«Διχασμένη» («Βroken», Αγγλία/ΗΠΑ, 2008). Σκηνοθεσία: Σον Ελις. Παίζουν: Λένα Χέντεϊ, Μέλβιν Πουπό, Ρίτσαρντ Τζένκινς
Στο σύγχρονο Λονδίνο μια ακτινολόγος (Λένα Χέντεϊ), δυναμική, όμορφη, στυλάτη, με ταμπεραμέντο και ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς, βλέπει τον κόσμο της να καταρρέει από την ύπαρξη μιας πανομοιότυπής της γυναίκας την οποία είδε στιγμιαία στον δρόμο. Η απόφασή της να την ακολουθήσει για να φωτίσει το μυστήριο θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες όχι μόνο στη ζωή της αλλά και στη ζωή των ανθρώπων του περιβάλλοντός της.
Τι μπορεί να συμβαίνει; Και τι ρόλο έχει παίξει ο καθρέφτης που έσπασε την προηγούμενη ημέρα, όταν η γυναίκα δειπνούσε με τους αγαπημένους της;
Χωρίς να γίνεται ποτέ η ταινία που θα κρατήσεις για πάντα μέσα σου, η «Διχασμένη» ξεχωρίζει ως ένα ευχάριστο διάλειμμα μέσα στο αφόρητο μονοπώλιο των αιμόφυρτων θρίλερ που μας βομβαρδίζουν αλύπητα το ένα μετά το άλλο μετά την επιτυχία τού «Σε βλέπω».
Ανήκει στο υπό εξαφάνιση πια είδος των ταινιών τρόμου που δεν καταφεύγουν στην εύκολη λύση του να λερώσουν την κινηματογραφική οθόνη με κόκκινο χρώμα για να αποδείξουν τι είναι αλλά σχεδόν πεισματικά εμμένουν στον τρόμο που υπονοείται και μένει διαρκώς κρυμμένος με μικρές αλλά έντονες εκρήξεις. Συνήθως, όταν αυτή η μέθοδος ακολουθείται σωστά, το σύνολο είναι περισσότερο τρομακτικό.
Εντάξει, δεν μπορείς να πεις ότι η «Διχασμένη» έχει την απόλυτη πρωτογένεια. Βαθιά μέσα της βλέπεις ότι επιδιώκει να ενσωματώσει μια ατμόσφαιρα αντίστοιχη του «Μετά τα μεσάνυχτα» και της «Εκτης αίσθησης» σε μια ιδέα που μοιάζει βγαλμένη από τους «Ανθρώπους του τρόμου» (1957) του Ντον Σίγκελ. Εκεί όπου η εξωγήινη απειλή φώλιαζε μέσα στο ανθρώπινο σώμα και αφού το κατάπινε «αφόδευε» μια άψυχη, επιθετική ρεπλίκα (μια cult ταινία που έχει βρει ουκ ολίγες παραλλαγές της στο πέρασμα του χρόνου). Ολες αυτές οι ταινίες όμως είναι από μόνες τους κεφάλαια στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ η «Διχασμένη» δεν πρόκειται να γίνει.
Την ίδια ώρα όμως εκτιμάς το ότι η ταινία αυτή ανήκει στα θρίλερ όπου ελάχιστα εξηγούνται με το νι και με το σίγμα απλούστατα γιατί δεν επιδιώκει κάτι τέτοιο. Είναι το κλίμα εδώ που μετράει και που με έναν ύπουλο τρόπο κατορθώνει να σε βυθίσει μέσα του. Αν θελήσεις να κοιτάξεις την ταινία μέσα από μια πιο φιλοσοφική γωνία, ίσως δεις ότι στην ουσία η «Διχασμένη» χρησιμοποιεί το πρόσχημα του θρίλερ αναπαράγοντας ένα αρχέτυπο: ο πραγματικός τρόμος κρύβεται μέσα μας.
