Animation. Σκηνοθεσία: Μαρκ Οσμπορν, Τζον Στίβενσον. Πρωταγωνιστούν (φωνές): Τζακ Μπλακ, Ντάστιν Χόφμαν, Αντζελίνα Τζολί, Τζάκι Τσαν, Ιαν Μακ Σέιν, Σεθ Ρόγκεν, Λούσι Λιου
Στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών, η πιο διασκεδαστική ταινία που προβλήθηκε -εκτός συναγωνισμού- ήταν το «Kung Fu Panda». Σε ένα φεστιβάλ, όπου το κοινό είναι αρκετά δύστροπο και «φεστιβαλικό», οι αντιδράσεις σε μια ταινία ψυχαγωγίας, που απευθύνεται κυρίως στις μικρότερες ηλικίες, δεν είναι και οι θερμότερες δυνατές. Τώρα όμως που η ταινία βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, θα βρει το κοινό της και οι θεατές που θα την επιλέξουν, θα διασκεδάσουν.
Στόχος η ψυχαγωγία
Ο στόχος της ταινίας είναι απλός. Να ψυχαγωγήσει το κοινό, με μια ιστορία διασκεδαστική και όχι ιδιαίτερα σύνθετη, ούτε με επιπλέον αναφορές, όπως έχουν κάνει ταινίες σαν τον «Σρεκ», το «Ψάχνοντας τον Νέμο», τους «Απίθανους» και τον «Ρατατούη».
Το «Kung Fu Panda» έχει για κεντρικό ήρωα τον Πο, ένα τεμπέλικο και μάλλον άχαρο πάντα, που έχει ένα όνειρο: Να αποκτήσει άψογη τεχνική στις πολεμικές τέχνες, κάτι που ονειρεύεται νύχτα - μέρα.
Η πραγματικότητα είναι όμως αρκετά διαφορετική. Ο Πο πιέζεται από τον πατέρα του, μια χήνα (!) να ασχοληθεί με το οικογενειακό εστιατόριο. Αλλά ο Πο έχει τον νου του στις πολεμικές τέχνες και όχι στα νουντλς που μαγειρεύει ο πατέρας του.
Ενας συναγερμός έκτακτης ανάγκης θα δώσει μια ελπίδα στον Πο. Ενας θανάσιμος εχθρός του χωριού αποδρά από τις φυλακές υψίστης ασφαλείας και το συμβούλιο του χωριού στρέφεται στη μεταφυσική.
Μια προφητεία υποδεικνύει τον Πο ως μελλοντικό προστάτη του χωριού και σωτήρα από τη μανία του Τάι Λουνγκ, της οργισμένης και έτοιμης για εκδίκηση λεοπάρδαλης. Αλλά πώς θα αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις ο στρουμπουλός Πο;
Ο δάσκαλος Σίφου θα πιστέψει την προφητεία και παρά την αμφισβήτηση της δοξασμένης ομάδας των εκπαιδευμένων πολεμιστών, θα προσπαθήσει να μετατρέψει τον Πο από μαλλιαρή μπάλα σε ευκίνητο πολεμιστή. Οι πολεμιστές, θα χρειαστεί να καταπιούν την περηφάνια τους και να παραδεχτούν ότι ο Πο είναι ο άνθρωπος -μάλλον το πάντα- για τη δουλειά.
Οι σκηνές αυτές της εκπαίδευσης είναι και οι πιο αστείες της ταινίας, με τους Τζακ Μπλακ και Ντάστιν Χόφμαν να δίνουν ρεσιτάλ χιούμορ στους ατακαριστούς διαλόγους τους.
Για τον λόγο αυτό, και αν δεν συνοδεύει παιδιά μικρότερης ηλικίας που δεν μπορούν να διαβάσουν υπότιτλους, αξίζει κανείς να αναζητήσει τις αίθουσες που προβάλλουν την πρωτότυπη κόπια και όχι τη μεταγλωττισμένη.
