Στα σημεία τού -συχνά απαξιωμένου- διαλόγου ανάμεσα στον κινηματογράφο και τη φιλοσοφία αφιερώνει τις κεντρικές του σελίδες το τελευταίο τεύχος του περιοδικού cogito. Προτείνοντας μια διαφορετική σειρά στην ανάγνωση των κειμένων, θα εκκινούσαμε από το νέο παράδειγμα που έφερε το Δόγμα 95 στα κινηματογραφικά πράγματα, όπως αυτό περιγράφεται στο σχετικό κείμενο της Ελευθερίας Αστρινάκη.
Η πίστη στην ειλικρίνεια του κινηματογραφικού μέσου και στην απουσία οποιουδήποτε τεχνάσματος που δεν ανήκει στην «παλέτα» του εν λόγω συλλογικού εγχειρήματος, επιλογές που εκφράζονταν από μια σειρά κανόνων, μας φέρνει στο νου τις πρωτοπορίες των αρχών του 20ού αιώνα. Όπως κάθε μία από αυτές, έτσι και το Δόγμα 95 όφειλε να δώσει απαντήσεις σε ό,τι προηγήθηκε. Η γενεαλογία, οι (αντιπαρα)θέσεις και τελικά η εγκατάλειψη τού σχετικά συγκαιρινού μας Δόγματος από τους ίδιους τους εμπνευστές του, είναι δυνατόν να μας αποκαλύψουν τις προσλαμβάνουσες και τα διακυβεύματα μιας συζήτησης που άρχεται στις αρχές του περασμένου αιώνα.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, τα κείμενα των Bazin και Cavell που φιλοξενούνται στο περιοδικό αποκτούν εναργέστερο νόημα για τον σημερινό αναγνώστη, αλλά και για τον φίλο του κινηματογράφου. Το αφιέρωμα συμπληρώνεται από την αναψηλάφηση της σχέσης μορφής και περιεχομένου στον κινηματογράφο από την Μελένια Αρούχ, την εξαντλητικά αναλυτική προσέγγιση τού -ούτως ή άλλως- λαβυρινθώδους κόσμου του Woody Allen από τον Στέλιο Βιρβιδάκη, μιαν αποτύπωση από τον Κωστή Κωβαίο των σίγουρα γνώριμων αλλαγών που επισυμβαίνουν στους σύγχρονους τρόπους κινηματογράφησης και θέασης των έργων, την πρωτότυπη ανάγνωση των συμπαραδηλώσεων στις ταινίες τρόμου από την Κατερίνα Βιρβιδάκη και, τέλος, από τις συνεντεύξεις του σκηνοθέτη Σωτήρη Γκορίτσα και του διευθυντή του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου Γιώργου Παπαλιού.
Κώστας Χριστόπουλος, Η ΑΥΓΗ: 28/06/2009
No comments:
Post a Comment