Τρυφερή «Ρούμπα» με πολλά ριμέικ

• ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ

• Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Μια όμορφη, τρυφερή κωμωδία, η γαλλο-βελγική «Ρούμπα» των Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον και Μπρούνο Ρομί, είναι η μόνη πρωτότυπη νέα ταινία της κινηματογραφικής αυτής βδομάδας.

Ενώ ακολουθούν τρεις άλλες ταινίες, στην πραγματικότητα ριμέικ παλιότερων ταινιών: «Ενας ονειρεμένος γάμος», ρομαντική κωμωδία του Στέφαν Ελιοτ, «Πέραν πάσης υποψίας», αστυνομική περιπέτεια του Πίτερ Χάιμς, και «Επίθεση στον συρμό», περιπέτεια δράσης του Τόνι Σκοτ. Στο πρόγραμμα και η επανέκδοση της απολαυστικής κωμωδίας «Το τέρας» του Ρομπέρτο Μπενίνι.

• Ρούμπα

Rumba. Γαλλία/Βέλγιο, 2008. Σκηνοθεσία -σενάριο: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον, Μπρούνο Ρομί. Ηθοποιοί: Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον. 77'

***

Μια «Ρούμπα» από τους Ντομινίκ Αμπέλ, Φιόνα Γκόρντον

Απολαυστική, λιγάκι μελαγχολική, ταινία, εμπνευσμένη από το μπουρλέσκο και την κλασική βουβή κωμωδία. Εξοχη μιμική, λιγοστός διάλογος και ωραία οπτικά γκαγκ, από το ζευγάρι Ντομινίκ Αμπέλ και Φιόνα Γκόρντον.

Από την εβδομάδα της Κριτικής του φεστιβάλ Κανών 2008 μας έρχεται η απολαυστική αυτή ταινία, εμπνευσμένη από την κλασική βουβή κωμωδία, που έγραψαν και σκηνοθέτησαν οι Βέλγοι Ντομινίκ Αμπέλ και Μπρούνο Ρομί και η Καναδή Φιόνα Γκόρντον. Οι δύο απ' αυτούς, ο Ντομινίκ Αμπέλ και η Φιόνα Γκόρντον, ερμηνεύουν και τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, ένα ζευγάρι δασκάλων σε σχολείο σε κάποια επαρχιακή πόλη του Βελγίου. Ο Ντομ (Αμπέλ) είναι δάσκαλος γυμναστικής και η Φιόνα (Γκόρντον) δασκάλα αγγλικών, ενώ ταυτόχρονα κάνουν πρόβες για να πάρουν μέρος σε διαγωνισμό λατινοαμερικανικού χορού. Λίγο μετά που κερδίζουν το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό ρούμπας, το ζευγάρι μπλέκει σ' ένα αυτοκινητικό δυστύχημα, όπου η Φιόνα χάνει το ένα της πόδι ενώ ο Ντομ παθαίνει αμνησία. Παρ' όλα αυτά, το ζευγάρι εξακολουθεί ν' αντιμετωπίζει τη ζωή με αισιοδοξία.

Οι δημιουργοί της ταινίας στρέφονται στα οπτικά κωμικά γκαγκ για να περιγράψουν τη, συχνά καταστροφική, κατάσταση του ζευγαριού: με τη Φιόνα να προσπαθεί, όρθια στο ένα πόδι, μπλεγμένη με τα δεκανίκια της, να διδάξει τους μαθητές της, κι αργότερα, όταν έχει αποκτήσει ξύλινο πόδι να του βάζει άθελά της φωτιά, ενώ ο αφηρημένος Ντομ, προσπαθώντας να σβήσει τη φωτιά, κάνει στάχτη το σπίτι τους. Με τη ρούμπα, σαν λάιτ-μοτίβ, να δίνει έναν μουσικό, συχνά μελαγχολικό, τόνο στην ταινία - η σκηνή όπου το «ακρωτηριασμένο» σωματικά και ψυχικά ζευγάρι κάθεται κάπως απελπισμένα σε μια γωνιά, ενώ πίσω στον τοίχο εξακολουθούν να χορεύουν ρούμπα οι σκιές τους, είναι από τις πιο όμορφες της ταινίας.

