Οι ταινίες της εβδομάδας. Κι όμως, ηθοποιός ο Σάκης!

Του Δημήτρη Δανίκα, ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Όλα είναι πιθανά. Όπως η Νέα Δημοκρατία πορεύεται με τον Σαμαρά.
Το ίδιο περίπου και με τον Σάκη Ρουβά. Δρασκελίστε το κατώφλι και θα πάθετε ζημιά. «Στα άκρα» (Duress). Μια ταινία που αξίζει τα λεφτά. Χωρίς Ρουβίτσες, κοιλιακούς, ναρκισσισμούς και άλλους τέτοιους γελοίους προσδιορισμούς. Ο τολμών νικά!

Εξηγώ τι μου συνέβη χωρίς να υπερβάλω μισή λέξη. Μπήκα με προκατάληψη, καχυποψία και επιθετική μανία. Φταίω; Καθόλου. Το «Αlter ego» από τα σκουπίδια του ελληνικού σινεμά. Άντε, είπα μέσα μου. Το μαρτύριο αρχίζει. Σαν το κουτάλι με το μουρουνέλαιο να βρισκόταν μισό πόντο από το στόμα μου. Με το που πέφτουν τα γράμματα το κουτάλι απομακρύνθηκε. Με το που πέρασαν τα πρώτα δέκα λεπτά άρχισα να τσιμπιέμαι μπας και μπήκα σε λάθος σινεμά. Με το που τελείωσε η ταινία έμεινα να χάσκω σαν χάνος από την κωλοτούμπα του Σάκη Ρουβά. Απλός, λιτός, δωρικός, σωστός. Ηθοποιός κανονικός. Μα πώς; Τα πάντα είναι δυνατά. Στον έρωτα και την τέχνη. Μ΄ αυτή τη σειρά. Αρκεί ένα καλογραμμένο σενάριο και μια στρωτή, αξιοπρεπής σκηνοθεσία. Τότε κηδεία οι κοιλιακοί του Σάκη Ρουβά. Γυναίκες, παρακαλώ μην κλαίτε. Που το αγόρι πήρε τον ρόλο του στα σοβαρά.

Το στόρι του Τζιμ Κέχο, η απόδειξη ενός θεωρήματος. Ανατριχιαστικού θεωρήματος. Πως δηλαδή άπαντες κρύβουμε έναν μικρό, αόρατο, δολοφόνο μέσα μας. Εξαρτάται από τις συνθήκες. Πάνω κάτω το ίδιο επιχείρησε να αποδείξει με την πρώτη του σκηνοθεσία και ο Ντένης Ηλιάδης στο horror thriller «Τελευταίο σπίτι αριστερά». Παλιά ιστορία. Το μισό και πλέον αμερικανικό σινεμά πίνει νερό απ΄ αυτήν την πηγή. Επιβίωση, αυτοάμυνα, εξολόθρευση. Όμως ο Κέχο προτίμησε την ευθεία γραμμή, τη συμπύκνωση και την ανατροπή. Το εξηγώ:

Ο Ρίτσαρντ (δηλαδή ο Μάρτιν Ντόνοβαν, από τους πρωταγωνιστές του Χαλ Χάρτλεϊ, του επονομαζόμενου ο «Αμερικανός Ζαν Λικ Γκοντάρ») είναι χήρος και πατέρας μιας μικρής ιδιαίτερης κόρης. Ο θάνατος της γυναίκας του κατοικεί σε κάθε μόριο της ύπαρξής του. Το φάντασμά της, οι ενοχές του. Η απουσία της, η παραλυσία του. Το ταξίδι μιας μέρας μέσα στη νύχτα. Ατέλειωτη νύχτα. Απροσμέτρητο το σκότος που κυκλοφορεί μέσα του. Έτοιμος να συναντήσει τον θάνατό του. Τη δοκιμασία του. Και τη συναντάει. Σε ένα γειτονικό καφέ που πουλάει ντόνατς. Ο Ρίτσαρντ πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος Ξαφνικά, έτσι από το πουθενά, μπουκάρει ο Σάκης Ρουβάς. Εντελώς διαφορετικός. Μέσα και έξω αλλιώτικος ολοσχερώς. Εδώ παθαίνει καραπλακάρα ο ελληνικός γυναικωνίτης ο γνωστός. Έχει σημασία αυτό. Με απλό μπουφάν, χωρίς φράντζα και καθόλου ναρκισσισμό. Ένας τύπος καθημερινός. Μπουκάρει και τον υπάλληλο σκοτώνει. Έτσι στην ψύχρα και με τη μία. Η συνέχεια ακόμα πιο μακριά. «Αν μιλήσεις», λέει στον αθώο, εμβρόντητο Ρίτσαρντ, «θα κάνω την κόρη σου κιμά». Αυτός είναι ο πρώτος αιφνιδιασμός. Ο δεύτερος εξίσου σκληρός. Φεύγοντας αφήνει πίσω ίχνη από τον γενετικό κώδικα του Ρίτσαρντ. Ποιος ο δολοφόνος; Μα φυσικά ο αθώος. Η συνέχεια με ξεπερνάει. Γιατί σ΄ αυτήν την επίγεια κόλαση ουδείς αθώος!

