Αδιάφοροι και ουχί αδιάφθοροι

Ου φονεύσεις *

Θρίλερ. Σκηνοθεσία: Τζον Αβνετ. Ερμηνεία: Αλ Πατσίνο, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Κάρλα Γκουτζίνο, Τζον Λεγκουιζάμο, Μπράιαν Ντένεχι.

Ο «Δικαιολογημένος φόνος» (και έτσι θα μπορούσαμε να αποδώσουμε τον αυθεντικό τίτλο της ταινίας «Righteous Kill») είναι η τρίτη κινηματογραφική συνεργασία του Αλ Πατσίνο και του Ρόμπερτ ντε Νίρο, αλλά και μια από τις χειρότερες στιγμές στην καριέρα τους. Η παρουσία τους στο «Ου φονεύσεις», αν δεν θεωρηθεί «αρπαχτή», μόνο σαν μια προχειροστημένη μπλόφα μπορεί να εκληφθεί. Μια μπλόφα με στόχο τον ανυποψίαστο θεατή, που θα περίμενε τουλάχιστον ένα θρίλερ με ενδιαφέρουσα πλοκή, σασπένς και αξιοπρεπείς ερμηνείες. (Οι γκριμάτσες δεν αποτελούν ερμηνεία, ενώ κάποιες στιγμές οι διάλογοι είναι επιπέδου «κομμένων σκηνών» με τις οποίες εμπλουτίζονται τα extras όταν έρθει η ώρα να κυκλοφορήσει η ταινία σε dvd.) Το δικαίωμα στην αποτυχία, ακόμη και την παταγώδη, είναι αναφαίρετο σε όλους. Ομως, δίχως Πατσίνο και Ντε Νίρο, το εν λόγω θρίλερ του Τζον Αβνετ δεν θα το πρόσεχε κανείς ούτε στα καλαθάκια των βιντεοκλάμπ.

Μια δεκαετία και κάτι μετά την εξαιρετική «Ενταση» του Μάικλ Μαν, οι δυο ηθοποιοι ξαναβρέθηκαν μαζί στο ίδιο κινηματογραφικό πλατό ενσαρκώνοντας δυο βετεράνους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης. Ο Τερκ και ο Ρούστερ είναι σαν καρικατούρες του Βρώμικου Χάρι. Θυμώνουν όταν βλέπουν τους γκάνγκστερ να τη βγάζουν καθαρή με αστείες ποινές, εκμεταλλευόμενοι τον τρόπο απονομής της Δικαιοσύνης.

Στο ξεκίνημα της ταινίας βλέπουμε ένα βιντεοσκοπημένο ντοκουμέντο με τον Ντε Νίρο να ομολογεί 14 φόνους με την ηρεμία του ανθρώπου που έπραξε στο ακέραιο το καθήκον του. Το ίδιο ντοκουμέντο παρεμβάλλεται σαν σφήνα στη διάρκεια της ταινίας για να φανεί η ψυχολογία του δολοφόνου, που τον ξέρουμε (;) από την αρχή. Παρομοίως συμβαίνει και με μια δεύτερη σφήνα, στην οποία ο Πατσίνο κουβεντιάζει με έναν ψυχίατρο της υπηρεσίας. Στο κυρίως μέρος της ταινίας παρακολουθούμε τον Τερκ και τον Ρούστερ να προσπαθούν να θολώσουν τα νερά και να παραπλανήσουν δυο συναδέλφους τους, που πιστεύουν πως ο μυστηριώδης δολοφόνος, που έχει βαλθεί να καθαρίσει την πόλη διά της αυτοδικίας, είναι αστυνομικός. Στο περιθώριο αυτής της ιστορίας ο Τερκ (Ντε Νίρο) συμπεριφέρεται σαν βιαστής σε μια, ολίγον βιτσιόζα, συνάδελφο και ερωμένη του. Κατά τ’ άλλα, το σενάριο είναι αναληθοφανές και ο μηχανισμός του σασπένς στα χέρια του Αβνετ κάτι σαν τα κόλπα ενός θαυματοποιού, που κάθε βράδυ βγάζει το ίδιο κουνέλι από το ίδιο ημίψηλο μπροστά σε νυσταγμένα μάτια θεατών. Τα αστυνομικά τηλεοπτικά σίριαλ είναι πιο συμπαγή. [Δημήτρης Μπούρας, Η Καθημερινή, Πέμπτη, 11 Σεπτεμβρίου 2008]