Από τις πρώτες ώς τις τελευταίες σκηνές της πολύ σύντομης πρέπει να πω κωμωδίας του (κρατάει μόλις 77 λεπτά), οι δημιουργοί της ταινίας αναπτύσσουν με φαντασία και ευρηματικότητα διάφορα οπτικά γκαγκ, με λιγοστούς διαλόγους, έξοχη χρήση του ήχου και μουσικότητα στον ρυθμό, για να δημιουργήσουν μιαν όμορφη κωμωδία, στο πνεύμα των απολαυστικών βουβών κωμωδιών του Μπάστερ Κίτον αλλά και εκείνων του Ζακ Τατί, προκαλώντας το αβίαστο γέλιο.

• Το τέρας

Il mostro. Ιταλία, 1996. Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Μπενίνι. Σενάριο: Ρομπέρτο Μπενίνι, Βιντσέντζο Τσεράμι, Μισέλ Μπλαν. Ηθοποιοί: Ρομπέρτο Μπενίνι, Μισέλ Μπλαν, Νικολέτα Μπράσκι, Φράνκο Μεσκολίνι. 111'

***

Σε επανέκδοση η απολαυστική, με διασκεδαστικά οπτικά γκαγκ, κωμωδία του Μπενίνι με τον ίδιο στον ρόλο ενός αθώου ανθρωπάκου που θεωρείται ο κύριος ύποπτος για σειρά σεξουαλικών εγκλημάτων.

Ο Ρομπέρτο Μπενίνι είναι ένας απολαυστικός κλόουν, κληρονόμος του ταλέντου κωμικών από τον Τσάπλιν και τον Χάρι Λάνγκτον μέχρι τον Τζέρι Λούις και τον Μίστερ Μπιν. Εκτός από τις ταινίες που σκηνοθέτησε ο ίδιος, ο Τζιμ Τζάρμους είναι εκείνος που κατάλαβε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο το ταλέντο του κωμικού αυτού, δίνοντάς του την ευκαιρία να το αναδείξει και να τον κάνει διεθνώς γνωστό στην απολαυστική ταινία του «Στην παγίδα του νόμου».

Στο «Τέρας» (1996), που προβάλλεται σε επανέκδοση, την καλύτερη ίσως από τις κωμωδίες που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο ηθοποιός, ο Μπενίνι ερμηνεύει έναν βασικά αθώο, κάπως κουτοπόνηρο τύπο, τον Λόρις, που προσπαθεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει: κουβαλώντας κούκλες, προσπαθώντας να αποφύγει με διάφορα κόλπα την πλήρωμη του ενοικίου του και γεμίζοντας την καμπαρντίνα του και κλέβοντας διάφορα προϊόντα από το σουπερμάρκετ. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν η αστυνομία, εξαιτίας διαφόρων συμπτώσεων, τον θεωρεί κύριο ύποπτο για μια σειρά σεξουαλικών εγκλημάτων. Τα πράγματα μπερδεύονται όταν μια σέξι αστυνόμος (στον ρόλο η σύζυγος του ηθοποιού, Νικολέτα Μπράσκι) αναλαμβάνει να τον... αποκαλύψει.

Γύρω από την κάπως ισχνή αυτή υπόθεση, ο Μπενίνι φτιάχνει μια σειρά από διάφορα οπτικά, κάπου κάπου φαρσικά, διανθισμένα με διάφορα σεξουαλικά υπονοούμενα, γκαγκ, με τον ίδιο να τους δίνει τη φρεσκάδα και το σωστό τάιμινγκ που απαιτείται. Αποτέλεσμα: μια απολαυστική κωμωδία που βλέπεται με την ίδια πάντα ευχαρίστηση.