Οκτώ (!) ακόμη ταινίες προβάλλονται αυτή την πρώτη εβδομάδα του Σεπτεμβρίου. Ας ελπίσουμε οι επιδόσεις αυτή τη σεζόν να μην είναι μόνο αριθμητικές. Τα «Χρόνια της μαυρίλας» (**1/2) είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας του Ντενίς Αρκάν για τη μέση ηλικία, τη δυσκολία στην επικοινωνία και τους ανοιχτούς λογαριασμούς με τη φιλία και τη σεξουαλικότητα. Μετά από την «Παρακμή της αμερικανικής αυτοκρατορίας» και τη βραβευμένη «Επέλαση των βαρβάρων» ο Καναδός σκηνοθέτης φαίνεται λιγότερο εύστοχος, καθώς όπως και ο ήρωάς του, η ταινία χάνεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασίωση.
Το «Ben X, ο διστακτικός ήρωας» (**1/2) του Βέλγου Νικ Μπαλτάζαρ, είναι η ιστορία ενός νεαρού που απομονώνεται στον εαυτό του. Ο Μπεν, ένας αυτιστικός σπουδαστής μιας τεχνικής σχολής, αντιμετωπίζει τις επιθέσεις των συμμαθητών του επιλέγοντας να κλειστεί ακόμη περισσότερο στον εαυτό του και στα βίντεο γκέιμ που παίζει στο σπίτι. Ο Μπαλτάζαρ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, χειρίζεται με αρκετή δεξιοτεχνία τα τρία διαφορετικά θέματα της ταινίας: τον αυτισμό του ήρωα, τη βία στο σχολείο και την εξάρτηση από τα παιχνίδια.
Σε επανέκδοση προβάλλεται το «Εγώ δεν σ’ αγαπώ» (**1/2) που σκηνοθέτησε το 1976 ο Σερζ Γκενσμπούργκ με πρωταγωνιστές την αγαπημένη του Τζέιν Μπίρκιν και τον προστατευόμενό του Αντι Γουόρχολ, Τζο Νταλεσάντρο. Είναι ένα ερωτικό δράμα μάλλον ξεπερασμένο σήμερα, που έχει όμως ακόμη ενδιαφέρον σαν δείγμα της εποχής που δημιουργήθηκε. Το ομώνυμο τραγούδι πάντως, το «Je t’ aime, moi non plus», είναι καλύτερο από την ταινία.
«Οι επίλεκτοι» (*1/2) κατέχουν μια από τις πιο αδικαιολόγητες βραβεύσεις που έχουν γίνει ποτέ σε μεγάλο φεστιβάλ. Η ταινία του Ζοζέ Παντίλα, σε παραγωγή του Φερνάντο Μεϊρέλες, που κέρδισε τη Χρυσή Αρκτο στην τελευταία Μπερλινάλε, είναι μια αστυνομική περιπέτεια που διαδραματίζεται στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Οι ρυθμοί είναι γρήγοροι, η φωτογραφία ενδιαφέρουσα, αλλά πέραν τούτου... ουδέν.
Χοντροκομμένα αστεία, ελάχιστα αποτελεσματικά προσφέρει στο κοινό ο «Ζόχαν, πράκτορας υψηλής κομμωτικής» (*1/2), με τον Ανταμ Σάντλερ να σατιρίζει για ακόμη μια φορά την εβραϊκή του καταγωγή, υποδυόμενος έναν πράκτορα του ισραηλινού στρατού που θέλει να γίνει κομμωτής στη Νέα Υόρκη. Το αστείο όμως έχει παίξει πολλές φορές και δεν προκαλεί τίποτα, παρά ένα μικρό χαμόγελο στην καλύτερη περίπτωση.
Προβάλλονται επίσης η κομεντί «Σύζυγος κατά λάθος» με την Ούμα Θέρμαν, τον Κόλιν Φερθ και τον Τζέφρι Ντιν Μόργκαν, το ιαπωνικό ρομαντικό δράμα «Η εκδίκηση του σαμουράι», που σκηνοθέτησε ο Γιόζι Γιαμάντα και το «Οταν πέφτει το σκοτάδι», ψυχολογικό θρίλερ από τη Δανία.
Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, Πέμπτη, 4 Σεπτεμβρίου 2008
No comments:
Post a Comment