Ρομαντικοί έρωτες, και αστυνομική βία

Οι επανεκδόσεις κυριαρχούν και στη νέα αυτή κινηματογραφική βδομάδα με δύο πολύ ωραίες ταινίες: «Διακοπές στη Ρώμη», ρομαντική κωμωδία του Γουίλιαμ Γουάιλερ, και «Το μίσος» του Γάλλου Ματιέ Κασοβίτς, με θέμα τη νεολαία των μειονοτήτων και τη χρήση αστυνομικής βίας.

Στο πρόγραμμα και οι ταινίες: «Η τελευταία ευκαιρία», ρομαντικό μελό του Τζόελ Χόπκινς, «The Hangover», κωμωδία του Τοντ Φίλιπς, και «Blood: ο τελευταίος βρικόλακας», ταινία τρόμου του Κρις Ναόν. Ακόμη, αξίζει ν' αναφέρω το αφιέρωμα στο κινηματογραφικό έργο του πρωτοπόρου Βέλγου χορογράφου-σκηνοθέτη Wim Vandekeybus.

• Διακοπές στη Ρώμη

Roman Holiday. ΗΠΑ, 1953. Σκηνοθεσία: Γουίλιαμ Γουάιλερ. Σενάριο: Ιαν ΜακΛέλαν Χάντερ, Τζον Ντάιτον. Ηθοποιοί: Γκρέγκορι Πεκ, Οντρεϊ Χέπμπορν, Εντι Αλμπερτ. 118'.

***

Ο Γκρέγκορι Πεκ και η Οντρεϊ Χέπμπορν κάνουν «Διακοπές στη Ρώμη» σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάιλερ

Σε επανέκδοση, η κλασική ρομαντική κωμωδία, με την Οντρεϊ Χέπμπορν στον ρόλο της νεαρής πριγκίπισσας που αποφασίζει να ζήσει ινκόγκνιτο για ένα 24ωρο στη Ρώμη όπου γνωρίζει κι ερωτεύεται τον δημοσιογράφο Γκρέγκορι Πεκ.

Με κορμό ένα καλογραμμένο σενάριο, βασισμένο σε μια ιστορία του «μαυροπινακισμένου» συγγραφέα-σεναριογράφου Ντάλτον Τράμπο, ο Γουίλιαμ Γουάιλερ έφτιαξε μια από τις πιο δροσερές, διανθισμένες με χιούμορ, κωμωδίες. Η Χέπμπορν, φρέσκια μετά τον ρόλο της στο «Ζιζί», δίνει, στον βραβευμένο με Οσκαρ αυτό ρόλο της, την απαιτούμενη κομψότητα αλλά και την αθωότητα της νεαρής πριγκίπισσας, «φυλακισμένης» σ' ένα καταπιεστικό πρωτόκολλο, που προσπαθεί, έστω και για λίγο, να ξεφύγει από τον πριγκιπικό κλοιό της και να γνωρίσει τη Ρώμη σαν απλή τουρίστρια.

Ο Γκρέγκορι Πεκ είναι ο Αμερικανός δημοσιογράφος που αναλαμβάνει - χωρίς αρχικά να το γνωρίζει - να διασκεδάσει τη βαριεστημένη από τις κρατικές υποχρεώσεις της πριγκίπισσα και να την ξεναγήσει στις ομορφιές της Ρώμης. Παρ' όλο που η ιστορία, με τα απρόοπτα και τις παρεξηγήσεις, χρειαζόταν τη φινέτσα και το δηκτικό χιούμορ σκηνοθετών, όπως ο Λούμπιτς ή ο Μπίλι Γουάιλντερ, η σκηνοθεσία του Γουάιλερ («Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας») έχει αρκετή ζωντάνια, στο πλαίσιο πάντα της απλής ρομαντικής κωμωδίας, με μια απλή καταγραφή των καταστάσεων αν και κάποιες σκηνές του σήμερα φαίνονται παρατραβηγμένες. Συνολικά, όμως, πρόκειται για μια ευχάριστη, διασκεδαστική κωμωδία που κερδίζει χάρη τόσο στα γυρίσματα στους φυσικούς χώρους της Ρώμης -κάτι το ασυνήθιστο για το τότε Χόλιγουντ- όσο και στις ερμηνείες, από εκείνη της Χέπμπορν και του Πεκ μέχρι την απολαυστική, διανθισμένη με έξυπνο χιούμορ ερμηνεία του Εντι Αλμπερτ, στον ρόλο του φωτογράφου που κατορθώνει να καταγράψει με τον φακό του τις κάθε άλλο παρά πριγκιπικές περιπέτειες της νεαρής πριγκίπισσας.