• «Πέραν πάσης υποψίας» του Πίτερ Χάιμς με τους Αμπέρ Τάμπλιν, Τζέσε Μέτκαλφ

Ενας ονειρεμένος γάμος Easy Virtue. Βρετανία, 2008. Σκηνοθεσία: Στέφαν Ελιοτ. Σενάριο: Στέφαν Ελιοτ, Σέρινταν Τζόμπινς, από θεατρ. έργο Νόελ Κάουαρντ. Ηθοποιοί: Τζέσικα Μπιλ, Κόλιν Φερθ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Μπεν Μπαρνς. 97'

**

Ανιση, ρομαντική κωμωδία, με σατιρικές αιχμές ενάντια στην υποκρισία της βρετανικής κοινωνίας, μέσα από τη σχέση μιας νεαρής Αμερικανίδας με την αριστοκρατική οικογένεια του Βρετανού συζύγου της, στη Βρετανία της δεκαετίας του '20.

Σε μια ρομαντική, σατιρική κωμωδία ηθών του Νόελ Κάουαρντ (που είχε αρχικά κινηματογραφήσει, το 1928, σε βουβή μαυρόασπρη ταινία ο Αλφρεντ Χίτσκοκ) στράφηκε τη φορά αυτή ο σκηνοθέτης Στέφαν Ελιοτ («Οι περιπέτειες της Πρισίλα, βασίλισσας της ερήμου») για να φτιάξει το ριμέικ του αυτό. Η ιστορία εκτυλίσσεται στη δεκαετία του '20, περίοδο ευημερίας, ξεφαντώματος και τζαζ, όταν η αγγλική αριστοκρατία συγκρουόταν λεκτικά με τους κατώτερούς της (Βρετανούς ή Αμερικανούς), χωρίς να παίρνει είδηση για τα καταστροφικά παιχνίδια που παίζονταν στα διάφορα διεθνή χρηματιστήρια. Πρωταγωνιστές της ταινίας, μια νεαρή Αμερικανίδα (Μπιλ), ο Βρετανός σύζυγός της (Μπαρνς) και οι αριστοκράτες γονείς του (Κριστίν Σκοτ Τόμας και Κόλιν Φερθ), με την ψηλομύτα μαμά να μηχανορραφεί για να διώξει τη νύφη από το σπίτι της.

Ο Ελιοτ σκηνοθετεί ικανοποιητικά χωρίς όμως ιδιαίτερη φαντασία, με τις βασικές αρετές της ταινίας να περιορίζονται στους έξυπνους, διανθισμένους με το γνωστό βρετανικό, φλεγματικό χιούμορ, διαλόγους (που θυμίζουν κάπως εκείνους στη «Βεντάλια της Λαίδης Ουίντερμιρ» του Οσκαρ Γουάιλντ). Στα συν της ταινίας και ορισμένες ερμηνείες των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα της Κριστίν Σκοτ Τόμας στο ρόλο της στριμμένης μαμάς Γουίτακερ.

• Πέραν πάσης υποψίας

Beyond a Reasonable Doubt. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Πίτερ Χάιμς. Ηθοποιοί: Μάικλ Ντάγκλας, Τζέσε Μέτκαλφ, Αμπέρ Τάμπλιν. 106'

