Γούντι εναντίον ιπτάμενης Αντζελίνας

Του Δημήτρη Δανίκα. ΤΑ ΝΕΑ: Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Αν υπάρχει μια ιστορία που να επιβεβαιώνει τη βολική άποψη πως ο οποιοσδήποτε άνδρας κατακτά μια γυναίκα με το μυαλό και όχι με το look, ε αυτή είναι το «Μanhattan»

Το σινεμά, αγαπητές και αγαπητοί, μοιάζει με τα Μαθηματικά. Άπειρος ο αριθμός συμπτώσεων, συσχετισμών και εξωφρενικών καταστάσεων. Φανταστείτε δηλαδή τη σκηνή όπου ένας κοντός, αδύνατος, διοπτροφόρος και φαλακρός βρίσκεται πολιορκημένος και όμηρος τριών θηλυκών. Και μάλιστα στην πιο ζουμερή στιγμή τους, γιατί μιλάμε για το 1979 όταν και οι τρεις βρίσκονταν στο άνθος της ηλικίας τους και στην κορυφή. Κατά σειράν, Μάριελ Χεμινγουέι, Νταϊάν Κίτον και Μέριλ Στριπ.

Εκ πρώτης όψεως η κατάσταση παραπέμπει στον Θανάση Βέγγο και «Φαλακρός πράκτωρ Θου Βου». Να γελάσω! Διότι ο τύπος ως βιρτουόζος των ισορροπιών καταφέρνει, την ίδια στιγμή με το ένα πόδι στο σοβαρό και με το άλλο στο γελοίο, αυτοσαρκασμό και ταυτοχρόνως να είναι με το Αρσενικό αλλά και να αποθεώνει το Θηλυκό. Κανείς δεν μπορεί να πιάσει αυτό τον κοντό!

Για να καταλάβουμε εκείνη τη στιγμή, να δούμε πρώτα το πριν, την τριετία που τον ανέβασε στην κορυφή. Δηλαδή το 1977 ο Οσκαρικός «Νευρικός εραστής» (Αnnie Ηall). Το 1978 το εξαιρετικό και παραγνωρισμένο Μπεργκμανικό «Εσωτερικές σχέσεις» (Ιnteriors- πάρτε το παρακαλώ σε DVD). Και το 1979 η πιο γλυκιά, ασπρόμαυρη κομεντί, την οποία για κάποιους, ανεξήγητους, δικούς του λόγους, την έχει αποκηρύξει από τη λίστα των προσωπικών επιλογών του. Άβυσσος του καλλιτέχνη η ψυχή!

Αν, τώρα, καταφέρουμε να απαλλαγούμε από τη γοητεία που εκπέμπει το «Μanhattan», κάτι- σας βεβαιώ- δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, τότε λαμβάνουμε τραμπάλα μοναδική. Θα τα πάρω από την αρχή. Η Τζιλ, δηλαδή η Μέριλ Στριπ του 1979, πάνω στο άνθος των τριάντα Μαΐων της, παριστάνει την εξοργισμένη ξανθιά που η... κρεβατική της απογοήτευση από τον πρώην σύζυγό της (Γούντι Άλεν φυσικά) την έκανε να μετακινηθεί λεσβιακά και τώρα έχει συνάψει φλογερή ερωτική σχέση με μια μελαχρινή. Αυτή είναι η πρώτη ανατροπή. Διότι δεν αρκείται μόνο σε αυτή τη μεταλλαγή. Από την άλλη, έχει πάρει μολύβι και χαρτί και περιμένει να εκδοθεί το πρώτο βιβλίο της, στο οποίο περιγράφει την ζωή της avec Woody, με τελικό σκοπό να εκδικηθεί όλα τα αρσενικά. Προσέξτε τραμπάλα. Εξαιρετικά αμφισημική και ζαλιστική. Από τη μια- πλαγίως φυσικά-, ο Γούντι Άλεν ξεβρακώνεται ως ανίκανος σεξουαλικά, δηλαδή ο τύπος κοιτάει τις σχέσεις με ματιά φεμινιστική. Από την άλλη, βαράει ύπουλη γροθιά στο πρότυπο της ξανθιάς, δηλαδή κοιτάει με σεξιστικά γυαλιά. Μέσα και έξω. Και με το ένα και με το άλλο. Και εδώ και εκεί.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη Μέρι, δηλαδή την Νταϊάν Κίτον, μόλις- τότε- 33 ετών, που παριστάνει τη χειραφετημένη, σκεπτόμενη, κουλτουριάρα, δυναμική. Μια θρασύτατη δημοσιογράφος που θεωρεί πως ανάμεσα στους πιο υπερτιμημένους καλλιτέχνες όλων των εποχών συγκαταλέγεται ο Βαν Γκονγκ! Η Μέρι λοιπόν με αυτοπεποίθηση χιλιάδων καρ διναλίων και με τόσο ακούνητες απόψεις για καθετί που συμβαίνει στον κόσμο αυτό, είναι ολότελα μπερδεμένη και παγιδευμένη από ανελέητο αισθηματικό πανικό. Από τη μια, βγαίνει με έναν παντρεμένο διανοούμενο και κολλητό φιλαράκι του Γούντι Άλεν που το όνομά του είναι Γέιλ, όπως ακριβώς το πανεπιστήμιο Υale (Μάικλ Μέρφι). Από την άλλη, φλερτάρει ασυστόλως με τον κοντό, με το οποίο μόλις πριν από μισή ώρα είχε διαπληκτιστεί φραστικά για ζητήματα καλλιτεχνικά. Εδώ ο Γούντι τραμπαλίζεται αμφιθυμικά. Η κυρία είναι για δέσιμο, αλλά μου αρέσει.

