Ο προφήτης και το σέξι δίδυμο

• Ποιες ταινίες πρωταγωνιστούν στις αίθουσες και ποιες σταρ πρωταγωνίστησαν στο κόκκινο χαλί

• Να είναι τυχαίο που το θρίλερ φυλακών «Ενας προφήτης» του Γάλλου σκηνοθέτη Ζακ Οντιάρ πρωτοστατεί στις βαθμολογίες των διεθνών κριτικών στα καθημερινά επαγγελματικά έντυπα που εκδίδονται, όπως άλλωστε κάθε φεστιβαλική περίοδο, στις Κάνες; Καθόλου.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ζακ Οντιάρ πήγε στις Κάνες με το θρίλερ φυλακών «Ενας προφήτης»

Το φιλμ του Οντιάρ, που στη χώρα μας τον ξέρουμε από τα θαυμάσια «Ενας πολύ διακριτικός ήρωας» ή «Ο χτύπος που έχασε η καρδιά μου» είναι όντως το καλύτερο που έχουμε δει μέχρι στιγμής από το επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα - και, προβλέπουμε, ένα από τα φαβορί για τα μεγάλα βραβεία της ερχόμενης Κυριακής.

Ανεκδιήγητο το θρίλερ «Μην ξαναγυρίσω» όπου πρωταγωνιστούν. Μόνικα Μπελούτσι και Σοφί Μαρσό ομόρφυναν, όμως, το κόκκινο χαλί με τις «κόκκινες» παρουσίες τους

Υπόθεση: τα έργα και οι ημέρες ενός άβγαλτου Αραβα μικροκακοποιού, που αναγκάζεται να γίνει προστατευόμενος της κορσικανικής μαφίας μέσα στη φυλακή.

Θέμα: η «τύχη» και πώς να μαθαίνεις να τη χειρίζεσαι, έως και να τη χειραγωγείς.

Υφος: ρεαλισμός με δημιουργικά διαλείμματα υπέρβασης, αφήγηση ακαδημαϊκή αλλά στην καλύτερη παράδοση του γκανγκστερικού φιλμ, ορμητικότητα και νεύρο που δεν σε αφήνουν στιγμή να ανασάνεις - παρά τα 150 λεπτά διάρκειας.

Και πρωταγωνιστής: ο νεοεμφανιζόμενος Ταχάρ Ραχίμ, φτυστός ο δικός μας Γρηγόρης Αρναούτογλου στη φάτσα, όπως πολύ σωστά παρατήρησαν κάποιοι Ελληνες συνάδελφοι.

Στις ίδιες λίστες πάντα, από κοντά ακολουθεί βαθμολογικά το «Λαμπερό αστέρι» της Τζέιν Κάμπιον, της μόνης γυναίκας σκηνοθέτιδας που έχει ποτέ βραβευτεί με Χρυσό Φοίνικα (το 1993, για τα «Μαθήματα πιάνου»).

Δράμα εποχής πάνω στον έρωτα του καταραμένου ποιητή Τζον Κιτς με τη μετέπειτα μούσα του Φάνι Μπράουν, υπό το πρίσμα της οποίας ξεδιπλώνεται εξάλλου και τούτη η ιστορία μύησης και ενηλικίωσης.

Βραδύκαυστο, αλλά χωρίς βροντερές τελικά εκρήξεις και ανακυκλούμενο θεματικά, ξεχωρίζει πάντως για τις όμορφες ερμηνείες και τη φοβερή ανασύσταση του κλίματος της προ-ρομαντικής βρετανικής υπαίθρου, στις αρχές του 19ου αιώνα.

Εμείς θα προτιμήσουμε για δεύτερη επιλογή το «Ενυδρείο» της Βρετανής Αντρέα Αρνολντ (στο οποίο αναφερθήκαμε την περασμένη Παρασκευή), έστω κι αν οι ξένοι κριτικοί το έχουν στην τέταρτη θέση, μετά το εν μέρει ευρηματικό αλλά συνολικά άνισο βαμπιρικό θρίλερ «Δίψα» του ακατάσχετα φλύαρου και υπερβολικού Κορεάτη στιλίστα Παρκ Τσαν - Γουκ.

Κι αν κάποια από τα παραπάνω ονόματα δεν λένε απολύτως τίποτα στον περιστασιακό κινηματογραφόφιλο, υπάρχει πάντα το εκτός διαγωνιστικού επίσημο πρόγραμμα.

Με Μόνικα Μπελούτσι και Σοφί Μαρσό, χέρι χέρι, να ομορφαίνουν το κόκκινο χαλί με τις σέξι παρουσίες τους, αφού όμως πρώτα έχουν αποχαυνώσει το κοινό ως πρωταγωνίστριες του ανεκδιήγητου «Μην ξαναγυρίσεις» της Γαλλίδας Μαρίνα Ντε Βαν, θρίλερ για πολλά γέλια που παραπαίει ανάμεσα σε Φρόιντ, μεταφυσική και «οικογενειακό» μελόδραμα.

Ή με Ρέιτσελ Γουάιζ, επίσης παρούσα για το αρχαιοαιγυπτιακό επικοβιογραφικό «Αgora» του Ισπανού Αλεχάνδρο Αμενάμπαρ, όπου υποδύεται την Ελληνίδα (και όχι Αιγύπτια, όπως με διόρθωσε προ καιρού μια αναγνώστρια από τη Θεσσαλονίκη) φιλόσοφο Υπατία, την οποία θανάτωσαν οι χριστιανοί στην Αλεξάνδρεια του 4ου μ.Χ. αιώνα κατηγορώντας την ως μάγισσα.

Τούτη εδώ την υπερπαραγωγή θα την ξαναθυμηθούμε όταν θα παιχτεί τον επόμενο χειμώνα στις ελληνιικές αίθουσες: αν και εντελώς παλαιομοδίτικη ως κατασκευή (θυμίζει πέπλουμ του 60) έχει έναν έντονα αντιχριστιανικό χαρακτήρα, τόσο που συχνά νομίζαμε ότι βλέπουμε την απάντηση των Ισπανών στα αμερικανικά «Πάθη του Χριστού» του Μελ Γκίμπσον. Αν μη τι άλλο, θα πυροδοτήσει συζητήσεις.

• ΡΟΜΠΥ ΕΚΣΙΕΛ, ΕΘΝΟΣ, 18/5/2009