ΦΕΣΤΙΒΑΛ. Μια εναλλακτική εκδοχή της ιστορίας, όπου ο Χίτλερ, ο Γκέμπελς και τα μεγαλύτερα ονόματα της ναζιστικής ηγεσίας αφήνουν την τελευταία τους πνοή, απανθρακωμένοι μέσα σε έναν κινηματογράφο, προτείνει ο Κουέντιν Ταραντίνο. Οι «Αδωξοι μπάσταρδη» -έτσι αποδίδεται στα ελληνικά το επίσης ανορθόγραφο «Inglourious basterds» - είναι μια πολεμική περιπέτεια, πολυαναμενόμενη, επειδή ο Ταραντίνο είναι από τα αγαπημένα παιδιά του φεστιβάλ από την πρώτη του κιόλας ταινία και τη βράβευσή του με τον Χρυσό Φοίνικα για το «Pulp Fiction», επειδή είναι η πρώτη του συνεργασία με τον σούπερ σταρ Μπραντ Πιτ, επειδή όλοι στο φεστιβάλ περίμεναν τι θα κάνει με το ριμέικ ενός b-movie, του «Inglorious bastards» (σωστά γραμμένο αυτό), που γύρισε το 1978 ο Εντσο Καστελάρι.
Η ταινία αφήνει μέτριες εντυπώσεις σε όλα τα επίπεδα, συνεχίζοντας τη γενικά αδιάφορη εικόνα που έχουν αφήσει φέτος οι Κάννες, παρά τα μεγάλα ονόματα που έχουν συγκεντρώσει.
Το πρώτο τρέιλερ του «Αδωξοι μπάσταρδη» άφηνε την εντύπωση ότι η ταινία θα είναι μια καταιγιστική περιπέτεια. Πρώτη απογοήτευση. Στη διάρκεια των 160 λεπτών της ταινίας, η δράση είναι πολύ λίγη σε σχέση με τις προσδοκίες και με το κινηματογραφικό παρελθόν του Ταραντίνο και ενώ υπάρχουν γνήσια ταραντινικά στοιχεία, όπως ο αναλυτικός διάλογος και η εμπνευσμένη χρήση της μουσικής, η ταινία αφήνει τον θεατή με μισοχορτασμένη διάθεση.
Η δεύτερη απογοήτευση αφορά τους/τις φαν του Μπραντ Πιτ. Ο ρόλος του είναι βασικός, αλλά δεν ξεχωρίζει στο καστ συνόλου. Ο χαρακτήρας του μοιάζει να έχει φτωχή παρουσία, παρά τη μεγάλη διάρκεια της ταινίας, ενώ σε ουσιαστικό πρωταγωνιστή αναδεικνύεται ο Γερμανός ηθοποιός Κρίστοφ Βαλτς, που παίζει έναν αξιωματικό των SS, διώκτη των Εβραίων. Ακόμη, η μόνη ουσιαστική σχέση της νέας με την παλιά ταινία είναι η παραλλαγή του τίτλου. Από εκεί και πέρα, όλα σχεδόν είναι εντελώς διαφορετικά. Ενας καλογυρισμένος χαβαλές, που ούτε «σοβαρή» ταινία θέλει να γίνει, αλλά ούτε τολμάει να φτάσει στα άκρα.
Ο Πιτ είναι το μοναδικό μεγάλο όνομα της ταινίας. Ο Ταραντίνο επέλεξε Γάλλους ηθοποιούς για τους γαλλόφωνους χαρακτήρες, Γερμανούς και Βρετανούς αντίστοιχα, ενώ στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου δήλωσε τη βαθιά σχέση του με τους χαρακτήρες του. «Αγαπάω τους χαρακτήρες που έχω γράψει, όπως ο Θεός αγαπάει τα πλάσματα της γης. Νιώθω άλλωστε ότι είμαι ο θεός τους...».
Για τη συχνή του παρουσία στις Κάννες, ο Ταραντίνο είπε ότι «το όνειρό μου ήταν να ανοίξω την ταινία εδώ. Εχω χαρακτηρίσει αυτό το φεστιβάλ Κινηματογραφικούς Ολυμπιακούς, όμως το σπουδαιότερο πράγμα είναι ότι αυτές τις ημέρες κάθε χρόνο, ο κινηματογράφος έχει σημασία. Μετράει κάτι παραπάνω, καθώς όλοι οι δημοσιογράφοι και οι κριτικοί του κόσμου είναι εδώ. Είναι το κέντρο του κόσμου του σινεμά κι εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου απλώς Αμερικανό. Κάνω ταινίες για τον πλανήτη Γη».
Στο επίσημο πρόγραμμα προβλήθηκαν, τέλος, τα «Αγρια χορτάρια» του Αλέν Ρενέ, ρομάντζο υπερηλίκων με γερασμένη κινηματογράφηση και εκτός συναγωνισμού, το «Drag me to Ηell», απόπειρα του Σαμ Ράιμι να επιστρέψει στις κινηματογραφικές του ρίζες της ταινίας τρόμου.
- Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/5/2009. Του απεσταλμένου μας στις Καννες Παναγιωτη Παναγοπουλου
No comments:
Post a Comment