• Το μίσος

La haine. Γαλλία, 1995. Σκηνοθεσία-σενάριο: Ματιέ Κασοβίτς. Ηθοποιοί: Βενσάν Κασέλ, Ιμπέρ Κουντέ, Σάιντ Ταγκμάουι, Φρανσουά Λεβεντάλ. 97'

***

«Το μίσος» του Ματιέ Κασοβίτς με τους Σάιντ Ταγκμάουι, Βενσάν Κασέλ και Ιμπέρ Κουντέ

Το οδοιπορικό στο Παρίσι τριών αγοριών, παιδιών μεταναστών, που αποφασίζουν ν' αντισταθούν στην αστυνομική βία, σε μια επίκαιρη, συγκλονιστική ταινία γύρω από τον ρατσισμό και τη φτώχεια των μεγαλουπόλεων - σε επανέκδοση.

Με τη φτώχεια, τον ρατσισμό και την ανεργία, που οδηγεί τους νέους ανθρώπους στο περιθώριο και την εξέγερση, αλλά και το μίσος που δημιουργείται ενάντια στην παράλογη και, συχνά ανεξέλεγκτη βία της αστυνομίας, καταπιάνεται η ταινία αυτή του Γάλλου Ματιέ Κασοβίτς. Γυρισμένη πριν από 15 χρόνια, η ταινία παρουσιάζεται σήμερα εντελώς επίκαιρη όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για τη χώρα μας, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη.

Η ταινία εκτυλίσσεται σ' ένα παριζιάνικο, κατοικημένο από μετανάστες, προάστιο, σε διάστημα λιγότερο από 24 ώρες. Υστερα από σύγκρουση με την αστυνομία, όπου ένα 16χρονο, αραβικής καταγωγής, αγόρι κινδυνεύει να πεθάνει, έχοντας ξυλοκοπηθεί άγρια από αστυνομικό, τρία νέα παιδιά, φίλοι του, ξεκινούν, έχοντας ένα όπλο που έχασε στη διάρκεια της σύγκρουσης αστυνομικός, σ' αναζήτηση περιπετειών στο Παρίσι. Τρία παιδιά κυριευμένα από μίσος για ένα κράτος που τους αντιμετωπίζει με τυφλή βία: ο Εβραίος Βινς (Βενσάν Κασέλ), που ορκίζεται πως θα σκοτώσει έναν αστυνομικό σε περίπτωση που ο φίλος τους πεθάνει, ο Αραβας Σάιντ (Σάιντ Ταγκμάουι) και ο Αφρικανός μποξέρ Ιμπέρ (Ιμπέρ Κουντέ).

Ο Κασοβίτς, στην καλύτερη μέχρι σήμερα ταινία του, δίνει μια ρεαλιστική, σχεδόν ντοκιμαντεριστική, υφή στην όλη ατμόσφαιρα, με την κάμερά του να ακολουθεί, με φρενήρη ρυθμό, τους νεαρούς ήρωές του στο ταξίδι τους στο Παρίσι, καταγράφοντας ταυτόχρονα τον φανατισμό και τον ρατσισμό μιας συντηρητικής κοινωνίας, θυμίζοντας κάπου κάπου τους «Βρώμικους δρόμους» του Σκορσέζε (σε μια σκηνή μάλιστα, ο Βινς μιμείται τον Ντε Νίρο στον «Ταξιτζή», κρατώντας το όπλο και κοιτάζοντας σ' έναν καθρέφτη). Αληθινή, συγκλονιστική, και, δυστυχώς, πάντα επίκαιρη ταινία!

