Nεες ταινιες - 21/5/2009

• Η γοητεία της αμαρτίας **

Το 1974, ο Λουκίνο Βισκόντι γύρισε τη «Γοητεία της αμαρτίας» με πρωταγωνιστές τον Μπαρτ Λάνκαστερ, τον Χέλμουτ Μπέργκερ, τη Σιλβάνα Μαγκάνο και τη νεαρή Κλάουντια Μαρσάνι. Eίναι ένα εύφλεκτο μείγμα ψυχολογικού και κοινωνικού δράματος, που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου σε δυο – τρεις εσωτερικούς χώρους. Ενας μεσήλικας καθηγητής έχει αποσυρθεί σε ένα αριστοκρατικό διαμέρισμα της Ρώμης, ανάμεσα σε παλιά βιβλία και πίνακες ζωγραφικής που αναπαριστούν πορτρέτα οικογενειών του 17ου και 18ου αιώνα. Μια μέρα, ο καθηγητής δέχεται μια απρόσκλητη επισκέπτρια, τη φουριόζα σύζυγο ενός βιομηχάνου, η οποία του ζητάει πιεστικά να της νοικιάσει το διαμέρισμα του επάνω ορόφου. Η Μπιάνκα Μπρουμόντι, έτσι ονομάζεται η επισκέπτρια, θέλει να στεγάσει τον νεαρό εραστή της Κόνραντ, την κόρη της Λιέτα και τον μέλλοντα γαμπρό της Στέφανο. Αυτή η παράξενη «οικογένεια» με αρχηγό τον κυνικό Κόνραντ, που είναι ζιγκολό πολυτελείας και έχει σχέσεις με τον υπόκοσμο, εισβάλλει ορμητικά στη ζωή του καθηγητή και τον φέρνει αντιμέτωπο με το παρελθόν του.

• Στο κατώφλι της ζωής

Η δεύτερη επανέκδοση της εβδομάδας είναι μια από τις λιγότερο γνωστές ταινίες του Ινγκμαρ Μπέργκμαν. Ο κινηματογραφικός φακός κινείται σε έναν κλειστό χώρο, ένα μαιευτήριο, σκιαγραφώντας τα πορτρέτα τριών γυναικών. Γυρίστηκε το 1958.

• Διχασμένη *

Τα κλισέ του θρίλερ και των ταινιών τρόμου μονοπωλούν μια ταινία που το σενάριό της μπάζει από παντού. Γυρίστηκε από τον Σον Ελις. Με τη Λένα Χέντεϊ και τον Ρίτσαρντ Τζένκινς.

• Ιστορίες από το τέλος του κόσμου *

Κομφούζιο σε μια πολιτική σάτιρα του Αμερικανού Ρίτσαρντ Κέλι. Είναι αδύνατον να περιγραφούν οι καταστάσεις που συμβαίνουν στο Λος Αντζελες του 2008 (η ταινία γυρίστηκε το 2005) λίγο πριν από το τέλος του κόσμου.

• Μια νύχτα στο μουσείο 2

Ο νυχτοφύλακας Μπεν Στίλερ ζει άλλη μια φανταστική περιπέτεια σ’ ένα μουσείο. Του Σον Λέβι.

• Αιτίες πραγμάτων

Ο 30χρονος Γιώργος Σερβετάς αναζητάει τις «Αιτίες των πραγμάτων». Η ταινία του ακουμπάει στο αμερικανικό ρεύμα του «mumblecore» (από το mumble – μουρμουρητό και το core – πυρήνα), της αμεσότητας του Ιντερνετ και της ψηφιακής εποχής: νατουραλιστική αφήγηση, «ερασιτέχνες» ηθοποιοί, σενάριο που μοιάζει αυτοσχεδιαστικό. Διάλογοι ανεπιτήδευτοι, η ζωή χωρίς φίλτρα προστασίας. Μέσα από τη σχέση ενός ζευγαριού και των ανθρώπων που τους περιβάλλουν (θα μπορούσαν να είναι ο σκηνοθέτης και οι φίλοι του), συγκροτείται η εικόνα μιας καθημερινότητας πολύπλευρης και πολυπρόσωπης. Η δουλειά, οι συνθήκες εργασίας, η ανεργία, οι δυσκολίες προσαρμογής και επικοινωνίας. Η ταινία, ενταγμένη στο πρόγραμμα του Digital Wave, του περασμένου Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, «μουρμουρίζει» με χαλαρότητα, σε ύφος και κλίμα παρεΐστικο, ιστορίες κοινές οι οποίες, όμως, δεν γίνονται κοινότοπες γιατί δεν ενδύονται καμία σοβαροφάνεια.

• Μ. Κατσουνακη - Δ. Μπουρας, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 21/5/2009