- Η Μόνικα Μπελούτσι είναι το απόλυτο δόλωμα για να τσιμπήσει ο αρσενικός πληθυσμός. Μωρέ δεν πά να είναι η ταινία επιπέδου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Who cares? Ο κανείς. Έτσι, διά της κορμάρας της Μόνικας, οι οργανωτές των Καννών «σκότωσαν» προσωρινώς την οικονομική κρίση. Το Σαββατοκύριακο δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο και πανικός!
- Το λένε «Νe te retourne pas», δηλαδή Μην κοιτάς πίσω. Το υπογράφει μια κάποια Μαρινά Ντε Βαν. Η οποία χωρίς την Μπελούτσι και δευτερευόντως τη Σοφί Μαρσό, θα κατέφθανε στην Κρουαζέτ ως τουρίστρια απλώς. Το στόρι εντελώς θηλυκό. Η Σοφί Μαρσό, συγγραφέας- παντρεμένη και μητέρα- χωρίς μνήμη και σε μεγάλη κρίση. Ποια είμαι και πού πάω. Έτσι μεταμορφώνεται σε Μόνικα Μπελούτσι. Ωραία, θα πεις. Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται. Πού τέτοια ομολογία. Το στόρι θηλυκό μεν, εκδικητικό δε. Διότι η εν λόγω συγγραφέας με κορμί Μπελούτσι αντί να τα βγάλει όλα και να αναστενάξουν οι τοίχοι, επιστρέφει στα ιταλικά πάτρια εδάφη και σκαλίζει το παιδικό της παρελθόν. Ως εκ τούτου μπερδεμένο, ψυχολογικό δράμα χωρίς ίχνος από γυμνό!
- Αποτέλεσμα; Η ταινία ξεχάστηκε.
- Η Μόνικα αποθεώθηκε. Αδύνατον να διασχίσεις τα συγκεντρωμένα στίφη και να προσεγγίσεις το «Ρalais». Το κορίτσι χειρίζεται το σπορ «κοιτάτε με, είμαι κούκλα» με μοναδική μαεστρία.
- Δηλαδή, τι κορίτσι που μετράει σαράντα πέντε χρονάκια από τον Σεπτέμβριο του 1964, όταν προέκυψε από την κοιλιά της μητέρας της στο χωριό Καστέλο της Ούμπρια. Άκουσα αρκετούς να καταριούνται τον Βενσάν Κασέλ, τον Γάλλο «Δημόσιο κίνδυνο» που εδώ και δέκα χρόνια κοιμάται στο ίδιο κρεβάτι με τη θεά. Κι όμως δεν είναι αληθινό. Παντρεμένοι αλλά χώρια, σαν ένα γνήσιο μοντέρνο ζευγάρι. Αυτή στο Λονδίνο. Εκείνος στο Παρίσι. Παιδιά, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Ομολογώ. Από τα τυχερά του επαγγέλματος είναι κι αυτό. Τριάντα πόντοι να σε χωρίζουν απ΄ αυτό το θηλυκό. Συνέβη χθες το μεσημέρι και είναι εντελώς αληθινό.
- Δηλαδή μια άλλη γυναίκα μετακομίζει στο κορμί της Μπελούτσι.
Το κορμί είναι το σπουδαιότερο «εργαλείο» ενός ηθοποιού (το λέει κομψά). Το πρόσωπό μου, τα χέρια μου, οι γάμπες μου, τα μάτια μου. Χρησιμοποιώ ό,τι έχω πάνω μου.
- Όπως στο «Ιrreversible» (εν Ελλάδι μεταφράστηκε «Μη αναστρέψιμος» και η σκηνή του βιασμού έκανε τόσο πάταγο που έκτοτε μας στοίχειωσε).
Εκθέτουμε τον εαυτό μας και πρέπει να παίρνουμε το ρίσκο μας. Κάθε ταινία είναι μια νέα εμπειρία. Αλλιώτικα ο κινηματογράφος δεν έχει κανένα ενδιαφέρον. Εμπειρίες με νέους σκηνοθέτες και συναρπαστικές ιστορίες. Και ό,τι γίνει. Από τον «Δράκουλα» του Κόπολα μέχρι το «Μη αναστρέψιμος». Όλα αυτά με στιγμάτισαν.
- Και πώς είναι με τους νέους σκηνοθέτες;
Εξαρτάται. Άλλοτε πρέπει να τους χαϊδεύεις όπως κάνεις στα κουτάβια. Άλλοτε να τους πετάς το μπαλάκι να τρέξουν να στο φέρουν πίσω. Τα όρια μεταξύ υποταγής και προσταγής είναι δυσδιάκριτα.
- Δεν μετανιώνεις για τίποτα;
Τίποτα. Συνήθισα να παίζω σε τολμηρές ταινίες. Μια γυναίκα στο «Μη αναστρέψιμος» ουρλιάζοντας μου είπε: «Μα πώς τολμάς;». Αν άκουγα τους κριτικούς, δεν θα έπαιζα σε καμία ταινία. Κάθε εμφάνισή μου χαρακτηρίζει εκείνη τη στιγμή της ζωής μου. Οι κριτικές και η γνώμη του κοινού θα περάσουν. Κανείς δεν είναι κάτοχος της απόλυτης αλήθειας. Οι εμπειρίες μέχρι το τέλος της ζωής σου θα σε χαράξουν .
- Ούτε που οι άντρες προσέχουν μόνο τα σωματικά σου προσόντα;
Μα γιατί; Το σώμα είναι ευλογία. Άλλωστε το Σινεμά είναι φτιαγμένο για την ομορφιά. Η ομορφιά είναι ζωντανή όταν είσαι κατοικημένη απ΄ αυτή. Άλλωστε η υποκριτική τέχνη στο Σινεμά δεν είναι τα λόγια. Η Χόλι Χάντερ όταν έπαιξε την μουγκή στο «Πιάνο» της Τζέιν Κάμπιον κέρδισε Όσκαρ.
Αποστολή: Δημήτρης Δανίκας. ΤΑ ΝΕΑ: Δευτέρα 18 Μαΐου 2009
ΙΝFΟ
62ο Φεστιβάλ Καννών, έως τις 24 Μαΐου. Στο Ίντερνετ: http:
//www. festivalcannes. com
No comments:
Post a Comment