Οι ταινίες της εβδομάδας: Σκοτεινές συνωμοσίες στα άδυτα του Βατικανού

• Ο Τομ Χανκς επιστρέφει στον ρόλο του δαιμόνιου ιστορικού Ρόμπερτ Λάνγκτον σε μια ταινία ανώτερη του «Κώδικα Ντα Βίντσι»

Λίγα χρόνια πριν από τον «Κώδικα Ντα Βίντσι» τα τέσσερα βασικά στοιχεία της φύσης (νερό, αέρας, φωτιά, γη), ένα αξιοπερίεργο versus ανάμεσα στο σύμπαν της θρησκείας και εκείνο της επιστήμης και κυρίως η αστείρευτη φαντασία του συγγραφέα Νταν Μπράουν έφεραν στον κόσμο της λογοτεχνίας την πρώτη περιπέτεια του καθηγητή-ιστορικού Ρόμπερτ Λάνγκτον με τίτλο «Ιlluminati- Οι πεφωτισμένοι». Ηταν όμως η παγκόσμια επιτυχία του κινηματογραφικού «Κώδικα Ντα Βίντσι» (ναι μεν γράφτηκε αργότερα, αλλά γυρίστηκε πρώτο) εκείνη που έστρωσε το έδαφος για μια επιστροφή του Λάνγκτον στη μεγάλη οθόνη, προκειμένου να λύσει το μυστήριο των «Ιlluminati».

Ενώ το Βατικανό συνεδριάζει για την εκλογή του νέου Πάπα, ο Λάνγκτον καλείται να δώσει τα φώτα του για την ανεύρεση μιας πυρηνικής ουσίας κρυμμένης κάπου στη Ρώμη με στόχο την ανατίναξη του Βατικανού.

Συνωμότες φέρεται να είναι οι «συνεχιστές» της αίρεσης των Ιlluminati οι οποίοι έχουν απαγάγει τους τέσσερις κληρικούς με τις μεγαλύτερες πιθανότητες να κερδίσουν το αξίωμα του Πάπα. Ο Λάνγκτον επιστρέφει λοιπόν και πάλι με το πρόσωπο του Τομ Χανκς και με τον Ρον Χάουαρντ στην καρέκλα του σκηνοθέτη. Σε μια ταινία πολύ καλύτερη του «Ντα Βίντσι», όμως, αφού αυτή τη φορά ο χώρος είναι που κάνει τη διαφορά - σχεδόν πρωταγωνιστεί. Γυρισμένη σε αυθεντικές περιοχές της Αρχαίας Πόλης της Ρώμης (αν και ορισμένες χρειάστηκε να ανακατασκευαστούν στο Χόλιγουντ, καθώς η παραγωγή αντιμετώπισε προβλήματα από το Βατικανό) και με δραματουργικό χρόνο λιγότερο από μία ημέρα, η ταινία είναι μια χορταστική περιπέτεια που, αν και βρίσκεται διαρκώς σε κίνηση, δεν τη νιώθεις ποτέ να λαχανιάζει.

• ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

«Βeket» (Ιταλία, 2008) του Νταβίντε Μανούλι. Ελεύθερη ματιά πάνω στο «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σάμιουελ Μπέκετ, με κεντρικούς ήρωες τον Φρικ και τον Τζάβα, που ζουν εκτός τόπου και χρόνου σε έναν ακατοίκητο πλανήτη αναζητώντας τον Γκοντό, ένα Θεό. Πέρα για πέρα πειραματικό, φιλμ. «Ζητείται εγκέφαλος για ληστεία» («Τake the money and run») του Γούντι Αλεν. Επαναπροβολή της ταινίας που σηματοδότησε το ντεμπούτο του Γούντι Αλεν στην κινηματογραφική σκηνοθεσία. Μια σπαρταριστή, σχεδόν σουρεαλιστική κωμωδία, με τον ίδιο στον ρόλο ενός αποτυχημένου τσελίστα και ακόμη πιο αποτυχημένου κακοποιού.

