Ο ΝΤΕΝΗΣ ΗΛΙΑΔΗΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΣΤΙΣ ΗΠΑ: «Στο Χόλιγουντ δεν σε παίρνει να φανείς αδύναμος»

• «Έλληνας σκηνοθετεί στο Χόλιγουντ». Όχι, δεν είναι ανέκδοτο. Είναι ο Ντένης Ηλιάδης με το θρίλερ «Τελευταίο σπίτι αριστερά» που μας μιλάει για την εμπειρία του

Και καλές κριτικές και πολύ καλή θέση έπιασε στο αμερικανικό box-office το θρίλερ τρόμου «Τελευταίο σπίτι αριστερά» («Τhe last house on the left»), ριμέικ τής πριν από 34 χρόνια πρώτης ταινίας του σημερινού μετρ του τρόμου, Γουές Κρέιβεν, το οποίο σκηνοθέτησε ο «δικός» μας Ντένης Ηλιάδης και μάλιστα με τις «ευλογίες» του Κρέιβεν- αφού η εταιρεία παραγωγής του τον επέλεξε μέσα από 100 υποψήφιους σκηνοθέτες!

• Πώς έφτασες από το «Ηardcore» της Αθήνας, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία σου, στο «Τελευταίο σπίτι αριστερά» του Χόλιγουντ;

Το «Ηardcore» είχε μια εντυπωσιακή πορεία στο εξωτερικό. Βρήκε διανομή στην Αμερική αλλά και σε άλλες 15 χώρες και βραβεύθηκε σε πολλά φεστιβάλ. Με προσέγγισαν διάφορα πρακτορεία από την Αμερική, είδαν και τη δουλειά μου στη διαφήμιση και υπέγραψα τελικά με τη CΑΑ, που είναι μάλλον το σημαντικότερο πρακτορείο αυτή τη στιγμή. Και έτσι άρχισαν συναντήσεις, με την προοπτική να σκηνοθετήσω κάποιες ταινίες στούντιο εκεί, ενώ εγώ δούλευα ταυτόχρονα και στην Ελλάδα. Μία από τις συναντήσεις αυτές ήταν και με την εταιρεία παραγωγής του Γουές Κρέιβεν, που ετοίμαζε το «Τελευταίο σπίτι αριστερά» με την Universal. Τους άρεσε η δουλειά μου και η προσέγγισή μου και τελικά με επέλεξαν να το σκηνοθετήσω, αφού είχαν ήδη δει πάνω από 100 σκηνοθέτες.

• Ποιες οι διαφορές: σκηνοθετώ ταινία στην Ελλάδα- σκηνοθετώ ταινία στο Χόλιγουντ;

Πάρα πολλές... Η βασικότερη: στην Αμερική έχεις πολλά περισσότερα μέσα, αλλά πρέπει να πείθεις πολύ περισσότερους ανθρώπους καθημερινά και δεν μπορείς ποτέ να δείξεις αδυναμία.

• Γιατί σπάνια Έλληνες σκηνοθέτες καταφέρνουν να ξεχωρίσουν με ταινίες τους στην Αμερική και, ακόμα πιο σπάνια, να γυρίσουν ταινία στο Χόλιγουντ;

Γιατί έχουμε κάνει ελάχιστες πραγματικά καλές ταινίες και απειροελάχιστες που μπορεί να αφορούν το διεθνές κοινό. Επίσης, το να κάνεις ταινίες εκεί απαιτεί μια εκτελεστική ακρίβεια που δεν βλέπουμε συχνά εδώ.

• Αυτό είναι θέμα ταλέντου, τύχης ή γνωριμιών;

Κάπως «ελληνική» ερώτηση αυτή... Απολύτως κανείς δεν σου εμπιστεύεται τέτοια μπάτζετ, ό,τι γνωριμίες ή «διαπλοκές» και να ΄χεις. Πρέπει να τους πείσεις με τη δουλειά σου.

• Το «Τελευταίο σπίτι αριστερά» είναι ένα καλτ φιλμ τρόμου. Εσύ τι θέλησες να βγει σήμερα σε «πρώτο πλάνο» από αυτό το ριμέικ;

Δεν το είδα σαν ριμέικ. Η βάση είναι κατ΄ αρχάς ένας σουηδικός μεσαιωνικός μύθος, δηλαδή μια πολύ δυνατή, αρχετυπική ιστορία, που μιλάει για τη βαρβαρότητα που κρύβουμε όλοι μέσα μας.

• Ο Γουές Κρέιβεν λέει ότι το ΄72 που γύριζε το «Τελευταίο σπίτι» ήταν εποχή Βιετνάμ, κοινωνικο-πολιτικών εξεγέρσεων που τον επηρέασαν στην ατμόσφαιρα του φιλμ. Για εσένα έπαιξαν κάποιον ρόλο τα αντίστοιχα σημερινά γεγονότα- δίδυμοι Πύργοι, οικονομική κρίση κ.λπ.;

Είμαστε σε μια εποχή που καθετί- όχι μόνο σε υλικό επίπεδο- παραβιάζεται και διεκδικείται. Ο άνθρωπος ψάχνει κάποιον πυρήνα όπου μπορεί να νιώθει ασφαλής και συχνά αυτός είναι και ο πιο αρχέγονος. Στους πυρήνες αυτούς ελλοχεύουν συχνά και τα πιο σκοτεινά ένστικτα...

ΙΝFΟ: «Το τελευταίο σπίτι αριστερά» του Ντένη Ηλιάδη βγαίνει στους ελληνικούς κινηματογράφους την Πέμπτη.

Τρόμος και ομορφιά

• Ο 42χρονος Ντένης Ηλιάδης δεν είναι, φυσικά, «ουρανοκατέβατος» στα κινηματογραφικά πράγματακαι πολύ πριν από το «Ηardcore» που γύρισε πριν από τέσσερα χρόνια. Σπούδασε Οικονομικές Επιστήμες και Σημειολογία στις ΗΠΑ, Σκηνοθεσία στο Λονδίνο, ασχολήθηκε επί χρόνια με τη διαφήμιση, αλλά δεν τον «πήρε από κάτω». Ήταν συνσεναριογράφος στην ταινία «Πίσω πόρτα» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου, βοηθός σκηνοθέτη στην «Ελεύθερη κατάδυση» του Γιώργου Πανουσόπουλου και στο «Signs and wonders» του Τζόναθαν Νάσιτερ, ενώ έχει γυρίσει δύο ελληνικές και πέντε ξένες μικρού μήκους ταινίες.

• Όταν τον ρωτάμε ποια η σχέση του «Ηardcore» με το «Τελευταίο σπίτι αριστερά», χαρακτηρίζει και τις δύο «θαρραλέες ταινίες, που δεν φοβούνται και δεν καταφεύγουν στην ευκολία (εκτός ίσως από το επιμύθιο της ταινίας "Τελευταίο σπίτι αριστερά", που δεν με εκφράζει απόλυτα). Και αρκετά θεματικά κοινά στοιχεία: τρόμος και ομορφιά, ένας κόσμος που προσπαθεί να συνθλίψει τη νεότητα και την αθωότητα, το σκοτάδι μέσα μας και το πόσο διεστραμμένη ιδέα είναι συχνά η "οικογένεια"».

• Του Παύλου Κάγιου. ΤΑ ΝΕΑ: Τρίτη 26 Μαΐου 2009