Τι γίνεται όταν ένας γκέι θέλει απεγνωσμένα παιδί; Κι αν ο σύντροφός του δεν θέλει; Μπορεί σήμερα ένας ομοφυλόφιλος να υιοθετήσει ένα μωρό; Ολα αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαν να απαντηθούν σε ένα άκρως επίκαιρο ντοκιμαντέρ. Κι όμως, αποτελούν το θέμα μιας φρέσκιας γαλλικής κομεντί, του «Baby love» (την Πέμπτη στα σινεμά), που έχει σπάσει ταμεία στη Γαλλία και είναι παραγωγή του Κριστόφ Ροσινιόν ο οποίος στο παρελθόν μάς έχει δώσει σημαντικές ταινίες όπως το «Μίσος», το «Μη αναστρέψιμος» και το «Καλά Χριστούγεννα».
Ο συμπαθέστατος λοιπόν αυτός γκέι αποφασίζει πως θέλει παιδί -ακόμα κι αν αυτό σημαίνει πως τελικά θα χάσει τον (δικηγόρο) σύντροφό του, που διόλου δεν συμμερίζεται τις επιθυμίες του και επιλέγει την ντόλτσε βίτα. Μόνος πια, ο Μανού (Λαμπέρ Ουιλσόν) θα απευθυνθεί στις αρμόδιες υπηρεσίες για να υιοθετήσει ένα παιδί -κρύβοντας, βέβαια, τις ερωτικές του προτιμήσεις. Οταν όμως αποκαλυφθεί, η απάντηση στο αίτημά του είναι ένα αδιαπραγμάτευτο «όχι». Ούτε καν η καλύτερή του φίλη δέχεται να τον συνδράμει. Μέχρι που στο δρόμο του θα συναντήσει μια νεαρή φοιτήτρια από την Αργεντινή...
Η ιδέα γεννήθηκε όταν ο καλύτερος φίλος του σκηνοθέτη από το λύκειο, ο Μανού, πριν δέκα περίπου χρόνια, πήρε τον φίλο του και πήγαν να συναντήσουν ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων γυναικών για να εξετάσουν το ενδεχόμενο να αποκτήσουν παιδί. «Στην εποχή μας όλες οι οικογενειακές αξίες επαναπροσδιορίζονται», λέει ο σκηνοθέτης Βενσάν Γκαρέν. «Ομως, οι άνθρωποι ακόμα κι αν δεν καλύπτουν εντελώς τα πρότυπα των παραδοσιακών γονέων πάντα θα θέλουν να αποκτήσουν παιδιά».
Αρχικά σκέφτηκε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ, αλλά κανένας παραγωγός δεν ενδιαφέρθηκε. «Θυμάμαι κάποιον, παράγοντα σήμερα, σε ένα γαλλικό κανάλι που μας το έκοψε αμέσως: "Σε καμία περίπτωση οι ομοφυλόφιλοι δεν πρέπει να αποκτούν παιδιά". Κι όμως, στην Ισπανία, από τότε που ανέλαβε ο Θαπατέρο οι ομοφυλόφιλοι μπορούν και να παντρεύονται και να υιοθετούν παιδιά».
Ο πρωταγωνιστής Λαμπέρ Ουιλσόν είπε αμέσως το «ναι» για το ρόλο. Αν και, όπως λέει, «καλού κακού έδειξα το σενάριο σε γκέι φίλους που είχαν παιδιά -δικά τους και υιοθετημένα. Και μου έδωσαν το πράσινο φως. Αυτό που μου άρεσε είναι ότι πιάνει το θέμα από κάθε πιθανή πλευρά -καλύπτει ακόμα και το απίθανο που μπορεί να προκύψει σε τέτοιες περιπτώσεις. Και το ενδιαφέρον είναι πως πρόκειται για μια οικογενειακή ταινία, που ποντάρει ακόμα και σ' αυτούς που θα μπουν στην αίθουσα απλώς και μόνο για ψυχαγωγία. Ταυτόχρονα μιλά για την αγάπη σε όλες τις μορφές της -ακόμα και για την αγάπη που δένει έναν ομοφυλόφιλο με μια γυναίκα, και που μπορεί να περάσει περιστασιακά ακόμα και από τη φάση της ερωτικής επιθυμίας».
Στην ταινία υπάρχουν πολλές γκρίζες ζώνες. «Ετσι είναι η ζωή. Σας πληροφορώ πως γνωρίζω ελάχιστους ανθρώπους με τόσο θηλυκή πλευρά όσο ο Βενσάν, ο σκηνοθέτης, που είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά». Η σφοδρή επιθυμία του ήρωα, εξηγεί ο Ουιλσόν, να κάνει παιδί, δεν έχει καμία σχέση με την ομοφυλοφιλία του. «Είναι δε τόσο ισχυρή σε σχέση με τους άλλους γύρω του που θα μπορούσε να θεωρηθεί εγωκεντρική. Γιατί όμως να θεωρούμε καλύτερο να γεννιούνται τόσα παιδιά από καθαρή τύχη; Και, εντάξει, υπάρχουν και ευτυχή "ατυχήματα" -κι εγώ υπήρξα ένα τέτοιο, όπως μου λένε συχνά οι γονείς μου. Τι γίνεται όμως με τα παιδιά που μεγαλώνουν νιώθοντας όλη τους τη ζωή ανεπιθύμητα;».
Ο ίδιος πέρασε μέρες σε παιδιατρείο, και μετά την ταινία βλέπει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους μπαμπάδες. «Αυτό πάντως που παρατηρώ είναι πως γενικά η κοινωνία αντιμετωπίζει πολύ πιο καχύποπτα τους εργένηδες που θέλουν παιδί σε σχέση με τις ανύπαντρες μητέρες. Νομίζω πως το πραγματικό τους πρόβλημα είναι με τα ζευγάρια αντρών. Κι όμως, ο ατζέντης μου στις ΗΠΑ ζει με έναν άντρα και υιοθέτησαν ένα μικρό αγοράκι. Σας πληροφορώ πως η μητέρα του παιδιού τούς επέλεξε μεταξύ πολλών άλλων ετεροφυλόφιλων, διότι έκρινε πως η σχέση τους είναι πιο στέρεη».
Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ, ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ / 7 - 04/01/2009
No comments:
Post a Comment