Oι άλλες ταινίες

Το ρωσικό «Φορτίο 200» (***) είναι μια καλογυρισμένη ταινία, από τον Αλεξέι Μπαλαμπάνοφ, που, όμως, γίνεται ακραία και νοσηρή κατά τη στιγμή της κορύφωσής της. Το σενάριο είναι εμπνευσμένο από αληθινά γεγονότα. Ο Μπαλαμπάνοφ, που το υπογράφει, υπαινίσσεται ένα διαβόητο κατά συρροήν δολοφόνο που εκτελέστηκε το 1994. Ο τίτλος παραπέμπει στην κωδική ονομασία των πτήσεων με τις οποίες μετέφεραν τα πτώματα των Σοβιετικών στρατιωτών και αξιωματικών από το Αφγανιστάν στην πατρίδα (η δράση τοποθετείται στο δεύτερο μισό του 1984). Η πλοκή αφορά τη δράση ενός παρανοϊκού διοικητή της αστυνομίας σε μια μικρή πόλη, ο οποίος απάγει και βιάζει μια νεαρή κοπέλα, την οποία στη συνέχεια φυλακίζει στο σπίτι του. Παράλληλα, ένα δεύτερο βασικό πρόσωπο της ταινίας, ένας καθηγητής πανεπιστημίου που μιλάει διαρκώς για τον αθεϊσμό, συνειδητοποιεί την πλάνη στην οποία ζει.

Ο Μπαλαμπάνοφ ισορροπεί άριστα ανάμεσα στο θρίλερ (έκδηλη είναι η αγωνία του να απαλλάξει τη θεματολογία των σίριαλ κίλερ από τα κλισέ με τα οποία μας έχει συνηθίσει το Χόλιγουντ) και στην πολιτική αλληγορία γύρω από την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, την οποία περιγράφει σαν ένα απέραντο νεκροτομείο. Ως προς το θρίλερ τα καταφέρνει μια χαρά, παρά τις στομαχικές διαταραχές που προκαλεί προς το τέλος στον θεατή η αναπαράσταση της φρίκης. Ως προς την αλληγορία, το «Φορτίο 200» μοιάζει ετεροχρονισμένο. Θυμίζει την εποχή που το σινεμά της περεστρόικα ήταν το πρώτο θέμα στα κινηματογραφικά σαλόνια της Ευρώπης.

Η «Επιστροφή στο Μπράιντσχεντ» (**). Συνέβη και αυτό. Μια κινηματογραφική ταινία είναι πιο φλύαρη και επίπεδη από την τηλεοπτική σειρά στην οποία βασίζεται. Ο σκηνοθέτης Τζούλιαν Τζάρολντ μεταφέρεται στην Αγγλία της δεκαετίας του ’20 για να περιγράψει τη σχέση ενός ταλαντούχου νεαρού ζωγράφου, του Τσαρλς, που σπουδάζει ιστορία στην Οξφόρδη, με έναν νεαρό ομοφυλόφιλο αριστοκράτη. Η φιλοδοξία του Τσαρλς, που προέρχεται από τη μεσαία τάξη, και η παρακμή της καθολικής οικογένειας του νεαρού λόρδου αποτελούν τον θεματικό πυρήνα της ταινίας. Με Μάθιου Γκουντ, Μπεν Γουίσο, Χέιλι Ατγουελ, Εμα Τόμπσον.

«Hellboy 2, η χρυσή στρατιά» (**). Ενα ξωτικό, που μισεί τους ανθρώπους γιατί είναι άπληστοι, αναζητάει τα κομμάτια ενός πανάρχαιου στέμματος για να οδηγήσει μια ανίκητη στρατιά ρομπότ εναντίον τους. Ο Χέλμποϊ και η παρέα του θα διαταχθούν από την αμερικανική κυβέρνηση να τον αναχαιτίσουν. Το στόρι είναι νηπιακού επιπέδου, αλλά το «Hellboy 2» διασώζεται από τη ρομαντική ματιά του σκηνοθέτη Γκιγιέρμο ντελ Τόρο πάνω στους τερατόμορφους ήρωές του. Με Ρον Πέρλμαν, Σέλμα Μπλερ, Τζον Χερτ.

Προβάλλονται επίσης το χαοτικό «Μr Lonely» (*) και το «Κατασκοπεύοντας τη μαμά» (*), μια αστυνομική κωμωδία με τον Αντόνιο Μπαντέρας, τη Μεγκ Ράιαν και τον Κόλιν Χανκς.