Ο Τακάσι Μίικε, ο πιο απρόβλεπτος σκηνοθέτης του μοντέρνου ιαπωνικού σινεμά, γεννήθηκε το 1960 και μεγάλωσε σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της Οσάκα. Μικρός τρύπωνε τακτικά στα σινεμά για να βλέπει τις ταινίες του Μπρους Λι. Ονειρευόταν να γίνει οδηγός σε αγώνες μοτοσικλετών, όμως σπούδασε στη Σχολή Οπτικών Τεχνών της Γιοκοχάμα, ιδρυτής της οποίας ήταν ο αξιοσέβαστος Σοχέι Ιμαμούρα. Χρόνια μετά, ο σπουδαίος δημιουργός εμπιστεύθηκε στον Μίικε τη θέση του βοηθού του.
Ενα από τα θρίλερ που γύρισε στην Ιαπωνία, το «Audition», στάθηκε, στα 1999, το εισιτήριό του προς τη διεθνή αναγνώριση. Μόνο το 2008 υπέγραψε ένα θρίλερ, μια καταιγιστική περιπέτεια, ένα φιλμ επιστημονικής φαντασίας και ένα σπαγγέτι γουέστερν! Για το τελευταίο, το «Sukiyaki Western Django» -έναν παιχνιδιάρικο φόρο τιμής στις ταινίες του Σέρτζιο Λεόνε και του Σέρτζιο Κορμπούτσι, στο οποίο συμμετέχει ως ηθοποιός ο Κουέντιν Ταραντίνο, και που θα δούμε σε λίγες μέρες- ο Μίικε μίλησε στο «7».
- Καουμπόηδες και σαμουράι
-Υστερα από ταινίες τρόμου, περιπέτειες, κωμωδίες, δράματα και φιλμ φαντασίας γιατί ένα σπαγγέτι γουέστερν αλά ιαπωνικά;
«Ανήκω στη γενιά των θεατών που μεγάλωσαν με τα ιταλικά σπαγγέτι γουέστερν και πάντοτε ήθελα να γυρίσω ένα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να μεταφέρω τους κώδικες του συγκεκριμένου κινηματογραφικού είδους από τη Δύση στην Ανατολή - πράγμα που στάθηκε εύκολο, αν σκεφτείτε ότι τα σπαγγέτι γουέστερν βασίζονται από την πλευρά τους στις δικές μας ταινίες με σαμουράι».
- Γιατί γυρίζετε τόσο πολλές ταινίες, τόσο γρήγορα;
«Θέλω να αποδείξω στη γιαπωνέζικη κινηματογραφική βιομηχανία ότι δεν απαιτείται πολύς χρόνος για να κάνεις μια καλή ταινία. Κι έπειτα, θεωρώ ότι υπάρχει κάτι τρομερά δημιουργικό στο να εργάζεσαι υπό καθεστώς πίεσης. Υπάρχουν δυο ειδών σκηνοθέτες στο σινεμά. Αυτός που προσέχει πάρα πολύ τα θέματα και την εκτέλεση των ταινιών που αναλαμβάνει. Κι εκείνος που γυρίζει τη μια ταινία μετά την άλλη, χωρίς να φοβάται αν η διαδικασία μπορεί να τον αλλάξει ως δημιουργό. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Κι ο μόνος κανόνας μου είναι να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. Αλλωστε βαρέθηκα όλη αυτή τη μεμψιμοιρία, ότι δεν επενδύονται αρκετά στις ταινίες, ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει πλέον τακτικά στο σινεμά. Μα τότε ακριβώς δεν είσαι κι εσύ πιο ελεύθερος να γυρίσεις ό,τι ταινία θέλεις; Να την κάνεις όσο πιο αντισυμβατική και θαρραλέα γίνεται; Δεν σου δίνει ένα τρομερό αίσθημα ελευθερίας η σκέψη αυτή; Πρέπει επιτέλους να μάθουμε να σκεφτόμαστε θετικά».
- Τι σας δίδαξε η εμπειρία σας πλάι στον Σοχέι Ιμαμούρα;
«Προτού τον γνωρίσω, εργαζόμουν για τη γιαπωνέζικη τηλεόραση. Ηταν η πρώτη φορά που δούλευα με κάποιον σκηνοθέτη και αυτό που με εντυπωσίασε στον Ιμαμούρα ήταν η επιμονή του να διατηρεί ακέραιο το όραμά του. Με δίδαξε ότι η διαδικασία του να γυρίζεις μια ταινία έχει να κάνει με τον τρόπο που έχεις μάθει να ζεις. Δημιούργησε τη δική του εταιρεία παραγωγής, κατάφερνε και έβρισκε πάντοτε μόνος του τα χρήματα και προσπάθησε να παραμείνει ανεξάρτητος».
- Η πολλή βία στις ταινίες σας σας προξένησε ποτέ πρόβλημα με τη λογοκρισία;
«Οχι, για τον απλούστατο λόγο ότι στην Ιαπωνία το ζήτημα της βίας δεν είναι τόσο αμφιλεγόμενο όσο στις χώρες της Δύσης. Η χώρα μου έχει μεγαλύτερη ευαισθησία στο ζήτημα της πορνογραφίας. Ομως πιστεύω ότι το αν οφείλει ένας θεατής να εκτεθεί σε ένα σκληρό θέαμα βίας είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνον εκείνον. Οχι την επιτροπή κάποιας λογοκρισίας».
- Του ΛΟΥΚΑ ΚΑΤΣΙΚΑ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 08/02/2009
No comments:
Post a Comment