Ενας Ελληνας στον δρόμο με τις λεύκες

• Ο Ντένης Ηλιάδης σκηνοθετεί το αμερικανικό σπλάτερ της χρονιάς ακολουθώντας τα χνάρια του Γουές Κρέιβεν

• Του Δημητρη Mπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 31/5/2009
  

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 τα αμερικανικά b movies του τρόμου άλλαξαν πορεία. Το γκόθικ, τα τέρατα και οι εφιάλτες της επιστημονικής φαντασίας των φτηνιάρικων παραγωγών των δεκαετιών του '50 και του '60 έφυγαν απ' τη μόδα. Το σκηνικό έγινε ρεαλιστικό και οι ταινίες πνίγηκαν στο αίμα. Το σπλάτερ, που ήρθε στο προσκήνιο με ορμή, ήταν κάτι σαν το πορνό. Μια «πορνογραφία», με ωμή αγριότητα και αρρωστημένη βία, που είχε ως βασικά θεματικά μοτίβα την εφηβεία μπροστά στην ενηλικίωση και το σεξ ως θανάσιμη παγίδα. Ο «Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά» του πρωτοεμφανιζόμενου Γουές Κρέιβεν ήταν ένας μεγάλος σταθμός για τα b movies γιατί ανανέωσε τον κινηματογραφικό τρόμο. Προσφάτως, ο Αμερικανός Κρέιβεν εμπιστεύτηκε το εμβληματικό έργο της τρυφερής σκηνοθετικής του ηλικίας σε έναν ταλαντούχο συμπατριώτη μας για ένα ριμέικ, με στόχο το σημερινό κοινό. Ο Ντένης Ηλιάδης, του ελληνικού «Hardcore», τον δικαίωσε. Δούλεψε αθόρυβα και έζησε το αμερικανικό όνειρό του: το «Τελευταίο σπίτι αριστερά» βρέθηκε στις πρώτες θέσεις του αμερικανικού μποξ όφις.

Η πλοκή και στις δύο ταινίες είναι πάνω κάτω η ίδια: δυο έφηβες απάγονται από μια «οικογένεια» βιαστών και δολοφόνων και μεταφέρονται σε ένα δάσος. Η μία δολοφονείται. Η άλλη βιάζεται και κατόπιν πυροβολείται. Οι δολοφόνοι ζητούν καταφύγιο σε ένα σπίτι στην καρδιά του δάσους. Συμπτωματικά (ή χάριν θείας δίκης;) μπαίνουν στο εξοχικό των γονιών της κοπέλας που βιάστηκε. Ακολουθεί ένα θέαμα για δυνατά νεύρα και, κυρίως, για γερά στομάχια.

• Η απώλεια της παρθενίας

Απίστευτο αλλά αληθινό. Πηγή έμπνευσης για τον Κρέιβεν ήταν ο Ινγκμαρ Μπέργκμαν και η χριστιανική τραγωδία του «Η πηγή των παρθένων», όπου ένας πατέρας εκδικείται τους βιαστές και δολοφόνους της κόρης του. Ο Μπέργκμαν τοποθετεί τον άνθρωπο απέναντι στο απόλυτο Κακό και κάτω από το άγρυπνο μάτι του Θεού που στο τέλος θα φέρει την κάθαρση. Ο Κρέιβεν, που δεν νοιάζεται για τη μεταφυσική και το βάθος της μπεργκμανικής σκέψης, έφτιαξε μια φάρσα τρόμου γύρω από τη σεξουαλική απελευθέρωση ανασύροντας από τον βυθό της «Πηγής των παρθένων» το κουκούλι του παραμυθιού της Κοκκινοσκουφίτσας και του κακού λύκου.

Ο εφιάλτης για την ηρωίδα του, την έφηβη Μαρί Κόλινγουντ που ανακαλύπτει με χαρά πως έφτασε η ώρα για να γίνει γυναίκα, έρχεται ξαφνικά, σαν κεραυνοβόλος έρωτας. Η επιπόλαιη Μαρί παρασύρεται από μια «περπατημένη» φίλη της σε μια βρώμικη γειτονιά της πόλης. Τα δυο ανέμελα κορίτσια ψάχνουν λίγο «χόρτο» και πέφτουν στα χέρια κυνικών κακοποιών. Ο εφιάλτης κλιμακώνεται σε ένα διπλανό δάσος όπου ο κακός λύκος, ο δραπέτης Κρουγκ Στίλο, εξευτελίζει σεξουαλικά και κακοποιεί θανάσιμα τις δυο κοπέλες. Ο Κρουγκ είναι μια μπουφονική και δολοφονική φιγούρα ενός πατέρα. Είναι ο κινηματογραφικός πρόγονος του Φρέντι Κρούγκερ που καταστρέφει τη γαλήνη της παιδικής ψυχής στον «Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες» (η ταινία που έκανε διάσημο τον Κρέιβεν στη δεκαετία του '80). Ο «Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά» προβλήθηκε με επιτυχία το 1972. Την ίδια χρονιά το «Βαθύ λαρύγγι» πήρε διαστάσεις φαινομένου: η σκληρή πορνογραφία βγήκε από σκοτεινά υπόγεια και δημιούργησε ουρές στα ταμεία των μέινστριμ αιθουσών προκαλώντας ποικίλες αντιδράσεις. Η σύμπτωση είναι εύγλωττη για τα νέα ήθη.