**

Ριμέικ και η ταινία αυτή του Πίτερ Χάιμς, που πρώτος γύρισε το 1956 ο μεγάλος Φριτς Λανγκ σ' ένα από τα κλασικά, και πιο απαισιόδοξα, φιλμ νουάρ τής τότε περιόδου. Η ιστορία αρχίζει μ' ένα φιλόδοξο δημοσιογράφο, τον Σι Τζέι Νίκολας (Τζέσε Μέτκαλφ), να βρίσκει ένα πρωτότυπο, επικίνδυνο τρόπο για να ξεσκεπάσει ένα δημοφιλή, αν και αδίστακτο, εισαγγελέα (Μάικλ Ντάγκλας) που «φυτεύει» αποδεικτικά στοιχεία για να καταδικάσει τους ενόχους. Στο σχέδιό του θα μπλέξει και έναν βοηθό του και αργότερα τη νεαρή, όμορφη εισαγγελέα (Αμπέρ Τάμπλιν), την οποία πρόκειται να παντρευτεί. Οι καταστάσεις όμως που ακολουθούν ανατρέπουν άρδην την όλη πορεία των γεγονότων αλλά και όσα περίμενε ο θεατής. Ο Λανγκ χρησιμοποίησε την ιστορία για να κάνει μια καυστική κριτική του τρόπου λειτουργίας της Δικαιοσύνης στην Αμερική. Αντίθετα, ο Χάιμς (δημιουργός καλύτερων στο παρελθόν ταινιών, όπως οι «Αουτλαντ» και «Φρενήρης απόδραση») την προσπερνά, εστιάζοντας την κάμερά του στη σύγκρουση ανάμεσα στο δικηγόρο του Μέτκαλφ και τον εισαγγελέα τού Ντάγκλας. Ακόμη, η ατμόσφαιρα του φιλμ νουάρ δίνει τη θέση της στο συνηθισμένο λούστρο των έγχρωμων χολιγουντιανών ταινιών (η φωτογραφία είναι του ίδιου του Χάιμς), με μόνο τη μουσική του Ντέιβιντ Σάιρ να προσπαθεί να δημιουργήσει κάποια «σκοτεινή» ατμόσφαιρα. Ενώ η ανάθεση του ρόλου του Νίκολας στον σχετικά άγνωστο Τζέσε Μέτκαλφ (γνωστός βασικά από την τηλεοπτική σειρά «Νοικοκυρές σε απόγνωση») εκεί που χρειαζόταν ένας διάσημος ζεν-πρεμιέ, χάνει κάτι από την ανατροπή που υπήρχε αρχικά στο ρόλο (αντίθετα, ο Λανγκ είχε τότε δώσει το ρόλο στον διάσημο την εποχή του, Ντάνα Αντριους).

• Επίθεση στον συρμό

The Taking of Pelham 1 2 3. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Τόνι Σκοτ. Σενάριο: Μπράιαν Χέλγκελαντ, Τζον Γκόντι. Ηθοποιοί: Ντένζελ Γουάσινγκτον, Τζον Τραβόλτα, Λουίς Γκούζμαν, Τζον Τορτούρο. 106'

*

Ενας συντονιστής κυκλοφορίας του μετρό της Νέας Υόρκης προσπαθεί να διαπραγματευθεί με μια συμμορία κακοποιών που έχουν καταλάβει ένα συρμό του τρένου, σε μια μέτρια περιπέτεια δράσης.

Τρίτο ριμέικ της εβδομάδας αυτή η περιπέτεια αγωνίας, «Επίθεση στο συρμό», που αρχικά σκηνοθέτησε το 1974 ο Τζόζεφ Σάρτζεντ, με τον ελληνικό τίτλο «Ωρα 1:23, πανικός στο μετρό της Νέας Υόρκης» και με πρωταγωνιστές τους Γουόλτερ Ματάου και Ρόμπερτ Σο - το 1998 υπήρξε κι ένα πρώτο, τηλεοπτικό ριμέικ. Η ιστορία στρέφεται γύρω από μια ομάδα κακοποιών που καταλαμβάνουν ένα συρμό στο μετρό της Νέας Υόρκης και, κρατώντας ομήρους, ζητούν λύτρα. Στη νέα βερσιόν ο «πειρατής» είναι πρώην κατάδικος (Τζον Τραβόλτα), εκεί που στην πρώτη βερσιόν ήταν μισθοφόρος, ενώ ο νυν διαπραγματευτής (Ντένζελ Γουάσινγκτον) ήταν αστυνομικός. Δυστυχώς, εκεί που η πρώτη ταινία είχε αρκετά ρεαλιστικά στοιχεία (μαζί και τις σκηνές της Νέας Υόρκης), που έδιναν μιαν άλλη γεύση στην όλη περιπέτεια, στην ταινία του Χάιμς τον κύριο ρόλο έχουν τα ειδικά εφέ, που κάνουν την ταινία να μοιάζει, ιδιαίτερα στις σκηνές δράσης, περισσότερο με βίντεο-γκέιμ παρά με περιπέτεια αγωνίας. Στα πλην και οι ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών που μοιάζουν να μη νοιάζονται και τόσο για τα όσα συμβαίνουν.