιδικές του αναμνήσεις. Τη στοργική μητέρα του ερμηνεύει η Γκολίνο και τον γλεντζέ αδερφό της ο Ρικάρντο Σκαρμάτσιο, που είναι ο σύντροφός της στη ζωή. Δεν είχαν κανένα πρόβλημα στο πλατό. Είχαν ξαναπαίξει μαζί στο «Τέξας» του Φάουστο Παραβιντίνο - εκεί γνωρίστηκαν. «Ηταν η ιστορία μιας κυρίας που ερωτεύεται έναν νεαρό», θυμάται η Βαλέρια και γελάει πονηρά.
Είναι πιθανόν την επόμενη φορά να έρθει με την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία. Γράφει ήδη το σενάριο. Δεν έχει σκοπό να παίζει η ίδια. Της αρκεί η καρέκλα του σκηνοθέτη.
  • Θέλω να παίξω ελληνικά
Ούτως ή άλλως ως ηθοποιός δέχεται τόσο πολλές προτάσεις, από καταξιωμένους σκηνοθέτες αλλά και νεότερους. Συχνά αντισυμβατική στις επιλογές της, μεταπηδά από μεγάλες παραγωγές σε λόου μπάτζετ ταινίες. «Εμπιστεύομαι συχνά νέους σκηνοθέτες», παραδέχεται. Της έχει βγει σε καλό. «Το "Ρεσπίρο" του Εμανουέλε Κριαλέζε, που ήταν τότε άγνωστος, ήταν ένα μεγάλο βήμα στην καριέρα μου», λέει.
Αν πρέπει οπωσδήποτε να βρούμε ένα κενό στην καριέρα της, αυτό θα ήταν οι ελληνικές της συνεργασίες. Μετά τη διπλή με τον Πάντζη («Η σφαγή του κόκορα» και «Το τάμα») και την παραλίγο συνεργασία με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο στη «Σκόνη του χρόνου», δεν ακολούθησε άλλη. «Μου κάνουν προτάσεις, αλλά όλο κάτι γίνεται και δεν προχωράει ή δεν απαντάω έγκαιρα. Θα ήθελα πολύ να παίξω σε μια σύγχρονη ταινία και να μιλάω ελληνικά», λέει.
Εχει και αδυναμίες, όπως τον Παντελή Βούλγαρη, ακόμη μία παραλίγο συνεργασία -θα είχε παίξει στις «Νύφες». Δεν θα είχε όμως κανένα πρόβλημα να συνεργαστεί με ένα νέο και άγνωστο σκηνοθέτη. «Δεν με φοβίζει το ρίσκο. Το επιδιώκω κιόλας. Αυτό που με τρομάζει είναι να κάνω κάτι επειδή απλά θα είναι χρήσιμο για την καριέρα μου ή για τα λεφτά», ομολογεί. Μην ξεχνάμε ότι για να παίξει στη «Σφαγή του κόκορα» είχε αρνηθεί ένα εκατομμύριο δολάρια και συμπρωταγωνιστή τον Σβαρτσενέγκερ για το «True lies». *

Tuesday, October 26, 2010

Στην εντατική ο Θανάσης Βέγγος


  • Με πρόβλημα στο αναπνευστικό μεταφέρθηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Πανεπιστημιακού νοσοκομείου της Πάτρας ο Θανάσης Βέγγος.
 

 Ο δημοφιλής ηθοποιός νοσηλεύεται εδώ και περίπου 10 ημέρες στο νοσοκομείο, ύστερα από προγραμματισμένη επέμβαση στην οποία υποβλήθηκε, αλλά μετά την επιπλοκή που παρουσίασε στο αναπνευστικό οι θεράποντες γιατροί έκριναν επιβεβλημένη τη μεταφορά του στην εντατική.

