Και όμως ο Νίκολας Κέιτζ είναι καλός ηθοποιός!

• Οι ταινίες της εβδομάδας

• Ο αμερικανός σταρ κάνει ολική επαναφορά υποδυόμενος έναν ιλαροτραγικό αντιήρωα σε μια «κατάμαυρη» ταινία

• ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Τον παρακολουθούσα και τσιμπιόμουν! Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Σκέτη μεταμόρφωση. Ποιος; Ο Νίκολας Κέιτζ . Ο ηθοποιός που τα τελευταία δέκα χρόνια κοντεύει να σημειώσει ρεκόρ κακών ερμηνειών σε ασήμαντες ταινίες. Τι να πρωτοθυμηθείς; Το «Μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι» ή το «Ghostrider»;

Το «Νext» ή την «Βangkok: Επικίνδυνη αποστολή»; Να, όμως, που στην τελευταία ταινία του γερμανού σκηνοθέτη Βέρνερ Χέρτσογκ «Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη» («Βad Lieutenant- Ρort of Call Νew Οrleans», ΗΠΑ, 2009) ο Κέιτζ μάς υπενθυμίζει πως, όταν θέλει, μπορεί να υποδύεται ρόλους που αποτυπώνονται στη μνήμη.

Βλέποντάς τον να υποδύεται έναν «καταραμένο» αστυνομικό της Νέας Ορλεάνης βυθισμένο μέχρι σκασμού στο σκοτάδι, στο αλκοόλ, στα ναρκωτικά, στη σήψη και στην απίστευτη κατάχρηση εξουσίας, έχεις μπροστά σου μια εκσυγχρονισμένη εκδοχή του Ριχάρδου Γ΄. Με το πιστόλι σφηνωμένο στη μέση του παντελονιού και το λίκνισμα εξαιτίας της προβληματικής μέσης του, ο Κέιτζ πλάθει έναν ιλαροτραγικό αντιήρωα δίπλα στην πόρνη τής Εύα Μέντες που δίνει τη μοναδική νότα τρυφερότητας σε αυτήν την κατάμαυρη ιστορία.

Ας σημειωθεί ότι η «Διαφθορά στη Νέα Ορλεάνη» μοιάζει αμυδρά βασισμένη στη «Διαφθορά» («Βad lieutenant», 1992) του Εϊμπελ Φεράρα , όπου ο Χάρβεϊ Καϊτέλ έπαιζε έναν ρόλο αντίστοιχο του Κέιτζ. Ολως περιέργως, όμως, στο Φεστιβάλ Βενετίας ο Χέρτσογκ δήλωσε ότι δεν έχει δει κανένα φιλμ του Φεράρα.

Η δεύτερη ταινία που ξεχωρίζει αυτή την εβδομάδα είναι το «Τα μυαλά μας πίσω» («Reclaim your brain»/ «Free Rainer- Dein Fernseher lόgt», Γερμανία/ Αυστρία, 2009), κάτι σαν πνευματώδες «κατηγορώ» του σκηνοθέτη Χανς Βάινγκαρτνερ, με αποδέκτη τη δυναστεία της trash τηλεόρασης. Εδώ, ένας νεαρός τηλεοπτικός παραγωγός ( Μόριτζ Μπλάιμπτροϊ ), μετρ των reality shows και βουτηγμένος ως τον λαιμό στην κοκαΐνη και σε άλλες καταχρήσεις, ξυπνά από τον λήθαργο και αποφασίζει να επέμβει στα «μηχανάκια» που καταμετρούν την τηλεθέαση. Υποστηρίζοντας ότι το κοινό δεν είναι τόσο ανόητο ώστε να τρώει ό,τι του σερβίρουν, ο νεαρός παραγωγός κάνει την επανάστασή του, «πειράζοντας» τα νούμερα, έτσι ώστε τα τηλεοπτικά «σκουπίδια» να πάρουν την κατιούσα. Είναι όμως εφικτή μια πολιτισμική επανάσταση μπροστά στις υπερδυνάμεις της βιομηχανίας της τηλεόρασης; Ιδού το ερώτημα που ωθεί τον μηχανισμό της ενδιαφέρουσας αυτής ταινίας. Πολύ θα θέλαμε όσα περιγράφει να πραγματοποιηθούν, αλλά... πού τέτοια τύχη.

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

«G.Ι. Joe: η γέννηση της Cobra» («G.Ι. Joe: Τhe rise of Cobra», ΗΠΑ, 2009) τουΣτίβεν Σόμερς. Επίλεκτοι κομάντος του αμερικανικού στρατού με αρχηγό τον Ντένις Κουέιντ (στη φωτογραφία- μας αρέσει, αλλά είναι αφόρητος πια με τις macho γκριμάτσες του) εναντίον τρομοκρατικής οργάνωσης ονόματι Cobra. Η ταινία δεν ξεφεύγει ρούπι από τα κλισέ του είδους της («Τransformers»). Θόρυβος, εκρήξεις, πυροβολισμοί... the end.

