- Ελευθεροτυπία, Σάββατο 30 Μαΐου 2009
- Ο Ελληνοαμερικανός Κρις Στρόμπολος είδε την ταινία «Ιντιάνα Τζόουνς και οι κυνηγοί της Χαμένης Κιβωτού» σε ηλικία 10 χρόνων. Μαζί με άλλους δύο πιτσιρικάδες βάλθηκαν επί εφτά χρόνια να την ξαναγυρίσουν από μνήμης, σκηνή σκηνή. Σήμερα αυτή η νεανική αποκοτιά με τίτλο «Raiders of the Lost Ark: The Adaptation» είναι διάσημη καλτ ταινία. Ο ίδιος ο Σπίλμπεργκ τη βρίσκει υπέροχη
Σε μια ανάπαυλα από τα γυρίσματα
Οταν βγήκε το 1981 η ταινία «Ιντιάνα Τζόουνς και οι κυνηγοί της χαμένης κιβωτού» σε σκηνοθεσία Στίβεν Σπίλμπεργκ και σενάριο Τζορτζ Λούκας, πολλοί πιτσιρικάδες σε όλο τον κόσμο ξεμυαλίστηκαν. Βρήκαν στο πρόσωπο του Χάρισον Φορντ το ιδανικό πρότυπο του απόλυτου ήρωα που κατατροπώνει τους κακούς, με το μαύρο καουμπόικο καπέλο και το δερμάτινο τζάκετ -μονίμως λασπωμένο, σκισμένο και ματωμένο. Πάντα υπάρχουν κάποιοι που τα μυαλά τους παίρνουν αέρα... υπέρ το δέον.
Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Ελληνοαμερικανός Κρις Στρόμπολος, με καταγωγή από Πάτμο, Κρήτη και το χωριό Δέρβενα έξω από την Τρίπολη. Οταν πρωτοείδε την ταινία, σε ηλικία 10 χρόνων, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ, που το 'βαλε πείσμα να γίνει ο... Ιντιάνα Τζόουνς Τζούνιορ. Η ιδέα έπεσε στα... καθίσματα ενός σχολικού λεωφορείου. Πρότεινε σε δύο φίλους του, τον Ερικ Ζάλα και τον Τζέισον Λαμπ, να ξαναγυρίσουν τους «Κυνηγούς της χαμένης κιβωτού». Οπερ και εγένετο. Γεννήθηκε το «Raiders of the Lost Ark: The Adaptation».
Το 2004 η ταινία έπεσε στα χέρια του ίδιου του Στίβεν Σπίλμπεργκ, που ενθουσιάστηκε και έστειλε στον Στρόμπολος συγχαρητήριο γράμμα. Τώρα περιοδεύει από φεστιβάλ σε φεστιβάλ και τραβάει συνεχώς την προσοχή του Τύπου. Ενώ ο διάσημος παραγωγός Σκοτ Ρούτιν («Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους», «Θα χυθεί αίμα») ετοιμάζει μια ταινία με θέμα την ιστορία των 3 πιτσιρικάδων.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Οι τρεις συμμαθητές κάθε πρωί, αντί να ξεσκονίζουν τα μαθήματά τους και να ετοιμάζουν σκονάκια στο λεωφορείο, έκαναν meeting και σχεδίαζαν μετά μανίας την υπερπαραγωγή τους. Μπορεί το «Raiders of the Lost Ark: The Adaptation» να μην ήταν τέτοια από άποψη μπάτζετ -κόστισε μόλις 5.000 δολάρια, καρπός χαρτζιλικιών και μικροδουλειών. Εξελίχθηκε, όμως, σε έναν κινηματογραφικό μαραθώνιο που κράτησε 7 χρόνια!
Ο Σπίλμπεργκ τούς δίνει τις ευλογίες του...
«Η ταινία άλλαξε τη ζωή μου», μας λέει ο 38χρονος Κρις Στρόμπολος. Και συνεχίζει: «Αυτό που ήθελα περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο ήταν να γίνω ο Ιντιάνα Τζόουνς. Αποφάσισα να ακολουθήσω τη φαντασίωσή μου, που τράβηξε λίγο παραπάνω σε διάρκεια από το συνηθισμένο. Είναι άλλο πράγμα για ένα παιδί να κατεβάσει μια ιδέα και να την πραγματοποιήσει μέσα σε ένα απόγευμα ή σε τρεις μέρες, κι άλλο να ασχολείσαι μαζί της κάθε καλοκαίρι για 7 συνεχόμενα χρόνια».
Οι αρμοδιότητες μοιράστηκαν από την αρχή. Ο Ερικ ανέλαβε τη σκηνοθεσία, ο Τζέισον τη διεύθυνση φωτογραφίας -νοίκιασαν μια κάμερα μπέταμαξ- και τα ειδικά εφέ. Ο Στρόμπολος έκανε κάστινγκ για τον Ιντιάνα Τζόουνς μόνο στον εαυτό του, και φυσικά πήρε το ρόλο. Οι υπόλοιποι μοιράστηκαν σε συμμαθητές.