ΚΚΕ: Κάλεσμα αγώνα στους δημιουργούς του κινηματογράφου

Σε νέα, σημαντική παρέμβαση προχωρά το ΚΚΕ, με αφορμή το αντιδραστικό νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τον κινηματογράφο, καλώντας τους δημιουργούς να το απορρίψουν και να το αντιπαλέψουν.
Συγκεκριμένα, το Πολιτιστικό Τμήμα της ΚΕ και η Αχτίδα Καλλιτεχνών του ΚΚΕ προσκαλούν τους κινηματογραφιστές σε σύσκεψη - συζήτηση, με θέμα: «Οργάνωση μιας αποτελεσματικής αντιπαράθεσης στο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο», την Τρίτη, 2 Νοέμβρη, 7 μ.μ., στην αίθουσα εκδηλώσεων της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ (Πανεπιστημίου και Θεμιστοκλέους, είσοδος από Θεμιστοκλέους 2).
Το κάλεσμα του ΚΚΕ γίνεται σε μια στιγμή που όλο και περισσότεροι δημιουργοί συνειδητοποιούν την επίθεση που δέχεται η τέχνη του κινηματογράφου από τις δυνάμεις της «αγοράς», οποιονδήποτε «μανδύα» και αν φέρουν. Επίθεση, την οποία η κυβέρνηση ουσιαστικά «θεσμοθετεί» με το νομοσχέδιο.
Παράλληλα, η Διασωματειακή των φορέων του οπτικοακουστικού χώρου, σε ανακοίνωσή της, καλεί «την κινηματογραφική κοινότητα, τις προσωπικότητες από το χώρο του πολιτισμού, τα πολιτικά κόμματα και τους βουλευτές να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε ένα νομοσχέδιο - τροχοπέδη (...)». Η Διασωματειακή εκτιμά, σε μια αναλυτική αναφορά της, ότι με το σ/ν η κυβέρνηση: «Παραλείπει τη συνταγματική επιταγή που υπάρχει στον παρόντα Νόμο: "Η Κινηματογραφική Τέχνη είναι ελεύθερη σύμφωνα με το Σύνταγμα". Δε διασφαλίζει τη σταθερή ροή πόρων (...) Καταστρατηγεί την κατοχυρωμένη από το Σύνταγμα ελευθερία της Τέχνης (...) Δεν εγγυάται θεσμούς οικονομικού ελέγχου και λογοδοσίας (...) Ακυρώνει ή υποβαθμίζει δοκιμασμένους θεσμούς (π.χ. Κρατικά Βραβεία Ποιότητας του ΥΠΠΟ, περιφερειακά Φεστιβάλ, ταινία μικρού μήκους, Γνωμοδοτικό Συμβούλιο του ΥΠΠΟ, Ταινιοθήκη Ελλάδος, Μουσείο Κινηματογράφου, Κινηματογραφικές Λέσχες)».
Στο μεταξύ, το υπουργείο Πολιτισμού - Τουρισμού προχώρησε χτες σε απροσχημάτιστο εμπαιγμό της κινηματογραφικής κοινότητας, ανακοινώνοντας την έναρξη της «δημόσιας διαβούλευσης» για το νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο, με ημερομηνία λήξης του... «διαλόγου» τις 4 του Νοέμβρη! Η Διασωματειακή χαρακτηρίζει αυτήν την κυβερνητική εκδοχή του «διαλόγου» ως «σαφή παρωδία». [Ριζοσπάστης, Τετάρτη 27 Οχτώβρη 2010]
ΤΑΚΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΗΣ
«Τον πολιτισμό δεν τον δημιουργούν οι νόμοι»
Σκηνοθέτης
«Τα νομοσχέδια εκφράζουν την τάση που κυριαρχεί, που έχει τη δύναμη με το μέρος της. Τώρα, όλα είναι ευνοϊκά για τις κοινωνίες και τον πολιτισμό των αγορών. Από την εποχή του Μάαστριχτ οι Αμερικανοί απαιτούσαν να εξαιρεθεί ο κινηματογράφος από τις ενισχύσεις ως πολιτιστικό προϊόν και να ενταχθεί στην ΓΚΑΤΤ. Να υπολογίζεται δηλαδή ως ένα εμπορικό προϊόν προς διακίνηση. Ολα καλά, λοιπόν. Η εξουσία έτσι τα βλέπει και αποφασίζει. Αλλά! Υπάρχει και ένα "αλλά": Τον πολιτισμό δεν τον δημιουργούν οι νόμοι. Πιστεύω στη δυναμική της νέας γενιάς που έχει μια σημαντική επιπλέον βοήθεια: Τη σύγχρονη τεχνολογία. Ποτέ ο πολιτισμός δεν ήταν επιδοτούμενος. Ο πολιτισμός ήταν αποτέλεσμα της σκέψης, της διάθεσης, των ανθρώπων που τον παράγουν. Ο νέος ελληνικός κινηματογράφος που δημιουργήθηκε, διακρίθηκε, αποτέλεσε "στάτους" στον ελληνικό πολιτισμό, δεν ήταν ποτέ επιδοτούμενος. Το νομοσχέδιο λέει ότι το κράτος στηρίζει την ανάπτυξη του κινηματογράφου. Ποιου κινηματογράφου όμως; Θα ήταν πιο συνεπείς να πούνε του κινηματογράφου ως εμπορικού προϊόντος. Αλλά είναι ουτοπία να πιστεύουμε ότι μία χώρα μικρή και μια γλώσσα αποκλεισμένη μπορεί να ανταγωνιστεί μία επιθετική βιομηχανία, όπως αυτή των ΗΠΑ. Αρα το νομοσχέδιο έπρεπε να εκφράζει τα συμφέροντα της χώρας. Οχι μια μερίδα συμφερόντων αυτής της χώρας».
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

«Φως στο τούνελ; Ούτε κεράκι»

  • Του Παύλου Θ. Κάγιου, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

«Το ελληνικό σινεµά έγινε πάλι της µόδας από συναδελφική αλληλεγγύη  και κατανόηση στα δεινά που περνά η χώρα, η κοινωνία και κατά συνέπεια ο ελληνικός κινηµατογράφος» λέει ο Γιάννης Οικονοµίδης. «Και η  µόδα είναι πάντα της… µόδας. Πάντως, κάθε διάκριση έξω από δω είναι  πάντα καλοδεχούµενη»
Σοκ προκαλούν οι εικόνες στον «Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη Οικονοµίδη: ένα ξεπεσµένο βιοµηχανικό τοπίο σε λούµπεν γειτονιές της Αθήνας. Μιας Αθήνας, όµως, όπου το lifestyle είναι άγνωστη λέξη και η ζωή µυρίζει µαταίωση  
Αυτή τη φορά ο Γιάννης Οικονοµίδης κάνει µια ταινία δίχως ήρωες. «Μόνο µε αντι-ήρωες, µε µικροαστούς γείτονες της διπλανής πόρτας, λαϊκούς, αργόσχολους, αφασικούς, ξιπασµένους, µοιραίους, που τρώγονται µε τις σάρκες τους και αποχαυνώνονται από την τηλεόραση», εικονογραφεί ο 43χρονος Γιάννης Οικονοµίδης τούς ήρωες της νέας _ και πάντα ασπρόµαυρης _ ταινίας του, όπου µε µαύρο χιούµορ υπονοµεύει συνεχώς την τραγωδία χαρακτήρων, οι οποίοι δεν εκβιάζουν αναγκαστικά τη συµπάθεια του θεατή...