• Η τελευταία ευκαιρία

Last Chance Harvey. ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία-σενάριο: Τζόελ Χόπκινς. Ηθοποιοί: Ντάστιν Χόφμαν, Εμα Τόμσον, Λιάν Μπαλαμπάν, Τζέιμς Μπρόλιν, Αϊλίν Ατκινς, Κάθι Μπέικερ. 92'.

* ½

Η Εμα Τόμσον και ο Ντάστιν Χόφμαν στην «Τελευταία ευκαιρία» του Τζόελ Χόπκινς

Ρομαντικό μελόδραμα γύρω από τον ξαφνικό έρωτα ενός πρώην μουσικού, χωρισμένου Αμερικανού με μια Αγγλίδα υπάλληλο του αεροδρομίου, που συναντά στο ταξίδι του στο Λονδίνο για τον γάμο της κόρης του.

Με έναν έρωτα στην τρίτη σχεδόν ηλικία καταπιάνεται αυτό το ρομαντικό μελόδραμα που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Αγγλος Τζόελ Χόπκινς. Εκείνος (Ντάστιν Χόφμαν) είναι ένας χωρισμένος εδώ και καιρό μεσήλικας Αμερικανός, πρώην (αν και αποτυχημένος) μουσικός, με προβλήματα στη δουλειά του (γράφει διαφημιστικά για την TV), που φτάνει στο Λονδίνο για να παραστεί στον γάμο της κόρης του. Εκείνη (Εμα Τόμσον) είναι Αγγλίδα υπάλληλος αεροδρομίου, με προβλήματα με τους άντρες αλλά και με τη μητέρα της. Η συνάντησή τους έχει όλα τα κλισέ παρόμοιων ιστοριών, με τις παρεξηγήσεις, τα γλυκανάλατα επεισόδια γύρω από προβλήματα μοναξιάς και αναζήτησης «αδελφής ψυχής», με κύριο στόχο να συγκινήσουν με κάθε τρόπο τον θεατή. Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι πολύ καλές ερμηνείες των δυο πρωταγωνιστών, που δημιουργούν την απαιτούμενη «χημεία», κάνοντας την παρακολούθηση της ταινίας υποφερτή.

• The Hangover

ΗΠΑ, 2009. Σκηνοθεσία: Τοντ Φίλιπς. Σενάριο: Τζον Λούκας, Σκοτ Μουρ. Ηθοποιοί: Μπράντλι Κούπερ, Εντ Χελμς, Ζακ Γκαλιφανάκης, Τζάστιν Μπάρθα, Χίδερ Γκράαμ, Μάικ Τάισον. 100'.

*

Τα επακόλουθα ενός μεθυσιού ύστερα από ένα «πάρτι εργένηδων» σε μια μέτρια κωμωδία.

Η ταινία του Τοντ Φίλιπς («Starsky & Hutch») έχει ένα πολύ καλό ξεκίνημα. Μια ομάδα φίλων φτάνει στο Λας Βέγκας για το παραδοσιακό «bachelor party» (πάρτι εργένηδων) πριν ο ένας απ' αυτούς παντρευτεί. Η πρωτοτυπία της βρίσκεται στην επόμενη σκηνή όπου αντί να παρακολουθήσουμε τι γίνεται στο αντρικό ξεφάντωμα, βλέπουμε τους άντρες μισοζαλισμένους, το επόμενο μετά το μεθύσι πρωινό (το «χάνγκοβερ» του τίτλου), να είναι σε κακά χάλια και ν' αρχίζουν να ψάχνονται για να μάθουν τι ακριβώς τους συνέβη. Στο δωμάτιό τους βρίσκονται και τα μοναδικά αλλόκοτα ίχνη του «άγριου» ξεφαντώματος: μια τίγρης, ένα κοτόπουλο, ακόμη κι ένα μωρό, ενώ ο μέλλων γαμπρός έχει εξαφανιστεί!

Εξυπνα ευρήματα που προσφέρονται για πρωτότυπες, σουρεαλιστικές καταστάσεις. Ο σκηνοθέτης της ταινίας όμως δεν είναι δυστυχώς ούτε κάποιο μέλος των Μόντι Πάιθον ούτε κανένας Μπουνιουέλ. Με μερικές μικρές εξαιρέσεις -οι σκηνές με τον τίγρη κι εκείνες με τον Μάικ Τάισον, που παίζει τον εαυτό του -τα ευρήματα περιορίζονται σε χοντρά, ακόμη και παιδικά- αστεία, ενώ, σε άλλες περιπτώσεις τα φτηνά γκαγκ δεν κατορθώνουν να προκαλέσουν το γέλιο.

