Φόρος τιμής στα θρίλερ τρόμου, κινηματογραφικό είδος δυστυχώς παραγνωρισμένο στα φεστιβάλ, είναι η γαλλική ταινία «Ιντζου, το κτήνος στη σκιά».
Ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του τριημέρου και «Η άλλη» των Πατρίκ Μάριο Μπερνάρ και Πιερ Τριβιντίτς |
Ο Μπαρμπέτ Σρεντέρ (δημιουργός ερωτικών ταινιών, όπως το «More» και «Η μετρέσα», αλλά και του πρόσφατου, εξαιρετικού ντοκιμαντέρ «Ο δικηγόρος του διαβόλου») τη γύρισε στην Ιαπωνία. Η ταινία είναι εμπνευσμένη από τα βιβλία ενός διάσημου στην Ιαπωνία συγγραφέα, που ασχολείται με την ωμότητα αλλά και τις σεξουαλικές διαστροφές. Μερικές από τις σκηνές προκάλεσαν, δυστυχώς, το γέλιο των θεατών. Κι όμως ήταν σκηνές που ο Σρεντέρ έστησε με τρόπο που να συνδυάζει (όχι πάντα με την ίδια επιτυχία) το ρεαλιστικό με το φανταστικό, σε μια σκηνοθεσία στιλιζαρισμένη, με πλάνα εικαστικά συναρπαστικά.
Σε μια διαφορετική άκρη βρίσκεται η άλλη γαλλική συμμετοχή «35 ρούμια» της Κλερ Ντενί. Μια τρυφερή, πέρα για πέρα ανθρώπινη, δοσμένη με ευαισθησία, ταινία γύρω από μια ομάδα ανθρώπων, αφρικανικής βασικά καταγωγής, που ζουν στο ίδιο κτίριο του Παρισιού. Επίκεντρο, οι σχέσεις ανάμεσα σ' έναν Αφρικανό πατέρα και την κόρη του καθώς και οι σχέσεις τους με άλλα γειτονικά τους πρόσωπα -μια ταξιτζού κι ένα λευκό άντρα που όλο ταξιδεύει-, πρόσωπα μοναχικά σε αναζήτηση κατανόησης και στοργής σε μια αφιλόξενη μεγαλούπολη. Στις μικρές, ευπρόσδεκτες εκπλήξεις ήταν η 19λεπτη ταινία «Cry Me a River» του Κινέζου Τζία Ζανγκ-Κε («24 City»), που αποτελεί τμήμα μιας σπονδυλωτής ταινίας, από πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες. Στόχος τους, να δώσουν -και να συγκρίνουν- μια εικόνα της ζωής των ανθρώπων σε πέντε διαφορετικέςε πόλεις της σύγχρονης Κίνας. Στο επεισόδιο του Ζανγκ-Κε, μια ομάδα ανθρώπων συναντώνται για να μιλήσουν για το παρελθόν και τις αλλαγές στη ζωή τους, αλλαγές προς μια οικονομικά και τεχνολογικά καλύτερη ζωή από την οποία όμως λείπουν η αγωνιστικότητα και οι ελπίδες μιας άλλης εποχής. Η ταινία συμπληρώνει την 7λεπτη δημιουργία του Μανοέλ ντε Ολιβέιρα πάνω σ' ένα αντίστοιχο θέμα.Από τις καλύτερες ταινίες του τριημέρου και η γαλλική «Η άλλη» των Πατρίκ Μάριο Μπερνάρ και Πιερ Τριβιντίτς. Θέμα της, η ζήλια μιας 45άρας γυναίκας που οδηγείται στην τρέλα και τον φόνο. Οι σκηνοθέτες παρακολουθούν από κοντά την ηρωίδα τους (έξοχη στο ρόλο η Ντομινίκ Μπλαν), που, έχοντας χωρίσει με τον πολύ νεότερο σε ηλικία σύντροφό της, αρχίζει να ζηλεύει όταν αργότερα μαθαίνει πως εκείνος έχει τώρα μια νέα σχέση με μια συνομήλική της. Οι σκηνοθέτες καταγράφουν τη σταδιακή ανάπτυξη αυτής της ζήλιας σ' όλες τις απίθανες λεπτομέρειές της, δημιουργώντας την κλειστοφοβική, εφιαλτική ατμόσφαιρα γύρω από την ηρωίδα. Από την Ιταλία είχαμε δύο ταινίες: «Μια τέλεια μέρα» του Τούρκου Φερζάν Οζπετέκ και «Ο μπαμπάς της Τζιοβάνι» του Πούπι Αβάτι. Η ταινία του Οζπετέκ είναι ένα οικογενειακό μελόδραμα, χωρίς όμως τίποτα το εξαιρετικό στη σκηνοθεσία, με επίκεντρο τον φόνο δύο μικρών παιδιών από τον, χωρισμένο από τη γυναίκα του, πατέρα τους που δεν μπορεί να δεχτεί τον χωρισμό. Η ταινία καλύπτει, σε φλας μπακ, το 24ωρο πριν από τους φόνους.