«CΗΕ», ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΩΝ 4 1/2 ΩΡΩΝ

«Η επανάσταση δεν πεθαίνει»

ΤΑ ΝΕΑ (23/5/2008). Αποστολή: Δημήτρης Δανίκας

Ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, φαβορί για το βραβείο ανδρικού ρόλου, στον «Che» του Στίβεν Σόντερμπεργκ, διάρκειας 4 1/2 ωρών

Θα τρελαθώ. Ο Στίβεν Σόντερμπεργκ- καθαρόαιμος Εβραίος και Αμερικανός- κόντρα σε όλα τα συμβατικά, πολιτικά, εμπορικά χολιγουντιανά, υπογράφει ένα ποταμιαίο λυρικό έπος, φωνάζοντας «Viva Che», η επανάσταση δεν πεθαίνει ποτέ!

Ένα το κριτήριο. Αλάνθαστο και ακαταμάχητο. Ειδικά στα φεστιβάλ όπου οι ταινίες πέφτουν σαν το χαλάζι και ουδείς μπορεί να τις προλάβει. Το σώμα οδηγεί. Το πνεύμα ακολουθεί. Ε, σας βεβαιώ πως επί 270 λεπτά, δηλαδή τεσσερισήμισι ώρες μ΄ ένα διάλειμμα μικρό, ούτε προς νερού μου πήγα! Αν λοιπόν ήμουν Σον Πεν στη θέση του προέδρου του Jury, χωρίς συζήτηση τρία βραβεία θα έδινα σ΄ αυτό το λυρικό, μινιμαλιστικό έπος: Χρυσό Φοίνικα στον «Che», το βραβείο σκηνοθεσίας στον μάγκα Στίβεν Σόντερμπεργκ και βραβείο ανδρικού ρόλου στον Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, για την απόλυτη ταυτοπροσωπία του και την πιο χαμηλόφωνη, εσωτερική ερμηνεία του!

Ο Σόντερμπεργκ, λοιπόν. Που το 1989 με την πρώτη ανήσυχη ιστορία του «Sex, lies and videotapes» και την ανάποδη σκηνοθεσία του κερδίζει Χρυσό Φοίνικα. Που από τη μία γκρεμίζει τα ταμεία με τη «Συμμορία των 11» και από την άλλη τα κλείνει γυρίζοντας ταινίες σκοτωμένες από χέρι, όπως «Σολάρις» και ο «Καλός Γερμανός». Έτσι και εδώ. Κόντρα σε όλα ο τρελός Αμερικανός. Κατά σειρά, όπως το ΄πιασα με την πρώτη, γρήγορη ματιά. Πρώτον, κουρελιάζει κάθε ίχνος χολιγουντιανής ή άλλης, κλασικά εμπορικής, συνταγής. Όλα τα σώματα κολυμπάνε στη βρώμα, τον ιδρώτα, το αίμα. Δεύτερον, όλες οι σκηνές στα δάση, την τροπική υγρασία, το εκτυφλωτικό φως του ήλιου, το σκοτάδι της νύχτας. Παράνομοι οι guerrillas, στην παρανομία των ταμείων και η σκηνοθεσία. Τρίτον, οι διάλογοι στα ισπανικά. Τα πρόσωπα, οι φιγούρες, οι σκιές, οι τοποθεσίες, όλα θυμίζουν Κούβα και Βολιβία. Αυθεντικότητα με πιστοποιημένη απ΄ όλους τους ειδήμονες ταυτότητα. Τέταρτον, αν και έπος, τίποτα το φωναχτό, το θορυβώδες, το μηχανικά «συγκινητικό». Σκουριασμένα πορτρέτα λησμονημένων ηρώων. Περίπου σαν την ταινία του Κεν Λόουτς «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι», χωρίς ίχνος αριστερής ρητορείας. Και πέμπτον- το πιο τολμηρό-, άγιος των αγίων ο Τσε, ο μελλοθάνατος Χριστός. Μα ούτε μισή βρωμίτσα, μια τόσο δα ανθρώπινη αδυναμία; Τίποτα. Φανταστείτε, τότε που όλοι καλπάζανε προς την Αβάνα, ο Τσε διατάζει μια χούφτα ανταρτών να επιστρέψουν πίσω μια κόκκινη «Μπουίκ» που είχαν κλέψει από τον ιδιοκτήτη της στη Σάντα Κλάρα!...