Οι προβολές συνεχίζονται στο κινηματογραφικό φεστιβάλ των Καννών
 Ο Ατόμ Εγκογιάν ανάμεσα στους πρωταγωνιστές του |
Ο ρόλος της τεχνολογίας και ο τρόπος επικοινωνίας στην εποχή μας βρίσκονται στο επίκεντρο της ταινίας «Λατρεία» του Καναδού Ατόμ Εγκογιάν («Εκεί που βρίσκεται η αλήθεια», «Exotica») που προβλήθηκε στο χθεσινό διαγωνιστικό πρόγραμμα του 61ου κινηματογραφικού φεστιβάλ των Καννών.
Με αφορμή την εργασία, την οποία αναθέτει στους μαθητές της μια δασκάλα των γαλλικών με θέμα ένα τρομοκράτη που βάζει βόμβα στη βαλίτσα της εγκύου αρραβωνιαστικιάς του και το μπέρδεμα που κάνει ένας φοιτητής με το θέμα και το δυστύχημα στο οποίο σκοτώθηκαν οι γονείς του, ο Εγκογιάν φτιάχνει μια ταινία γύρω από τη σχέση μας με τα μίντια, το θέμα της ταυτότητας, της αλήθειας, της ανάμειξης φαντασίας και πραγματικότητας αλλά και της ωρίμανσης.
Ο σκηνοθέτης αναπτύσσει την ιστορία του με άνεση και ρυθμό. Με διάφορα φλας-μπακ που αφηγούνται τη σχέση ανάμεσα στους γονείς του νεαρού μαθητή, δημιουργώντας εικαστικά ωραίες εικόνες, αποσπώντας πολύ καλές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς του και βάζοντας ταυτόχρονα καίρια ερωτήματα, αφήνοντας τη λύση στον ίδιο το θεατή.
Η ιταλική ταινία «Il divo» («Ο θεός») του Πάολο Σορεντίνο αποπειράται να μας δώσει το πορτρέτο του διφορούμενου, Ιταλού Χριστιανοδημοκράτη, μακιαβελικού πολιτικού, πρωθυπουργού επτά κυβερνήσεων, Τζούλιο Αντρεότι, με ένα γκροτέσκο- που αγγίζει την κωμική όπερα- τρόπο. Του πολιτικού που κατά τις περιόδους της πρωθυπουργίας του δολοφονήθηκαν μυστηριωδώς, πολιτικοί - ανάμεσά τους και ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του κόμματος του Αντρεότι, Αλντο Μόρο, δικαστές, τραπεζίτες, δημοσιογράφοι και άλλα σημαντικά πρόσωπα.
Ο Σορεντίνο θέλησε μέσα από την ιστορία του Αντρεότι να δώσει την πολιτική και κοινωνική ιστορία της ίδιας της Ιταλίας. Ο Σορεντίνο δεν έχει δυστυχώς τη φαντασία και την ευρηματικότητα των Μόντι Πάιθον (που θα μπορούσαν να έδιναν με επιτυχία αυτή την γκροτέσκα πλευρά της ιστορίας) με αποτέλεσμα ο κάπως βαρύς και χωρίς πρωτότυπα ευρήματα γκροτέσκος τρόπος που διάλεξε, παρουσιάζοντας τον Αντρεότι και τη «φατρία» τους ως κλόουν, αποδυναμώνει την όλη πολιτική διάσταση της ταινίας, και από ένα σημείο κι ύστερα, προκαλεί την ανία.
Ενδιαφέρουσα ήταν η παρουσία στο φεστιβάλ του Ελληνοαμερικανού σκηνοθέτη-διευθυντή φωτογραφίας James Chressanthis, με την ταινία «Δεν χρειάζονται υπότιτλοι: Λάσλο και Βίλμος» , που προβλήθηκε στο τμήμα «Οι κλασικές των Κανών».
Ντοκιμαντέρ, με το οποίο, ο Chressanthis (γνωστός για διάφορα ντοκιμαντέρ και ανεξάρτητες ταινίες φαντασίας), παρουσιάζει το πορτρέτο δυο Ούγγρων διευθυντών φωτογραφίας, του Λάσλο Κόβακς (που γύρισε στις ΗΠΑ,και τον κλασικό «Ξένοιαστο καβαλάρη») και του Βίλμος Ζίγκμοντ, από τη δεκαετία του '60, εποχή που έφτασαν στην Αμερική ως πολιτικοί πρόσφυγες, μέχρι τις μέρες μας, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από τις ταινίες τους αλλά και δηλώσεις γι'αυτούς από πρόσωπα που γνώρισαν ή συνεργάστηκαν μαζί τους, όπως: Πίτερ Μπογκντάνοβιτς, Μπάρμπρα Στρέιζαντ, Ντένις Χόπερ, Μπομπ Ράφελσον, Πίτερ Φόντα και πολλοί άλλοι.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
No comments:
Post a Comment