«Τσε» για βραβείο

Θερμό χειροκρότημα για το 4,5ωρο βιογραφικό έπος ου Στίβεν Σόντερμπεργκ στις αίθουσες του Παλέ

Η απαιτητική, επίπονη δουλειά του Στίβεν Σόντερμπεργκ στο στήσιμο του «Τσε», κομπλέ με την υπογράμμιση των πιο σημαντικών σταθμών του αγώνα του θρυλικού Αργεντίνου επαναστάτη, είναι κατάδηλη στο 4,5ωρο βιογραφικό έπος του - σωστότερα στο φιλμικό δίπτυχο «Τhe Αrgentina» και «Guerilla», που προβλήθηκε... μονοκοπανιά το βράδυ της Τετάρτης στις αίθουσες του Παλέ τόσο για τον Τύπο όσο και για τους επισήμους.

Με τον "Τσε" ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο είναι ένα από τα φαβορί για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας

Το ίδιο φανερά είναι ο χρόνος και το πάθος που επένδυσε στον απαιτητικό ρόλο ο Μπενίσιο Ντελ Τόρο, ένα από τα φαβορί για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας του 61ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Κανών. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως η ταινία δεν μας συνεπήρε όπως άλλους, πιο ενθουσιώδεις συναδέλφους.

Εναν χρόνο μετά τη διαγωνιστική του συμμετοχή με το "Death proff" ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι και πάλι έδω. Οχι για να παρουσιάσει ταινία, αλλά για να μιλήσει για το σινεμά, ως ο ειδήμων του φετινού σκηνοθετικού masterclass του Φεστιβάλ.

Θα λέγαμε πως φταίει η υπέρμετρη αποσπασματική αφήγηση που, σε συνδυασμό με το αποδραματοποιημένο, ακραία νατουραλιστικό ύφος του Σόντερμπεργκ, υψώνει τοίχο ανάμεσα στον θεατή και το κινηματογραφικό έργο.

Στην πραγματικότητα, όμως, πιστεύουμε πως το πρόβλημα μπαίνει εξαρχής, με το επιλεκτικό σενάριο (το πρώτο φιλμ καταγράφει τον ερχομό του Τσε Γκεβάρα στην Κούβα του 56 και τον αγώνα του με τον Φιντέλ Κάστρο μέχρι την πτώση του Μπατίστα, το δεύτερο ξετυλίγει το αντάρτικο στη Βολιβία, από το 1965 μέχρι τη δολοφονία του το 1967).

Που ναι μεν επικεντρώνεται με σαφήνεια στο προτσές της επαναστατικοποίησης ενός λαού (και, αργότερα, πολλών ακόμη στη Νότιο Αμερική), καθόλου όμως δεν ασχολείται με εκείνο του ίδιου του Τσε, τη διαμόρφωσή του ως κοινωνικοπολιτικού όντος. Εν ολίγοις αδιαφορεί για το ανθρώπινο δράμα, περνά αυτομάτως στο γενικό χωρίς καθόλου να σταματήσει στο ειδικό. Θαυμαστή δουλειά, όντως, που όμως μόνιμα δίνει την εντύπωση μιας μονάχα εγκεφαλικής κατασκευής.

Θερμό, πάντως, ήταν το χειροκρότημα στους τίτλους του τέλους - ή μάλλον στο «μαύρο», μια και ο Σόντερμπεργκ δεν έχει ακόμη προλάβει να τους προσθέσει. Αντίθετα, με γέλιο και κραυγαλέα γιουχαϊσματα αντιμετώπισε χθες το πρωί η κριτική το διαγωνιζόμενο δράμα του Φιλίπ Γκαρέλ «Τα όρια της αυγής», το ίδιο αποδοκιμαστικά και τη νέα ταινία του Καναδοαρμένιου Ατόμ Εγκογιάν «Λατρεία», μια ενδιαφέρουσα, πιστεύουμε, και τυπικά «εγκογιανική» ιστορία ξετυλίγματος μυστικών και ψεμάτων στους κόλπους μιας πολυεθνικής οικογένειας.

Διόρθωση λάθους πελαγωμένου απεσταλμένου: ο Κλιντ Ιστγουντ, που διαγωνίζεται φέτος με το «Τhe changeling», δεν έχει πάρει ποτέ Φοίνικα για ταινία του στις Κάνες. Το «Μπερντ», που αναφέραμε εκ παραδρομής ως νικηφόρα ταινία των Κανών του 1988 πριν από λίγες μέρες, είχε βραβευτεί τότε για ανδρική ερμηνεία (Φόρεστ Γουίτακερ).

Η ΜΑΝΤΟΝΑ ΚΑΙ Η ΒΙΣΣΗ. Οπου γάμος και γιορτή... Στις Κάνες η Μαντόνα, στο περιθώριο του Φεστιβάλ, για την προώθηση της ταινίας της «l am because we are», όπου εξετέλεσε χρέη σεναριογράφου και παραγωγού. Στην Κρουαζέτ και η ελληνική εκδοχή της, η Αννα Βίσση, που ήρθε για μια ειδική φωτογράφηση για το περιοδικό «Οfficiel». Πώς και δεν συνέπραξαν σε καμιά τσιφτετελοπόπ συναυλία; Για πιο σοβαρό σκοπό ήρθε η Κινέζα ηθοποιός Ζανγκ Ζιγί. Να μαζέψει λεφτά, διά του ιδρύματός της «Ζiyi Zhang Foundation», για τα θύματα του πρόσφατου σεισμού στην Κίνα.