Προσέξτε τώρα την επαγωγική διαδικασία, η οποία προκύπτει από τη σκη νοθεσία. Γιατί ο δολοφόνος από το πουθενά; Τρεις οι λόγοι. Πρώτον, επειδή ο Ρίτσαρντ επιδιώκει, ελκύει, είναι διαθέσιμος για μια σκληρή δοκιμασία. Δεύτερον, επειδή το τυχαίο είναι πάντα ρεαλιστικό. Και τρίτον, επειδή, μορφολογικά, αλλά και λειτουργικά, από τη δραματουργία ο δολοφόνος είναι η άλλη όψη του Ρίτσαρντ. Αντίθετοι σε όλα. Επομένως δίδυμοι από την ίδια μήτρα. Περίλυπος ο πρώτος. Κυνικός ο δολοφόνος. Αποτελειωμένος ψυχολογικά ο χήρος. Αεράτος και στοχοπροσηλωμένος ο Ρουβάς. Συγκοινωνούντα δοχεία. Επομένως; Απλό. Η ταινία λειτουργεί σε δύο επίπεδα. Το πρώτο είναι το ρεαλιστικό. Το ορατό. Το δεύτερο είναι το ψυχολογικό. Με έναν λόγο, ο δολοφόνος είναι η σκοτεινή πλευρά του Ρίτσαρντ. Γι΄ αυτό πέφτει out of the blue. Γι΄ αυτό μοιάζουν σαν ξαδέλφια. Γι΄ αυτό ο δολοφόνος γνωρίζει τα πάντα για τη ζωή και την οικογενειακή κατάσταση του θύματός του. Γι΄ αυτό και ο τίτλος «Duress», που σημαίνει «Υπό ψυχολογική πίεση». Όλα σ΄ αυτήν την ιστορία είναι σκοτεινά. Για δες που ο Σάκης χώθηκε τόσο μα τόσο βαθιά!

Ταγμένος λοιπόν ο δολοφόνος να τραβήξει τον Ρίτσαρντ στην κόλαση. Επομένως δεν προσομοιάζει με κανέναν serial killer του αμερικανικού σινεμά. Στην πραγματικότητα δεν είναι serial killer. Είναι το υποσυνείδητο ενός τυπικού Αμερικανού οικογενειάρχη και ο αρχάγγελος του Σατανά! Πολιτισμένος εξωτερικά. Βάρβαρος εσωτερικά. Όπως ο Κουρτζ της «Αποκάλυψης τώρα» του Κόπολα. Αρχετυπικός ήρωας. Λάτρευε και διάβαζε Τ. Σ. Έλιοτ και την άλλη στιγμή αποκεφάλιζε ανθρώπινα πλάσματα.

Το δίδυμο Μάρτιν Ντόνοβαν- Σάκης Ρουβάς, η επιτομή του δίδυμου πολιτισμός- βαρβαρότητα. Πάω μακριά; Κι όμως. Η αμερικανική κοινωνία, αλλά και κάθε δυτική, πηγαινοέρχονται ανάμεσα σ΄ αυτούς τους δύο πόλους. Να το τραβήξω ακόμα πιο μακριά; Ο Θεός μέσα από τον Σατανά. Και τούμπαλιν. Ο νεαρός Καναδός σκηνοθέτης Τζόρνταν Μπάρκερ γκρεμίζει την ιδεολογία του προτεσταντισμού που διαπερνάει εννιά στις δέκα ταινίες του Αmerican Cinema. Το Καλό και το Κακό, μια ενιαία οντότητα. Μίσους, καταστροφής και διαστροφής.

