ΦΙΛΙΠ ΑΡΑΚΤΙΝΤΖΙ Κάτω από τις βόμβες

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ

Οταν η τέχνη, ο κινηματογράφος στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι καλός κινηματογράφος, δικαιώνει τον πολιτικό, παιδευτικό και κοινωνικό χαρακτήρα του. Βλέποντας την ταινία «Κάτω από τις Βόμβες», το μυαλό μου, παρότι η ιστορία της έχει από μόνη της μεγάλο δραματουργικό ενδιαφέρον, έφευγε από την οθόνη και αναζητούσε τρόπους μέσα από τους οποίους θα καταφέρουν οι λαοί της Μέσης Ανατολής να απεμπλακούν και να βγούνε, οριστικά όμως, από το αδιέξοδο μέσα στο οποίο τους έχουν οδηγήσει. Είναι τόσο πολύ το δικαιολογημένο μίσος στην περιοχή, που, όποιος πιστεύει σε πραγματική και οριστική λύση του προβλήματος, πρέπει να αναζητήσει λύσεις που θα προϋποθέτουν και το οριστικό γκρέμισμα του καπιταλισμού. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος! Με καπιταλισμό, και μάλιστα χωρίς αξιόπιστο και ισχυρό αντίπαλο, δεν πρόκειται να βρουν δικαίωση οι λαοί της Μέσης Ανατολής...

Ο Φιλίπ Αρακτιντζί έκανε μια πολύ έξυπνη κίνηση. Εστησε μιαν απλή ιστορία: Μια μητέρα είχε αφήσει το παιδί της στην αδερφή της στο Νότιο Λίβανο και εκείνη έφυγε στο εξωτερικό για δουλειές. Κάποια μέρα ξεσπάει ο πόλεμος. Η μητέρα αφήνει τα πάντα και τρέχει κοντά στο παιδί της και στην αδερφή της. Οι βόμβες, όμως, οι χιλιάδες βόμβες που έριχνε για 33 συνεχόμενες μέρες το Ισραήλ στο Λίβανο, έχουν φέρει ένα πραγματικό χάος. Εχουν διαλύσει στην κυριολεξία τη χώρα. Ανθρωποι έχουν θαφτεί κάτω από τα γκρεμισμένα μικρά και μεγάλα οικήματα σε χωριά και σε πόλεις. Γέφυρες έχουν γκρεμιστεί. Δρόμοι έχουν κοπεί. Συγκοινωνίες έχουν διαλυθεί. Ηλεκτρισμός και τηλεπικοινωνίες υπολειτουργούν. Κανένας δεν ξέρει τι απόγινε ο διπλανός του. Οι πρόσφυγες που τρέχουν να σωθούν από τις περιοχές που πλήττονται από τις βόμβες ξεπερνάνε το ένα εκατομμύριο.

Με οδηγό, λοιπόν, τη μάνα, που φτάνει σαν τρελή στη λιβανέζικη πρωτεύουσα και με αγωνία αναζητεί και επιτέλους βρίσκει ένα ταξί που δέχεται να τη μεταφέρει στο Νότο, ο οποίος έχει καταστραφεί, ο φακός του Φιλίπ Αρακτιντζί μας ξεναγεί σε αυτό το βομβαρδισμένο τοπίο, σε αυτόν τον «κρανίου τόπο». Κανένας δεν κάνει σχόλια, δεν ακούγονται κατάρες. Ο λαός έχει «συνηθίσει» τους πολέμους (έγιναν περίπου δέκα τα τελευταία 30 χρόνια).

Ενώ, όμως, ο λαός δε φωνάζει, φωνάζει γι' αυτόν ο φακός του Αρακτιντζί. Και χωρίς ιστορία να ήταν η ταινία, μιλάει δυνατά και αποκαλυπτικά η ξενάγηση! Ο Λίβανος μοιάζει σαν κάποιος να του έχωσε ένα μαχαίρι και να τον ξεκοίλιασε! Είναι μια τεράστια πληγή, που πάνω της οι Λιβανέζοι με απέραντη υπομονή, συνηθισμένοι από καταστροφές, προσπαθούν να τακτοποιήσουν τη ζωή τους μέχρι να ξανάρθουν τα αεροπλάνα. Και πάλι από την αρχή!

Η μάνα θα φτάσει στο Νότο και θα δώσει την ευκαιρία στο φακό, κατά τη διαδρομή της, να μας αποκαλύψει, πέρα από τις καταστροφές, και τις πολιτικές ιδιαιτερότητες του Λιβάνου. Ο οποίος δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα της Μέσης Ανατολής. Είναι μια βαθιά διχασμένη χώρα. Πάνω της ζούνε χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Φιλο-άραβες και φιλο-ισραηλινοί. Ο,τι πρέπει, δηλαδή, για να μετατραπεί σε σφαγείο!

Η ταινία «Κάτω από τις Βόμβες», με έξυπνο κινηματογραφικό τρόπο, με «αθώο» πολιτικό λόγο, θα έλεγε κανείς, μας δείχνει, ακριβώς, αυτό το σφαγείο. Δεν παραλείπει, βέβαια, να κάνει και το χρέος της απέναντι στη μυθοπλασία. Η ιστορία που διηγείται έχει γερά δραματουργικά στοιχεία και παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον. Τοποθετούμενη, βέβαια, μέσα σε αυτό το αναστατωμένο περιβάλλον, αποκτάει άλλες διαστάσεις.

Παίζουν: Νάντα Αμπού Φαρχάτ, Γκιόργες Χαμπάς, Ραούια Ελ Τσαμπ, Μπσχάρα Αταλάχ.