Ο «µαχαιροβγάλτης» στην ταινία είναι «ένας καραγκιοζάκος από την επαρχία, ένα περιφερόµενο ρεµάλι, ένας µάγκας του γλυκού νερού, που ξαφνικά απέκτησε δουλειά, σπίτι, γυναίκα και κουτσούβελα, χρησιµοποιώντας ένα… µαχαίρι. Απώλεσε όµως και το τελευταίο γραµµάριο της ψυχής του χωρίς να το πάρει χαµπάρι…» Στη ζωή µαχαιροβγάλτες κατά τον Γιάννη Οικονοµίδη είναι «οι µετρίως µέτριοι και πάντα µετρηµένοι. Οι µικροµεσαίοι πρίγκιπες που έχουν πάψει προ πολλού να ονειρεύονται θρόνους, αλλά έχουν σταµατήσει να βλέπουν και εφιάλτες. Η απόλυτη αφασία. Το απόλυτο γκρίζο». 
Τι διαφορετικό έχει αυτή η ταινία σας από τις προηγούµενες, που ήταν άκρως προκλητικές;
«Λυπάµαι που θα σε απογοητεύσω. Προκλητικές δεν είναι οι ταινίες µου. Προκλητική είναι η πραγµατικότητα. Ειδικά σήµερα. Ρίξε µια µατιά γύρω σου και θα καταλάβεις τι εννοώ. Ο πάτος τρύπησε και βυθιζόµαστε ολοταχώς στον πάτο… του πάτου. Στον απόπατο. Μη γελιέσαι που προσπαθούν κάποιοι, οι πολιτικοί πρώτοι απ’ όλους µε τα τσιράκια και τους παρατρεχάµενους, µη λέµε ονόµατα, να εξωραΐσουν τον βόθρο. Δυστυχώς, όλοι µαζί κολυµπάµε, εδώ και χρόνια, στα σκατά. Αλλοι επιπλέουν και άλλοι πνίγονται. Ή αν θέλεις να απαντήσω κυριολεκτικά στην ερώτησή σου. «Ο µαχαιροβγάλτης» είναι εξίσου προκλητική ταινία, ίσως και η προκλητικότερη απ’ όλες. «Ο µαχαιροβγάλτης» σφάζει… µε το µπαµπάκι».

Τόσο άγρια είναι η ελληνική κοινωνία;  
«Και άγρια και εξαγριωµένη… Πριν από έναν µήνα, δύο πεινασµένοι φτωχοδιάβολοι ελληνοαλλοδαποί επιτέθηκαν στον φίλο µου και συν-σεναριογράφο στην ταινία, τον Δώρη τον Αυγερινόπουλο, έξω από το σπίτι του και µε απειλή µαχαιριού, µια που µιλάµε για µαχαιροβγάλτες, του πήραν 20 ευρώ, το κινητό του, δύο σουβλάκια και µια µπίρα. Είπες τίποτα;». 
Κι εµείς γιατί κάνουµε ότι δεν… καταλαβαίνουµε;
«Ολα τα καταλαβαίνω, όµως κάνω το κορόιδο και σωπαίνω…» έλεγε ένα παλιό λαϊκό τραγούδι. Ο κόσµος από τις απανωτές σφαλιάρες είναι µουδιασµένος, φοβισµένος, χειραγωγηµένος. Οµως δεν πάει άλλο. Η επανάσταση έχει ξεκινήσει υπό λανθάνουσα µορφή µέσα στα σπίτια και σιγά σιγά θα αρχίσει να απλώνεται παντού: στους δρόµους, στις πλατείες, στις τράπεζες, στις εταιρείες, στους θεσµούς (χα!χα!), στην τηλεόραση… παντού».

ΙΝFΟ
Ο «Μαχαιροβγάλτης» του Γιάννη Οικονοµίδη µε τους Βαγγέλη Μουρίκη, Στάθη Σταµουλακάτο, Μαρία Καλλιµάνη, βγαίνει στις αίθουσες στις 4 Νοεµβρίου. Στο Ιντερνετ: http://maxairovgaltis. wordpress.com/
  • Οι Νοσφεράτου του ΔΝΤ
Μπήκαµε σε µια εποχή «οικονοµικής τροµοκρατίας», λένε κάποιοι… «Οι Γερµανοί ξανάρχονται» λέει ο Γιάννης Οικονοµίδης, «70 χρόνια µετά την κατοχή. Τελικά, η τροµοκρατία είναι µέσα στο αίµα τους.

Απλώς η µέθοδος αλλάζει. Βέβαια, έχουν µαζί τους και συµµάχους αλλά και έλληνες προδότες όπως και τότε. Ολοι ξέρουν ποιοι είναι. Τι κάνει νιάου νιάου στη Siemens; Εκµεταλλεύτηκαν τα στερητικά σύνδροµα της κατοχής, που οι ίδιοι προκάλεσαν σε τόσες χαµένες γενιές, και πάνω σε αυτά έκτισαν τη βαµπιρίστικη στρατηγική της οικονοµικής τροµοκρατίας. Μας ρουφάνε το αίµα οι Νοσφεράτου του ΔΝΤ και δεν χορταίνουν µε τίποτα…». Και είναι γεγονός πως στον «Μαχαιροβγάλτη», µια «υπόγεια βία σιγοβράζει κάτω από τα πλάνα του, όπως και της ελληνικής κοινωνίας» που µας αφορά. Και χρειάζεται, επειγόντως, γιατρειά. Οχι από τους σοφούς οποιασδήποτε τρόικας. Αλλά από εµάς τους ίδιους...

Παρ’ όλα αυτά, ρωτάµε αν υπάρχει φως στο τούνελ.