Κοίτα να δεις. Μόλις με δύο πρόσωπα. Μέσα σε ελάχιστους χώρους. Χωρίς ωκεανούς από αίματα. Με νυχτερινά πλάνα. Από μια ταινία κόστους μόλις 1,5 εκατ. δολαρίων. Μια Β-Μovie δηλαδή. Να προκύπτουν τόσα νοήματα. Σου έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις. Αυτή η μαγεία του έρωτα. Αυτή και της τέχνης η φαντασία. Να ΄ναι όλοι τους καλά. Ευχαριστώ από ψυχής πολύ βαθιά!

«Στα άκρα»

Σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ Δρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ Αληθινός ηθοποιός ο Σάκης Ρουβάς

ΒΑΘΜΟΙ= 7 (η προκατάληψη σκοτώνει)

«Σημαδεμένος» με μυαλό

Καλύτερη επιλογή της εβδομάδας «Un Ρrophete» (Προφήτης) του μεγιστοτεράστιου Film Μaker Ζακ Οντιάρ. Σαν να βλέπω τον «Σημαδεμένο» με μυαλό. Αγαπητοί μας η αλήθεια έπειτα από τόσα χρόνια πλαστικοποιημένου Χόλιγουντ. Οι Γάλλοι μαθητές ξεπέρασαν τους Αμερικανούς δασκάλους!

Μία η αιτία. Κing size και οπτικά εφέ. Ακούγεται απίστευτο κι όμως αληθινό. Οι Γάλλοι αφομοίωσαν τις αρχές του αμερικανικού κινηματογράφου. Ενσωμάτωσαν τον ρεαλισμό, τη ρυθμολογία, τη δράση και την αγωνία. Και οι νεώτεροι με πιο σύγχρονη ματιά ακολουθούν την ίδια, παλιά, αμερικανική, μαγκιά. Απόδειξη; Μα ο «Προφήτης» είναι ενταγμένος στο «είδος» ταινίας-φυλακής. Απόδειξη; Τη σκηνή της δολοφονίας ενός Κορσικανού μεγαλομαφιόζου από τον «Προφήτη» θα τη ζήλευε ο Μάικλ Μαν της «Έντασης». Απόδειξη; Μα όλο το μήκος και το πλάτος αυτής της αχόρταγης, σε διάρκεια και σε κατακλυσμιαίους ρυθμούς, ιστορίας, είναι η μαφία. Γάλλων, Μουσουλμάνων και Κορσικανών. Τελευταία απόδειξη; Όπως κάθε παλιά, σοβαρή αμερικανική ιστορία φυλακής, έτσι κι αυτή. Παραπέμπει σε μια κοινωνική αλληγορία.

Ο μουσουλμάνος πιτσιρικάς Ελ Τζεμπενά Μάλικ (Ταχάρ Ρακίμ) μπαίνει «αναλφάβητος» στη φυλακή και βγαίνει με πτυχίο... Ιατρικής. Μέσα σε διάστημα ελάχιστων ετών, όσο διαρκεί το Λύκειο ή το Πανεπιστήμιο, τα μαθαίνει όλα και όλα τα χωνεύει. Να καρφώνει, να ελίσσεται, να επιβιώνει, να σκοτώνει και πάνω σε πτώματα να σκαρφαλώνει. Και επειδή είναι χαρισματικός, γρήγορα δουλεύει, γρήγορα αντιδρά και γρήγορα αναρριχάται.

Ο Οντιάρ χωρίς πολιτικές και κοινωνικές διακηρύξεις αποκαλύπτει τα συγκοινωνούντα δοχεία του κράτους με το παρακράτος. Οι δεσμοφύλακες είναι οι κλητήρες. Οι δικαστές είναι οι τροχονόμοι. Οι φυλακές τα κολέγια του οργανωμένου εγκλήματος και της μαφίας. Κάθε φυλακή που ανοίγει, ένα σχολείο κλείνει. Τέλεια! Αν την περάσω από αξονική τομογραφία τρεις οι φέτες αυτής της ιστορίας. Τα σίδερα της φυλακής είναι για τους λεβέντες. Ο Κορυδαλλός- ας πούμε- είναι το «Καραϊσκάκη» των συμμοριών. Αυτή η πρώτη φέτα. Πάμε τώρα στη δεύτερη. Εκπαιδεύοντας έναν μουσουλμάνο σημαδεμένο. Αριστούχος ο τύπος. Η τρίτη έχει να κάνει με το σουρεαλιστικό ανακάτεμα των πολιτισμών. Την ίδια στιγμή με τον ιμάμη, με τον Αλλάχ, με τα θεία, με την παράδοση, αλλά και με τους φόνους, την ηρωίνη, την πορνεία. Όλα μαζί. Η τρέλα της σημερινής κοινωνίας αποτυπωμένη σε μια ταινία. Μην απορείτε. Τα ίδια και στην ελληνική πραγματικότητα. Και με το τσαρούχι και με την Ρrada και με το super market και το γαϊδούρι. Από τη βαρβαρότητα προς την παρακμή χωρίς να μας αγγίξει ο πολιτισμός!