Ωστόσο η κορυφαία αντίφασή του, εκείνη με την οποία υπογράφει το υστερόγραφο αυτής της μαγευτικής τραμπάλας, είναι η εξωφρενική σχέση του με τη 17χρονη Τρέισι (Μάριελ Χεμινγουέι, τότε μόλις δεκαοκτώ Μαΐων). Ερωτευμένη μέχρι λιποθυμίας μαζί του η μικρή, αλλά εκείνος ψύχραιμος και αποστασιοποιημένος, μόνο σύμβουλος και στο κρεβάτι συνοδός. Το μεγαλείο της τρέλας. Ο κορίτσαρος να τον εκλιπαρεί, η πινέζα να μην υποχωρεί. Σκεφτείτε το λιγάκι πιο βαθιά. Τα λέω με τη σειρά. Πρώτο, θέλουμε αυτό που δεν μας θέλει (Μέρι). Επιθυμούμε τη γυναίκα του Άλλου (πάλι Μέρι). Αδιαφορούμε γι΄ αυτόν που ως τρελός μάς θέλει (Τρέισι). Και θεωρούμε δεδομένη κάθε μονόδρομη (από την πλευρά του άλλου) σχέση. Και όχι μόνο αυτό. Κάτι ακόμα πιο τρομερό. Όλοι αυτοί, οι μεγάλοι, σκεπτόμενοι, εξωτερικά ανήσυχοι και τρομεροί (δηλαδή ο Άιζακ, ο Γέιλ, η Μέρι και η Τζιλ) αποδεικνύονται στο τέλος, επιπόλαιοι, ανασφαλείς και αγχωμένοι. Μοναδικό πλάσμα, ισορροπημένο, σοβαρό και συναισθηματικά ώριμο και κανονικό, είναι η δεκαεπτάχρονη Τρέισι που μόλις έσκασε απ΄ το αυγό. Ελπιδοφόρο μήνυμα μοναχικό μέσα σε αυτό τον τρελαμένο, νεοϋορκέζικο πανικό!

