Τρεις μόνον, αν και όλες ενδιαφέρουσες, τη βδομάδα αυτή οι νέες ταινίες, από τις οποίες η μία σε επανέκδοση, ευκαιρία για τον θεατή να πάρει μια ανάσα από την προηγούμενη, με τις 11 συνολικά ταινίες της, και να μπορέσει να δει κάποιες από τις σημαντικές ταινίες που δεν κατάφερε να δει πιο πριν.
Στις νέες ταινίες, η αμερικανική περιπέτεια «Wanted», που σκηνοθέτησε ο Ρώσος Τίμουρ Μπεκμαμπέτοβ, και το δραματικό θρίλερ από τη Βολιβία «PVC-1», σκηνοθετημένο από τον Ελληνα Σπύρο Σταθουλόπουλο, ενώ σε επανέκδοση προβάλλεται το «Μανχάταν», από τις αριστουργηματικές κωμωδίες του Γούντι Αλεν. Για όσους δεν πρόλαβαν να τις δουν, συνεχίζεται η προβολή των ταινιών: «Το πρόσωπο ενός άλλου», εξαιρετικό, σπάνιο αριστούργημα του Ιάπωνα Χιρόσι Τεσιγκαχάρα, «Ανταύγειες σε χρυσά μάτια», δραματική ταινία του Τζον Χιούστον με τον Μάρλον Μπράντο και την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, και μία ακόμη κωμωδία από τον Γούντι Αλεν, η απολαυστική «Τα πάντα γύρω από το σεξ».
Μανχάταν
Ο Γούντι Αλεν με τη Μάριελ Χέμινγουεϊ στην ταινία του «Μανχάταν» |
Manhattan. ΗΠΑ, 1979. Σκηνοθεσία-σενάριο: Γούντι Αλεν. Ηθοποιοί: Γούντι Αλεν, Νταϊάν Κίτον, Μάικλ Μέρφι, Μάριελ Χέμινγουεϊ, Μέριλ Στριπ, Αν Μπερν, Γουάλας Σον. 96 λεπτά.
**** ½ - Ο νευρωτικός, επιτηδευμένος κόσμος του Μανχάταν, σε μια απολαυστική, μοναδική κωμωδία, ταυτόχρονα ύμνο από τον Γούντι Αλεν στην πόλη που αγαπά.
Ο επιτηδευμένος, ψεύτικος κόσμος του Μανχάταν είναι στο στόχαστρο της απολαυστικής αυτής κωμωδίας, και μιας από τις πιο ολοκληρωμένες, του Γούντι Αλεν. Μπορεί εδώ τα γέλια να μην είναι τρανταχτά, όπως στις «Μπανάνες» ή στο «Τα πάντα γύρω από το σεξ», ο θεατής όμως γελά με τα καμώματα των χαρακτήρων που παρουσιάζει ο σκηνοθέτης-κωμικός, ακριβώς όπως και στην προηγούμενη, βραβευμένη με Οσκαρ, ταινία του «Ο νευρικός εραστής».
Ο ίδιος ο Αλεν ερμηνεύει τον Αϊζακ Ντέιβις, συγγραφέα τηλεοπτικών κωμωδιών, που έχει ήδη χωρίσει δύο φορές και που τώρα έχει μια σχέση με μια 17χρονη κοπέλα, την Τρέισι (Μάριελ Χέμινγουεϊ). Ο καλύτερός του φίλος, Γέιλ (Μάικλ Μέρφι), αν και παντρεμένος με την Εμιλι (Αν Μπερν), έχει δεσμό με μια γυναίκα που συνάντησε σε κάποιο πάρτι, τη Μαίρη Γουίλκι (Νταϊάν Κίτον), την οποία, επειδή δεν αισθάνεται ικανοποιημένος, προσπαθεί τώρα να περάσει στον Αϊζακ. Αρχικά, ο Αϊζακ αισθάνεται άβολα με τη Μαίρη, που δείχνει να έχει όλα τα ελαττώματα των ψευτοδιανοούμενων του Μανχάταν, σταδιακά όμως ανακαλύπτει πως μέσα της κρύβει μιαν άλλη, συμπαθητική, αξιαγάπητη γυναίκα.
