Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου

• Οι επανεκδόσεις της εβδομάδας και η Μέριλιν στον καλύτερο ρόλο της καριέρας της

• Του Δημητρη Mπουρα, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 30 Iουλίου 2009

• Μερικοί το προτιμούν καυτό *****ΚΩΜΩΔΙΑ. Σκηνοθεσία: Μπίλι Γουάιλντερ. Ερμηνεία: Μέριλιν Μονρόε, Τζακ Λέμον, Τόνι Κέρτις, Τζορτζ Ραφτ, Πατ Ο’ Μπράιαν.

Οι επανεκδόσεις, με πρώτη και καλύτερη αυτήν της εμβληματικής κωμωδίας του Μπίλι Γουάιλντερ «Μερικοί το προτιμούν καυτό», συνθέτουν ένα πρόγραμμα σχεδόν για όλα τα γούστα, δίνοντας ρυθμό και δημιουργώντας ατμόσφαιρα στα θερινά σινεμά της πόλης.

Το ασπρόμαυρο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» είναι διαμάντι του κλασικού Χόλιγουντ. Μια υποδειγματική κωμωδία, με τη Μέριλιν Μονρόε στην κορυφαία ίσως στιγμή της καριέρας της. Το σαρκαστικό στα όρια του κυνισμού χιούμορ του Βιεννέζου Γουάιλντερ λειτούργησε ως καταλύτης σε ένα μίγμα σκρούμπολ και παρωδίας γκανγκστερικών ταινιών. Το 1929 τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δυο άνεργοι μουσικοί της τζαζ, ο σαξοφωνίστας Τζο και ο κοντραμπασίστας Τζέρι, γίνονται μάρτυρες σε ένα πολύνεκρο ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ αντιμαχόμενων φατριών της μαφίας του Σικάγου. (Το μακελειό συνέβη στην πραγματικότητα. Σχεδιάστηκε από τον Καπόνε, έλαβε χώρα σε ένα γκαράζ και έμεινε στα αστυνομικά χρονικά ως η «Σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου»). Στη συνέχεια, για να γλιτώσουν από τα πρωτοπαλίκαρα του Καπόνε (Σπατς ονομάζεται στην ταινία) που εξαφανίζουν ίχνη και μάρτυρες του εγκλήματος μεταμφιέζονται σε γυναίκες και βρίσκουν δουλειά σε μια γυναικεία ορχήστρα που ετοιμάζεται να εγκαταλείψει το ψυχρό Σικάγο για περιοδεία στη μακρινή καυτή Φλόριντα. Τα προβλήματα τώρα για την Τζόζεφιν (ο πρώην Τζο) και τη Δάφνη (ο πρώην Τζέρι) είναι διαφορετικά και ποικίλα, καθώς διάφοροι τύποι τους καλοβλέπουν. Θα γίνουν, όμως, εκρηκτικά όταν θα ερωτευθούν και οι δύο την ίδια γυναίκα: την τραγουδίστρια της ορχήστρας, την ξανθιά Σούγκαρ Κέιν (Μέριλιν Μονρόε) που την πατάει διαρκώς με τους σαξοφωνίστες.

Το σενάριο των Γουάιλντερ και Ι. Α. Λ. Ντάιαμοντ είναι γεμάτο ανατροπές και οι διάλογοι κοφτοί και πνευματώδεις. Οι αναφορές στη σεξουαλικότητα και στα φύλα είναι υπόδειγμα σαρκασμού των πουριτανικών ηθών αλλά και των sex symbols που έπλαθε το Χόλιγουντ εκείνη την εποχή. (Η ατάκα της Δάφνης / Λέμον «κανείς δεν είναι τέλειος» με την οποία κλείνει η ταινία έχει μείνει στην Ιστορία).

Επίσης...

«Είμαι περίεργη: Κίτρινη» (**½). Μια σπάνια σουηδική ταινία του 1967, που απευθύνεται αποκλειστικά σε σινεφίλ συστήνοντας στο σημερινό κοινό τον σκηνοθέτη Βίλγκοτ Σιέμαν. (Φίλος και βοηθός του Μπέργκμαν και εκφραστής μιας πρωτοπορίας που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σουηδικό νέο κύμα).

Η «Κίτρινη» και η «Μπλε» ταινία, που ακολούθησαν το 1968, συνθέτουν ένα δίπτυχο που μοιάζει περισσότερο με ντοκιμαντέρ παρά με μυθοπλασία γύρω από την «ένοχη συνείδηση της σοσιαλδημοκρατίας», σύμφωνα με τον Σιέμαν. Είναι σαφές ότι ο ανατρεπτικός Σιέμαν αναζητεί την ταυτότητα της Σουηδίας των χρόνων του οικονομικού θαύματος πίσω από τα χρώματα της σουηδικής σημαίας. Οι απόψεις των συμπατριωτών του για τις κοινωνικές τάξεις, για την Ισπανία του Φράνκο (που αποτελούσε πόλο τουριστικής έλξης για τους Σουηδούς), για το Βιετνάμ, για τη σεξουαλική απελευθέρωση και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία είναι οι άξονες της ταινίας. Το γυμνό και οι ερωτικές σκηνές της προκάλεσαν αντιδράσεις. Σε πολλές χώρες η λογοκρισία την χαρακτήρισε πορνογραφική και απογόρευσε την προβολή της. Με την Λένα Νίμαν.

«Ο ειρηνοποιός» (***) Το «Πόλεμος και Ειρήνη», κατά τον πρωτότυπο τίτλο, του Γούντι Αλεν με τον ίδιο και την Νταϊάν Κίτον στους βασικούς ρόλους. Στα χρόνια της εισβολής του Ναπολέντα στην τσαρική Ρωσία ένας δειλός άνθρωπάκος γίνεται κατά λάθος ήρωας...

«Δυο Αγγλίδες στην Ευρώπη» (***). Δράμα εποχής του Φρανσουά Τριφό γυρισμένο το 1970. Βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα του Ανρί Πιερ Ροσέ και είνα μια σπουδή πάνω στην καταπιεσμένη σεξουαλικότητα.