Τη Δευτέρα το βράδυ παρακολούθησα την απονομή των βραβείων των ηθοποιών, γνωστά και ως SAG (Screen Actors Guild). Χωρίς να το έχω προγραμματίσει, «κόλλησα» στην τηλεόραση για να δω τελικά ολόκληρη την τελετή. Σε ένα θέαμα σίγουρα λιγότερο πομπώδες από τα Οσκαρ, ένιωθες την ανάγκη να δεις ηθοποιούς ανάμεσα σε ηθοποιούς, συναδέλφους σε ροτόντες, χωρίς την ασημόσκονη, πιο αυθόρμητους ίσως, πιο ανθρώπινους, λιγότερο στημένους.
Νιώθεις ωραία να κρυφοκοιτάς σε εκδηλώσεις χωρίς στρωμένα κόκκινα χαλιά και ντουντούκες. Κάπως έτσι είδαμε την Κέιτ Γουίνσλετ με φράντζα και τονισμένο μπούστο, να βουρκώνει, να ευχαριστεί όλους και όλα, να παίζει τον ρόλο μιας άλλης, σίγουρα όχι της ηθοποιού που τα βάζει με το Χόλιγουντ, βρίζει όσους επιβάλλουν πρότυπα ανορεξικών σταρ.
Λένε ότι είναι πρόβα των Οσκαρ. Μπορεί και να είναι. Και οι Χρυσές Σφαίρες μία από τα ίδια είναι. Κάπως πρέπει να εξασκηθούν και οι υποψήφιοι ηθοποιοί για τη στιγμή που θα ακούσουν το ονοματάκι τους… Στη βραδιά των Screen Actors Guild είδαμε τον αουτσάιντερ Μίκι Ρουρκ να χαμογελά αμήχανα, τον Χιθ Λέτζερ να βραβεύεται μετά θάνατον, τη φωνή του Νταρθ Βέιντερ, του… Βασιλιά των Λιονταριών και του… CNN, τον Τζέιμς Ερλ Τζόουνς, να τιμάται για τη συνολική του προσφορά στην τέχνη (και να μην πέφτει ούτε δάκρυ), τη Μέριλ Στριπ να πετάγεται από τη θέση της, σαν άλλος Ρομπέρτο Μπενίνι, με την κόρη–κλώνο δίπλα της, και να ανεβαίνει στη σκηνή εντελώς απροετοίμαστη, όπως έλεγε η ίδια τουλάχιστον.
«Δεν πρόλαβα ούτε φουστάνι να αγοράσω», είπε για να ισιώσει καλύτερα τη μαύρη μπλούζα της με το κλασικό μαύρο παντελόνι που επέλεξε για τη βραδιά με τα… φιλαράκια. Αν μας έπεισε; Τι σημασία έχει; Στα Οσκαρ μπορεί να είναι πιο πειστική. Η σημασία του να είναι κανείς ταπεινός… Αυτός τουλάχιστον είναι ο τρόπος που οι επικοινωνιολόγοι στυλίστες/ατζέντηδες/παραγωγοί/προαγωγοί συνιστούν στους «πελάτες» τους. Κυρίως αν είναι «έγχρωμοι». Η συνταγή είναι δοκιμασμένη. Η οντισιόν έγινε. Μένει να δούμε τι θα γίνει και στις 22 Φεβρουαρίου. Εχουμε ετοιμάσει ήδη τα χαρτομάντιλα. Τα δάκρυα ταιριάζουν στις βραβευμένες. Δεν είναι τυχαίο πως και ο Τζέιμι Φοξ από τότε που απέσπασε Οσκαρ (Ray), κάθε φορά που βραβευόταν επαναλάμβανε το ίδιο ποίημα. Η Mέριλ Στριπ, τώρα και η Κέιτ Γουίνσλετ, το έχουν τελειοποιήσει. Κλάμα και ντεκολτέ. Σατανικός συνδυασμός.
- Tης Σαντυς Τσαντακη, Η Καθημερινή, 28/01/2009
No comments:
Post a Comment