Η απόφαση για τη βράβευση της «Τάξης» του Λοράν Καντέ στο 61ο φεστιβάλ των Καννών ήταν ομόφωνη από την κριτική επιτροπή και τον πρόεδρό της, Σον Πεν. Ομως, τι σημαίνει αυτό τελικά για την ταινία και τον σκηνοθέτη της; Κάποια περισσότερα εισιτήρια και υψηλότερο κύρος στο διεθνές φεστιβαλικό κύκλωμα για τον Καντέ, κάτι που συνέβη και με τον περσινό νικητή Κριστιάν Μουντζίου και το «4 μήνες, 3 εβδομάδες και δύο μέρες», που είδε την ταινία του να έχει στις κινηματογραφικές αίθουσες πολύ μεγαλύτερη διάρκεια απ’ ό,τι θα ονειρευόταν.
Η ταινία του Μουντζίου έγινε μια μικρή επιτυχία στο καλλιτεχνικό κύκλωμα πολλών χωρών και ιδιαίτερα στη Γαλλία, όπου έφτασε τα 400.000 εισιτήρια αποφέροντας 2,5 εκατομμύρια δολάρια. Αντίστοιχες επιδόσεις είχε και στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης. Ωστόσο, όπως επισημαίνεται από τους ειδικούς της αγοράς, η εμπορική επιτυχία δεν οφείλεται τόσο στον Χρυσό Φοίνικα, όσο στην ποιότητα της ίδιας της ταινίας και τον θόρυβο που δημιουργήθηκε από τις εξαιρετικές κριτικές και την απήχηση στο κοινό.
Μικρή εμπορική ώθηση. Η βράβευση με μια μεγάλη διάκριση όπως ο Χρυσός Φοίνικας θεωρείται μεγάλο δώρο για τους διανομείς των ταινιών, αλλά από μόνο του το βραβείο δεν μπορεί να «σηκώσει» εμπορικά μια ταινία. Αυτό το αποδεικνύει η πορεία ταινιών όπως το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του Κεν Λόουτς, το «Παιδί» των αδελφών Νταρντέν, ο «Ελέφαντας» του Γκας βαν Σαντ, το «Δωμάτιο του γιου» του Νάνι Μορέτι και η «Ροζέτα» των Νταρντέν. Ολες τους τιμήθηκαν με Χρυσό Φοίνικα και γρήγορα χάθηκαν από τις αίθουσες, αν και πήραν μια μικρή εμπορική ώθηση εξαιτίας του βραβείου.
Ομως, δεν είναι τόσο ρόδινα τα πράγματα για όλους όσοι συμμετείχαν φέτος στην κινηματογραφική γιορτή της Κρουαζέτ. Οι ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος μπορεί να αγοράστηκαν όλες από Ελληνες διανομείς και σε αρκετά υψηλές τιμές, κάνοντας τα ξένα γραφεία να απορούν για το τι συμβαίνει με τον ανταγωνισμό στην Ελλάδα, αλλά σε γενικό επίπεδο ήταν μάλλον μια συννεφιασμένη χρονιά στην αγορά των Καννών, που είναι η μεγαλύτερη του κόσμου.
Το φετινό πρόγραμμα δεν είχε μεγάλες απογοητεύσεις και τα γιουχαΐσματα και τα γέλια περιορίστηκαν σε δυο - τρεις ταινίες, όπως το «Palermo shooting» του Βιμ Βέντερς, με μια σκηνή αθέλητης παρωδίας - εξευτελισμού της «Εβδομης σφραγίδας» του Μπέργκμαν, που ολοκληρώνεται με την αφιέρωση του Βέντερς «στον Ινγκμαρ και τον Μικελάντζελο»… Η άλλη ταινία που «έβγαλε γέλιο» χωρίς να είναι αυτός ο σκοπός της ήταν η «Ακέφαλη γυναίκα» της Λουκρέσια Μαρτέλ, που άφησε άναυδους τους θεατές στο τέλος, καθώς έχοντας διατηρήσει το κεφάλι τους στη θέση του προσπαθούσαν να καταλάβουν τι συμβαίνει στην οθόνη... [Tου Παναγιωτη Παναγοπουλου, Η Καθημερινή, 1/6/2008]
No comments:
Post a Comment