Εκείνο που ενδιαφέρει τον Αλεν είναι, μέσα από τις σχέσεις των διαφορετικών προσώπων του, να δώσει την ατμόσφαιρα μιας πόλης, εκείνης του Μανχάταν, που ο Αλεν γνωρίζει από πρώτο χέρι και που η έξοχη μουσική του Τζορτζ Γκέρσουιν τονίζει, κάθε τόσο, με τον καλύτερο τρόπο. Πόλη που ο σκηνοθέτης περιγράφει με ξεχωριστή αγάπη, ιδιαίτερα στους περιπάτους του Αλεν με την Κίτον, σε εικόνες φωτογραφημένες σε μαυρόασπρο φιλμ, και με την ίδια αγάπη και ζεστασιά, από τον Γκόρντον Γουίλις. Ολες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με τον ίδιο τον Γούντι, όπως πάντα, απολαυστικό στον ρόλο του νευρωτικού Νεοϋορκέζου, έτοιμο πάντα να προσφέρει έξυπνες ατάκες, ενώ η Νταϊάν Κίτον δίνει τη Μαίρη με φρεσκάδα και ξεχωριστή ζωντάνια. Πολύ καλή στον ρόλο της πρώην γυναίκας τού Αϊζακ η Μέριλ Στριπ.
Με χαρακτήρες ολοκληρωμένους, πειστικούς, με έξυπνους, ευρηματικούς διαλόγους (διανθισμένους με μερικές ανεπανάληπτες ατάκες), με χιούμορ αλλά και σατιρική διάθεση σε αρκετές από τις σκηνές (παράδειγμα εκείνες με τον ψυχίατρο της Μαίρης ή εκείνες με τη λεσβία, πρώην σύζυγο του Αϊζακ, που προκαλεί προβλήματα στον Αϊζακ όταν εκδίδει βιβλίο με θέμα τον γάμο τους), ο Αλεν έφτιαξε μιαν από τις πιο «σοβαρές», ταυτόχρονα απολαυστικές κωμωδίες του, ύμνο στη Νέα Υόρκη, που κάθε φορά που τη βλέπεις ανακαλύπτεις και καινούργια στοιχεία.
**** ½ - Ο νευρωτικός, επιτηδευμένος κόσμος του Μανχάταν, σε μια απολαυστική, μοναδική κωμωδία, ταυτόχρονα ύμνο από τον Γούντι Αλεν στην πόλη που αγαπά.
Ο επιτηδευμένος, ψεύτικος κόσμος του Μανχάταν είναι στο στόχαστρο της απολαυστικής αυτής κωμωδίας, και μιας από τις πιο ολοκληρωμένες, του Γούντι Αλεν. Μπορεί εδώ τα γέλια να μην είναι τρανταχτά, όπως στις «Μπανάνες» ή στο «Τα πάντα γύρω από το σεξ», ο θεατής όμως γελά με τα καμώματα των χαρακτήρων που παρουσιάζει ο σκηνοθέτης-κωμικός, ακριβώς όπως και στην προηγούμενη, βραβευμένη με Οσκαρ, ταινία του «Ο νευρικός εραστής».
Ο ίδιος ο Αλεν ερμηνεύει τον Αϊζακ Ντέιβις, συγγραφέα τηλεοπτικών κωμωδιών, που έχει ήδη χωρίσει δύο φορές και που τώρα έχει μια σχέση με μια 17χρονη κοπέλα, την Τρέισι (Μάριελ Χέμινγουεϊ). Ο καλύτερός του φίλος, Γέιλ (Μάικλ Μέρφι), αν και παντρεμένος με την Εμιλι (Αν Μπερν), έχει δεσμό με μια γυναίκα που συνάντησε σε κάποιο πάρτι, τη Μαίρη Γουίλκι (Νταϊάν Κίτον), την οποία, επειδή δεν αισθάνεται ικανοποιημένος, προσπαθεί τώρα να περάσει στον Αϊζακ. Αρχικά, ο Αϊζακ αισθάνεται άβολα με τη Μαίρη, που δείχνει να έχει όλα τα ελαττώματα των ψευτοδιανοούμενων του Μανχάταν, σταδιακά όμως ανακαλύπτει πως μέσα της κρύβει μιαν άλλη, συμπαθητική, αξιαγάπητη γυναίκα.
Εκείνο που ενδιαφέρει τον Αλεν είναι, μέσα από τις σχέσεις των διαφορετικών προσώπων του, να δώσει την ατμόσφαιρα μιας πόλης, εκείνης του Μανχάταν, που ο Αλεν γνωρίζει από πρώτο χέρι και που η έξοχη μουσική του Τζορτζ Γκέρσουιν τονίζει, κάθε τόσο, με τον καλύτερο τρόπο. Πόλη που ο σκηνοθέτης περιγράφει με ξεχωριστή αγάπη, ιδιαίτερα στους περιπάτους του Αλεν με την Κίτον, σε εικόνες φωτογραφημένες σε μαυρόασπρο φιλμ, και με την ίδια αγάπη και ζεστασιά, από τον Γκόρντον Γουίλις. Ολες οι ερμηνείες είναι εξαιρετικές, με τον ίδιο τον Γούντι, όπως πάντα, απολαυστικό στον ρόλο του νευρωτικού Νεοϋορκέζου, έτοιμο πάντα να προσφέρει έξυπνες ατάκες, ενώ η Νταϊάν Κίτον δίνει τη Μαίρη με φρεσκάδα και ξεχωριστή ζωντάνια. Πολύ καλή στον ρόλο της πρώην γυναίκας τού Αϊζακ η Μέριλ Στριπ.
