Ανακοινώνονται απόψε οι νικητές της (απρόβλεπτης) 59ης Μπερλινάλε
ΒΕΡΟΛΙΝΟ, ΑΠΟΣΤΟΛΗ Πέρυσι τέτοια περίπου εποχή ο Κώστας Γαβράς, ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του 58ου Φεστιβάλ Βερολίνου, ανακοίνωνε τους νικητές απονέμοντας τη Χρυσή Αρκτο στη βραζιλιάνικη ταινία «Οι επίλεκτοι». Εφέτος, η τελευταία ταινία του έλληνα σκηνοθέτη, «Παράδεισος στη Δύση», κατεβάζει εκτός συναγωνισμού την αυλαία της 59ης διοργάνωσης. Η ταινία, που αναφέρεται στο οδοιπορικό ενός νεαρού μετανάστη ( Ρικάρντο Σκαρμάτσιο ), προβάλλεται απόψε στην αίθουσα Βerilnale Ρalast. Η προβολή θα ακολουθήσει την ανακοίνωση των βραβεύσεων, ενώ την ερχόμενη Δεύτερα το «Ο παράδεισος στη Δύση» θα κάνει την πανελλήνια πρεμιέρα του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Η παράδοση λέει ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα βραβευθεί στο Βερολίνο, ενώ οι επιλογές των κριτικών επιτροπών τα τελευταία χρόνια υπήρξαν τουλάχιστον ανορθόδοξες. Και είναι αλήθεια: οι ταινίες που κερδίζουν τη Χρυσή Αρκτο σύντομα ξεχνιούνται. Ούτως ή άλλως το εφετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα έδωσε την αίσθηση ότι ο διεθνής κινηματογράφος βρίσκεται σε αδιέξοδο- όχι μόνο οικονομικό, αλλά και δημιουργικό. Από όλες τις ταινίες που συναγωνίστηκαν, μόλις τρεις μπόρεσαν να μιλήσουν στις καρδιές και, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα λείψουν από τα βραβεία.
Πρώτη και καλύτερη η ιρανική «Αbout Εlly» («Σχετικά με την Ελλη») του Ασγκάρ Φαρχαντί. Υπόδειγμα κινηματογράφησης και μια ταινία που δεν μοιάζει καθόλου με τον ιρανικό κινηματογράφο που έχουμε στο μυαλό μας. Στην αρχή παρακολουθείς κάτι σαν οικογενειακή κομεντί. Εν συνεχεία μια τραγωδία ταράζει τα νερά και στο τέλος μένεις άφωνος από την απρόβλεπτη εξέλιξη, στο πιο «διεθνές» ιρανικό φιλμ που έχουμε δει ποτέ. Αν είχε γυριστεί στην Αμερική θα μιλούσαμε για μεγάλη αποκάλυψη.
Το «London river» είναι η δεύτερη ταινία που ξεχώρισε. Λιτά και ξεκάθαρα ο Αλγερινός Ρασίντ Μπουσαρέμπ καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα των συνεπειών της τρομοκρατίας στους συγγενείς θυμάτων, σκηνοθετώντας την Μπρέντα Μπλέθιν και τον Σοτιγκί Κουγιατέ στους ρόλους δυο γονέων που προσπαθούν να εξακριβώσουν αν τα παιδιά τους σκοτώθηκαν από έναν βομβαρδισμό στο Λονδίνο. Τέλος, η ρουμανο-ουγγρική παραγωγή «Καταλίν Βάργκα» ξεχώρισε για τη σκηνοθεσία του Πέτερ Στρίκλαντ, ο οποίος είναι... μισός Ελληνας (από την πλευρά της μητέρας του) και μισός Αγγλος- μια μυστηριώδης αλλά κάπως φλύαρη ιστορία εκδίκησης.
Στις γυναικείες ερμηνείες... όλα παίζουν, σε ένα φεστιβάλ ούτως ή άλλως εστιασμένο στη γυναίκα. Η Μισέλ Πφάιφερ , εταίρα της belle epoque στο «Cheri», η Μπρέντα Μπλέθιν του «London river» και η Πολωνέζα Κριστίνα Γιάντα στο «Ταταράκ» του Αντρέι Βάιντα είναι μερικά από τα ονόματα που θα συζητηθούν στο τραπέζι της επιτροπής.