Αν και πιστεύουμε πως κάθε ταινία του αποτελεί την επιτομή του οne man show, στην πραγματικότητα το «Μanhattan» είναι αποτέλεσμα ενός χαρισματικού team. Χωρίς τη φωτογραφική ασπρόμαυρη μαγεία του Γκόρντον Ουίλις, η ιστορία μαζί με τους χαρακτήρες θα έπεφταν όπως οι πύργοι στην άμμο που χτίζει το παιδί. Από την πρώτη στιγμή η ατμόσφαιρα σε παρασύρει και σε παγιδεύει, όπως οι Σειρήνες κατάπιαν τον Οδυσσέα. Τι λέω τώρα; Από τις ελάχιστες φορές που θα ήθελα να ήμουν Superman και με τη μια να βρεθώ σε αυτό το μοναδικό νεοϋορκέζικο σκηνικό, αόρατος και αμίλητος, να συνοδεύω τους χαρακτήρες στα στέκια, τους δρόμους, τα διαμερίσματα, τα cafe και τα restaurant αυτής της γοητευτικής, αμερικανικής γωνιάς. Όλο αυτό το μπέρδεμα που προκύπτει από το σπινθηροβόλο και πνευματώδες χιούμορ του Γούντι Άλεν, μαζί με τη νοσταλγία, τη γλυκιά μελαγχολία και τη συναισθηματική αμφιθυμία, σε υπνωτίζουν σαν ναρκωτικό. Γι΄ αυτό χωρίς, κανένα δισταγμό, η πόλη μου, η ταινία μου, ο εαυτός μου!

«Μanhattan»

Τ ου 1979 αλλά φρέσκο σαν σημερινό Η καλύτερη ασπρόμαυρη κομεντί του Γούντι Άλεν Τ ρεις γυναίκες, ένας διοπτροφόρος κοντός

ΒΑΘΜΟΙ = 8

(δεν το χορταίνω, όσες φορές και να το δω)

Χαρισματικός Έλληνας από την Κολομβία

O σκηνοθέτης Ναι. Η ταινία Όχι. Διχασμός γνωστός. Προκύπτει από μια πρώτη «ακτινογραφία» της χειροποίητης ταινίας Μade in Colombia «ΡVC1» του 29χρονου Έλληνα- από Θεσσαλονίκη- Σπύρου Σταθουλόπουλου. Πριν περάσω στο ψητό, δυο λόγια γι΄ αυτό τον ταλαντούχο μικρό. Ήταν επτά χρόνων όταν η οικογένειά του μετακόμισε στην Κολομβία και μόλις στα 14 του κερδίζει το πρώτο βραβείο για ένα μικρού μήκους φιλμάκι με τον τίτλο «Dimension», το οποίο μεταδόθηκε σε εθνικό δίκτυο από την κρατική τηλεόραση. Στα 18 του επιστρέφει στα πάτρια εδάφη (ναι, έχει υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία), μετά υπογράφει την επίσης μικρή ταινία «Νekropolis» και πριν από δύο χρόνια με μια digital μηχανή υπό μάλης εφορμά στην Κολομβία και υπογράφει την πρώτη μεγάλου μήκους «ΡVC1», με την οποία καταφέρνει να βρεθεί στο Δεκαπενθήμερο των Καννών του 2007. Το βιογραφικό δεν σταματά εδώ. Σήμερα (διαβάζω στα χαρτιά) και αφού έχει αποφοιτήσει από κινηματογραφική Σχολή του Λος Άντζελες, έχει ιδρύσει δική του εταιρεία παραγωγής. Με θέληση, ταλέντο, αφοσίωση και πείσμα, μπορείς να φτάσεις πολύ ψηλά.

Ο Σταθουλόπουλος λοιπόν, έχοντας αφομοιώσει πλήρως τη «ρεαλιστική» γραφή των βίαιων, περιθωριακών ταινιών, αφηγείται ένα περιστατικό προς εντυπωσιασμό. Όχι, αυτό δεν είναι κακό. Εννέα στις δέκα φορές, κάθε ταλέντο στον κόσμο αυτό επινοεί κάτι τρομερό για να κάνει θόρυβο φεστιβαλικό. Νόμιμο και κατανοητό. Δηλαδή μια χούφτα συμμοριτών απάγουν αγροτική οικογένεια, τοποθετούν εκρηκτικό μηχανισμό στον λαιμό της μητέρας και απαιτούν από τους παρίες επτά χιλιάδες δολάρια. Ολόκληρη η ταινία έγινε μονοκοπανιά, με μια λήψη και με πλήρη έλεγχο των εκφραστικών μέσων, τόσο των ρυθμών όσο και των άγνωστων ηθοποιών. Υποδειγματική άσκηση ύφους και υπόσχεση για μέλλον εξαιρετικό. Από εκεί και πέρα, όμως, και αν κάποιος ξεχάσει όλα αυτά τα εντελώς σινεφιλικά και επειδή το ίδιο σκηνικό σε πολλές παραλλαγές το έχει δει χιλιάδες φορές, το ερώτημα που προκύπτει είναι ισοπεδωτικό: So what?