• «Τα σύνορα της αυγής» του Φιλίπ Γκαρέλ («La frontiere de l΄aube», Γαλλία, 2008)

Η γνωριμία ενός μελαγχολικού φωτογράφου (Λουί Γκαρέλ) με μια ανερχόμενη αλλά προβληματική σταρ (Λορά Σμετ, μαζί του στη φωτογραφία) έχει δυσάρεστη εξέλιξη σε αυτή την εικαστικά πανέμορφη ασπρόμαυρη ταινία που προσπαθεί να μιλήσει για την καταλυτική επίδραση του «φαντάσματος» του απόλυτου έρωτα. Ο φωτογράφος και σκηνοθέτης Φιλίπ Γκαρέλ, παιδί της nouvelle vague και πατέρας του Λουί Γκαρέλ (του οποίου τα χαρακτηριστικά του προσώπου αγγίζουν την τελειότητα), χειρίζεται υπέροχα φως και σκοτάδι ζητώντας ταυτόχρονα από τον θεατή σχολαστική προσήλωση σε κάθε λεπτομέρεια. Από την πλευρά της η Σμετ, κόρη του Τζόνι Χάλιντεϊ, έχει τόσο έντονο σεξαπίλ που νομίζεις ότι κάνει έρωτα με τον φακό. Ωστόσο το πρώτο μέρος της ταινίας, όπου βλέπουμε το κτίσιμο της σχέσης των δύο ηρώων, είναι μακράν ανώτερο του δεύτερου, που παγιδεύεται σε κάποιες μεταφυσικές «παρεμβάσεις»- λόγος για τον οποίο το φιλμ προκάλεσε τις αποδοκιμασίες μερίδας οργισμένων θεατών στην πρώτη προβολή του πέρυσι στο Φεστιβάλ των Καννών.

• «Η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής σου» του Ρεμί Μπαζανσόν («Le premier jour du reste de ta vie», Γαλλία, 2009)

Μοιρασμένη σε πέντε κεφάλαια, όσα δηλαδή και τα μέλη της δυσλειτουργικής οικογένειας γάλλων μεσοαστών που πρωταγωνιστούν, αυτή η ταινία έχει κάποιες ευχάριστες στιγμές, χωρίς όμως ποτέ να καταλήγει σε κάτι αξέχαστο. Αρχίζει στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και καταλήγει στις αρχές του μιλένιουμ. Πέντε περίοδοι, καθεμία εστιασμένη σε ένα πρόσωπο. Ανώδυνες ή επώδυνες συγκρούσεις, ζήλιες, το πέρασμα στην εφηβεία, η κρίση της μέσης ηλικίας, ο γκρινιάρης παππούς, ο ταξιτζής πατέρας που καπνίζει σαν φουγάρο... ένα ψηφιδωτό ανθρώπων το οποίο παρακολουθείς ευχάριστα επειδή συγκινεί, έχει ανθρωπιά και χιούμορ, αλλά ποτέ δεν συναρπάζει. Υπήρξε τεράστια επιτυχία στη Γαλλία αποσπώντας τρία βραβεία Σεζάρ: ανερχόμενου ηθοποιού (Μαρκ Αντρέ Γκροντέν), ανερχόμενης ηθοποιού (Ντεμπορά Φρανσουά) και μοντάζ. Τους γονείς υποδύονται οι πάντα καλοί Ζακ ΓκαμπλένκαιΖαμπού Μπραϊτμάν.

• «Στεγνό καθάρισμα» της Κριστίν Τζεφς («Sunshine cleaning», ΗΠΑ, 2009)

Αμήχανο, αν και όχι απογοητευμένο, σε αφήνει η συμπαθητική αλλά «λίγη» οικογενειακή κομεντί που καταπιάνεται με τις σχέσεις των μελών μιας τυπικής αμερικανικής οικογένειας ενώ προσπαθούν να ξεπεράσουν ο καθένας τα προβλήματά του. Σε πρώτο πλάνο η μεγάλη κόρη (Εϊμι Ανταμς- υποψήφια για Οσκαρ β΄ ρόλου εφέτος στην «Αμφιβολία») η οποία σκαρφίζεται τη μακάβρια αλλά πρωτότυπη ιδέα μιας επιχείρησης καθαρισμού σημείων όπου έχουν πεθάνει άνθρωποι ως επί το πλείστον κάτω από δυσάρεστες συνθήκες (δολοφονίες, αυτοκτονίες κτλ.). Η επιχείρηση τα πηγαίνει καλά, δίνοντας την ευκαιρία στην κεντρική ηρωίδα να κάνει, επιτέλους, κάτι μόνη στη ζωή της. Αργότερα προκύπτουν τα αναμενόμενα προβλήματα αλλά μαζί τους και τα προβλήματα της ίδιας της ταινίας, που προσπαθεί να διατηρήσει την αρχική φρεσκάδα της. Θυμίζει κάτι σαν φτωχό συγγενή του «Little miss Sunshine», ταινίας με παρόμοιο προβληματισμό αλλά περισσότερη τσαχπινιά.

• ΚΡΙΤΙΚΗ. ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη 14 Μαΐου 2009