Ο παλαιστής**1/2. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΔΡΑΜΑ. Σκηνοθεσία: Ντάρεν Αρονόφσκι. Ερμηνεία: Μίκι Ρουρκ, Μαρίσα Τομέι, Εβαν Ρέιτσελ Γουντ
Οσο συνηθισμένες κι αν είναι στην ιστορία του κινηματογράφου οι ιστορίες «επιστροφής» ξεπεσμένων ηρώων, πάντα παραμένουν δημοφιλείς τόσο στο κοινό, όσο κυρίως στους ηθοποιούς, επειδή προσφέρουν την ευκαιρία για δυνατές και συγκινητικές ερμηνείες που κερδίζουν τη συμπάθεια των θεατών. Μια τέτοια ακριβώς περίπτωση ταινίας είναι ο «Παλαιστής», που επαναφέρει στο προσκήνιο τον Μίκι Ρουρκ, έναν από τους δημοφιλείς πρωταγωνιστές της δεκαετίας του '80, που βρέθηκε στο περιθώριο από μια σειρά λανθασμένων επιλογών.
Μια καριέρα σε κατιούσα τροχιά και ένα πρόσωπο παραμορφωμένο από πλαστικές επεμβάσεις, έκαναν τον Ρουρκ ιδανικό πρωταγωνιστή για την ταινία του Αρονόφσκι. Αλλωστε και ο ίδιος ο Ρουρκ δοκίμασε την τύχη του για πέντε χρόνια ως επαγγελματίας πυγμάχος, όταν η υποκριτική του καριέρα άρχισε να φθίνει και πριν επιστρέψει στην οθόνη συμμετέχοντας σε μερικές ταινίες. Οχι όμως πλέον ως γοητευτικός σταρ, αλλά ως παράξενη περσόνα.
Σε κοινότοπο σενάριο
Ο «Παλαιστής», όμως, είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα του και ίσως κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει αυθεντικότερα τον ρόλο του Ράντι του «Κριαριού», ενός παλαιστή του κατς, που ξεπεσμένος, ονειρεύεται περασμένα μεγαλεία. Θα μπορούσε να δει κανείς την ταινία και ως σχόλιο του Αρονόφσκι για τη βιομηχανία του θεάματος, που αναδεικνύει πρόσωπα -σαν τον Ρουρκ- τα αποθεώνει και μετά με ευκολία τα βάζει στην άκρη. Ομως η ταινία είναι ένα πολύ πιο συμβατικό δράμα απ' ό,τι ίσως ήθελε να κάνει ο σκηνοθέτης της κι από εκείνο που θα περίμεναν οι υποστηρικτές του από εκείνον.
Οι προηγούμενες ταινίες του Αρονόφσκι, όπως το «π», το «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο», ακόμη και η «Πηγή της ζωής», κινούνταν ανάμεσα στην τόλμη και την πρόκληση. Στον «Παλαιστή» ο Αρονόφσκι ακολουθεί έναν πολύ πιο συμβατικό τρόπο αφήγησης, που αφήνει μεν χώρο στον πρωταγωνιστή του, όμως δεν βοηθάει καθόλου την ταινία να ξεχωρίσει σε σχέση με άλλα αντίστοιχα δράματα.
Το σενάριο του Ρόμπερτ Σίγκελ ακολουθεί μια πορεία απολύτως προβλέψιμη, που θυμίζει άπειρες άλλες ταινίες (και τηλεταινίες) με ξεπεσμένους χαρακτήρες. Ο ήρωας που βρίσκεται σε παρακμή, που ζει σε τροχόσπιτο, που τον καταλαβαίνει και τον συμπαθεί μόνο μια στριπτιζέζ, που δεν ανέχεται να κάνει δουλειές του ποδαριού αν και αυτές μόνο βρίσκει, που έχει προβληματική σχέση με την κόρη του...
Η σεναριακή διαδρομή της πλοκής μοιάζει με έναν γενικό μέσο όρο των αντίστοιχων δραμάτων αυτού του τύπου.
Ωμότητα
Σε τι διαφέρει ο «Παλαιστής» από τις άλλες ταινίες που έχουν τα ίδια ή αντίστοιχα χαρακτηριστικά; Στο ότι ο Αρονόφσκι παρουσιάζει με ωμό τρόπο τις σκηνές στο ρινγκ, δίνοντας μια επιπλέον σκληρότητα στην ιστορία. Ο παλαιστής Ράντι ματώνει, καρφώνεται, κόβεται με γυαλιά, σύρματα και ξυράφια και φτάνει στο σημείο να ρισκάρει και τη ζωή του για ένα τελευταίο χειροκρότημα. Κάπως σαν τον Ρουρκ, που τα παίζει όλα για όλα με μια ερμηνεία άξια για το Οσκαρ που διεκδικεί. Και η ερμηνεία του έχει ένα επιπλέον συγκινητικό στοιχείο, γιατί είναι σαν να αναφέρεται στον ίδιο του τον εαυτό. Εξαιρετική είναι και η ερμηνεία της Μαρίσα Τομέι που πρωταγωνιστεί δίπλα του στον ρόλο της στριπτιζέζ. Οι δυο τους έχουν τις μοναδικές, άλλα δίκαιες υποψηφιότητες της ταινίας στην ερχόμενη απονομή των Οσκαρ.
- Του Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 5 Φεβρουαρίου 2009
No comments:
Post a Comment