Ο Θεός ευλογεί το σινεμά

Ενας ήρωας, που δεν ονοματίζεται, αποβιβάζεται σε ένα νησί επιφορτισμένος με μια αποστολή: να θεραπεύσει ένα αγοράκι από μια ανίατη ασθένεια, να φέρει την ευτυχία σε μια οικογένεια με προβλήματα και γενικώς να βάλει τάξη στο νησί.

Η πρωτοεμφανιζόμενη Ειρήνη Θαλάσση σε μια σκηνή από την ταινία «Προς το παρόν» του Αντώνη Καλογιάννη

Και τα καταφέρνει. Σωτήρας ή άγγελος σταλμένος από τον Θεό; Μάλλον το δεύτερο ισχύει. Γιατί η ταινία «Προς το παρόν» του πρωτοεμφανιζόμενου Αντώνη Καλογιάννη (από σήμερα στον «Ζέφυρο», Τρώων 36, Θησείο) είναι ένας ύμνος στη θρησκευτική πίστη.

Πώς όμως προέκυψε μια ταινία θρησκευτικού χαρακτήρα; Οι πρώτες εικόνες του σεναρίου έρχονται αμυδρά στο μυαλό του σκηνοθέτη. Του μπήκε η ιδέα πριν από 3 χρόνια. «Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε όλο αυτό. Ηταν μάλλον μια εσωτερική ανάγκη. Πιστεύω στον Θεό. Το πιο εύκολο πράγμα είναι να βγαίνεις και να φωνάζεις "κάτω η θρησκεία, κάτω η πατρίδα". Το δύσκολο είναι να τα υπερασπιστείς γιατί το political correct της εποχής μας είναι να λες "κάτω... σε όλα". Εγώ, λοιπόν, διάλεξα τον δρόμο της υπεράσπισης. Χωρίς πίστη, δεν μπορείς ούτε να... περάσεις στο απέναντι πεζοδρόμιο».

Ακόμα και η κινηματογράφηση έγινε κάτω από συνθήκες πίστης. «Παραμέρισα τη λογική και έκανα την ταινία με την καρδιά. Ακολούθησα τον δικό μου τρόπο, της απόλυτης άφεσης», εξηγεί ο Αντώνης Καλογιάννης. Και από τους ηθοποιούς του ζήτησε το ίδιο. Γι' αυτό και επέλεξε πρωτοεμφανιζόμενους, «για να έχουν πάθος και πίστη», λέει. Η υποκριτική γραμμή που τους έδωσε ήταν «να παίζουν σαν να απαγγέλλουν». Κάποιοι δεν έμειναν κοντά σε αυτό που είχε στο μυαλό του, παρ' όλα αυτά δεν κόπηκαν στο μοντάζ. «Και τα λάθη είναι αναγκαία», εξηγεί.

Αντώνης Καλογιάννης

Ο τίτλος «Προς το παρόν» οφείλεται στο ότι όσο γυριζόταν δεν είχε βαφτιστεί. Ετσι όταν τον ρωτούσαν, αυτός απαντούσε «δεν έχει τίτλο... προς το παρόν». Είναι η πρώτη του ταινία. Ούτε μικρού μήκους δεν έχει κάνει προηγουμένως. Είχε σπουδάσει κινηματογράφο πριν από 20 χρόνια στη Σχολή Σταυράκου, παράλληλα με σπουδές Οικονομικών στη Νομική. Δεν ζει από το σινεμά και γι' αυτό το βλέπει ως χόμπι. Μπήκε όμως στα βαθιά γιατί μπλέχτηκε με όλα τα στάδια της ταινίας του. Είναι ο αποκλειστικός παραγωγός, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία, την ενδυματολογία, το μιξάζ, το μοντάζ.

Την έζησε για τα καλά την εμπειρία της πρώτης ταινίας. «Είναι σαν να ανεβαίνεις ένα βουνό. Μόλις φτάσεις στην κορυφή, κοιτάς πίσω και τότε πιστεύεις τι έγινε. Το επόμενο βήμα είναι παιχνιδάκι», λέει. Εχει ήδη στο μυαλό του μια ακόμη ταινία. Γιατί όμως κάνει σινεμά; «Δεν με ικανοποιεί να βλέπω μόνος μου τις ομορφιές του κόσμου. Θέλω να τις μοιράζομαι».

* Παίζουν: Γιώργος Παπαπαύλου, Ειρήνη Θαλάσση, Θέμης Σερμιέ, Σταύρος Παπαχρήστου, ο μικρός Φώτης Καλογερόπουλος κ.ά.

• Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009