Με χαρακτήρες ολοκληρωμένους, πειστικούς, με έξυπνους, ευρηματικούς διαλόγους (διανθισμένους με μερικές ανεπανάληπτες ατάκες), με χιούμορ αλλά και σατιρική διάθεση σε αρκετές από τις σκηνές (παράδειγμα εκείνες με τον ψυχίατρο της Μαίρης ή εκείνες με τη λεσβία, πρώην σύζυγο του Αϊζακ, που προκαλεί προβλήματα στον Αϊζακ όταν εκδίδει βιβλίο με θέμα τον γάμο τους), ο Αλεν έφτιαξε μιαν από τις πιο «σοβαρές», ταυτόχρονα απολαυστικές κωμωδίες του, ύμνο στη Νέα Υόρκη, που κάθε φορά που τη βλέπεις ανακαλύπτεις και καινούργια στοιχεία.
Wanted
ΗΠΑ, 2008. Σκηνοθεσία: Τίμουρ Μπεκμαμπέτοβ. Σενάριο: Μάικλ Μπραντ, Ντέρεκ Χάας, Κρις Μόργκαν. Ηθοποιοί: Τζέιμς ΜακΑβόι, Αντζελίνα Ζολί, Μόργκαν Φρίμαν, Τέρενς Σταμπ. 110 λεπτά.
** ½ - Ενας άσημος άντρας ανακαλύπτει ξαφνικά τις υπερφυσικές δυνάμεις του, για να μπλέξει σε μια ατελείωτη περιπέτεια, σε μια ταινία δράσης, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι τα ειδικά εφέ.
Με βάση τα βιβλία κόμικς των Μαρκ Μίλαρ και Τζέι Τζι Τζόουνς, ο Ρώσος σκηνοθέτης Τίμουρ Μπεκμαμπέτοβ (που το 2006 η ταινία του «Day Watch» έσπασε όλα τα ρεκόρ εισπράξεων στη χώρα του) έφτιαξε, αυτή τη φορά στο Χόλιγουντ, μιαν από τις πιο βίαιες και γοργές σε δράση περιπέτειες που είδαμε τον τελευταίο καιρό.
Ο Γουέσλι (ένας διαφορετικός Τζέιμς ΜακΑβόι) είναι ένας άσημος, κάπως δειλός, απογοητευμένος από τη δουλειά του, υπάλληλος σε γραφείο, που ξαφνικά του δίνεται η ευκαιρία να ζήσει στον κόσμο της φαντασίας, όταν, ενώ βρίσκεται σ' ένα μπαρ, τον πλησιάζει μια άγνωστη γυναίκα, η Φοξ (Αντζελίνα Ζολί), που του αποκαλύπτει ότι στην πραγματικότητα ανήκει σε μια μυστική, προερχόμενη από αρχαίους χρόνους, αδελφότητα δολοφόνων, με υπερφυσικές δυνάμεις και με αποστολή να σκοτώνουν τους κακούς και να επαναφέρουν την αρμονία στον κόσμο. Εκείνο που κυριαρχεί στην ταινία είναι η συνεχής δράση, δράση με κυνηγητά, με αυτοκίνητα, με τρένα (με την Αντζελίνα να κρέμεται σ' ένα απ' αυτά), με δολοφόνους που κινούνται με την ίδια ταχύτητα με τις σφαίρες (σε μια σκηνή η κάμερα μετατρέπεται η ίδια σε σφαίρα), που όλα, βέβαια, επιτυγχάνονται με τα CGI, τα περιβόητα ειδικά εφέ που κυριαρχούν σε όλες τις αμερικανικές ταινίες δράσης. Ο Μπεκμαμπέτοβ, μετρ του είδους, όπως ήδη μας το αποκάλυψε στις ρωσικές ταινίες του, πετυχαίνει εδώ ό,τι καλύτερο στον τομέα του, μην αφήνοντας τον θεατή να πάρει ανάσα. Πέρα, βέβαια, από τη δράση και την ιστορία της, που μοιάζει να βγήκε από κάποιο παραμύθι, η ταινία δεν προσφέρει τίποτε το ξεχωριστό. Στη δράση όμως και στις τεχνικές της επιτεύξεις είναι «τοπ».