• «Η αγάπη θέλει τον χρόνο της» («Love happens», ΗΠΑ, 2009) του Μπράντον Καμπ

Με το σύνθημα «Α-ΟΚ», με ένα βεβιασμένο χαμόγελο στα χείλη και με ισχυρότερο όπλο την προσωπική εμπειρία του χαμού της γυναίκας του, διάσημος συγγραφέας ( Ααρον Εκχαρτ ) περιφέρεται στην Αμερική διοργανώνοντας σεμινάρια καταπολέμησης του φόβου και διαχείρισης τραγωδιών, με στόχο την καλυτέρευση της ζωής ανθρώπων με παρόμοια τραύματα. Το ερώτημα είναι αν πιστεύει σε αυτά που διδάσκει ή πρόκειται για υποκριτή που εκμεταλλεύεται τον πόνο, όπως υποστηρίζει ο πεθερός του ( Μάρτιν Σιν ). Τη διέξοδο θα του προσφέρει ρομαντική ανθοπώλισσα ( Τζένιφερ Ανιστον, στη φωτογραφία μαζί με τον Εκχαρτ) η οποία δεν δείχνει να εντυπωσιάζεται ιδιαίτερα από την επιτυχία του. Ολα αυτά σε μια αισθηματική κομεντί όπου το μεγαλύτερο ενδιαφέρον δεν εντοπίζεται στον κορμό, δηλαδή στη σχέση Ανιστον- Εκχαρτ, αλλά στις λεπτομέρειες- όπως στις ανορθόδοξες τακτικές που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στα συνέδρια, όπου εκτός των άλλων βάζει τους ανθρώπους να περπατούν σε αναμμένα κάρβουνα για να τους πείσει ότι έχουν δυνάμεις!

• «Lady Jane» (Γαλλία, 2008) του Ρομπέρ Γκεντιγιάν

Το σκοτεινό παρελθόν μιας μεσόκοπης γυναίκας ( Αριάν Ασκαρίντ, στη φωτογραφία) επιστρέφει σαν μπούμερανγκ στη ζωή της όταν ο γιος της πέφτει θύμα απαγωγής, γεγονός που την αναγκάζει να απευθυνθεί στους παλιούς φίλους της για να τη βοηθήσουν να βρει λύση. Τι συνδέει όμως αυτήν τη γυναίκα με τους ανθρώπους που δεν έχει ξανασυναντήσει από τότε που τα ραδιόφωνα έπαιζαν την επιτυχία των Rolling Stones «Lady Jane»; Ο χώρος δραματουργίας της ιστορίας, η Μασσαλία, με τα ύποπτα σοκάκια και το πασίγνωστο λιμάνι της, συμβάλλει τα μέγιστα στη δημιουργία της ατμόσφαιρας αυτής της υποτονικής αλλά ιδιαίτερης ταινίας, που συνδέει το θρίλερ με το υπαρξιακό δράμα σε ένα σύνολο, αν όχι γοητευτικό, τουλάχιστον ενδιαφέρον. Σκιές από παλιό γαλλικό σινεμά και Ζαν Πιερ Μελβίλ, αγέλαστα πρόσωπα (πιο χαρακτηριστικό αυτό του Ζαν Πιερ Νταρουσέν ), άνθρωποι παραιτημένοι από μια ζωή χωρίς μέλλον, αλλά και κάπου στο βάθος η λάμψη της ελπίδας. Ταινία που δεν κερδίζει μια θέση στην καρδιά σου, αλλά ούτε σε κάνει να λυπηθείς τα λεφτά σου.

• Ενδιαφέρουσες επανεκδόσεις

«Fahrenheit 451» (1966, Γαλλία) του Φρανσουά Τρυφό. Θρυλική αλληγορία φαντασίας που μας μεταφέρει σε μια ακαθόριστη εποχή και πόλη, όπου η ανάγνωση θεωρείται έγκλημα και καθετί γραπτό ρίχνεται στην πυρά ως απαγορευμένομεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Ρέι Μπράντμπερι. Η μοναδική αγγλόφωνη ταινία του Τρυφό δεν έχει χάσει ίχνος από τη φρεσκάδα της, πράγμα που οφείλεται τόσο στη σκηνοθετική οργάνωση του ίδιου όσο και στη λαμπρή φωτογραφία του μετέπειτα σκηνοθέτη Νίκολας Ρεγκ. Πρωταγωνιστεί ο Οσκαρ Βέρνερ στον ρόλο του πυροσβέστη που θα αμφισβητήσει το σύστημα και η Τζούλι Κρίστι στον διπλό ρόλο της γυναίκας του πρώτου και της δασκάλας που σπέρνει στη συνείδησή του τον σπόρο της αμφιβολίας.

«Η κυρία χωρίς τις καμέλιες» («La signora senza camelie, 1953, Ιταλία) του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Η δεύτερη ταινία του professore του ιταλικού κινηματογράφου μετά το «Χρονικό μιας αγάπης» είναι ένα πικρό αισθηματικό δράμα που αποπειράται συγχρόνως μια ματιά στον κόσμο του κινηματογράφου. Κεντρικό πρόσωπο μια μιλανέζα πωλήτρια (η πανέμορφη Λουτσία Μποζέ - στη φωτογραφία) η οποία παντρεύεται κινηματογραφικό παραγωγό ( Αντρέα Τσέκι ), ο οποίος θέλει να την κάνει σταρ. Τα όνειρά της όμως βαλτώνουν όταν η εμμονή του παραγωγού απέναντί της γίνεται αρρωστημένη. Το πανέμορφο, μελαγχολικό πρόσωπο της Μποζέ στοιχειώνει όλη την ταινία.