«Ούτε κεράκι… Ακόµα δεν έχουµε δει τίποτα»

Η Ελληνίδα του Αλ Πατσίνο - ΕΛΕΝΑ ΧΑΡΜΠΙΛΑ (ΚΙD ΜΟΧΙΕ)

  • Της Μαρίας Μαρκουλή, ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

«Με την ηθοποιία περνάς από πολλά «φίλτρα» – δηλαδή τι θέλει ο σκηνοθέτης, τι θέλει το σενάριο και αν όλο αυτό θα χωρέσει στο budget  του παραγωγού. Με τη µουσική γράφεις ο ίδιος το σενάριο που θέλεις να παίξεις». Τo καινούργιο της κοµµάτι, «Lacuna», είναι ήδη στο  myspace της
Επαιξε µε τον αµερικανό σταρ, συνεργάζεται µε τον Αντζελο Μπανταλαµέντι, ετοιµάζει τον καινούργιο δίσκο της στο Λος Αντζελες. Και η Κid Μoxie (Ελενα Χαρµπίλα) είναι η µόνη που γλιτώνει από τα βαµπίρ στην ταινία «Creed»
Οδηγεί στη µεγάλη λεωφόρο µε τους φοίνικες. Το Λος Αντζελες είναι η πόλη της, εκεί που η Ελενα Χαρµπίλα - Κid Μoxie ζει και δηµιουργεί τα τελευταία έξι χρόνια, στη µουσική και στον κινηµατογράφο. Χρήσιµα µαθήµατα ζωής: πρώτο, αν δεν κυνηγήσεις κάτι δεν έρχεται και, δεύτερο, πρέπει να ζεις την κάθε µέρα.

Εχει βάλει Ρόι Ορµπισον να παίζει στο αυτοκίνητο.

Οι µουσικές, όντως, µιλάνε και λένε πολλά, αλλά πώς πήρε την απόφαση, πρώτα απ’ όλα;

«Ακόµη δεν την έχω πάρει αυτή την απόφαση», λέει στα «ΝΕΑ». «Σπούδαζα στο Πανεπιστήµιο του Σαν Φρανσίσκο και πήγα στο Λος Αντζελες λίγες ηµέρες για να κάνω µια ταινία. Ενιωσα αµέσως ότι η ενέργεια της πόλης µού ταίριαζε. Τώρα έχοντας αποκρυπτογραφήσει το µυστήριό της λίγο περισσότερο νιώθω ότι η Πόλη των Αγγέλων είναι µαγική, γιατί είναι η πόλη όπου έρχονται όλοι µε ένα όνειρο. Μερικά όνειρα γίνονται πραγµατικότητα ενώ τα υπόλοιπα αιωρούνται στην ατµόσφαιρα σαν πεσµένοι άγγελοι».

Ετοιµάζει καινούργιο άλµπουµ και παίζει στο θρίλερ «Creed». Επίσης βρίσκεται αυτή τη στιγµή ίσως στο πιο κοµβικό σηµείο της σχέσης σινεµά / µουσικής: µια συνεργασία µε τον Αντζελο Μπανταλαµέντι, τον συνθέτη του Ντέιβιντ Λιντς. Τον Μπανταλαµέντι του Βlue Velvet, του Τwin Ρeaks. Αυτόν τον Μπανταλαµέντι. «Είναι µια µαγική συνεργασία και εφηβικό όνειρο ταυτόχρονα», λέει η Ελενα. Ακουσε τη µουσική της και τη φωνή της, και τον ενδιέφεραν. «Τον συνάντησα σε ένα κτίριο δαιδαλώδες στη Νέα Υόρκη, συζητήσαµε για µουσική, διαλογισµό και κινηµατογράφο. Η εµπιστοσύνη και η καλοσύνη που µου έχει δείξει, είναι από µόνα τους τεράστια πηγή έµπνευσης».

Αν το µυστήριο του Ντέιβιντ Λιντς καραδοκεί, ο τρόµος την έχει ήδη προλάβει. Η ταινία, το «Creed», είναι θρίλερ βασισµένο σε αληθινά γεγονότα. Είναι η ιστορία µιας οµάδας νέων που προσπαθούν να αποκτήσουν τις υπερφυσικές δυνάµεις βρικολάκων (κι άλλα βαµπίρ!). «Την ταινία σκηνοθετεί ο Ελληνοαυστραλός Σταν Χάρινγκτον, ο οποίος άλλαξε το όνοµα του ρόλου µου σε Μoxie όταν άκουσε τη µουσική µου και άλλαξε και ελαφρώς το σενάριο, έτσι ώστε να εµφανίζοµαι στην ταινία να παίζω δύο κοµµάτια µου. Και επειδή η Μoxie είναι το “καλό κορίτσι” δεν µε σκοτώνουν στο τέλος!».

Αλλο υπερφυσικό πλάσµα στην πορεία της, ο Αλ Πατσίνο. «Και µόνο το γεγονός ότι τον γνώρισα θα µου ήταν αρκετό. Αλλά το να συνεργαστώ µαζί του και να δω πώς ένας θρύλος συµπεριφέρεται ως καλλιτέχνης αλλά και ως άνθρωπος ήταν µοναδικό. Κάναµε το θεατρικό “Σαλώµη” και µετά µου έδωσε και έναν µικρό ρόλο στην ταινία µε τον ίδιο τίτλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα πολύ κρύο βράδυ που είχαµε γυρίσµατα στην έρηµο της Νεβάδας. Μία από τις ηθοποιούς άρχισε να τρέµει και εκείνη τη στιγµή ο Πατσίνο φώναξε cut(!), πήγε προς το µέρος της, την τύλιξε µε το παλτό του και την κράτησε στην αγκαλιά του».
Η Πόλη των Αγγέλων είναι η πόλη όπου έρχονται όλοι µε ένα όνειρο. Μερικά όνειρα γίνονται πραγµατικότητα. Τα υπόλοιπα αιωρούνται στην ατµόσφαιρα σαν πεσµένοι άγγελοι

Η Ροδούλα, ο Νάρκισσος και η µουσική

Πόσο δύσκολο για µια Ελληνίδα είναι το να κάνει σινεµά και µουσική στο Λος Αντζελες;

«Είναι δύσκολο οπουδήποτε. Δεν είναι ακριβώς τα επαγγέλµατα που ονειρεύονται οι έλληνες γονείς για τα παιδιά τους. Για να πετύχει κανείς σε αυτήν την πόλη, πρέπει να γίνει φίλος µε την αστάθεια, την απόρριψη, την αβεβαιότητα. Πιο εύκολο από ό,τι περίµενα ήταν ότι κατάφερα γρήγορα να φτιάξω την προφορά µου έτσι ώστε να µην καταλαβαίνει κανείς ότι είµαι ξένη».

