ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Ενα μεγάλο όνομα και μια μεγάλη -θετική- έκπληξη με ελληνική υπογραφή είχε η χθεσινή ημέρα στο 62ο φεστιβάλ των Καννών. Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ παρουσίασε το τελευταίο του ερωτικό δράμα, τις «Σπασμένες αγκαλιές» με την Πενέλοπε Κρουζ, μια ταινία που κινείται στην κατεύθυνση που ο Ισπανός δημιουργός ακολουθεί τα τελευταία χρόνια με τα μελοδράματα ερωτικού πάθους και σινεφιλικών αναφορών.
Η ταινία ωστόσο που μας άφησε κατάπληκτους ήταν ο «Κυνόδοντας», η ελληνική συμμετοχή στο μη διαγωνιστικό τμήμα «Ενα κάποιο βλέμμα». Η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου έχει όλα τα στοιχεία που διαθέτει μια ταινία για να χαρακτηριστεί σπουδαία φεστιβαλική ανακάλυψη. Είναι διαφορετική, τολμηρή, απρόβλεπτη, ενοχλητική, προκλητική, σοκαριστική, με χιούμορ και στο μεγαλύτερο μέρος της αφήνει μουδιασμένο τον θεατή που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει.
Τι είναι ο «Κυνόδοντας»; Μια ιστορία διαταραγμένης και διαστρεβλωμένης πραγματικότητας, κινηματογραφημένη ανάμεσα στο πραγματικό και το παράδοξο, που μπορεί να τοποθετηθεί στο κινηματογραφικό κλίμα ανάμεσα στις ταινίες του Χάνεκε και του Μπουνιουέλ, χωρίς να προσπαθεί να μιμηθεί κανέναν από τους δύο.
Μια οικογένεια με τρία μεγάλα παιδιά ζει έξω από την πόλη, σε μια μονοκατοικία αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο με έναν ψηλό φράχτη. Οι γονείς μαθαίνουν συγκεκριμένα πράγματα στα παιδιά, ενώ για άλλα αλλάζουν τις έννοιες. Θάλασσα είναι μια μεγάλη πολυθρόνα, ζόμπι είναι ένα μικρό κίτρινο λουλούδι, πληκτρολόγιο είναι τα γεννητικά όργανα. Σχεδόν τα πάντα είναι παραλλαγμένα στη διαστρεβλωμένη πραγματικότητα αυτής της αυτιστικής οικογένειας, με τους γονείς να είναι κολλημένοι στο παρελθόν και να προσπαθούν να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από τις εξωτερικές επιρροές, ενθαρρύνοντάς τα ακόμη και στην αιμομιξία προκειμένου να μην έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο.
Η ταινία λειτουργεί τόσο ως ένα παιχνίδι αντοχής του θεατή, όσο και ως μια αλληγορία για τη συντηρητικότητα και τη βία που κρύβει μέσα της. Ο «Κυνόδοντας», που θα μπορούσε να σταθεί εξαίρετα και στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα, χειροκροτήθηκε θερμότατα έπειτα από την αρχική αμήχανη αντίδραση του κοινού, ενώ και οι πρώτες κριτικές των διεθνών μέσων είναι πολύ θετικές.
Στο αλμοδοβαρικό σύμπαν, τα θέματα είναι σταθερά ο έρωτας, η εξάρτηση, η επιθυμία και οι αναφορές σε σκηνοθέτες. Σκηνοθέτης είναι ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας «Σπασμένες αγκαλιές», ένας τυφλός άντρας (Λουίς Ομάρ), που εργάζεται μόνο ως σεναριογράφος από τη στιγμή που τυφλώθηκε σε ένα ατύχημα. Η επιστροφή ενός προσώπου από το παρελθόν αναγκάζει τον άντρα να θυμηθεί την παλιά του σχέση με μια νεαρή γυναίκα (Πενέλοπε Κρουζ), μια κοπέλα που θέλει να γίνει ηθοποιός και ζει εξαρτημένη στη σχέση της με έναν πλούσιο επιχειρηματία. Ο Αλμοδόβαρ χρησιμοποιεί αναφορές στο «Στρόμπολι» του Ρομπέρτο Ροσελίνι, αλλά και στις δικές του «Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης», που είναι η ταινία που έχει γυρίσει ο σκηνοθέτης- χαρακτήρας της ταινίας.
«Η αναφορά στις “Γυναίκες” δεν είναι αυτοέπαινος», πρόλαβε να διευκρινίσει χθες ο Αλμοδόβαρ στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας. «Ολοι οι χαρακτήρες έχουν να κάνουν με το σινεμά και επειδή ζουν δραματικές καταστάσεις ήθελα να τους βάλω στο περιβάλλον μιας κωμωδίας. Αλλωστε δεν χρειάστηκε να πληρώσω και δικαιώματα έτσι!». Ο Αλμοδόβαρ μίλησε και για τη σχέση του με τους ηθοποιούς λέγοντας ότι «δουλεύω διαφορετικά με τον καθένα. Με αφήνουν να αγγίξω βαθιά μέσα τους, ακόμη σε επώδυνα σημεία, αλλά ο καθένας χρειάζεται άλλη αντιμετώπιση. Πιστεύω ότι κάποιος που δεν μπορεί να αντιληφθεί την ανθρώπινη συμπεριφορά δεν μπορεί να είναι σκηνοθέτης».
- Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 20/5/2009. Του απεσταλμένου μας στις Καννες Παναγιωτη Παναγοπουλου
No comments:
Post a Comment