VIDEO - 7 Μαΐου, 8 ταινίες. Ε, δεν είναι κατάσταση πια αυτή. Αναζητείται αυτή που θα κάνει τα μαζικά εισιτήρια και οι προβλέψεις στρέφονται στο «Star Trek», μια και είδαν τις προτιμήσεις του κοινού που πηγαίνει κινηματογράφο να στρέφονται προς τους «Μαχητές των δρόμων Νο 4» και το «Γούλβεριν». Από τα άλλα, περιέργεια έχω για το δεύτερο μέρος του «Υπ’ αριθμόν ένα δημόσιος κίνδυνος» όπου το πρώτο μέρος κινήθηκε σε εισιτήρια φεστιβαλικών ταινιών κι όχι εκείνων που προορίζονται για μεγάλο κοινό. Το παλιό καλό κρασί βρίσκεται κρυμμένο στον τίτλο «Ο κύκλος έκλεισε» και δεν αποκλείεται να κάνει και την έκπληξη, μια κι από τις ταινίες λείπει σήμερα το συναίσθημα – να δούμε πόσο το αποζητάει και το κοινό. Τα υπόλοιπα; Και να μην έβγαιναν ούτε που θα το παίρναμε είδηση.
«Ο κύκλος έκλεισε». Κύκλος συναισθημάτων
«Ο κύκλος έκλεισε». Αγγλία – ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Σερ Ρίτσαρντ Ατενμπορο. Παίζουν: Σιρλεϊ Μακ Λεϊν, Κρίστοφερ Πλαμερ
- Η πρώτη μου αντίδραση όταν ξεκίνησα να δω την ταινία: Γεροντίλα! Η αμέσως επόμενη σε ελάχιστα λεπτά της ώρας: Παραδοχή συναισθήματος. Ύστερα από λίγο: Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις και τα συναισθήματα μόνο σε εκείνους που έκαναν παλιό κινηματογράφο μπορείς να τα αναζητήσεις. Και παρακάτω: Ναι, η νεολαία δεν πεθαίνει για το είδος, ίσως όμως αυτή η ταινία να εγγράφεται ως υποθήκη για μελλοντική αναγνώριση. Και για να κλείσω: Ναι, αλλά ο Ατένμπορο το μισό τουλάχιστον έργο το έχει με τους ήρωες σε νεαρές ηλικίες να βιώνουν τα συναισθήματα του έρωτα, της διεκδίκησης, του τριγώνου, του τετραγώνου. Και οι αντιδράσεις τους να είναι παρόμοιες με των σημερινών παιδιών. Συνεπώς, ας μην ξεφεύγουμε από την κριτική της ταινίας και πάμε σε προβλέψεις και εκτιμήσεις που είναι έξω από εμάς.
- Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο Ατένμπορο ξέρει πολύ καλά το σινεμά που έχει κάνει, και στα 80 κάτι του δεν πάει να διεκδικήσει δάφνες από τους σημερινούς αλλά να υπενθυμίσει ένα είδος που οι σημερινοί το προσπερνάνε και που εκείνος το κατέχει καλά. Οτι το κατέχει το αποδεικνύει για μία ακόμα φορά. Κι αν μη τι άλλο, του οφείλεται σεβασμός και για το παρελθόν αλλά και για το αποτέλεσμα. Το ίδιο ισχύει και για τους ηθοποιούς. Για τις προσωπικότητές τους. Στη Σίρλεϊ Μακ Λέιν αναφέρομαι, στον Κρίστοφερ Πλάμερ αλλά και στον Πιτ Ποστλγουέιτ.
«Υπ' αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος 2»
«Υπ' αριθμόν 1 Δημόσιος Κίνδυνος - Μέρος 2ο». Γαλλία, 2008. Σκηνοθεσία: Ζαν Φρανσουα Ρισε. Παίζει: Βενσαν Κασελ
- Το δεύτερο μέρος της ταινίας. Δεν πρόκειται για sequel αλλά για κανονικό δεύτερο μέρος μετά από ένα διάλειμμα δύο εβδομάδων, αν κι αυτή τη στιγμή λογικά παίζονται και το 1ο και το 2ο μέρος. Επειδή πραγματικά το έργο κόπηκε στη μέση, δεν νοείται να έχεις δει το πρώτο και να μην πας να δεις και το δεύτερο, να ξέρεις πώς ολοκληρώνεται, βρε αδελφέ. Αν πάλι δεν είδες το πρώτο, θα αναρωτιέσαι συνεχώς για το χαρακτήρα, αν κι ο σκηνοθέτης πολύ έξυπνα και πολύ επιδέξια έχει κατορθώσει να του δώσει όση γίνεται αυτονόμηση, στο βαθμό του επιτρεπτού.