Σε λίγο θα είναι έτοιµο το καινούργιο άλµπουµ, διαφορετικό ηχητικά από το «Selector» (το προηγούµενό της από την Undo). «Εκείνος ήταν ο δίσκος που θα έπαιζες στο αυτοκίνητό σου στον δρόµο για το πάρτι, ο καινούργιος, αυτός που θα έβαζες στις 4 το πρωί µετά το πάρτι, επιστρέφοντας».

Με νέο µέλος στο Κid Μoxie πρότζεκτ τον Johnny, ετοίµασαν γρήγορα δέκα κοµµάτια.

«Η βασική έµπνευση ήρθε από έναν πίνακα που είχα στο δωµάτιό µου παιδί, που απεικόνιζε ένα κορίτσι να κοιµάται µέσα σε ένα πυκνό δάσος περιτριγυρισµένο από διάφορα ζώα που έµοιαζαν να την προστατεύουν: “Το όνειρο της Ροδούλας”, από την παιδική φαντασία, τον µύθο του Νάρκισσου, από τον έρωτα και τον θάνατο. Ελπίζω να µην ακούγεται µακάβριο γιατί η µουσική δεν είναι καθόλου».

Μερικά πράγµατα, τελικά, συµβαίνουν µόνο σε ανθρώπους που κυνηγάνε όχι την καριέρα, αλλά τη ζωή.

Monday, October 25, 2010

ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ: Συνεχίζονται οι αντιδράσεις

Συνεχίζονται οι αντιδράσεις σκηνοθετών, διαφόρων γενεών, για το βαθιά αντιδραστικό νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο που εμφάνισε η κυβέρνηση την περασμένη βδομάδα. Θυμίζουμε ότι πρόκειται για μια νομοθετική απόπειρα να τεθεί το πλαίσιο πλήρους υποταγής του ελληνικού κινηματογράφου στις ανάγκες και τα συμφέροντα της οπτικοακουστικής αγοράς.
Η διαδικασία αυτή έχει ξεκινήσει από την 10ετία του '90 με το «πέρασμα» φορέων όπως το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης σε ιδιωτικοικονομικό θεσμικό πλαίσιο (κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ), εντάθηκε με την υπαγωγή του ΕΚΚ στο νόμο περί ΔΕΚΟ (κυβερνήσεις ΝΔ) και κορυφώνεται με το εν λόγω νομοσχέδιο που αποτελεί την «επιτομή» της δικομματικής, κατστρεπτικής «κοπτοραπτικής», στον κινηματογραφικό τομέα.

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑΤΟΣ
«Το νομοσχέδιο εναγκαλίζεται την αγορά»
Σκηνοθέτης
«Για να μη χαθούμε στις λεπτομέρειες των άρθρων, που για να αξιολογηθούν θετικά ή αρνητικά χρειάζεται πολύς χρόνος, μένουμε στη φιλοσοφία του νομοσχεδίου και ρωτάμε καλόπιστα τους ανθρώπους του χώρου:
Αλήθεια, διερωτηθήκαμε τι σόι ρατσισμός είναι αυτός εναντίον των εκπροσώπων των φορέων που περιορίζει το δικαίωμα του "συνδικαλίζεσθαι" στο "συνέρχεσθαι" και όχι και στην εκπροσώπησή μας στο "γίγνεσθαι", που ευαγγελίζεται το Νομοσχέδιο;
Η "οικονομία του Πολιτισμού" προστατεύει την πολιτιστική διάσταση του κινηματογράφου;
Η μονομερής ενασχόληση με τον "παραγωγό" και η απουσία ακόμη και αναφοράς στο σκηνοθέτη ή έστω στο "σκηνοθέτη - παραγωγό" ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα ή ακόμη και στην πραγματικότητα της καλλιτεχνικής ταινίας ανά τον κόσμο που τον πρώτο λόγο τον έχει ο σκηνοθέτης; Ειδικά για την πραγματικότητα στη χώρα μας όπου ο "παραγωγός" - παρά τους βαρύγδουπους τίτλους, εταιρικούς ή όχι - παραμένει σε παρασιτικό ρόλο, αναλαμβάνοντας στην ουσία αντί της χρηματοδότησης, τη διαχείριση μόνο των χρημάτων που εξασφαλίζει ο σκηνοθέτης ή ο σκηνοθέτης παραγωγός;
Τέλος, η ανάπτυξη της παραγωγής με τέτοιο Νομοσχέδιο που εναγκαλίζεται την Αγορά ή, έστω, παραθεωρεί τους συσχετισμούς και δεν αντιπαραθέτει κανόνες, μπορεί να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή της - και μιλάμε για την ελληνική ταινία με το περιορισμένο κοινό λόγω γλώσσας κλπ. - χωρίς διανομή, ακόμη και εναλλακτική, που είναι το α και το ω της σταδιοδρομίας του κινηματογράφου;».

ΑΝΕΣΤΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
«Το ΥΠΠΟ κήρυξε πόλεμο στον ελληνικό κινηματογράφο»
Σκηνοθέτης
«Το υπουργείο (Αντι)Πολιτισμού κήρυξε τον πόλεμο σε όλους τους δημιουργικούς κλάδους του ελληνικού κινηματογράφου. Δεν αναγνώρισε ούτε ένα αίτημα των παραγωγικών φορέων του σινεμά, αιτήματα που διαμορφώθηκαν πάνω στην πλούσια και επιτυχημένη εμπειρία των τελευταίων δεκαετιών, που έκαναν τον ελληνικό κινηματογράφο αντικείμενο προσοχής όλων των σημαντικών (και μη) κινηματογραφικών σχολών του κόσμου. Αποφάσισε μόνο του (το υπουργείο) ότι όλοι αυτοί οι δημιουργοί (σκηνοθέτες, ηθοποιοί κλπ.) είναι ανίκανοι να κρίνουν το μέλλον του ελληνικού σινεμά και τις πραγματικές, ρεαλιστικές ανάγκες που αυτό έχει. Αλλά - αντ' αυτού - αναγνώρισε μια περιορισμένη κλίκα ως τη μόνη που ξέρει να διαχειρίζεται το δημόσιο χρήμα προς όφελος του εθνικού μας πολιτισμού. Με άλλα λόγια, θεωρεί όλους τους δημιουργούς "κλέφτες" που ροκανίζουνε το δημόσιο πλούτο της χώρας, αλλά την ίδια στιγμή, δε θεωρεί "κλέφτες" όλους αυτούς τους οποίους αποφάσισε να χρηματοδοτεί.
Δηλώνω, ως εκπρόσωπος του χώρου με λαμπρή διεθνή παρουσία και επαγγελματικές συνεργασίες με διακεκριμένα παγκόσμια ονόματα του σινεμά, ότι η επίθεση αυτή, που γίνεται μέσω του νέου νόμου, έχει σκοπό να θέσει το ίδιο το Υπουργείο Αποχαυνωτισμού (πρώην «Πολιτισμού») εκτός τέχνης, εθνικού συμφέροντος και κινηματογραφικής πραγματικότητας.
Η τέχνη μας, εδώ και δεκαετίες, έχει αναλάβει το καθήκον της κοινωνικής αφύπνισης. Γι' αυτό πληρωνόμαστε, γι' αυτό χρηματοδοτούμαστε, γι' αυτό ζούμε. Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε το έργο αυτό συνθηκολογώντας με μαφιόζους που αποφασίζουν μόνοι τους για το μέλλον ολόκληρου του ιστορικού, εθνικού, πολιτιστικού μας θησαυρού που λέγεται κινηματογράφος. Συνεχίζω να δουλεύω, να δημιουργώ, να αφυπνίζω, να λέω την αλήθεια - παραμένω, δηλαδή, εντός των "τειχών" της Ελληνικής Τέχνης, εκτός των οποίων έθεσε τον εαυτό του το δήθεν υπουργείο Πολιτισμού. Καλώ κάθε σημαντικό καλλιτέχνη και κινηματογραφιστή να κάνει το ίδιο».  [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Τρίτη 26 Οχτώβρη 2010]

Οι αδελφοί Κοέν στα βήματα του... Τζον Γουέιν με το remake ενός κλασικού γουέστερν

Πρωταγωνιστής ο Τζεφ Μπρίτζες

Το 1969 το γουέστερν Αληθινό Θράσος έκανε την εμφάνισή του στις κινηματογραφικές αίθουσες και χάρισε στον πρωταγωνιστή του Τζον Γουέιν ένα Όσκαρ ερμηνείας. Περισσότερα από 40 χρόνια μετά, οι αδελφοί Τζόελ και Ίθαν Κοέν επιλέγουν να διηγηθούν την ίδια ιστορία με τον δικό τους ανορθόδοξο τρόπο.
Δείτε αποκλειστικά στο in.gr το Τρέιλερ της ταινίας

Στο ριμέικ των αδελφών Κοέν, το οποίο φημολογείται πως βασίζεται πολύ περισσότερο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τσαρλς Πότρις, παρά στην πρωτότυπη ταινία.

Στα... βήματα του Τζον Γουέιν θα βαδίσει ο Τζεφ Μπρίτζες, ο οποίος ερμηνεύει τον Ρούστερ.

Τα ιδιοφυή αδέλφια του αμερικανικού σινεμά αποδομούν την πρωτότυπη ιστορία αυτοδικίας, με στόχο να φωτίσουν την ψυχοσύνθεση της πρωταγωνίστριας, μιας δεκατετράχρονης εκδικήτριας που βλέπει μπροστά στα μάτια της να δολοφονείται ο πατέρας της για μερικά δολάρια, από τους υποτακτικούς τους στο κτήμα κι αποφασίζει να πάρει το νόμο στα χέρια της και να αποδώσει δικαιοσύνη.

Στο πλευρό του Τζεφ Μπρίτζες βρίσκουμε τον Ματ Ντέιμον, ο οποίος θα υποδυθεί τον άνθρωπο του νόμου, ενώ ο Τζος Μπρόλιν, μετά τη συνεργασία του με τα αδέλφια στην ταινία Καμιά Πατρίδα Για Τους Μελλοθάνατους, αναλαμβάνει να ενσαρκώσει τον ρόλο του κακού.

Η ταινία αναμένεται να βγει στις ελληνικές αίθουσες τον Φεβρουάριο του 2011.