Γύρισαν την ταινία καρέ καρέ, πράγμα που δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Μην ξεχνάμε ότι τα βιντεοκλάμπ δεν ήταν ακόμα στις δόξες τους. Ο μόνος τους σύμμαχος ήταν η καλή τους μνήμη. «Τα 3 πρώτα χρόνια δουλεύαμε από μνήμης. Κάθε φορά βέβαια που η ταινία παιζόταν σε σινεμά, τρέχαμε να τη δούμε. Μαζεύαμε κόμικς και άλμπουμ για την ταινία. Ο Ερικ έγραψε 600 σκηνές. Αυτές ήταν ο μπούσουλάς μας. Οταν βγήκε η ταινία το 1984 σε laser disc, συνειδητοποιήσαμε ότι, με εξαίρεση μερικά λάθη, ήμασταν πολύ κοντά στην αυθεντική», διηγείται ο Στρόμπολος. Σε μια περιπέτεια γεμάτη σκηνές δράσης, πυροβολισμούς, φωτιές και κυνηγητά, προκύπτουν εκ των πραγμάτων αντικειμενικές δυσκολίες. Κάποιες σκηνές τους προκάλεσαν... πονοκέφαλο. «Υπήρχαν σκηνές δύσκολες αλλά διασκεδαστικές, όπως αυτή με το κυνηγητό πάνω σε ένα φορτηγό (το οποίο ξεθάψαμε από ένα βάλτο και το "αναστήσαμε"). Αλλες ήταν δύσκολες αλλά δεν είχαν καθόλου πλάκα, όπως αυτές με τις ανασκαφές των ναζί στην έρημο. Εβρεχε, έκανε ζέστη, δεν είχαμε νερό και φαΐ, οι συμμαθητές-κομπάρσοι παραπονιούνταν... σκέτος εφιάλτης», θυμάται.
Οταν κάτι δεν έβγαινε τεχνικά, οι πολυμήχανοι φίλοι έβρισκαν εναλλακτική λύση: αντί για υδροπλάνο χρησιμοποίησαν βάρκα, αντί για πίθηκο, σκύλο. Δεν ήταν όμως μόνο δυσκολίες η ταινία για τον Στρόμπολος. Του άνοιξε και την τύχη. Τότε έδωσε, μπροστά στην κάμερα, το πρώτο του φιλί στη συμμαθήτριά του Αντζελα, που έπαιζε τη Μάριον. «Ηταν πιο τρομακτικό από το να σέρνομαι κάτω από το φορτηγό. Ενα παράξενο εφηβικό φιλί. Πρέπει όμως να ομολογήσω ότι όταν έβαζα το καπέλο και το τζάκετ του Ιντιάνα Τζόουνς, είχα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Κάθε καλοκαίρι ζούσα στον δικό του κόσμο», λέει.
Ολα σχεδιάζονταν με μεγάλη προσοχή. Φυσικά και τα κοστούμια του Ιντιάνα Τζούνιορ
Κάθε καλοκαίρι όμως που ξεκινούσαν τα γυρίσματα, η κάμερα έβρισκε τους «ηθοποιούς» αλλαγμένους: άλλα μαλλιά, άλλο ύψος, άλλα κιλά. Επτά χρόνια ήταν αυτά και μάλιστα εφηβικά. Κάποιες στιγμές έφτασαν στο τσακ να τα βροντήξουν. «Οι διαθέσεις μας περνούσαν διακυμάνσεις. Με τον Ερικ διαφωνούσαμε και μαλώναμε, είτε για την ταινία είτε για ένα κορίτσι. Αλλά είμαστε τύποι που δεν το βάζουμε εύκολα κάτω και είχαμε καλή χημεία μεταξύ μας», ομολογεί. Με τον Ερικ, άλλωστε, διευθύνουν από κοινού μια εταιρεία παραγωγής.
Μπορεί το «Raiders of the Lost Ark: The Adaptation» να ήταν το πρότζεκτ μιας ζωής, όμως ο Στρόμπολος έπαψε να είναι περήφανος για το κινηματογραφικό του κατόρθωμα. Μέχρι και η γυναίκα του αγνοούσε την ύπαρξη της ταινίας. «Ως παιδί ήμουν ξετρελαμένος. Αργότερα δεν το θεωρούσα φοβερό και ντρεπόμουν», εξομολογείται.
Ηταν μέχρι να αρχίσει η καριέρα της ταινίας. Αυτό έγινε όταν έπεσε τυχαία στα χέρια του σκηνοθέτη Ιλάι Ροθ μια ταλαιπωρημένη κόπια. Ενθουσιάστηκε και την έστειλε στον development executive της εταιρείας παραγωγής του Σπίλμπεργκ, με το ραβασάκι «Πρέπει να το δεις. Είναι απίστευτο». Δέκα μέρες μετά, ο Στρόμπολος πήρε γράμμα από τον ίδιο τον Σπίλμπεργκ, που δήλωνε τον ενθουσιασμό του για την ταινία των πιτσιρικάδων. Εννοείται πως στη συνέχεια γνώρισαν και τον ίδιο και τον Τζορτζ Λούκας.
Από την προβολή της ταινίας οι τρεις φίλοι βέβαια δεν βγάζουν δραχμή. Τα έσοδα πηγαίνουν σε φιλανθρωπικά ιδρύματα. Στην αντίθετη περίπτωση, θα είχαν και ένα... μικροπροβληματάκι με το copyright.
«Ολο αυτό που συνέβη ήταν το τέλειο φινάλε του βιβλίου της ιστορίας μας», καταλήγει ο Κρις Στρόμπολος. Εχει, όμως, ακόμη μία εκκρεμότητα: να γνωρίσει τον ήρωα των παιδικών του χρόνων, Χάρισον Φορντ. *
No comments:
Post a Comment