Ολα αυτά βέβαια είναι πιθανόν να δυσκολέψουν την εμπορική απήχηση της ταινίας καθ΄ ότι το μεγαλύτερο μέρος των πιστών ακολούθων του κινηματογραφικού τρόμου είναι τόσο πολύ πια εθισμένο στη λαγνεία του αίματος που οτιδήποτε αναίμακτο πιθανόν να το αφήσει αδιάφορο.
Τι μπορεί να συμβαίνει; Και τι ρόλο έχει παίξει ο καθρέφτης που έσπασε την προηγούμενη ημέρα, όταν η γυναίκα δειπνούσε με τους αγαπημένους της;
Χωρίς να γίνεται ποτέ η ταινία που θα κρατήσεις για πάντα μέσα σου, η «Διχασμένη» ξεχωρίζει ως ένα ευχάριστο διάλειμμα μέσα στο αφόρητο μονοπώλιο των αιμόφυρτων θρίλερ που μας βομβαρδίζουν αλύπητα το ένα μετά το άλλο μετά την επιτυχία τού «Σε βλέπω».
Ανήκει στο υπό εξαφάνιση πια είδος των ταινιών τρόμου που δεν καταφεύγουν στην εύκολη λύση του να λερώσουν την κινηματογραφική οθόνη με κόκκινο χρώμα για να αποδείξουν τι είναι αλλά σχεδόν πεισματικά εμμένουν στον τρόμο που υπονοείται και μένει διαρκώς κρυμμένος με μικρές αλλά έντονες εκρήξεις. Συνήθως, όταν αυτή η μέθοδος ακολουθείται σωστά, το σύνολο είναι περισσότερο τρομακτικό.
Εντάξει, δεν μπορείς να πεις ότι η «Διχασμένη» έχει την απόλυτη πρωτογένεια. Βαθιά μέσα της βλέπεις ότι επιδιώκει να ενσωματώσει μια ατμόσφαιρα αντίστοιχη του «Μετά τα μεσάνυχτα» και της «Εκτης αίσθησης» σε μια ιδέα που μοιάζει βγαλμένη από τους «Ανθρώπους του τρόμου» (1957) του Ντον Σίγκελ. Εκεί όπου η εξωγήινη απειλή φώλιαζε μέσα στο ανθρώπινο σώμα και αφού το κατάπινε «αφόδευε» μια άψυχη, επιθετική ρεπλίκα (μια cult ταινία που έχει βρει ουκ ολίγες παραλλαγές της στο πέρασμα του χρόνου). Ολες αυτές οι ταινίες όμως είναι από μόνες τους κεφάλαια στην ιστορία του κινηματογράφου, ενώ η «Διχασμένη» δεν πρόκειται να γίνει.
Την ίδια ώρα όμως εκτιμάς το ότι η ταινία αυτή ανήκει στα θρίλερ όπου ελάχιστα εξηγούνται με το νι και με το σίγμα απλούστατα γιατί δεν επιδιώκει κάτι τέτοιο. Είναι το κλίμα εδώ που μετράει και που με έναν ύπουλο τρόπο κατορθώνει να σε βυθίσει μέσα του. Αν θελήσεις να κοιτάξεις την ταινία μέσα από μια πιο φιλοσοφική γωνία, ίσως δεις ότι στην ουσία η «Διχασμένη» χρησιμοποιεί το πρόσχημα του θρίλερ αναπαράγοντας ένα αρχέτυπο: ο πραγματικός τρόμος κρύβεται μέσα μας.
Ολα αυτά βέβαια είναι πιθανόν να δυσκολέψουν την εμπορική απήχηση της ταινίας καθ΄ ότι το μεγαλύτερο μέρος των πιστών ακολούθων του κινηματογραφικού τρόμου είναι τόσο πολύ πια εθισμένο στη λαγνεία του αίματος που οτιδήποτε αναίμακτο πιθανόν να το αφήσει αδιάφορο.
No comments:
Post a Comment