Στους άνδρες τα πράγματα είναι πιο περιορισμένα. Ξεχώρισαν δύο Αμερικανοί: ο νεαρός Μπεν Φόστερ στον «Αγγελιοφόρο» του Ορεν Μόβερμαν και ο έμπειρος Τόμι Λι Τζόουνς στον ρόλο ενός αστυνομικού της Νέας Ορλεάνης στο «Ιn the electric mist» του Μπερτράν Ταβερνιέ. Οπως είπαμε όμως, με το Φεστιβάλ Βερολίνου ποτέ δεν μπορείς να κάνεις προσβλέψεις...
Η παράδοση λέει ότι ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι θα βραβευθεί στο Βερολίνο, ενώ οι επιλογές των κριτικών επιτροπών τα τελευταία χρόνια υπήρξαν τουλάχιστον ανορθόδοξες. Και είναι αλήθεια: οι ταινίες που κερδίζουν τη Χρυσή Αρκτο σύντομα ξεχνιούνται. Ούτως ή άλλως το εφετινό διαγωνιστικό πρόγραμμα έδωσε την αίσθηση ότι ο διεθνής κινηματογράφος βρίσκεται σε αδιέξοδο- όχι μόνο οικονομικό, αλλά και δημιουργικό. Από όλες τις ταινίες που συναγωνίστηκαν, μόλις τρεις μπόρεσαν να μιλήσουν στις καρδιές και, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν θα λείψουν από τα βραβεία.
Πρώτη και καλύτερη η ιρανική «Αbout Εlly» («Σχετικά με την Ελλη») του Ασγκάρ Φαρχαντί. Υπόδειγμα κινηματογράφησης και μια ταινία που δεν μοιάζει καθόλου με τον ιρανικό κινηματογράφο που έχουμε στο μυαλό μας. Στην αρχή παρακολουθείς κάτι σαν οικογενειακή κομεντί. Εν συνεχεία μια τραγωδία ταράζει τα νερά και στο τέλος μένεις άφωνος από την απρόβλεπτη εξέλιξη, στο πιο «διεθνές» ιρανικό φιλμ που έχουμε δει ποτέ. Αν είχε γυριστεί στην Αμερική θα μιλούσαμε για μεγάλη αποκάλυψη.
Το «London river» είναι η δεύτερη ταινία που ξεχώρισε. Λιτά και ξεκάθαρα ο Αλγερινός Ρασίντ Μπουσαρέμπ καταπιάνεται με το δύσκολο θέμα των συνεπειών της τρομοκρατίας στους συγγενείς θυμάτων, σκηνοθετώντας την Μπρέντα Μπλέθιν και τον Σοτιγκί Κουγιατέ στους ρόλους δυο γονέων που προσπαθούν να εξακριβώσουν αν τα παιδιά τους σκοτώθηκαν από έναν βομβαρδισμό στο Λονδίνο. Τέλος, η ρουμανο-ουγγρική παραγωγή «Καταλίν Βάργκα» ξεχώρισε για τη σκηνοθεσία του Πέτερ Στρίκλαντ, ο οποίος είναι... μισός Ελληνας (από την πλευρά της μητέρας του) και μισός Αγγλος- μια μυστηριώδης αλλά κάπως φλύαρη ιστορία εκδίκησης.
Στις γυναικείες ερμηνείες... όλα παίζουν, σε ένα φεστιβάλ ούτως ή άλλως εστιασμένο στη γυναίκα. Η Μισέλ Πφάιφερ , εταίρα της belle epoque στο «Cheri», η Μπρέντα Μπλέθιν του «London river» και η Πολωνέζα Κριστίνα Γιάντα στο «Ταταράκ» του Αντρέι Βάιντα είναι μερικά από τα ονόματα που θα συζητηθούν στο τραπέζι της επιτροπής.
Στους άνδρες τα πράγματα είναι πιο περιορισμένα. Ξεχώρισαν δύο Αμερικανοί: ο νεαρός Μπεν Φόστερ στον «Αγγελιοφόρο» του Ορεν Μόβερμαν και ο έμπειρος Τόμι Λι Τζόουνς στον ρόλο ενός αστυνομικού της Νέας Ορλεάνης στο «Ιn the electric mist» του Μπερτράν Ταβερνιέ. Οπως είπαμε όμως, με το Φεστιβάλ Βερολίνου ποτέ δεν μπορείς να κάνεις προσβλέψεις...
No comments:
Post a Comment