PHOTO GALLERY Κιαροστάμι, Κιτάνο και ο νεαρός Γερμανός Κριστιάν Πέτζολντ ήταν οι «auteurs» της χθεσινής μέρας
Η δεύτερη μέρα ήταν παραδοσιακά «βενετσιάνικη». Ο όρος δεν έχει να κάνει με τις μαγευτικές ομορφιές της «πόλης των δόγηδων», παρά με το Φεστιβάλ. Με το Φεστιβάλ το συγκεκριμένο, όταν του λείπει το αμερικάνικο ή το χολιγουντιανό περιτύλιγμα και βολεύεται με τους κάποιους τακτικούς πελάτες του.
Ετσι λοιπόν στη χθεσινή μέρα, Κιαροστάμι, Κιτάνο και ο νεαρός Γερμανός Κριστιάν Πέτζολντ ήταν οι «auteurs» που έδωσαν το στίγμα και την ανάλογη αδιαφορία, εκτός από εκείνους τους συγκεκριμένους που πάνε στα φεστιβάλ για να δουν ταινίες των παραπάνω και μετά να μείνουν μόνοι με τις ταινίες αυτές που δεν έφτασαν ποτέ στο κοινό, τουλάχιστον έξω από τα όρια των συνόρων τους. Μιλάμε για κοινό κι όχι για λέσχες ή αφιερώματα.Ας αρχίσουμε από τον Τακέσι Κιτάνο που ήταν και στο διαγωνιστικό πρόγραμμα και συμμετείχε με την ταινία «Akires to Kame», που θα μπορούσε να αποδοθεί στα ελληνικά ως «Ο Αχιλλέας και το τατουάζ». Ο Κιτάνο, ανακάλυψη ουσιαστικά της Βενετίας, παρέμεινε εκεί. Με όποιο διαφορετικό έργο φέρνει κάθε φορά. Προσωπικά τις ταινίες του τις βαριέμαι αφόρητα. Εδώ κάνει κάτι «διαφορετικό», κάνει ένα έργο που το δηλώνει «κωμωδία», η οποία έχει να κάνει με την αγάπη προς τη ζωγραφική. Από την άποψη αυτή και με καθαρά φεστιβαλικούς όρους, θα μπορούσε να το πει κανείς ενδιαφέρον.Πειραματική ήταν κι η ταινία του Αμπάς Κιαροστάμι «Shirin», που προβλήθηκε στο «εκτός συναγωνισμού» πρόγραμμα κι έμπλεξε πολλούς λόγω συμμετοχής της Ζιλιέτ Μπινός. Επειδή ακριβώς έχει διαφημιστεί αρκετά μια συνεργασία τους που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, με έδρα την Ιταλία και συγκεκριμένα το Σαν Τζιμινιάνο, εκεί όπου ο Παζολίνι είχε κάνει τις δικές του «120 μέρες στα Σόδομα»… Τελικά, δεν επρόκειτο για αυτή την ταινία αλλά για μια άλλη που δεν αναφέρεται ούτε καν στο IMDB, δεν υπάρχει πουθενά. Λέγεται «Shirin» κι είναι μια «άσκηση ύφους» (τι ξεπερασμένος όρος για το σινεμά των ημερών μας - αυτά τα έγραφαν οι κριτικοί της δεκαετίας του ’70 για τα διάφορα φεστιβαλικά πειράματα, να όμως που τα ξαναχρησιμοποιούμε, αφού τα φεστιβάλ τροφοδοτούνται με τέτοια), όπου ο Κιαροστάμι έχει μαζέψει 40 γυναικεία πρόσωπα, ηθοποιοί του θεάτρου από το Ιράν ως επί το πλείστον (τόσο πολύ θέατρο έχει το φονταμενταλιστικό Ιράν ή είναι φυγάδες στη Δύση; - παρέμεινε αδιευκρίνιστο) και μία από αυτές τις φάτσες είναι και της Ζιλιέτ Μπινός (προφανώς, κίνηση αβρότητας λόγω της άλλης, της «μεγάλης» συνεργασίας), οι οποίες παρακολουθούν την παράσταση ενός έργου που παίζεται στο θέατρο και βασίζεται σε ιρανικό ποίημα του 12ου αιώνα, αλλά οι θεατές ποτέ δεν βλέπουμε την παράσταση μα τις εκφράσεις των προσώπων. Αυτά…
Στα γρήγορα σας λέω, διότι δεν ξέρω πόσο μπορεί να σας ενδιαφέρει, πως η ταινία του Κριστιάν Πέτζολντ «Jerichow» έχει μια μακρινή συγγένεια με τον κόσμο του Φατίχ Ακίν και τους ανάλογους συναισθηματισμούς αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι όμοια. Ο Πέτζολντ είχε κάνει το «Yella». Αν δεν λέει τίποτα ούτε αυτή η πληροφορία, δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε περαιτέρω.Στη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου της κριτικής επιτροπής ο Βιμ Βέντερς, που υπενθυμίζουμε ότι προεδρεύει, μίλησε και με την ιδιότητα του καθηγητή κινηματογραφικής σχολής. Εξέφρασε την αγάπη του προς τον παλιό κινηματογράφο (τον παλιό φεστιβαλικό!) κι είπε ότι παροτρύνει τους σπουδαστές του να ασχολούνται με τις παλιές ταινίες διότι, όπως είπε, παρατηρεί μια τάση στη νεολαία απώθησης των παλιών ταινιών (των φεστιβαλικών! - το τονίζω). Ως παράδειγμα, λοιπόν, ανέφερε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, για τον οποίο ο ίδιος μίλησε με τα καλύτερα λόγια, αλλά ήταν το παράδειγμα που ανέφερε πως οι σπουδαστές του απέφευγαν. Πάντως, συμπλήρωσε, όταν επέμεινε κι έπεισε μερικούς να δουν ταινίες του, άλλαξαν γνώμη.
No comments:
Post a Comment