[Ρόμπυ Εκσιέλ, ΕΘΝΟΣ, 23/5/2008]

Η Γκουίνεθ ψηφίζει Χουσεϊν και ο Εμίρ... παίζει μπάλα

Η εξομολόγηση της δίμετρης γαζέλας και το πάρτι του Κουστουρίτσα

Η περασμένη Τρίτη ήταν η μέρα της... συνειδητοποίησης. Ναι, όντως είμαστε στο Φεστιβάλ των Κανών, τη Βαβυλώνα των κινηματογραφικών φεστιβάλ του κόσμου όλου.

Ο Εμίρ Κουστουρίτσα παίζει... μπάλα

Το μεσημέρι, η Γκουίνεθ Πάλτροου, γαζέλα δίμετρη και ομολογουμένως ομορφότερη (και πιο σκούρα) απ ότι αφήνουν να φανεί οι ταινίες της, μας μιλάει στο ξενοδοχείο Carlton για το ρόλο της στο ερωτικό δράμα του Τζέιμς Γκρέι «Δύο ερωμένες», όπου υποδύεται το αντικείμενο του τρελού πόθου ενός διχασμένου συναισθηματικά και ασταθούς ψυχολογικά νεαρού Νεοϋορκέζου (Χοακίν Φίνιξ).

Γκουίνεθ Πάλτροου...

Ατμοσφαιρικό, στιβαρό στους χαρακτήρες του, το φιλμ βρίσκει τον Γκρέι για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο διαγωνιστικό των Κανών, μετά το αστυνομικό «Η νύχτα μας ανήκει», και ωριμότερο.

Η Πάλτροου μιλάει μονάχα στην αρχή της κουβέντας γι αυτή τη συνεργασία, πριν χαλαρά δεχθεί να απαντήσει σε πιο προσωπικές ερωτήσεις τον εκλιπόντα πατέρα της Τζέικ Πάλτροου, τα παιδικά της χρόνια, τη μητρότητα, αλλά και τον... Μπάρακ Ομπάμα.

«Και μόνο το γεγονός ότι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ μπορεί να είναι ένας άνθρωπος με το όνομα Μπάρακ Χουσεϊν Ομπάμα με γεμίζει ελπίδα», καταλήγει. Το βράδυ, την ώρα που παίρναμε ένα αγχολυτικό ποτό σ' ένα μικρό καφέ παραδίπλα από το διαμέρισμά μας, εμφανίζεται η Σάρον Στόουν με μικρή παρέα και «καταλύει» σε γωνιακό τραπέζι στο βάθος για ένα ήσυχο γεύμα. Σηκωνόμαστε προσποιούμενοι πως πάμε τουαλέτα για να κοντοσταθούμε λίγα μέτρα από το τραπέζι: ναι, είναι όντως κούκλα, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την αποκάλυψη του «Βασικού Ενστίκτου».

Τη νύχτα, ορεξάτοι και χαλαροί (το πρωί της Τετάρτης θα πέσει το πάπλωμα βαρύ, καθότι δεν υπάρχει δημοσιογραφική προβολή), παίρνουμε το μισθωμένο πούλμαν για μια βίλα στα περίχωρα, όπου γίνεται το πάρτι για το ντοκιμαντέρ του Εμίρ Κουστουρίτσα «Μaradona by Κusturica». Κόσμος πολύς, ο καθένας όμως έχει κάπου να απλωθεί στον καταπράσινο ατελείωτο κήπο. Κάτω από τα κυπαρίσσια, μπάρμπεκιου με λουκάνικα και μυρωδιές Τσικνοπέμπτης.

Λίγο παραπέρα μια τέντα κατάμεστη από συναυλίζοντες: ο Κουστουρίτσα παίζει μπάσο πάνω σε μια ξύλινη σκηνή και το δεινό στα πνευστά συγκρότημά του τον συνοδεύει στις έθνικ ροκιές του. Πιο πίσω, ένα «ποδοσφαιράκι» σε διαστάσεις μίνι γηπέδου. Μπαίνουμε μέσα καμιά δεκαριά άνθρωποι για αναμέτρηση. Μας ρίχνουν την ειδική μπάλα- σχήμα κανονικό, υφή σπογγώδης- και το ματς ξεκινά. Μαλλιά κουβάρια, γέροι και παλικάρια. Κρατάω τέρμα, τρώω τέσσερα. Ούτε 10 λεπτά δεν κρατάει το χοροπηδητό, κι όμως νιώθω πως ήρθε το τέλος μου. Κι εκεί, πάνω στο λαχάνιασμα, προσγειώνομαι απότομα στην πραγματικότητα. Σταρ έχουνε μπόλικους, από κέντρα υγείας όμως τι γίνεται;

[Ρόμπυ Εκσιέλ, ΕΘΝΟΣ, 22/5/2008]