Friday, February 13, 2009

Η Ρενέ βρήκε τον «Ενα και μοναδικό»

Χθες το βράδυ, στο επίσημο πρόγραμμα της Μπερλινάλε προβλήθηκε, εκτός συναγωνισμού, η «Σκόνη του χρόνου» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. Στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την απογευματινή, δημοσιογραφική προβολή, μίλησαν ο σκηνοθέτης και οι πρωταγωνιστές και συνεργάτες του: Γουίλεμ Νταφόε, Μπρούνο Γκανζ, Ιρέν Ζακόμπ, Ελένη Καραΐνδρου, Διονύσης Φωτόπουλος και Πέτρος Μάρκαρης.

Τελευταία μέρα σήμερα του διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ με την προβολή της ταινίας «Γλυκιά βιασύνη» του 82χρονου σκηνοθέτη Αντρζέι Βάιντα. Τα βραβεία απονέμονται αύριο, ενώ στη συνέχεια η αυλαία θα πέσει με την προβολή, εκτός συναγωνισμού, της ελληνικής ταινίας «Παράδεισος στη Δύση» του Κώστα Γαβρά.

Μπορεί το φετινό διαγωνιστικό τμήμα να μην ήταν το καλύτερο από πλευράς επιλογής ταινιών, συνολικά όμως στα διάφορα τμήματα του φεστιβάλ προβλήθηκαν αρκετές εξαιρετικά ενδιαφέρουσες ταινίες. Από τις 18 ταινίες του διαγωνιστικού, εκείνες που έχουν πιθανότητες να κερδίσουν τη Χρυσή Αρκτο ή κάποιο βραβείο, είναι η γαλλική παραγωγή «Το ποτάμι του Λονδίνου», του Αλγερινού Ρασίντ Μπουχαρέμπ (σκηνοθέτη της βραβευμένης στις Κάνες ταινίας «Μέρες δόξας», που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε απ' ευθείας σε DVD), η ιρανική «Σχετικά με την Ελί» του Ασγκάρ Φαράντι, η γαλλική «Στην ηλεκτρική ομίχλη» του Μπερτράν Ταβερνιέ, η αμερικανική «Ο αγγελιοφόρος» του Ορεν Μόβερμαν και η δανέζικη «Ο μικρός στρατιώτης» της Ανέτ Κ. Ολεσεν.

Για τα βραβεία καλύτερης ερμηνείας φαβορί από γυναικείας πλευράς είναι η Αγγλίδα Μπρέντα Μπλέθιν («Το ποτάμι του Λονδίνου»), η Δανέζα Τρίνε Ντρίλχομ («Ο μικρός στρατιώτης») και οι Αμερικανίδες Πάρκερ Πόουζι («Χαρούμενα δάκρυα») και Μισέλ Φάιφερ («Σερί»). Από ανδρικής είναι ο Μπεν Πόστερ («Ο αγγελιοφόρος»), ο Γκάελ Γκαρσία Μπερνάλ («Μαμούθ»), ο Τόμι Λι Τζόουνς («Στην ηλεκτρική ομίχλη») και ο Λέον Λάι («Για πάντα γοητευμένος»).

«Είναι ευχάριστο που επιστρέφω στο Βερολίνο και ξανασυναντώ τους φίλους μου», ανέφερε στη συνέντευξη Τύπου η Ρενέ Ζελβέγκερ, πρωταγωνίστρια της ταινίας «Ο μοναδικός μου» του Αγγλου Ρίτσαρντ Λόνκρεϊν. Σχολιάζοντας τον ρόλο της, μιας μητέρας που ξεκινάει ένα ταξίδι, μαζί με τους δύο έφηβους γιους της, σ' αναζήτηση πλούσιου συζύγου, ανέφερε: «Ερμηνεύω μια γυναίκα που δεν μπορεί να κάνει κάτι μόνη της αλλά πάντα στηρίζεται στους άλλους. Το ταξίδι τη βοηθά να στηρίζεται στα πόδια της. Αρχίζει να μαθαίνει τι έχει πραγματική αξία στη ζωή της. Είναι μια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη γυναίκα, που καταφέρνει -παρά τα εμπόδια- να σπάσει τις κοινωνικές συμβάσεις της εποχής».

Στην Αμερική του 1954 τοποθετεί την ιστορία ο Ρίτσαρντ Λόνκρεϊν (το 1996 είχε κερδίσει την Αργυρή Αρκτο σκηνοθεσίας για την ταινία του «Ριχάρδος Γ'»). Η ταινία του είναι ένα «road-movie» γύρω από την Αν Ντέβερο, μια όμορφη γυναίκα που, έχοντας εγκαταλείψει τον μουσικό συζυγό της (Κέβιν Μπέικον), προσπαθεί να βρει έναν πλούσιο για να τακτοποιήσει τη ζωή της. Στην πορεία τής κάπως εκκεντρικής, δυσλειτουργικής αυτής οικογένειας σε διάφορες Πολιτείες όλοι οι άντρες που συναντά η Αν αποδεικνύονται απογοητευτικοί. Τελικά καταφέρνει ν' ανακαλύψει τη δική της προσωπικότητα και δύναμη, που θα ενώσει την οικογένεια. Με βάση ένα καλογραμμένο, με σωστούς, διανθισμένους με χιούμορ διαλόγους, ο Λόνκρεϊν αναπλάθει πολύ πειστικά την ατμόσφαιρα της εποχής, με τα κοστούμια, τις αφίσες, τη μουσική. Αποσπά πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του, με επικεφαλής μια πολύ πειστική Ρενέ Ζελβέγκερ.

Για τη «Στρέλλα», που είδαμε στο τμήμα «Πανόραμα», ο Πάνος Χ. Κούτρας αντλεί μερικά στοιχεία της ιστορίας του από την αρχαία τραγωδία, εντάσσοντάς τα, με αρκετή πρέπει να πω δεξιοτεχνία, στην πλοκή. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ερωτική σχέση ανάμεσα στον Γιώργο, έναν άντρα που μόλις αποφυλακίζεται έχοντας εκτίσει ποινή για δολοφονία, και τη Στρέλλα, μια νεαρή τρανσέξουαλ πόρνη. Η ταινία είναι βασικά πορτρέτο της Στρέλλας, που ο Κούτρας καταγράφει με λεπτομέρεια, χιούμορ και ευπρόσδεκτες ανατροπές μέχρι το αποκαλυπτικό (επηρεασμένο κάπως από τον Μπουνιουέλ) φινάλε της χαρούμενης βέβηλης οικογένειας. Υπάρχουν κάποιες επαναλήψεις και ορισμένα κλισέ, μαζί και άνισες ερμηνείες, συνολικά όμως πρόκειται για μια δουλειά που καταγράφει σωστά και με συμπάθεια τον περιθωριακό κόσμο των τραβεστί. Εχει θαυμάσιες σκηνές, όπως εκείνες των τραβεστί που μιμούνται από τη Μελίνα Μερκούρη και τη Σερ μέχρι τη Μαρία Κάλλας. Καλύτερη είναι το μεγάλης διάρκειας τράβελινγκ της Στρέλλας στους δρόμους της Αθήνας με μουσική υπόκρουση άρια τής Κάλλας. *
  • Του ΝΙΝΟΥ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 13/02/2009

No comments: