Ενδιαφέρουσες οι δύο από τις πέντε νέες ταινίες, την παράσταση όμως κλέβει το αγέραστο «Μερικοί το προτιμούν καυτό»
Περίπλοκο στη δομή του αλλά με μεγάλο ενδιαφέρον σε ό,τι πρεσβεύει και στον τρόπο με τον οποίο το εκφράζει, το δραματικό φιλμ «Εκείνη τη μέρα» («1 journ e», 2008, Γαλλία/Ελβετία) αναμειγνύει με στυλ το οικογενειακό δράμα, το θρίλερ και αμυδρά το στοιχείο του φαντασιακού, αφήνοντας στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση αισιοδοξίας. Ολα ξεκινούν μια βροχερή νύχτα. Σε μια ελβετική πόλη, ένας επιτυχημένος παραγωγός του ραδιοφώνου, παντρεμένος και πατέρας ενός μικρού αγοριού, χτυπάει κάτι με το αμάξι του έχοντας μόλις φύγει από το σπίτι του παράνομου δεσμού του. Το θύμα του ατυχήματος είναι άφαντο και από εκείνη τη στιγμή το δράμα ξεδιπλώνεται αργά και μεθοδικά.
Ο Τζέικομπ Μπέργκερ, ελβετός σκηνοθέτης, γνωστός κυρίως από τους χώρους του ντοκυμαντέρ και της τηλεόρασης, χειρίζεται αθόρυβα αλλά επιβλητικά το θέμα του και χωρίς να βιάζει καταστάσεις μάς επιτρέπει να σκεφτούμε τις δικές μας λύσεις των αινιγμάτων, να καταλήξουμε στα δικά μας συμπεράσματα, να δώσουμε ακόμη και το δικό μας φινάλε. Ιδιαίτερα αποτελεσματική αποδεικνύεται η μέθοδος αφήγησης: το φιλμ είναι μοιρασμένο σε τρία κεφάλαια που ξεκινούν από το ίδιο χρονικό σημείο αλλά το καθένα εστιάζει σε ένα από τα βασικά πρόσωπα της ιστορίας: τον σύζυγο ( Μπρούνο Τοντεσκίνι ), τη σύζυγο ( Νατάσα Ρενιέ ) και το παιδί τους ( Λουίς Ντισόλ ). Το μόνο τέταρτο πρόσωπο που υπάρχει σε όλες τις «ματιές» είναι ο καταλύτης, η ερωμένη ( Νοεμί Κοσέρ ).
* Βασισμένο στο διήγημα του Μπέρνχαρντ Σλινκ, του γερμανού συγγραφέα του «Διαβάζοντας στη Χάνα», ο «Αλλος» («Τhe other man», 2009, Αγγλία/ΗΠΑ) του Ρίτσαρντ Εϊρ, εξετάζει την ιδιότυπη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στον σύζυγο και στον εραστή μιας γυναίκας που άφησε το σπίτι της (αντιστοίχως οι Λίαμ Νίσον, Αντόνιο Μπαντέρας και Λόρα Λίνεϊ ). Η εμμονή του συζύγου να ανακαλύψει τα ίχνη του εραστή μετατρέπει το πρώτο (και πιο αξιόλογο) μέρος της ταινίας σε ανορθόδοξο «ντετέκτιβ στόρι» με το φόντο μοιρασμένο ανάμεσα στη μελαγχολική βρετανική επαρχία και στο κοσμοπολίτικο Μιλάνο. Ερευνα για την ανεύρεση του άγνωστου αποστολέα των ερωτικών e-mail, προσπάθεια για το σπάσιμο του κωδικού στο laptop της συζύγου όπου διατηρούνται κάποια προσωπικά της αρχεία, αργότερα η παρακολούθηση. Το φιλμ αλλάζει ύφος από τη στιγμή που πραγματοποιείται η επαφή των δύο ανδρών. Ο σύζυγος, έχοντας διατηρήσει την ταυτότητά του μυστική προς τον εραστή, δεν ξέρει πώς να χειριστεί την κατάσταση. Η αμηχανία του αντανακλάται και στον χειρισμό του σκηνοθέτη, ο οποίος δυσκολεύεται να βρει διαδρόμους για την ομαλή συνέχιση ενός έργου που στο κάτω κάτω στηρίζεται σε ολιγοσέλιδο διήγημα (στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική). Σε γενικές γραμμές πάντως το σύνολο δεν απογοητεύει.
* Αντιθέτως, η τελευταία ταινία της Ρεμπέκα Μίλερ «Οι κρυφές ζωές της κυρίας Λι» («Τhe private lives of Ρippa Lee», 2009, ΗΠΑ), που επίσης αναφέρεται στο πολύκροτο ζήτημα της ασφάλειας του έγγαμου βίου και είναι επίσης βασισμένη σε βιβλίο (το μυθιστόρημα της σκηνοθέτιδος), δεν προσφέρει άξιο λόγου υλικό. Περιστρέφεται φλύαρα γύρω από τις φαντασιώσεις μιας καλοβαλμένης και φαινομενικώς καλοπαντρεμένης σαρανταπεντάρας ( Ρόμπιν ΡάιτΠεν ) που βρίσκεται σε φάση απολογισμού ζωής, ανάμεσα σε έναν μεγαλύτερό της σύζυγο που την απατά ( Αλαν Αρκιν ) και σε έναν νεότερό της ( Κιάνου Ριβς ) τον οποίο δεν είναι βέβαιη ότι θέλει.