- Το δεύτερο μέρος, σε σχέση με το πρώτο, αν και κλιμακώνεται η δράση, πέφτει ως ενδιαφέρον. Κατά την άποψή μου φταίει το γεγονός πως τις πληροφορίες τις συλλέξαμε στο πρώτο και τώρα μένει να δούμε πράξεις. Οι πράξεις όμως επαναλαμβάνονται. Ωστόσο στο σκηνοθέτη βγάζω το καπέλο για τις καλοχωνεμένες γνώσεις του, το ίδιο και στον Βενσάν Κασέλ για τα απίστευτα πρωταγωνιστικά (κι όχι απλώς υποκριτικά – τη διαφορά την τονίζω) προσόντα που επιδεικνύει.
«Star Trek»
- Εκαναν το παλιό ολοκαίνουργιο. Τόσο που επιχειρούν να δημιουργήσουν νέα γενιά fan ανάμεσα στους «trekkers», όπως αποκαλούνται οι οπαδοί της τηλεοπτικής σειράς και των ταινιών που ενέπνευσε.
- Με το φιλμ αυτό δεν έχουν κάνει ένα remake σαν τα άλλα. Εχουν κάνει ένα φιλμ που είναι τόσο σύγχρονο ώστε να μοιάζει απόλυτα διαφορετικό. Το όλο ύφος, η όψη που λέμε, είναι αλλιώτικο από εκείνο που ξέραμε. Ακόμα και το μακιγιάζ που θυμίζει το δρα Σποκ έχει μια δική του, συγκεκριμένη λογική. Τα παιδιά, βέβαια, που παίζουν είναι παιδιά της τηλεόρασης. Δεν είναι της μεγάλης οθόνης. Η σημερινή, όμως, μεγάλη οθόνη από αυτούς τροφοδοτείται.
«Η δούκισσα του Λανζε»
- Πόσο διαφορετικό είναι το σινεμά του Ζακ Ριβέτ από του Ρίτσαρντ Ατένμπορο. Πόσο διαφορετική η χρήση της ναφθαλίνης από τους δύο άνδρες. Ο Βρετανός τής βάζει λεβάντα και την κάνει να θυμίζει καλά φυλαγμένο παλιό ρούχο που πάντα θα αρέσει, ακόμα κι αν οι μόδες είναι διαφορετικές.
- Του Γάλλου η ναφθαλίνη θυμίζει κάτι που κανείς δεν λυπάται που το έχασε, πως καλά έμενε φυλαγμένο τόσα χρόνια στο μπαούλο. Αντίθετα, το βιβλίο του Μπαλζάκ επιβεβαιώνει τα παραπάνω. Δεν είναι στη μόδα διότι είναι κλασικό. Ο Ριβέτ ό,τι σώζει είναι αυτό που απομένει από την ωχρή ανταύγεια Μπαλζάκ.
Επίσης προβάλλονται
- «ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ». Δεν καλύπτει καμία άλλη ανάγκη παρά ενός κινηματογράφου που ξέμεινε από πρόγραμμα, άντε να χωθεί και σε κάποιον ακόμα. Δεν έχει να πει τίποτε η ταινία, ούτε καν σε καθεστώς κινηματογραφικής λέσχης. Σκηνοθεσία: Γιαν Μπόνι.
- «17 ΞΑΝΑ». Ψυχαγωγικών προδιαγραφών για τα Cineplex. Τίποτε περισσότερο, όταν έχουμε δει την «Επιστροφή στο μέλλον» όπου εκεί υπήρχε έμπνευση και κάλυπτε και καλλιτεχνικά το ψυχαγωγικό προϊόν. Εδώ υπάρχει μόνο μια ιδέα, πολυχρησιμοποιημένη, όχι ξεχωριστά ευρηματική – ο μεγάλος ξαναγίνεται έφηβος κι επιστρέφει στα θρανία. Με το «φιλαράκι» Μάθιου Πέρι και το μοδάτο Ζακ Εφρον.
- «ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ – ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ WATTEAU». Μια φοιτήτρια της Τέχνης γοητεύεται από μια γυναικεία παρουσία σε ένα πίνακα. Του Λοράν ντε Μπαρτιγιά με τη Σιλβί Τεστούντ.
No comments:
Post a Comment