Η ταινία του Αβάτι, με φόντο την Μπολόνια στη δεκαετία του '30, ασχολείται με την έμμονη σχέση ενός πατέρα με την ψυχικά άρρωστη κόρη του, η οποία οδηγείται στη δολοφονία μιας συμμαθήτριάς της. Είναι ένα ψυχολογικό δράμα δοσμένο με προσεγμένη σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τον Σίλβιο Ορλάντο στον ρόλο του βασανισμένου πατέρα. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το θέμα της κινεζικής ταινίας του διαγωνιστικού, «Πλαστική πόλη». Ο σκηνοθέτης Γιου Λικ-Γουάι τη γύρισε στη Βραζιλία, όπου μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι μετανάστες εργάζονται σαν σκλάβοι σε ορυχεία στη ζούγκλα αλλά και σε μεγαλουπόλεις όπως το Ρίο. Γκανγκστερικό θρίλερ, με επίκεντρο ένα μαφιόζο Κινέζο και τον θετό γιο του, η ταινία καταλήγει σ' ένα συμβολικό φινάλε, φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στην ίδια τη ζωή και τις αξίες της. Είναι γεμάτη συναρπαστικές, με βαριά έντονα χρώματα, εικόνες που θυμίζουν τις ταινίες του Κρόνεμπεργκ. Αλλά σκηνές όπως εκείνες με μια ομάδα νάνων που χρησιμοποιεί το κουγκ φου σε μια, μέχρι θανάτου, σύγκρουση με εχθρική συμμορία, δεν «κολλάνε», προκαλώντας χάσμα στον όλο ρυθμό της.
Ευχάριστη, με ωραία, χειροποίητα σχέδια, είναι η ιαπωνική ταινία κινούμενων σχεδίων «Ο Πόνιο στον βράχο κοντά στη θάλασσα» του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Πρόκειται για ένα καρτούν για όλη την οικογένεια γύρω από ένα χρυσόψαρο, που ερωτευμένο μ' ένα 5χρονο αγόρι, καταφέρνει, ύστερα από διάφορες περιπέτειες, να μεταμορφωθεί σε κοριτσάκι και να ζήσει κοντά στον αγαπημένο της.
Σε μια διαφορετική άκρη βρίσκεται η άλλη γαλλική συμμετοχή «35 ρούμια» της Κλερ Ντενί. Μια τρυφερή, πέρα για πέρα ανθρώπινη, δοσμένη με ευαισθησία, ταινία γύρω από μια ομάδα ανθρώπων, αφρικανικής βασικά καταγωγής, που ζουν στο ίδιο κτίριο του Παρισιού. Επίκεντρο, οι σχέσεις ανάμεσα σ' έναν Αφρικανό πατέρα και την κόρη του καθώς και οι σχέσεις τους με άλλα γειτονικά τους πρόσωπα -μια ταξιτζού κι ένα λευκό άντρα που όλο ταξιδεύει-, πρόσωπα μοναχικά σε αναζήτηση κατανόησης και στοργής σε μια αφιλόξενη μεγαλούπολη. Στις μικρές, ευπρόσδεκτες εκπλήξεις ήταν η 19λεπτη ταινία «Cry Me a River» του Κινέζου Τζία Ζανγκ-Κε («24 City»), που αποτελεί τμήμα μιας σπονδυλωτής ταινίας, από πέντε διαφορετικούς σκηνοθέτες. Στόχος τους, να δώσουν -και να συγκρίνουν- μια εικόνα της ζωής των ανθρώπων σε πέντε διαφορετικέςε πόλεις της σύγχρονης Κίνας. Στο επεισόδιο του Ζανγκ-Κε, μια ομάδα ανθρώπων συναντώνται για να μιλήσουν για το παρελθόν και τις αλλαγές στη ζωή τους, αλλαγές προς μια οικονομικά και τεχνολογικά καλύτερη ζωή από την οποία όμως λείπουν η αγωνιστικότητα και οι ελπίδες μιας άλλης εποχής. Η ταινία συμπληρώνει την 7λεπτη δημιουργία του Μανοέλ ντε Ολιβέιρα πάνω σ' ένα αντίστοιχο θέμα.