** ½ - Ενας άσημος άντρας ανακαλύπτει ξαφνικά τις υπερφυσικές δυνάμεις του, για να μπλέξει σε μια ατελείωτη περιπέτεια, σε μια ταινία δράσης, όπου κυρίαρχο στοιχείο είναι τα ειδικά εφέ.
Με βάση τα βιβλία κόμικς των Μαρκ Μίλαρ και Τζέι Τζι Τζόουνς, ο Ρώσος σκηνοθέτης Τίμουρ Μπεκμαμπέτοβ (που το 2006 η ταινία του «Day Watch» έσπασε όλα τα ρεκόρ εισπράξεων στη χώρα του) έφτιαξε, αυτή τη φορά στο Χόλιγουντ, μιαν από τις πιο βίαιες και γοργές σε δράση περιπέτειες που είδαμε τον τελευταίο καιρό.
Ο Γουέσλι (ένας διαφορετικός Τζέιμς ΜακΑβόι) είναι ένας άσημος, κάπως δειλός, απογοητευμένος από τη δουλειά του, υπάλληλος σε γραφείο, που ξαφνικά του δίνεται η ευκαιρία να ζήσει στον κόσμο της φαντασίας, όταν, ενώ βρίσκεται σ' ένα μπαρ, τον πλησιάζει μια άγνωστη γυναίκα, η Φοξ (Αντζελίνα Ζολί), που του αποκαλύπτει ότι στην πραγματικότητα ανήκει σε μια μυστική, προερχόμενη από αρχαίους χρόνους, αδελφότητα δολοφόνων, με υπερφυσικές δυνάμεις και με αποστολή να σκοτώνουν τους κακούς και να επαναφέρουν την αρμονία στον κόσμο. Εκείνο που κυριαρχεί στην ταινία είναι η συνεχής δράση, δράση με κυνηγητά, με αυτοκίνητα, με τρένα (με την Αντζελίνα να κρέμεται σ' ένα απ' αυτά), με δολοφόνους που κινούνται με την ίδια ταχύτητα με τις σφαίρες (σε μια σκηνή η κάμερα μετατρέπεται η ίδια σε σφαίρα), που όλα, βέβαια, επιτυγχάνονται με τα CGI, τα περιβόητα ειδικά εφέ που κυριαρχούν σε όλες τις αμερικανικές ταινίες δράσης. Ο Μπεκμαμπέτοβ, μετρ του είδους, όπως ήδη μας το αποκάλυψε στις ρωσικές ταινίες του, πετυχαίνει εδώ ό,τι καλύτερο στον τομέα του, μην αφήνοντας τον θεατή να πάρει ανάσα. Πέρα, βέβαια, από τη δράση και την ιστορία της, που μοιάζει να βγήκε από κάποιο παραμύθι, η ταινία δεν προσφέρει τίποτε το ξεχωριστό. Στη δράση όμως και στις τεχνικές της επιτεύξεις είναι «τοπ».
PVC-1
Σκηνή από την ταινία του Σπύρου Σταθουλόπουλου «PVC-1» |
Κολομβία, 2007. Σκηνοθεσία: Σπύρος Σταθουλόπουλος. Σενάριο: Ντουάιτ Ισταμπούλκιαν, Σπύρος Σταθουλόπουλος. Ηθοποιοί: Ντάνιελ Παέζ, Χιούγκο Περέιρα, Αλμπέρτο Σορνόζα. 85 λεπτά.
** ½ - Το σασπένς και η χρήση τού μονοπλάνου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του ενδιαφέροντος αυτού θρίλερ, γύρω από μια γυναίκα, όμηρο τρομοκρατών, παγιδευμένη με ωρολογιακή βόμβα γύρω από τον λαιμό της.
Η βραβευμένη σε διάφορα φεστιβάλ, μαζί κι εκείνο της Θεσσαλονίκης, ταινία που σκηνοθέτησε ο Ελληνας σκηνοθέτης Σπύρος Σταθουλόπουλος, που από 14 χρόνων ζει στην Κολομβία, έχει για θέμα της μιαν αληθινή ιστορία που συνέβη στη λατινοαμερικανική αυτή χώρα το 2000. Την ιστορία μιας γυναίκας που μια σπείρα τρομοκρατών μετέτρεψε σε ανθρώπινη βόμβα (βάζοντας ωρολογιακή βόμβα-κολάρο στον λαιμό της), στην προσπάθειά τους να πάρουν λύτρα από την οικογένειά της. Πέρα από την παράξενη ιστορία, η ταινία έχει και μιαν άλλη, πιο σημαντική, πρωτοτυπία: είναι γυρισμένη σε πραγματικό χρόνο και με ένα συνεχές πλάνο.