• Η απώλεια της οικογένειας

Στον Κρέιβεν η ατμόσφαιρα του σπλάτερ είναι ψυχεδελική και οι καταστάσεις γκροτέσκ σε σημείο φάρσας. Σε αντίθεση με το πρωτότυπο, στο ριμέικ του Ηλιάδη όλα είναι ζοφερά, χωρίς ίχνος χιούμορ για να υπονομεύσει τη ρεαλιστική βία. (Είναι ενδεικτικό ότι παραλείφθηκαν όλες οι σκηνές της πρώτης ταινίας με πρωταγωνιστές δύο πανίβλακες αστυνόμους που θυμίζουν κωμικούς χαρακτήρες του βωβού κινηματογράφου.)

Η ιστορία που αφηγείται ο Ηλιάδης είναι μηδενιστική και περιστρέφεται γύρω από την κακοποίηση και την απώλεια του παιδιού. Η οικογένεια είναι μια κόλαση και η ταινία τρόμου αποκτάει διαστάσεις μιας βιβλικής αλληγορίας γύρω από την κάθαρση. Ο καλός πατέρας, παλεύει ολονυχτίς απέναντι στο Κακό στη διάρκεια μιας δυνατής νεροποντής. Το πρωί συνθλίβει το φίδι στο κεφάλι και μαζεύει τα τραυματισμένα μέλη της οικογένειας σε μια βάρκα, εγκαταλείποντας τον παράδεισο που είχε γίνει κόλαση, προ πολλού.

Δείτε

• Το τελευταίο σπίτι αριστερά (The Last House On The Left, 2009)

Ο Ντένης Ηλιάδης σκηνοθετεί το ριμέικ την ομότιτλης ταινίας του γκουρού του τρόμου Γουές. Μια έφηβη, που η οικογένειά της φέρει βαρέως τον χαμό ενός παιδιού, απάγεται από δολοφόνους. Ο αρχηγός τους είναι πατέρας ενός συνεσταλμένου εφήβου που αναζητά διέξοδο διαφυγής. (Προβάλλεται στις αίθουσες).

• Βιασμός στο τελευταίο σπίτι αριστερά (The Last House On The Left, 1972)

Η πρωτότυπη ταινία του Κρέιβεν άνοιξε τους ορίζοντες του σπλάτερ στα αμερικάνικα b-movies σε μια εποχή όπου η κινηματογραφική βιομηχανία ανοιγόταν στη σεξουαλική απελευθέρωση, είτε κριτικάροντας τον πουριτανισμό, είτε καλλιεργώντας ανασφάλειες. (Σε dvd στα βιντεοκλάμπ ή στο Διαδίκτυο).

• Η πηγή των παρθένων (Jungfruk�llan, 1958)

Η ασπρόμαυρη ταινία του Ινγκμαρ Μπέργκμαν που ενέπνευσε τον Κρέιβεν για να γράψει και να σκηνοθετήσει τον «Βιασμό στο τελευταίο σπίτι αριστερά». Μια αθώα κοπέλα βιάζεται από τρεις άξεστους βοσκούς. Ο πατέρας της αυτοδικεί και στη συνέχεια ζητεί συγγνώμη από τον Θεό. Η παράκλησή του εισακούεται: στη θέση που βρίσκεται το άψυχο κορμί της βιασμένης παρθένας αναβλύζει το νερό μιας πηγής (Σε dvd, σε μια προσεγμένη έκδοση από την Προοπτική).

• Hardcore (2004)

H εφηβική πορνεία με ακραίο ρεαλισμό και στυλ στην Αθήνα του λάιφσταϊλ και του νεοπλουτισμού. Η ελληνική ταινία που έγινε το εφαλτήριο του πρωτοεμφανιζόμενου Ηλιάδη για το Χόλιγουντ. (Σε dvd από την Odeon).