Sunday, October 24, 2010

Ο Γιάννης των μιούζικαλ



Του ΙΑΣΟΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΔΗ, Αδέσμευτος Τύπος, 24/10/2010

Σαν ελάχιστο αφιέρωμα στη μνήμη του κορυφαίου Ελληνα σκηνοθέτη του κλασικού ελληνικού κινηματογράφου, του Γιάννη Δαλιανίδη, που μας αποχαιρέτισε πριν από εννέα μέρες το περασμένο Σάββατο αναδημοσιεύουμε σήμερα εδώ κάποια αποσπάσματα μιας συνέντευξης που μου είχε παραχωρήσει σχετικά με την καριέρα του πριν από κάποια χρόνια για τις ανάγκες του βιβλίου μου «Στο τέλος μιλάει το πανί» (εκδόσεις «Αμμος»): 
…Ο ελληνικός κινηματογράφος χωρίζεται σε πριν και μετά τον Γιάννη Δαλιανίδη. Ισως να μην είναι ο καλύτερος σκηνοθέτης που πέρασε αλλά είναι αυτός που τον καθόρισε περισσότερο. Για άλλους προς το καλό, για άλλους όχι. Ο Δαλιανίδης ασχολήθηκε με όλα τα κινηματογραφικά είδη: δράμα, κωμωδία, μιούζικαλ, αστυνομικό. Και σε όλα έβαλε τη σφραγίδα του. Πάνω απ’ όλα όμως η σημαντικότητά του βασίζεται στο γεγονός ότι με το μαγικό ραβδί του άλλαξε τους χρόνους και τους ρυθμούς του σινεμά στη χώρα μας, μεταφυτεύοντας την αμερικανική φιλοσοφία του είδους. Ο κόσμος τον ακολούθησε -στα χρόνια του ’60 η υπογραφή του μετρούσε όσο της Βουγιουκλάκη- και σε λίγο οι συνάδελφοί του. Το στυλ Δαλιανίδη -ακίνητα πλάνα, τραγούδια, χοροί, στιλιζαρισμένες πόζες- έκανε πάταγο. Ο Δαλιανίδης δεν έφυγε ποτέ από τον Φίνο... 
«Εγραφα πάντοτε. Και όταν ήμουν στο θέατρο ηθοποιός, αλλά και στα βαριετέ που έκανα με την Κούλα Νικολαϊδου, πολλά νούμερα απ’ αυτά που έπαιζα, τα έγραφα εγώ. Στο Στρατό γνώρισα τον Δημήτρη Αθανασιάδη, ο οποίος ανακατευόταν με την παραγωγή και το σινεμά. Χάρη σ’ αυτόν γνώρισα τους κινηματογραφικούς κύκλους της εποχής. Μάλιστα έπαιξα και σε κάποια έργα. Και όταν διάβασα περισσότερα ελληνικά σενάρια έκρινα ότι εγώ θα μπορούσα να κάνω αυτή τη δουλειά καλύτερα. Επρεπε όμως να το αποδείξω. Πρώτα στον εαυτό μου και ύστερα στους άλλους. Ετσι έγραψα το «Τρελοκόριτσο». Τα «Τρελοκόριτσο» το έγραψα για την Αλίκη Βουγιουκλάκη… 
Θυμάμαι μια μέρα στην Ακαδημίας ήμουν στο πεζοδρόμιο και σταματάει ένα αυτοκίνητο. Βγαίνει κάποια και μου λέει ο Αθανασιάδης: «Να, αυτή είναι η Αλίκη». Ηταν ένα Θείο πλάσμα. Μόλις τότε, είχε βαφτεί ξανθιά. Μ’ άρεσε πάρα πολύ. Απ’ αυτήν εμπνεύστηκα «Το τρελοκόριτσο». Ηθελα να κάνω μια κωμωδία. Ποτέ δεν μ’ άρεσε να βγάζω το γέλιο από δύσμορφους ανθρώπους ή ανθρώπους που είχαν κάποιο ελάττωμα, και μέσα απ’ αυτό το ελάττωμα- το σωματικό αν θέλεις- να βγαίνει το γέλιο. Οχι. Ηθελα το γέλιο να βγαίνει από ωραία πλάσματα. Μην ξεχνάμε πως ο Λάσκος με πρωτόβγαλε στο θέατρο της Αθήνας. Με είχε δει στη Θεσσαλονίκη και μου είπε: «Αν κατέβεις κάτω, θα ’ρθεις οπωσδήποτε σε μένα». Ο Λάσκος ήταν ένα εκπληκτικός άνθρωπος, ειλικρινής, δεν ζήλευε τους συναδέλφους του, δεν είχε κακίες και μικρότητες. Μου είπε τότε: «Ρε Σαλονικιέ, θα μας τη φας τη δουλειά». Αυτό μου τόνωσε το ηθικό. Ημουν πια βέβαιος ότι κάτι συμβαίνει και ότι θα μπορέσω να το προωθήσω… 
…Το σενάριο του «Κατήφορου» το είχα γραμμένο. Θυμάμαι πως όταν το διάβαζα στους διάφορους δεν τους άρεσε και μου έλεγαν: «Τι θέλεις εσύ, τώρα με τα δράματα; Το στοιχείο σου εσένα είναι η κωμωδία»… 
…Ηταν ημέρα της γιορτής μου, θυμάμαι, και με ζήτησαν στο τηλέφωνο. Ηταν ένας υπάλληλος του Φίνου που μου είπε: «Κύριε Δαλιανίδη θέλει να σας μιλήσει ο κύριος Φίνος». Καταλαβαίνεις τι σήμαινε αυτό για μένα. Την επομένη πήγα, μπήκαμε στην αίθουσα προβολής -γιατί εκεί ο Φίνος συνήθιζε να κάνει τις συναντήσεις του- και μου είπε πως είχε δει την «Αλήθεια» με την Μπαρντό. Με αυτό σαν αφορμή μου είπε πως ήθελε να κάνει μια ταινία για τη νεολαία. Πήδησα ώς επάνω. «Το ’χω έτοιμο το σενάριο», του είπα. Του πήγα τον «Κατήφορο», τον διάβασε και του άρεσε πολύ. Μου άλλαξε όμως το φινάλε. Εγώ, στο φινάλε, είχα έναν δικηγόρο ο οποίος υπερασπιζόταν τη Ζωίτσα. Ο Φίνος όμως παρατήρησε: «Αφού είναι ο πατέρας της δικηγόρος, γιατί δεν την υπερασπίζεται ο ίδιος;». Ετσι, αυτά που είχα γράψει για τον τάδε δικηγόρο τα πέρασα στον πατέρα. Εγινε πολύ μελό το τέλος, αλλά ίσως αυτός να ήταν και ο λόγος της τεράστιας επιτυχίας... 