«ΡVC-1»

Εξαιρετικό ταλέντο ελληνικό Επιδέξια σκηνοθεσία Συνηθισμένη, violent, ιστορία

ΒΑΘΜΟΙ = ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΜΙΚΡΟ!

Με κομμένη την ανάσα

Το γεγονός είναι ένα και απλό. Ορατό ακόμα και από μωρό. Το δράμα δεν της πάει. Ωστόσο, το ιπτάμενο action movie είναι κολλημένο στο πετσί της μέχρι τον λαιμό. Η Αντζελίνα Ζολί είναι εδώ και «Wanted» από κάθε αρσενικό! Για να μην πολυλογώ, στη θέση του Ζανγκ Γιμού, του σκηνοθέτη της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου που με την τελειομανία και την τεχνική του πέταξε στο καναβάτσο ολόκληρο το επιτελείο του Χόλιγουντ, συμπεριλαμβανομένου του Στίβεν Σπίλμπεργκ, θα καπάρωνα την Αντζελίνα για τα επερχόμενα «Ιπτάμενα στιλέτα». Κάθε εμφάνισή της και μια εναέρια, με κομμένη την ανάσα, βουτιά στο κενό. Κάθε στιγμιαία έφοδός της και ένας αθόρυβος πυροβολισμός στον αμφιβληστροειδή του θεατή.

Το έτερο- και τελευταίο- επιχείρημα αυτού του φουριόζικου κόμικς και βιντεογκέιμ είναι το γλωσσοδετικό όνομα του σκηνοθέτη Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ. Θα πείτε «Αμερικανός». Θα πω από το Καζαχστάν, γεννημένος το 1961 και μαθητής κινηματογραφικής σχολής της (μακαρίτισσας) Σοβιετικής Ένωσης. Αμ πώς! Ο τύπος είναι τόσο δεξιοτέχνης στα εναέρια κόλπα, τα οπτικά εφέ και στο filmmaking των εναέριων, πολεμικών τεχνών, ώστε όλοι οι σκηνοθέτες- από Μatrix μέχρι Face off και Τζον Γου- είναι υποχρεωμένοι να υποκλιθούν σε αυτόν τον Ρώσο τον χοντρό.

Κατά τα άλλα, τα 110 λεπτά περνάνε μια χαρά- για την πιτσιρικαρία φυσικά. Με ένα στόρι που μπορούσε να ήταν διαφορετικό, με χιλιάδες παραλλαγές που προκύπτουν από γνωστό και συνηθισμένο σεναριακό οδηγό. Δηλαδή νεαρός, ασήμαντος και κανονικός (Τζέιμς Μακ Αβόι, δηλαδή ο Ρόμπι της «Εξιλέωσης») συλλαμβάνεται από μια killer elite, δηλαδή από Αδελφότητα πληρωμένων δολοφόνων με αρχηγό τον Μόργκαν Φρίμαν. Έτσι πληροφορείται πως είναι χαρισματικός και πως ο πατέρας του, επιφανέστατο μέλος της Αδελφότητας και αυτός, είναι νεκρός. Επομένως, πρώτα θα εκπαιδευθεί από μια αχτύπητη και ακατανίκητη Fox (Αντζελίνα Ζολί) και στη συνέχεια, μεταλλαγμένος σαν αστακός, πρέπει να σκοτώσει τον δολοφόνο του πατέρα του, έναν προδότη της ίδιας συμμορίας που αυτομόλησε και τώρα δουλεύει για λογαριασμό του με στόχο να εξοντώσει την Αδελφότητα των δολοφόνων. Δηλαδή καταιγιστική, εναέρια δράση με παιχνίδια θανάτου!

«Wanted»

Αction movie με Αντζελίνα Ζολί Αδελφότητα δολοφόνων Χάρτινο αλλά σαρωτικό

ΒΑΘΜΟΙ = 6

(χορταστικό)