Η κινηματογράφηση ολόκληρο επίτευγμα. Σε παραλήρημα η σκηνοθεσία. Πολυπληθές το κάστινγκ. Άπαντες εξαιρετικοί. Ιδρωμένοι, ματωμένοι, επιθετικοί, σαρωτικοί. Ο αμφιβληστροειδής χορεύει όπως γουστάρει το μοντάζ του Ζακ Οντιάρ. Από κοντά και η ορχηστρική μουσική. Ταινία αντρική. Δικαίως κέρδισε στις Κάννες το μεγάλο βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Αν ο Γάλλος είχε περιορίσει το παραλήρημά του κατά είκοσι λεπτά θα είχε υπογράψει το αριστούργημά του!

«Προφήτης»

Βlood, sweat and guns Επιπέδου Μάικλ Μαν Οι φυλακές, το πανεπιστήμιο της μαφίας

ΒΑΘΜΟΙ= 8 (ρεσιτάλ σκηνοθεσίας)

Ζόμπι στο Διάστημα

«Ρandorum». Θρίλερ μελλοντολογίας και τρόμου του Γερμανού Κρίστιαν Άβαρτ με το δίδυμο Ντένις Κουέιντ και Μπεν Φόστερ. Η εκκίνηση με οικολογική ευαισθησία.

Διότι- λέει- το 2127 ο πληθυσμός της Γης με είκοσι και πλέον δισεκατομμύρια ψυχές. Και επομένως πόλεμοι παντού για μια σταγόνα νερό να δροσιστούν. Ένα διαστημόπλοιο με κατεύθυνση άγνωστο πλανήτη και με δύο διαστημάνθρωπους, οι οποίοι ύστερα από παρατεταμένο υπερύπνο, αφυπνίζονται χωρίς μνήμη. Αυτό ήταν. Ζόμπι εμφανίζονται και το όχημα μετατρέπεται σε κρεοπωλείο. Της χειρίστης υποστάθμης. Φτηνή παραγωγή. Κάτι σαν άνθρωπος των σπηλαίων ο Ντένις Κουέιντ. Αν κοντά σ΄ αυτά βάλεις και την εκκωφαντική μπάντα, ε τότε μάτια και αυτιά ερμητικά κλειστά!

ΒΑΘΜΟΙ= 0 (δεν άντεξα πάνω από σαράντα λεπτά)

Ταραντίνο από τη Βουλγαρία

«Ζift» του Javor Gardev από Βουλγαρία. Ασπρόμαυρο. Στυλιζαρισμένο. Καλοκουρδισμένο. Ταραντινικό. Σκηνοθετικά πρώτο πράγμα. Αλλά από ουσία μόνο για τη Βουλγαρία. Ένας περιθωριακός και επί «υπαρκτού σοσιαλισμού» φυλακισμένος περνάει μέσα από την κόλαση. Πρώτη στάση το καθεστώς. Άπαντεςαπό τους δεσμοφύλακες μέχρι την εξουσίασκέτα γουρούνια. Χοιροστάσιο. Στάση δεύτερη. Η ερωτική του σχέση με μια μελαχρινή γκόμενα. Η Τάνια Ιλίεβα σκέτη φλόγα. Φερ΄ την εδώ. Φαμ φατάλ από Βουλγαρία. Δηλαδή απάτη και προδοσία. Ωραία. Ε και; Να το δουν οι Έλληνες σπουδαστές κινηματογραφικών σχολών να κατανοήσουν τον ορισμό της μοντέρνας σκηνοθεσίας. Άντε να το δουν και μερικοί σινεφίλ. Με έναν λόγο, καλή ταινία για το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης!

ΒΑΘΜΟΙ= 6 (βραβείο styling)

«Ο Άρθουρ και η εκδίκηση του Μαλταζάρ». Μείγμα Αnimation και «ζωντανών» ηθοποιών από τον Γάλλο Λικ Μπεσόν. Με περιεχόμενο οικολογικό. Διότι ο πιτσιρικάς Άρθουρ πάει κόντρα στα εντομοκτόνα του πατρός και της μητρός του, ως προστάτης των ζουζουνιών. Καλές προθέσεις, ασήμαντες επιτεύξεις. Εν ολίγοις Walt Disney- Γαλλία 5-0!