Αξεπέραστος Γουάιλντερ, ξεχασμένος Τρυφό και το φιλμ-ταμπού
Η έννοια της μοναδικότητας ήταν ταυτισμένη με το ονοματεπώνυμο Μπίλι Γουάιλντερ, του σκηνοθέτη της κλασικής κωμωδίας «Μερικοί το προτιμούν καυτό» («Some like it hot», ΗΠΑ, 1959) στην οποία η Μέριλιν Μονρόε πετυχαίνει την πιο φίνα ερμηνεία της ανάμεσα στον Τζακ Λέμον και στον Τόνι Κέρτις: μοναδικό χιούμορ, πνεύμα και βλέμμα. Ηταν το βλέμμα του ευφυούς Ευρωπαίου που ήξερε ότι η Αμερική στην οποία είχε μετοικίσει (κυνηγημένος από τη χιτλερική μανία) δεν ήταν μόνο η αγγελική χώρα της αφθονίας και των ονείρων, αλλά και ένας τόπος διεφθαρμένος, φθονερός και σκληρός. Ολα αυτά τα στοιχεία συμπυκνώνονται τέλεια στο «Μερικοί το προτιμούν καυτό» που, με φόντο την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, παρακολουθεί την προσπάθεια δύο μουσικών (Κέρτις- Λέμον) να ξεφύγουν από τους γκάνγκστερ μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες (μια τολμηρότατη για εκείνη την εποχή ιδέα, καθώς οι δύο πρωταγωνιστές θυμίζουν τραβεστί). Εξι υποψηφιότητες για Οσκαρ, αλλά μόνο ένα βραβείο, στην κατηγορία των κοστουμιών ασπρόμαυρης ταινίας ( Ορι Κέλι ).
Στον «Ειρηνοποιό» («Love and death», 1975, ΗΠΑ) ο Γούντι Αλεν βρίσκεται ακόμη στην αμιγώς κωμική περίοδο της καριέρας του και σχολιάζει με σαρκασμό το «Πόλεμος και Ειρήνη» του Λέοντος Τολστόι. Φιλοσοφεί περί έρωτος, σεξ και θανάτου, κλείνει το μάτι στον αγαπημένο του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (η σκηνή με τον Χάροντα παραπέμπει ευθέως στον «Εβδομη σφραγίδα») και ποτίζει την ταινία με διάφορα σουρεαλιστικά στοιχεία που, ακόμη και σήμερα, μπορούν να προκαλέσουν γέλια. Στο πλευρό του κωμικού η τότε μούσα του Νταϊάν Κίτον, ενώ κάπου εμφανίζεται και η Δέσπω Διαμαντίδου.
Με τις «Δύο Αγγλίδες στην Ευρώπη» («Les deux Αnglaises et le Continent», Γαλλία, 1971) ο Φρανσουά Τρυφό επανήλθε στο μοτίβο του ερωτικού τρίο του «Ζυλ και Ζιμ» (1962), όπου δύο άνδρες πολιορκούσαν την ίδια γυναίκα. Οι «Δύο Αγγλίδες» άλλωστε είναι επίσης στηριγμένες σε μυθιστόρημα του Ανρί Πιερ Ροσέ, συγγραφέα του «Ζυλ και Ζιμ». Εδώ ο άνδρας είναι ένας και οι γυναίκες δύο. Στα παράλια της Ουαλλίας, αρχές του 20ού αιώνα, ένας Γάλλος ( Ζαν Πιερ Λεό ) ερωτεύεται δύο αγγλίδες αδελφές ( Κίκα Μάρκαμ, Στέισι Τέντετερ ) και δεν μπορεί να επιλέξει ποια από τις δύο προτιμά. Ενας Τρυφό ρομαντικός και ταυτοχρόνως σκληρός. Πίσω από τα πανέμορφα πλάνα και την «εξωτική» φωτογραφία του κορυφαίου Νέστορ Αλμεντρος , η ταινία μοιάζει με ανοιχτή πληγή καταδικασμένη να μην κλείσει ποτέ.
Στο «Είμαι περίεργη: Κίτρινη» («Ι am curious: Υellow», 1967, Σουηδία) του Βίκτορ Σιέμαν, μια σουηδέζα ηθοποιός ( Λένα Νίμαν ) αναζητεί τη χρυσή τομή της ελευθερίας/ ανελευθερίας των συμπατριωτών της, μέσω μιας τεράστιας «δημοσιογραφικής» έρευνας με θέμα τη σεξουαλική ταυτότητα των Σουηδών του 1966. Πρώτο μέρος ενός δίπτυχου (μαζί με το «Είμαι περίεργη: Μπλε») πάνω στην «ένοχη συνείδηση της Σοσιαλδημοκρατίας», σκηνοθετημένο από έναν εκκεντρικό Σουηδό που εμπνεύστηκε από τα χρώματα της σημαίας της χώρας του. Ταινία-σοκ στην εποχή της, κατηγορήθηκε ως πορνογραφική και σε πολλές χώρες απαγορεύθηκε. Σήμερα βλέπεται απλώς με... περιέργεια.
- ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ
- «Τransporter 3» (2009, Γαλλία) του Ολιβιέ Μεγκατόν. Τρίτη περιπέτεια του γνωστού μεταφορέα ( Τζέισον Στέιθαμ ), ο οποίος επιστρέφει στην ενεργό δράση και ερωτεύεται μια κουκλάρα από την Ουκρανία που λέγεται Νατάλια Ρουντάκοβα - ο μόνος λόγος για τον οποίο αξίζει να το δει κανείς.
- «Τhe good fight». Ντοκυμαντέρ αμερικανικής παραγωγής 1984 σε σκηνοθεσία Νόελ Μπούκνερ, Μαίρη Ντορ, Σαμ Στιλς με θέμα τους Αμερικανούς που πολέμησαν στον ισπανικό εμφύλιο.
No comments:
Post a Comment