Εκείνο που ενδιαφέρει πάνω απ' όλα τον σκηνοθέτη είναι η τεχνική καινοτομία του μονοπλάνου - κάτι που είχε πετύχει πιο πριν ο Σοκούροφ στην ταινία του «Ρωσική κιβωτός». Ενώ με την παρουσία της βόμβας-κολάρο έχουμε κι ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα, το πρόβλημα του χρόνου και το πόσο κρίσιμος είναι αυτός για την παγιδευμένη γυναίκα (αλλά και για τον θεατή που παρακολουθεί), στοιχείο που προσφέρεται για τη δημιουργία του σασπένς. Ομως, παρά την όλη ατμόσφαιρα που η ταινία πετυχαίνει χάρη στο μονοπλάνο και τον τρόπο που το χειρίζεται ο Σταθουλόπουλος (ο ίδιος έκανε και τον οπερατέρ και ήταν υπεύθυνος και για τον ήχο), η ταινία, εξαιτίας του περιορισμού του μονοπλάνου, χάνει τελικά κάτι από το σασπένς της, ενώ, πέρα από τη δράση, η μέθοδος αυτή του γυρίσματος περιορίζει και την όποια σε βάθος ανάπτυξη χαρακτήρων. Πάντως, η ταινία μάς αποκαλύπτει έναν σκηνοθέτη με ωραίες, πρωτότυπες ιδέες, που μπορεί να προσφέρει πολλά στο μέλλον. *
** ½ - Το σασπένς και η χρήση τού μονοπλάνου είναι τα κύρια χαρακτηριστικά του ενδιαφέροντος αυτού θρίλερ, γύρω από μια γυναίκα, όμηρο τρομοκρατών, παγιδευμένη με ωρολογιακή βόμβα γύρω από τον λαιμό της.
Η βραβευμένη σε διάφορα φεστιβάλ, μαζί κι εκείνο της Θεσσαλονίκης, ταινία που σκηνοθέτησε ο Ελληνας σκηνοθέτης Σπύρος Σταθουλόπουλος, που από 14 χρόνων ζει στην Κολομβία, έχει για θέμα της μιαν αληθινή ιστορία που συνέβη στη λατινοαμερικανική αυτή χώρα το 2000. Την ιστορία μιας γυναίκας που μια σπείρα τρομοκρατών μετέτρεψε σε ανθρώπινη βόμβα (βάζοντας ωρολογιακή βόμβα-κολάρο στον λαιμό της), στην προσπάθειά τους να πάρουν λύτρα από την οικογένειά της. Πέρα από την παράξενη ιστορία, η ταινία έχει και μιαν άλλη, πιο σημαντική, πρωτοτυπία: είναι γυρισμένη σε πραγματικό χρόνο και με ένα συνεχές πλάνο.
Εκείνο που ενδιαφέρει πάνω απ' όλα τον σκηνοθέτη είναι η τεχνική καινοτομία του μονοπλάνου - κάτι που είχε πετύχει πιο πριν ο Σοκούροφ στην ταινία του «Ρωσική κιβωτός». Ενώ με την παρουσία της βόμβας-κολάρο έχουμε κι ένα άλλο ενδιαφέρον θέμα, το πρόβλημα του χρόνου και το πόσο κρίσιμος είναι αυτός για την παγιδευμένη γυναίκα (αλλά και για τον θεατή που παρακολουθεί), στοιχείο που προσφέρεται για τη δημιουργία του σασπένς. Ομως, παρά την όλη ατμόσφαιρα που η ταινία πετυχαίνει χάρη στο μονοπλάνο και τον τρόπο που το χειρίζεται ο Σταθουλόπουλος (ο ίδιος έκανε και τον οπερατέρ και ήταν υπεύθυνος και για τον ήχο), η ταινία, εξαιτίας του περιορισμού του μονοπλάνου, χάνει τελικά κάτι από το σασπένς της, ενώ, πέρα από τη δράση, η μέθοδος αυτή του γυρίσματος περιορίζει και την όποια σε βάθος ανάπτυξη χαρακτήρων. Πάντως, η ταινία μάς αποκαλύπτει έναν σκηνοθέτη με ωραίες, πρωτότυπες ιδέες, που μπορεί να προσφέρει πολλά στο μέλλον. *
No comments:
Post a Comment