ΒΑΘΜΟΙ= 2 (βαρετό)

Πορνοστάρ χωρίς πορνό

Μπράβο μας. Η Ελληνοαμερικανίδα Μαρίνα- Άννα Χατζή. Τhe best πορνοστάρ της οικουμένης. Έλα όμως που ο Στίβεν Σόντερμπεργκ αποφάσισε να την αποκαθηλώσει από το κοινωνικό λειτούργημά της. Και να μας την παραδώσει. ενδεδυμένη, προβληματισμένη και άνευ κλίνης. Ντροπή!

«Συνοδός πολυτελείας» (Τhe girlfriend experience) λοιπόν. Με τη Μαρίνα. Με καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Σάσα Γκρέι. Η οποία είναι μόλις είκοσι και ενός Μαΐων. Ύψος 1.70 με αναλογίες 36- 26- 31. Έτσι το γράφω. Μπας και έχετε βάλει κάτι καλό στο όπισθεν μέρος του κεφαλιού σας. Ακριβό το σπορ. Πανάκριβο. Διότι η λαχταριστή Μαρίνα μέχρι στιγμής έχει λάβει εφτά τρόπαια και 22 υποψηφιότητες. Της κατηγορίας Αdult movies. Αυστηρώς ακατάλληλο για ανηλίκους. Μωρέ τι ακατάλληλο που έτσι και ο πιτσιρικάς των δέκα ετών κάνει downloading θα πέσει πάνω στα εξής- της Μαρίνας ή Σάσαςτρόπαια: Βest Οral Sex Scenes. Που πάει να πει «καλύτερες σκηνές στοματικού σεξ». Ακόμα Βest three way sex scenes. Συγχώρα με. Ι don΄ t know what it means. Δεν τελείωσα. Βραβείο καλύτερων σκηνών ομαδικού σεξ. Ρε συ, αυτό δεν είναι κορίτσι. Αλλά; Η απόλυτη επιτομή από συστάσεως πορνό μέχρι σήμερα!

Ε και; Έπειτα από όλα αυτά τα επιτεύγματα τα λαχταριστά τι περίμενα εγώ ο αφελής; Μα λίγο τσι τσι και κοκό να δω να περάσει ένα δίωρο καλό. Υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο τον Αμερικανό. Διότι ο Σόντερμπεργκ έβαλε στοίχημα να σκηνοθετήσει κάτι ανάποδο και διαφορετικό. Ωραία. Να κάνει κάτι δραματικό. Να αναδείξει, ας πούμε, τις λεπτές κλίμακες στην ερμηνεία της Μαρίνας. Μη γελάτε. Είπαμε. Από οπουδήποτε και τον οποιονδήποτε να το περιμένεις.

Εκείνο που δεν περίμενα ήταν αυτό. Το πληκτικό, το βαρετό και χασμουρητό. Επί εβδομήντα και εφτά λεπτά από κουβεντούλα σε κουβεντούλα. Η Μαρίνα (ως Τσέλσι στην ταινία) να πηγαινοέρχεται από καφενείο σε εστιατόριο και να παριστάνει τον ψυχαναλυτή βαρεμένων και ματσωμένων πελατών. Βρε τι πρόβλημα κι αυτό. Μοναδικό συμπέρασμα ανατρεπτικό. Οι τύποι πληρώνουν για εξομολόγηση, όχι για σεξ κρεβατικό. Τι μοναξιά κι αυτή. Η πορνεία ένα είδος ψυχανάλυσης και εκκλησίας. Πώς πάνε οι καθολικοί μαφιόζοι στον ιερέα της ενορίας. Πάτερ αμάρτησα. Τι έκανες παιδί μου; Να, σήμερα σκότωσα. Το Πάτερ ημών εκατό φορές πριν από τον ύπνο σου! Και για να τελειώνω. Η φλυαρία της Μαρίνας με αποτελείωσε!

«Συνοδός πολυτελείας»

Πορνοστάρ σε κουβεντούλα Αντί για σεξ, ατέλειωτη φλυαρία Μαρίνα, Μαρίνα, Μαρίνα

ΒΑΘΜΟΙ= 0 (Τhe Ηole)