- Illuminati – οι Πεφωτισμένοι ** ΠEΡΙΠΕΤΕΙΑ. Σκηνοθεσία: Ρον Χάουαρντ. Ερμηνεία: Τομ Χανκς, Αγιελέτ Ζούρερ, Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Νικολάι Λι Κας, Αρμιν Μίλερ Σταλ.
- Η συντροφιά του «Κώδικα Da Vinci» επανέρχεται στο προσκήνιο με τους «Illuminati – οι Πεφωτισμένοι», προσδοκώντας υψηλές εισπρακτικές επιδόσεις. Ο προ τριετίας κινηματογραφικός «Κώδικας Da Vinci» απεδείχθη κατώτερος των περιστάσεων (μια ψυχρολουσία για το Χόλιγουντ, αν κρίνει κανείς από το πόσα είχαν επενδυθεί πάνω στο μπεστ σέλερ του Νταν Μπράουν). Οι «Πεφωτισμένοι», που έχουν ήδη κατακλύσει τις αίθουσες, είναι πανέτοιμοι για το θαύμα. Στα ταμεία, γιατί στην οθόνη δεν μας περιμένει κάτι το θαυμαστό.
Πιο πειστικό σενάριο
- Παρότι το σενάριο είναι πιο πειστικό και η σκηνοθεσία αποτελεσματικότερη, με τα κλισέ ενός θρίλερ (τύπου «Seven») και μιας περιπέτειας (τύπου «Ιντιάνα Τζόουνς»). Αυτές οι δύο «βάρκες» μεταφέρουν το «Ιlluninati» του Μπράουν στην οθόνη σε μια ρότα χαραγμένη από τον σκηνοθέτη Ρον Χάουαρντ.
- Ο Τομ Χανκς κλήθηκε για δεύτερη φορά να ενσαρκώσει τον Ρόμπερτ Λάγκτον. Εναν Αμερικανό ιστορικό, ειδικό στο να διαβάζει σύμβολα και να σπάει μυστικούς κώδικες, που έρχεται στη Ρώμη για να αποτρέψει ένα τρομοκρατικό χτύπημα στον ομφαλό της Καθολικής Εκκλησίας. Μια μυστική οργάνωση επιστημόνων, οι Πεφωτισμένοι, που έδρασαν αιώνες πριν απαντώντας με βία στο σκοταδισμό του καθολικισμού, εμφανίζονται ξαφνικά συνεχίζοντας με θεαματικό τρόπο μια παλιά βεντέτα με την Εκκλησία. Λίγες μέρες μετά το θάνατο του Πάπα, απάγουν τέσσερις preferiti (επιφανείς καρδινάλιοι, που είναι οι επικρατέστεροι στη διαδικασία εκλογής του νέου Ποντίφικα), τους οποίους στη συνέχεια θανατώνουν διαδοχικά με τρόπο που παραπέμπει στα τέσσερα βασικά στοιχεία της ύλης κατά τους αλχημιστές του Μεσαίωνα. Οι εκτελέσεις των καρδιναλίων (με τις οποίες τιμωρούνται συμβολικά τα θανάσιμα αμαρτήματα της Καθολικής Εκκλησίας απέναντι στην επιστήμη και στην έρευνα για την κατανόηση του σύμπαντος) οδηγούν, σαν τα πετραδάκια του Κοντορεβιθούλη, στην καρδιά του Βατικανού όπου έχει τοποθετηθεί η «καρδιά» ενός επιταχυντή σωματιδίων που εκλάπη από τα εργαστήρια του CERN (το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών) στη Γενεύη. Μόλις τελειώσει η παροχή ηλεκτρισμού σε αυτόν τον μηχανισμό, θα προκληθεί μια έκρηξη σαν και αυτήν που δημιούργησε το σύμπαν. Μικρότερης κλίμακας, αλλά ικανή να εξαφανίσει το Βατικανό από το χάρτη της Ρώμης.
- Ο Λάγκτον θυμίζει άλλοτε Ιντιάνα Τζόουνς (πιο διανοούμενο και λιγότερο επιδέξιο στα ακροβατικά) κι άλλοτε ζωντανή εγκυκλοπαίδεια, καθώς ξέρει τα πάντα για τα πάντα. Δίπλα του υπάρχει μια Ιταλίδα πυρηνική φυσικός του CERN και απέναντί του ο δύσπιστος αρχηγός των υπηρεσιών ασφαλείας του Βατικανού.
Δράση και νεύρο
- Ο Χάουαρντ επαναλαμβάνει το ίδιο μοτίβο δράσης, ομολογουμένως με νεύρο και ρυθμό. Ομως, αυτό δεν αρκεί για να αποκτήσει ενδιαφέρον μια ταινία στην οποία οι ανατροπές δεν προκύπτουν από τη δράση, αλλά από τα λόγια των ηρώων. Μερικές στιγμές νιώθεις έναν εκνευρισμό γιατί η ένταση αφορά τον αγχωτικό ρυθμό της ταινίας, και όχι την ατμόσφαιρα και το ύφος της. Ενδιαφέρον έχει η πολιτικά ορθή ισορροπία που αποκτούν τα πράγματα στο τέλος. Ούτε σκοταδισμός ούτε τρομοκρατία.
ΚΡΙΤΙΚΗ. Του Δημητρη Mπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 14/5/2009
| |
No comments:
Post a Comment