Η κωμωδία και το γέλιο που αυτή προκαλεί, όλοι το γνωρίζουμε, έχει τη δική της ιδιομορφία. Εκείνοι για παράδειγμα που γελάνε με τα χοντρά αστεία μιας φαρσοκωμωδίας δεν γελάνε με το χιούμορ ενός Ζακ Τατί ή με την καυστική σάτιρα ενός Μπίλι Γουάιλντερ. Δυστυχώς, το γέλιο που προσφέρει η κωμωδία του Φίλιπς είναι λιγοστό - με το περισσότερο να απευθύνεται σε μια χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις αμερικανική νεολαία.

• Blood: ο τελευταίος βρικόλακας

Blood: The Last Vampire. Χονγκ Κονγκ/Ιαπωνία/Γαλλία/Αργεντινή, 2009. Σκηνοθεσία: Κρις Ναόν. Σενάριο: Κρις Τσόου. Ηθοποιοί: Τζίανα Χουν, Αλισον Μίλερ, Λίαμ Κάνιγχαμ. 91'.

Μια ακόμη ταινία με τινέιτζερ βρικόλακες, μετά το «Λυκόφως» και το «Female Vampire Killers». Τώρα πρόκειται για μια αγγλόφωνη συμπαραγωγή ανάμεσα στο Χονγκ Κονγκ και την Ιαπωνία, γυρισμένη στο Χονγκ Κονγκ και την Αργεντινή, με Γάλλο σκηνοθέτη. Η όμορφη Κορεάτισσα ηθοποιός Τζίανα Χουν ερμηνεύει τη Σάγια, μια φαινομενικά 16χρονη κοπέλα, στην πραγματικότητα βρικόλακα 400 ετών, που στέλνεται σε μια αμερικανική στρατιωτική σχολή στο Τόκιο για ν' ανακαλύψει τον δαίμονα που κρύβεται ανάμεσα στους φοιτητές.

Με βάση ένα anime του 2001 κι ένα κάπως μπερδεμένο σενάριο, ο σκηνοθέτης Κρις Ναόν («Η αυτοκρατορία των λύκων») προσπαθεί να συνδυάσει τα (όχι πάντα πετυχημένα) ειδικά εφέ με σκηνές ξιφομαχίας και δράσης αλά «Τίγρης και Δράκος», χωρίς πάντα επιτυχία. Αν σας αρέσει να παρακολουθείτε μια όμορφη 16χρονη ηρωίδα, με σχολική στολή (φετίχ των πορνό) να σκοτώνει και ν' αποκεφαλίζει αδιακρίτως δαίμονες και βρικόλακες με το σπαθί της, η ταινία είναι για σας...

• Αφιέρωμα στο σινεμά του Wim Vandekeybus

Ενδιαφέρον αφιέρωμα στο κινηματογραφικό έργο του Βέλγου σκηνοθέτη/χορογράφου/ηθοποιού/φωτογράφου Wim Vandekeybus, με τον ίδιο να συζητά με το κοινό (8.30 μ.μ.) στην αποψινή προβολή των ταινιών του στο «Τριανόν».

Ανάμεσα στις ταινίες του, που συνδυάζουν τον χορό με τον σύγχρονο κινηματογράφο, θα προβληθούν και δύο από τις πιο χαρακτηριστικές του: «Blush» και «Here After». Η πρώτη, μια μοντέρνα διασκευή του μύθου της Ευρυδίκης, και η δεύτερη, η ιστορία μιας απομονωμένης κοινότητας, με τον πατριάρχη-τύραννο να δίνει εντολή για βρεφοκτονία. Και στις δύο ακούγονται, σε μουσική υπόκρουση, τα μπλουζ του Ντέιβιντ Γιουτζίν Εντουαρντς.

• ΚΡΙΤΙΚΗ: ΝΙΝΟΣ ΦΕΝΕΚ ΜΙΚΕΛΙΔΗΣ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 16 Ιουλίου 2009