Η επιτροπή συμπεραίνει ότι η διάταξη περί επιστροφής του ειδικού φόρου των εισιτηρίων των αιθουσών στον ελληνικό κινηματογράφο «δεν εφαρμόστηκε ποτέ με συνέπεια». Με τον όρο «ελληνικό κινηματογράφο» η επιτροπή εννοεί τους παραγωγούς. Ομως, η ελληνική παραγωγή διεκδικεί την αυτονομία της και την άνθησή της ...με κρατικές ενισχύσεις και «κίνητρα». Οι παραγωγοί διαπνέονται από «αντικρατισμό» τη στιγμή που εγκαλούν το κράτος, γιατί δεν τους ενισχύει. Φυσικά, με όρους «αγοράς» έχει ο καθένας το δικαίωμα να ονειρεύεται να γίνει κάποτε... «Μέτρο Γκόλντγουιν Μάγερ», αλλά αυτό δεν αφορά μια κρατική κινηματογραφική πολιτική προς όφελος των δημιουργών και του λαού.
Για το ΚΚΕ, η επιστροφή του φόρου επί των εισιτηρίων πρέπει να γίνεται με αποκλειστικό κριτήριο τη στήριξη των δημιουργών, σε συνδυασμό με μέτρα κρατικής ενίσχυσης της εγχώριας παραγωγής, χωρίς καμία χρηματοδότηση των μονοπωλίων, με δημόσιους και κοινωνικοποιημένους κινηματογραφικούς φορείς.
Αντίθετα, η επιτροπή πάει ακόμη πιο αγοραία και ζητά η επιστροφή να γίνεται «μόνο με κριτήρια αναπτυξιακά, και συγκεκριμένα την παραγωγή της επόμενης ταινίας του παραγωγού». Επίσης, να «ορίζεται ένα ποσοστό της επιστροφής, ειδικά στις πολύ επιτυχημένες εμπορικά ταινίες, να τοποθετείται σε ειδικό κωδικό Νέου Κινηματογράφου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, ώστε η ίδια η, απολύτως θεμιτή, ανάπτυξη του κινηματογράφου μας και σε εμπορική κατεύθυνση, να μην είναι εις βάρος της αναζήτησης νέων δυνάμεων».
Θεωρεί ότι η κρατική οικονομική στήριξη στον κινηματογράφο πρέπει να είναι και «έμμεση» με τη «δημιουργία πλαισίου οικονομικών κινήτρων για την ενδυνάμωση και ανάπτυξη της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας». Ετσι, προτείνεται η ένταξη της κινηματογραφίας, ως πολιτιστική βιομηχανία, με κωδικό κλάδου στον Αναπτυξιακό Νόμο 3299/2004 στον τομέα της μεταποίησης για όλα τα στάδια της παραγωγής και προβολής μιας κινηματογραφικής ταινίας»! Στα «κίνητρα» εντάσσεται και το γνωστό ως «TAX SHELTER», δηλαδή την ποσοστικοποιημένη φοροαπαλλαγή των οπτικοακουστικών παραγωγών.
Θεωρεί «εντελώς εκτός πνεύματος του νόμου τη μέχρι τώρα επιστροφή μέρους του φόρου» στο υπουργείο Πολιτισμού «για την κινηματογραφική του πολιτική». Ζητά «ειδικό φόρο σε νέα μέσα διανομής» (σ.σ. ψηφιακά) θεωρώντας ότι «σαφώς ανταγωνίζονται τις κινηματογραφικές αίθουσες». Συγκεκριμένα, «ποσοστό 4% επί του συνόλου του εσόδου που πραγματοποιούν οι εταιρείες τηλεφωνίας, τηλεπικοινωνιών ή όποιες άλλες (ανεξαρτήτως αντικειμένου και δραστηριότητας), από τη μετάδοση, διακίνηση ή προβολή κινηματογραφικών ταινιών με χρέωση, με τη χρήση οποιασδήποτε γνωστής τεχνικής μεθόδου (...)» κάτι που μπορεί να ενταχθεί στα ελάχιστα θετικά των προτάσεων.
Ζητά, «το συνολικό ποσό του ειδικού φόρου που εισπράττεται από τα κινηματογραφικά εισιτήρια αποδίδεται στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου» για να κατανεμηθεί σε παραγωγούς, αίθουσες που πρόβαλλαν ταινίες «με πιστοποιητικό ελληνικότητας», εταιρείες διανομής και... στο «Ινστιτούτο Ελληνικού Σεναρίου».
Προτείνει να θεσπιστεί το παλιό «πενηνταράκι» (8% επί του εισιτηρίου, περίπου 0,50 ευρώ) «για την ενίσχυση των μεμονωμένων αιθουσών» με μία ή δύο οθόνες. «Παρηγοριά στον άρρωστο» βέβαια στην εποχή των πολυ-κινηματογράφων.
Η επιτροπή «κατακεραυνώνει» για την επί 19 χρόνια μη εφαρμογή της διάταξης για την απόδοση του 1,5% των κερδών των τηλεοπτικών σταθμών στον κινηματογράφο. Προτείνει την αύξηση του ποσοστού σε 2% για τα ιδιωτικά κανάλια, τη μείωση σε 1% για τα «κρατικά» και την απόδοσή του στο ΕΚΚ στο οποίο θα ανατεθεί και... ο έλεγχος της εφαρμογής του νόμου.
No comments:
Post a Comment