cinema: Οι ταινίες της εβδομάδας. Θρίλερ χωρίς αίματα και «Αρλεκιν» από την Ιταλία

Thursday, May 21, 2009

Καλοφτιαγμένο, ατμοσφαιρικό και (όσο απίστευτο και αν ακούγεται) αναίμακτο είναι το θρίλερ «Διχασμένη» («Βroken») του Σον Ελις. Κάτοικοι του σύγχρονου Λονδίνου αντιλαμβάνονται ότι απειλούνται από όντα που φέρουν πανομοιότυπη μορφή. Οι «ρεπλίκες» εμφανίζονται μέσα από τους σπασμένους καθρέπτες και ο τρόμος βγαίνει μέσα από το απορημένο βλέμμα των ηθοποιών ( Λένα Χέντεϊ, Εϊσιερ Νιούμαν, Μισέλ Ντάνκαν, Ρίτσαρντ Τζένκινς ). Μια έξυπνη ιδέα υλοποιείται με σασπένς σε αυτή την ενδιαφέρουσα ταινία, που σε φιλοσοφικό επίπεδο υπονοεί ότι ο τρόμος είμαστε εμείς, ακόμη και οι απολύτως φυσιολογικοί. Οι ρίζες της ωστόσο βρίσκονται στο κλασικό θρίλερ του Ντον Σίγκελ «Οι άνθρωποι του τρόμου».

«Ερωτας με το ζόρι» (2008, Ιταλία) του Φεντερίκο Μότσα γραφίστα και σε ένα νυμφίδιο που λιώνει για αυτόν. Ζήλιες, καβγάδες, φιλάκια, κοριτσίστικες υστερίες, σε ένα τινέιτζερ Αρλεκιν με όμορφους πρωταγωνιστές ( Ραούλ Μπόβα, Μικέλα Κουατροτσιόκε ). Εκανε πάταγο στη χώρα παραγωγής του, με εκατομμύρια κέρδη από τις πρώτες κιόλας εβδομάδες προβολής.

«Ιστορίες από το τέλος του κόσμου» (ΗΠΑ, 2008) του Ρίτσαρντ Κέλι. Νεομαρξιστές τρομοκράτες, έλεγχοι γεννήσεων, πρώην πορνοστάρ που αναζητούν τα φεμινιστικά δικαιώματά τους, ένας εξαφανισμένος σταρ που κάνει παρέα με ψυχωτικό αστυνομικό για να προσεγγίσει τον καινούργιο ήρωά του, η Μιράντα Ρίτσαρντσον σε ρόλο Βig Sister που θυμίζει Κρουέλα ντε Βιλ και δεκάδες ακόμη λεπτομέρειες πλάθουν το σύμπαν μιας απερίγραπτης ταινίας που προσπαθεί να κάνει χιούμορ με όλα τα στραβά του πλανήτη αλλά αποτυγχάνει πλήρως. Οχι αυτό που θα περιμέναμε από τον δημιουργό τoυ «Donnie Darco».

«Μια νύχτα στο μουσείο 2» (ΗΠΑ, 2009) του Σον Λίβι. Η τεράστια επιτυχία που είχε σημειώσει παγκοσμίως η «Νύχτα στο μουσείο» οδήγησε στη δημιουργία μιας σχεδόν πανομοιότυπης «συνέχειας». Ο Μπεν Στίλερ και πάλι υποδύεται τον (πρώην) νυχτοφύλακα του Μουσείου Σμιθσόνιαν της Ουάσιγκτον, ο οποίος και πάλι έρχεται αντιμέτωπος με τα εκθέματα που ζωντανεύουν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ενίοτε διασκεδαστικό αλλά πάντα προβλέψιμο.

«Στο κατώφλι της ζωής» (Σουηδία, 1958). Εχοντας συναντηθεί σε μαιευτήριο της Στοκχόλμης τρεις άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες ( Εύα Ντάλμπεκ, Ινγκριντ Τούλιν, Μπίμπι Αντερσον ) μοιράζονται τις ιστορίες τους και προσπαθούν να ξεπεράσουν τραύματα όπως η άμβλωση και η αποβολή. Αν και ανήκει στις λιγότερο γνωστές ταινίες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν, του χάρισε το βραβείο σκηνοθεσίας στις Κάννες και θεωρείται κεφαλαιώδες ανάμεσα στις «γυναικείας ψυχοσύνθεσης» ταινίες του.

«Η γοητεία της αμαρτίας» (Ιταλία/ Γαλλία, 1974). Μία από τις τελευταίες ταινίες του σπουδαίου Λουκίνο Βισκόντι, αυτό το βαρύ ψυχόδραμα εξετάζει τις παράξενες καταστάσεις που προκύπτουν από την άφιξη της θορυβώδους οικογένειας μιας μαρκησίας ( Σιλβάνα Μανγκάνο ) όταν νοικιάζει τον επάνω όροφο της βίλας ενός αμερικανού καθηγητή πανεπιστημίου στη Ρώμη ( Μπαρτ Λάνκαστερ ).