Από τις καλύτερες ταινίες του τριημέρου και η γαλλική «Η άλλη» των Πατρίκ Μάριο Μπερνάρ και Πιερ Τριβιντίτς. Θέμα της, η ζήλια μιας 45άρας γυναίκας που οδηγείται στην τρέλα και τον φόνο. Οι σκηνοθέτες παρακολουθούν από κοντά την ηρωίδα τους (έξοχη στο ρόλο η Ντομινίκ Μπλαν), που, έχοντας χωρίσει με τον πολύ νεότερο σε ηλικία σύντροφό της, αρχίζει να ζηλεύει όταν αργότερα μαθαίνει πως εκείνος έχει τώρα μια νέα σχέση με μια συνομήλική της. Οι σκηνοθέτες καταγράφουν τη σταδιακή ανάπτυξη αυτής της ζήλιας σ' όλες τις απίθανες λεπτομέρειές της, δημιουργώντας την κλειστοφοβική, εφιαλτική ατμόσφαιρα γύρω από την ηρωίδα. Από την Ιταλία είχαμε δύο ταινίες: «Μια τέλεια μέρα» του Τούρκου Φερζάν Οζπετέκ και «Ο μπαμπάς της Τζιοβάνι» του Πούπι Αβάτι. Η ταινία του Οζπετέκ είναι ένα οικογενειακό μελόδραμα, χωρίς όμως τίποτα το εξαιρετικό στη σκηνοθεσία, με επίκεντρο τον φόνο δύο μικρών παιδιών από τον, χωρισμένο από τη γυναίκα του, πατέρα τους που δεν μπορεί να δεχτεί τον χωρισμό. Η ταινία καλύπτει, σε φλας μπακ, το 24ωρο πριν από τους φόνους.Η ταινία του Αβάτι, με φόντο την Μπολόνια στη δεκαετία του '30, ασχολείται με την έμμονη σχέση ενός πατέρα με την ψυχικά άρρωστη κόρη του, η οποία οδηγείται στη δολοφονία μιας συμμαθήτριάς της. Είναι ένα ψυχολογικό δράμα δοσμένο με προσεγμένη σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες, ιδιαίτερα από τον Σίλβιο Ορλάντο στον ρόλο του βασανισμένου πατέρα. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι το θέμα της κινεζικής ταινίας του διαγωνιστικού, «Πλαστική πόλη». Ο σκηνοθέτης Γιου Λικ-Γουάι τη γύρισε στη Βραζιλία, όπου μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Κινέζοι μετανάστες εργάζονται σαν σκλάβοι σε ορυχεία στη ζούγκλα αλλά και σε μεγαλουπόλεις όπως το Ρίο. Γκανγκστερικό θρίλερ, με επίκεντρο ένα μαφιόζο Κινέζο και τον θετό γιο του, η ταινία καταλήγει σ' ένα συμβολικό φινάλε, φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στην ίδια τη ζωή και τις αξίες της. Είναι γεμάτη συναρπαστικές, με βαριά έντονα χρώματα, εικόνες που θυμίζουν τις ταινίες του Κρόνεμπεργκ. Αλλά σκηνές όπως εκείνες με μια ομάδα νάνων που χρησιμοποιεί το κουγκ φου σε μια, μέχρι θανάτου, σύγκρουση με εχθρική συμμορία, δεν «κολλάνε», προκαλώντας χάσμα στον όλο ρυθμό της.
Ευχάριστη, με ωραία, χειροποίητα σχέδια, είναι η ιαπωνική ταινία κινούμενων σχεδίων «Ο Πόνιο στον βράχο κοντά στη θάλασσα» του Χαγιάο Μιγιαζάκι. Πρόκειται για ένα καρτούν για όλη την οικογένεια γύρω από ένα χρυσόψαρο, που ερωτευμένο μ' ένα 5χρονο αγόρι, καταφέρνει, ύστερα από διάφορες περιπέτειες, να μεταμορφωθεί σε κοριτσάκι και να ζήσει κοντά στον αγαπημένο της.
Ν.-Φ. Μ., ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/09/2008
No comments:
Post a Comment