…Αν αρχίσουμε να μιλάμε για τον Φίνο, δεν θα τελειώσουμε ποτέ. Τι να πρωτοπώ. Καταρχήν, αυτός ο άνθρωπος ήταν αφιερωμένος στον κινηματογράφο. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα, μα τίποτ’ άλλο. Κανένα ενδιαφέρον. Πολύ περισσότερο για κοσμικότητες και τέτοια. Το βασίλειό του ήταν το στούντιο. Εάν τον έβγαζες από τη Χίου, ήταν σαν το ψάρι έξω από το νερό. Ο Φίνος ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τα οικονομικά του. Αυτό είναι ένα άλλο μυστήριο. Εκανε τις πιο εμπορικές ταινίες και πάντα ήταν χρεωμένος… 
…Μετά τη «Μουσίτσα» η Αλίκη κατέφευγε σε μένα πάντα μετά από κάποια αποτυχία. Της «Ψεύτρας» προηγήθηκε το «Ταξίδι» που εμένα μου άρεσε πάρα πολύ. Η Αλίκη, όμως, εκεί έπαιζε ένα ρόλο τέτοιο, που ο κόσμος δεν τον ήθελε… 
…Και πάμε στο πρώτο μιούζικαλ. Μην ξεχνάς ότι προέρχομαι από το μουσικό θέατρο. Εχω κάνει σπουδές χορού. Ονειρό μου πάντα ήταν να κάνω μιούζικαλ. Δειλά - δειλά βέβαια. Στην πρώτη μου μουσική κωμωδία που ήταν το «Μερικοί το προτιμούν κρύο» είχα λίγα θεαματικά μέρη. 
Είπα, ας κάνω το πείραμά μου να δω πόσο περνάει, να δω πόσο μπορώ να συνδέσω τη μουσική με το θέαμα και την κωμωδία. Πάνω απ’ όλα, δεν θέλησα να κάνω κωμωδία που θα ήταν έξω από τα ελληνικά πράγματα. Το θέμα μου ήταν τελείως ελληνικό. Κανένας δεν παντρεύεται αν δεν παντρευτεί προηγουμένως η μεγάλη αδελφή. Εκεί στήριξα το μύθο. Και πέτυχε!.. 
…Οταν είσαι ισχυρός, οι ηθοποιοί δεν μπορούν να σου δημιουργήσουν πρόβλημα. Μια φορά ο Ηλιόπουλος με παρακαλούσε να μην παίξει ένα ρόλο στο «Κάτι να καίει». Πίστευε ότι τον αδικεί ο ρόλος και έπρεπε να παίξει κάποιον άλλο. Τη βραδιά της πρεμιέρας μου είπε: «Γιάννη συγγνώμη. Είχες δίκιο»… 
…Οταν ήρθε η στιγμή να κάνω διεθνή καριέρα ήταν λίγο αργά. Συγκεκριμένα, με είχαν προσεγγίσει από τη Σέβεν Αρτ, θυγατρική της Γουόρνερ, όταν είδαν το «Οι θαλασσιές οι χάντρες». Μου έκαναν πρόταση για να κάνω ταινίες που πρώτα θα παίζονταν στο σινεμά και μετά στην τηλεόραση. Αυτές τις ταινίες θα ’πρεπε να τις γυρίζω στο Μαϊάμι ή στη Φλόριντα επειδή τα σωματεία είχαν ανεβάσει τις τιμές στη Νέα Υόρκη. Αυτό συνηθιζόταν τότε στην Αμερική. Είχα πει, θυμάμαι, στον Φίνο: «Αυτή τη στιγμή δεν φιλοδοξώ να πάω στη Φλόριντα για να γυρίζω ταινίες για την τηλεόραση -δηλαδή ευτελείς ταινίες και φτηνές- για να βγάλω περισσότερα χρήματα και να αφήσω τους φίλους μου και τον τρόπο ζωής μου στην Ελλάδα». Το να έκανα μια ταινία και να πήγαινα στο Φεστιβάλ θα το 'θελα. Αυτό έμελλε να γίνει μερικά χρόνια αργότερα. Ετοίμαζα μια ταινία για το Φεστιβάλ, αλλά δυστυχώς ο Φίνος πέθανε. Η ταινία έφτασε στο πρώτο μοντάζ και με το θάνατο του Φίνου χάθηκαν τα νεγκατίφ και η κόπια εργασίας». 
Ηταν μια περίεργη ταινία που δεν έμοιαζε καθόλου με όλες όσες είχα κάνει. Παίζανε τρία αγόρια και μια καινούργια πρωταγωνίστρια που ήταν 16-17 ετών. Επαιζαν ο Χρήστος Λετονός, ο Χρήστος Νομικός, ο Βερλέκης. Η ταινία ήταν σαφώς πολιτική. «Φωτιά» λεγόταν… 
…Εγώ είχα το κοινό με το μέρος μου. Αυτό δεν σημαίνει πως έκανα πάντοτε αριστουργήματα. Εκανα και ταινίες που σήμερα βλέπω πως έχουν προβλήματα. Ταινίες που τώρα θα τις γύριζα διαφορετικά. Πολλά επίσης σενάρια είχαν λάθη. Δούλεψα με όλη μου την ψυχή, και ανάλογα με τα μέσα που μου δόθηκαν, ξόδεψα όλες μου τις δυνατότητες για να κάνω καλή δουλειά. Από κει και πέρα, μην ξεχνάμε, ζούμε σ’ έναν τόπο όπου τα πάθη είναι πολλά. Μικρός ο χώρος και μεγάλος ο ανταγωνισμός».