Αγέλαστος και βίαιος 007

Συναισθηματικός, τραχύς και... σινεφίλ στο «Quantum of solace»

ΤΟΥ Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, Πέμπτη, 6 Νοεμβρίου 2008

Ο Ντάνιελ Κρεγκ και η Ολγκα Κιριλένκο σε σκηνή από το «Quantum of solace». Είναι η 22η ταινία Τζέιμς Μποντ και προβάλλεται από σήμερα στις ελληνικές αίθουσες. ΚΑRΕΝ ΒΑLLΑRD

Από την πρώτη κιόλας σκηνή του «Quantum of Solace», 22ης ταινίας Τζέιμς Μποντ, «κόβεται» η ανάσα. Σε ένα ασταμάτητο κυνηγητό στην Ιταλία, ο πράκτορας αντιμετωπίζει τον κίνδυνο λες και τον σνομπάρει. Το αυτοκίνητό του τρέχει με 200 χλμ. την ώρα αλλά εκείνος κοιτάζει τον γκρεμό σαν να τον προκαλεί. Για δεύτερη φορά με το πρόσωπο του Ντάνιελ Κρεγκ («Casino Royale») ο πράκτορας 007 είναι βίαιος αλλά συναισθηματικός, τραχύς αλλά φτιαγμένος από σάρκα και οστά. Σκηνοθετημένο από τον Μαρκ Φόρστερ του «Χορού των τεράτων», το «Quantum of solace» (αλήθεια, κανείς δεν σκέφτηκε ότι ένας τίτλος όπως αυτός χρειάζεται ελληνική μετάφραση;) συνδυάζει άψογα το στοιχείο της καταιγιστικής δράσης και του συναισθήματος. Η υπόθεση αρχίζει μόλις μία ώρα μετά το φινάλε του «Casino Royale», με τον Μποντ να καταδιώκεται από το «φάντασμα» του μεγάλου έρωτα που πέθανε στην προηγούμενη ταινία, ενώ ο ίδιος καταδιώκει έναν πάμπλουτο ψευδοπεριβαλλοντολόγο ( Ματιέ Αλμαρίκ ) ο οποίος στην πραγματικότητα έχει σκοπό να αποξηράνει τη Βολιβία. Μηχανή θανάτου στην κυριολεξία, ο Μποντ του Κρεγκ είναι φειδωλός ακόμη και στο χιούμορ. Για την ακρίβεια, το χιούμορ περιορίζεται στα «κλεισίματα ματιού» όπως η γενικότερη εικόνα του Κρεγκ που θυμίζει ακόμη περισσότερο τον Στιβ Μακ Κουίν απ΄ ό,τι στο « Casino Royale ». Καβάλα στη μηχανή κατά τη διάρκεια μιας καταδίωξης στην Αϊτή, δίνει την εντύπωση ότι «βγήκε» από τη «Μεγάλη απόδραση». Εν ολίγοις το «Quantum of solace» είναι η πιο δραστήρια αλλά και η πιο σινεφίλ ταινία 007.

Ο απόκληρος Βρετανός, ο πολιτικός Βραζιλιάνος και ο ιδιοφυής Αμερικανός

▅ «Βoy Α» (2008, Αγγλία) του Τζον Κρόουλι . Πόσο εύκολη είναι η κοινωνική επανένταξη ενός 24χρονου δολοφόνου μετά την αποφυλάκισή του; Ποιος είναι ο ρόλος των ΜΜΕ που όχι απλώς δεν αφήνουν την υπόθεση να ξεχαστεί αλλά την έχουν διαρκώς στο προσκήνιο; Πού αρχίζει και πού τελειώνει η ανοχή του κόσμου; Ερωτήματα όπως τα παραπάνω πέφτουν βροχή κατά τη διάρκεια αυτής της αθόρυβης αλλά υποβλητικής ταινίας, η οποία θέτει στο μικροσκόπιο την ψυχή του πρώην εγκληματία ( Αντριου Γκάρφιλντ, φωτογραφία). Το φιλμ βγάζει με πειθώ τη διαρκή προσπάθειά του να διατηρήσει κρυφή την ταυτότητά του (ζει με άλλο όνομα), τον φόβο του να ερωτευθεί, την πάλη του με τις ενοχές και την ανάγκη επικοινωνίας με τον μόνο άνθρωπο που τον καταλαβαίνει, έναν αφοσιωμένο φίλο, τον κοινωνικό λειτουργό του ( Πίτερ Μάλεν ). Την είδα δύο φορές και με συγκίνησε και τις δύο.

