- Δύο 24ωρα έμειναν πέρυσι άγρυπνοι ο Αποστόλης Τότσικας και ο Γιώργος Χρανιώτης για να προλάβουν να παραδώσουν μαζί με την υπόλοιπη ομάδα το «2880» στην ώρα του. Δεν πρόλαβαν. Σκηνή από το γύρισμα Αρκεί να έχετε γερό στομάχι και να λειτουργείτε υπό το άγχος του... ρολογιού. Γιατί το «48 Hour Film Project», που ξεκινάει στις 12 Ιουνίου (έως 14) είναι διαγωνισμός με το χρονόμετρο.
Για δύο μέρες η Αθήνα θα γίνει ένα τεράστιο κινηματογραφικό πλατό. Οι διαγωνιζόμενοι -επαγγελματίες και ερασιτέχνες- πρέπει να ολοκληρώσουν ένα ταινιάκι διάρκειας από 4 έως 7 λεπτά. Από την ώρα που τους ανατίθεται από την επιτροπή (πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης)...η κλεψύδρα μετράει 48 ώρες και 30 λεπτά! Οι συμμετοχές λήγουν στις 5 Ιουνίου.
Το φετινό θέμα είναι «η μυστική ζωή των εικοσάρηδων». Κάθε ομάδα τραβάει κλήρο για το είδος της ταινίας. Μπορεί να είναι από κωμωδία μέχρι -για τους πιο άτυχους- γουέστερν ή μιούζικαλ. Επίσης, δίνεται από τα κεντρικά της Αμερικής (εκεί ξεκίνησε ο διαγωνισμός πριν από 9 χρόνια και εξαπλώθηκε σε 70 πόλεις του κόσμου) ένας συγκεκριμένος χαρακτήρας, μια ατάκα και ένα αντικείμενο. Και μετά, το κοντέρ αρχίζει να γράφει...
Το έπαθλο για τους νικητές είναι η ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους εκτός συνόρων, από το Filmapalooza μέχρι τις Κάνες. Οι 3 βραβευμένες ταινίες θα διανεμηθούν εδώ από την Audiovisual, πριν από ταινίες μεγάλου μήκους.
Τη φιλοσοφία του πρότζεκτ εξηγεί ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Ορέστης Ανδρεαδάκης. «Πριν από χρόνια, το σινεμά ήταν ακριβή ιστορία. Σήμερα όμως μπορεί κάποιος να κάνει ταινία χωρίς το άγχος για μεγάλες παραγωγές, χολιγουντιανούς αστέρες και αστρονομικά μπάτζετ. Το σινεμά είναι υπόθεση ψυχής, ταλέντου και όρεξης. Το "48 Hour Film Project" είναι ένα κάλεσμα σε νέους αλλά και γνωστούς σκηνοθέτες να μην περιμένουν χρήματα από επίσημα κέντρα, να μην ξεροσταλιάζουν σε γραφεία παραγωγών αλλά να βγουν στους δρόμους με την κάμερα».
Και για να μην αγχώνεστε, δεν προέχει η τεχνική αρτιότητα. Το επιβεβαιώνει και ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. «Από τις περσινές ταινίες, ακόμα και οι εντελώς ερασιτεχνικές είχαν κάτι. Υπήρχαν πολλές κρυμμένες ιδέες. Τεχνικά προβλήματα, άλλωστε, έχουν όλα τα κινήματα που άλλαξαν το σινεμά: η νουβέλ βαγκ, ο αμερικανικός ανεξάρτητος κινηματογράφος. Η πρώτη ταινία του Κασσαβέτη είχε τεχνικά προβλήματα. Επίσης το "Mala Noche" του Γκας Βαν Σαντ ήταν κακοφωτισμένο».
Η μεγαλύτερη δυσκολία στο «48 Hour Film Project» είναι μάλλον οι περιορισμοί που δίνονται από τα κεντρικά της Αμερικής. Πέρυσι σε κάθε ταινιάκι έπρεπε να παίζει ένα σαπούνι, η ατάκα «ναι, είμαι πολύ ευγνώμων» και ένας κούριερ, ονόματι Γεωργίου.
Ενας από τους περσινούς...κούριερ είναι ο ηθοποιός Γιώργος Χρανιώτης. Επαιξε στην ταινία «2880» των Μάνου Αρβανιτάκη και Θανάση Τότσικα. Η ομάδα είχε δύο ατυχίες. Της έλαχε δύσκολο είδος (γουέστερν) και δεν πρόλαβε τελικά την προθεσμία. Κι ας είχαν πέσει επί δύο 24ωρα με τα μούτρα σε αυτό το «εξτρίμ σινεφιλικό σπορ», όπως το χαρακτηρίζει ο ηθοποιός. «Ηταν μοναδική εμπειρία, γιατί είναι ένα ακραίο πείραμα. Ολα έτρεχαν γρήγορα. Αλλά κανείς δεν είχε νεύρα. Σκεφτόμασταν ότι ακόμα και να αποτυγχάναμε, θα ήταν μαγκιά μας. Κανείς δεν θα έριχνε ευθύνες στον άλλο γιατί ήταν κάτι ομαδικό. Χρειαστήκαμε πάντως πολύ καφεΐνη!», διηγείται. Μια δυσκολία που αντιμετώπισαν, ήταν ένα γύρισμα σε γέφυρα. «Επρεπε να κάνουμε με τον Αποστόλη Τότσικα μια μονομαχία με σπαθιά πριν δύσει ο ήλιος. Κυνηγούσαμε το φως και συγχρόνως φοβόμαστε μην πέσουμε», θυμάται.
Φέτος ο Γιώργος Χρανιώτης γλίτωσε από το άγχος του deadline, έχει όμως το άγχος του κριτή, καθώς είναι μέλος της κριτικής επιτροπής. Τι περιμένει να δει; «Ανθρώπους με τρέλα και όραμα», λέει.
No comments:
Post a Comment