Τα θερινά σινεμά στην πιο δύσκολη μάχη για την επιβίωσή τους

Η προστασία της χρήσης τους απέτρεψε τον αφανισμό τους, αλλά δεν εξασφαλίζει και την ευημερία τους – Στροφή σε πιο σινεφίλ επιλογές

Πότε πήγατε τελευταία φορά σε θερινό σινεμά; Μια τέτοια ερώτηση θα ηχούσε σχεδόν βλάσφημη πριν από 10 ή 15 χρόνια, αλλά σήμερα τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Θα θυμάστε ίσως ότι στη δεκαετία του '90 οι σελίδες των εφημερίδων πλημμύριζαν από μνημόσυνα θερινών κινηματογράφων. Η θεαματική τους αποψίλωσή οδήγησε την πολιτεία το 1997 σε εσπευσμένους χαρακτηρισμούς ως διατηρητέας της χρήσης 47 εξ αυτών, όλοι εντός Λεκανοπεδίου. Η κρατική παρέμβαση περιόρισε κατά πολύ τις ετήσιες απώλειες (φέτος, γνωρίζουμε πως δεν θα ανοίξει η «Αφροδίτη» στο Ρουφ), αλλά δεν σταμάτησε το πρόβλημα. Που στην περίπτωση (και) των θερινών είναι δομικό. Ο κόσμος πηγαίνει όλο και λιγότερο στον κινηματογράφο (γιατί κατεβάζει ταινίες από το Ιντερνετ) και οι πιο συχνοί πελάτες του που είναι οι έφηβοι και οι νέοι έως 24 ετών δείχνουν να προτιμούν τα μούλτιπλεξ και το καλοκαίρι. Είναι λοιπόν η εικόνα (σχετικής) σταθερότητας που παρουσιάζουν τα θερινά σινεμά την τελευταία πενταετία παραπλανητική; Πώς επιβιώνουν επιχειρήσεις οι οποίες είναι υποχρεωμένες να λειτουργούν τέσσερις μήνες τον χρόνο; Θα είχαμε σήμερα τους 50 αυτούς θερινούς στην Αθήνα αν οι ιδιοκτήτες τους δεν ήταν υποχρεωμένοι να τους συντηρήσουν σύμφωνα με την προστατευτική νομοθεσία;... [Tου Δημήτρη Ρηγόπουλου, Η Καθημερινή, 25/5/2008]]