Της ΧΡΥΣΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ
Η ρήση «το μήλο πέφτει κάτω απ' τη μηλιά» επιβεβαιώθηκε στην περίπτωση του νεαρού ηθοποιού Ορφέα Αυγουστίδη, γιου του Ντίνου Αυγουστίδη και της Μαρίας Τζομπανάκη. Πριν από λίγα χρόνια αν του έλεγε κάποιος ότι θα γινόταν ηθοποιός, θα απαντούσε «αποκλείεται!». Γιατί; «Το θεωρούσα βαρετό. Πήγαινα με τους γονείς μου στα γυρίσματα και έβλεπα ότι κάθονταν δέκα ώρες στο πλατό για ένα πλάνο», ομολογεί ο 23χρονος. Από τότε αναθεώρησε τις απόψεις του. Οχι μόνο αναγκάζεται να κάθεται με τις ώρες για ένα πλάνο, αλλά δεν το αλλάζει και με τίποτα.
Ο Ορφέας Αυγουστίδης εν μέσω της Φαίης Ξυλά και του Ακη Σακελλαρίου, σε μια σκηνή από την ταινία του Γιάννη Ξανθόπουλου «Ολα θα πάνε καλά» |
Δεν είναι η μόνη ταινία στην οποία συμμετέχει φέτος. Εχει γκεστ ρόλους στο «Bank bang» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, στον «Ηλία του 16ου» του Νίκου Ζαπατίνα και στο «Πεθαίνω για σένα» της Ελένης Ράντου που σκηνοθετεί ο Νίκος Παναγιωτίδης. Παίζει και στο θέατρο, στον «Βροχοποιό» του Ρίτσαρντ Νας, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.
Και έπεται συνέχεια. Την επόμενη σεζόν θα τον δούμε ως έναν από τους τρεις αρχαίους Ελληνες πολεμιστές που σφάζουν ζόμπι στο σπλάτερ «Το Κακό στην εποχή των ηρώων», του Γιώργου Νούσια. Ζήτησε ο ίδιος να παίξει. Μέχρι και τον κομπάρσο. «Γιατί όχι; Πολλοί φίλοι από τη δουλειά με λένε κωλόφαρδο που παίζω στο "Κακό". Εγώ βέβαια για ζόμπι πήγαινα και βγήκα... αρχαίος», λέει.
Από το σινεμά ξεκίνησε, παίρνοντας το βάπτισμα του πυρός στο «Λούφα και Παραλαγή: Σειρήνες στο Αιγαίο» του Νίκου Περάκη. Στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου είχε πάει με τον πατέρα του για να δει ταινίες, τον γνώρισε ο Περάκης και τον έβαλε να κάνει ένα δοκιμαστικό για τον ρόλο του Κρητικού φαντάρου.
Ισως είναι η αναπόφευκτη κατάληξη για ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα στο θερινό σινεμά «Αμόρε» -και αργότερα στο «Σινέ Ψυρρή»- που είχε ο πατέρας του. «Εκεί έβγαζα τα καλοκαίρια. Εβλεπα από τον "Πόλεμο των κουμπιών" του Ρομπέρ και το "Μίσος" του Κασοβίτς μέχρι τον "Νεκρό" του Τζάρμους και τον "Βαρώνο Μινχάουζεν" του Γκίλιαμ. Θυμάμαι τις βουκαμβίλιες που έριχναν σκιές στην οθόνη, τα κρουασάν με ζαμπόν, τυρί και μαρούλι, φίλους στο ταμείο, τον κύριο Ιωσήφ στην μπομπίνα, τον κόσμο που έβλεπε ταινίες παρά το καλοκαιρινό ψιλόβροχο. Με λίγα λόγια έζησα την ταινία "Σινεμά ο Παράδεισος"», διηγείται. Γι' αυτό και το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να κάνει, αν δεν ήταν ηθοποιός, είναι, όπως λέει, «επαγγελματίας σινεφίλ. Να με πληρώνουν για να βλέπω ταινίες».
Προς το παρόν παίζει σε αυτές. Το ιδανικό του όμως παραμένει το θέατρο. «Το σινεμά είναι διασκεδαστικό. Παίζεις έναν ρόλο που ακολουθεί μια πορεία που ήδη ξέρεις από το σενάριο. Ενώ στην τηλεόραση μπορεί να παίζεις το καλό παιδί και έπειτα από δύο επεισόδια να σε βγάζουν φονιά. Στο θέατρο όμως καταλαβαίνεις ότι για να γίνεις καλός ηθοποιός πρέπει να βάλεις τον κώλο σου κάτω. Είναι σκληρό να δουλεύεις και να συνειδητοποιείς συνεχώς πόσο παραπάνω πρέπει να προσπαθήσεις. Τέτοιος ηθοποιός θέλω να γίνω: να τρώω τα μούτρα μου, αλλά να παίρνω και ένα τεράστιο "δώρο" πίσω». *
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 31/12/2008
No comments:
Post a Comment