▅ «Το καλοκαίρι που έφυγαν οι γονείς μου» («When my parents went on vacation», 2007, Βραζιλία) του Κάο Χάμπουργκερ. Ρίο ντε Τζανέιρο, 1970. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου είναι το απόλυτο γεγονός της Βραζιλίας. Ανάμεσα σε αυτούς που περιμένουν το καλοκαίρι του Πελέ, του Κάρλος Αλμπέρτο και του Ριβελίνο, ένας 12χρονος ( Μίτσελ Ζοέλσας, φωτογραφία) ο οποίος αναμένει τους γονείς του από «τις διακοπές». Αριστεροί ακτιβιστές σε δικτατορικό καθεστώς, οι γονείς του τον έχουν αφήσει στον παππού... Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο τηλεοπτικής προέλευσης Κάο Χάμπουργκερ (θεωρείται θαυμάσιος χειριστής παιδικών θεμάτων) κάνει κινηματογράφο έτσι όπως ο Πελέ έπαιζε μπάλα. Σνομπάρει τα κλισέ και τις περιττολογίες, χειρίζεται με διακριτικότητα την «αόρατη απειλή» του πολιτικού φόντου της ιστορίας, ενσωματώνει έκτακτα το αρχειακό υλικό του και φτιάχνει μια γνήσια ταινία «παιδικού βλέμματος».

▅ «Flash of genious» (2008, ΗΠΑ) του Μαρκ Αμπρααμ. Βασισμένη στην αληθινή ιστορία του καθηγητή πανεπιστημίου και εφευρέτη Ρόμπερτ Κερνς ( Γκρεγκ Κινίαρ, φωτογραφία), η ταινία που γεννήθηκε από ένα ρεπορτάζ του περιοδικού «Τhe Νew Υorker» και σηματοδοτεί τη σκηνοθετική πρωτιά του παραγωγού Μαρκ Αμπρααμ («Τα παιδιά των ανθρώπων») είναι μια καλοφτιαγμένη, σύγχρονη εκδοχή του «Δαβίδ εναντίον Γολιάθ». Καταπιάνεται με την πολυετή προσπάθεια του πολύτεκνου εφευρέτη να βρει το δίκιο του απέναντι στην αυτοκινητοβιομηχανία Ford που του έκλεψε την πατέντα των υαλοκαθαριστήρων διακοπτόμενης λειτουργίας την οποία εκείνος ανακάλυψε. Μόνος εναντίον όλων (ακόμη και εναντίον της οικογένειάς του), ο Κερνς πάλεψε με τον κολοσσό με μοναδικό όπλο του την πεποίθηση ότι είχε δίκιο. Προσεγμένη ανάπλαση εποχής (καλύπτει το διάστημα 1953-1982), συμπαθέστατος όπως πάντα ο Κινίαρ.

ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ

▅ «Ρaris 36» (2008, Γαλλία) του Κριστόφ Μπαρατιέ. Θορυβώδες, χαοτικό και βαρετό φιλμ εποχής με θέμα την πορεία ενός θεατρικού θιάσου στο προπολεμικό Παρίσι. Κάτι σαν το «Ακροπόλ» του Παντελή Βούλγαρη αλλά στο υστερικό του. Οι γραφικές σκηνές με τα μουσικοχορευτικά νούμερα περισσότερο θλίψη προκαλούν παρά ενδιαφέρον.

▅ «Καντίρ, ένας Αφγανός Οδυσσέας» της Αννέτας Παπαθανασίου . Βραβευμένο ντοκυμαντέρ που αναφέρεται σε έναν αφγανό πρόσφυγα ο οποίος περπάτησε χιλιάδες χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσει στην Ελλάδα όπου εξακολουθεί να ζει. Σφίγγεται το στομάχι σου αλλά αξίζει τον κόπο...