ΣΟΚ ΧΩΡΙΣ ΜΟΝΤΑΖ

Μια σκληρή, «εκρηκτική» ταινία βγαίνει την Πέμπτη στα σινεμά. Πρόκειται για το «PVC-1» του 29χρονου Σπύρου Σταθουλόπουλου, ανερχόμενου έλληνα σκηνοθέτη από την Κολομβία, που ήδη έδειξε τη σκληρή αγωνιώδη ταινία του, σε Κάνες και Θεσσαλονίκη, εντυπωσιάζοντας μέχρι και το Χόλιγουντ.

Το «PVC-1», που απέσπασε τον «Αργυρο Αλέξανδρο» στη Θεσσαλονίκη, αποτελεί και τεχνικό επίτευγμα αφού πρόκειται για ένα μονοπλάνο 85 περίπου λεπτών. Βασίστηκε, μάλιστα, σε πραγματικό γεγονός -μια ιδιότυπη τρομοκρατική επίθεση στην Κολομβία το 2000: μια μητέρα εξαναγκάζεται να φορέσει ένα κολάρο-βόμβα και παλεύει να επιβιώσει πριν αυτό εκραγεί.

Η ταινία ξεκινάει μέσα από τη σκοπιά των τρομοκρατών-απαγωγέων, που οδηγούν το αυτοκίνητό τους προς την αγροικία της ανύποπτης οικογένειας. Στόχος τους είναι να τους αποσπάσουν τα χρήματα που πιστεύουν πως η (φτωχή) οικογένεια κρύβει. Εγκέφαλος ένας αμείλικτος Κολομβιανός, που δεν διστάζει να απειλήσει ακόμα και τον ίδιο του τον ανιψιό, με ένα πιστόλι στον κρόταφο. Μαζί τους κουβαλούν ένα κολάρο γεμάτο εκρητικά (pvc) που λίγο αργότερα θα «κλειδώσουν» στο λαιμό της ταλαίπωρης μητέρας μπροστά στα μάτια του συζύγου της και των τριών παιδιών της. Αν η οικογένεια δεν καταβάλει λύτρα, η βόμβα θα πυροδοτηθεί με τηλεχειρισμό.

Ολη η ταινία στο εξής είναι η προσπάθεια των πανικόβλητων ανθρώπων να διασχίσουν με το κολάρο-βόμβα την κολομβιανή ζούγκλα ώστε να συναντήσουν έναν πυροτεχνουργό που θα επιχειρήσει να σώσει τη γυναίκα αλλά και τον εαυτό του...

Ο Σταθουλόπουλος καταγράφει με νατουραλισμό, αλλά και με ελλειπτικότητα το ιδιότυπο αυτό ρόουντ μούβι, δίνοντας στην ταινία έναν έντονα ντοκιμαντερίστικο χαρακτήρα.

• Με μία ανάσα

Ο θεσσαλονικιός σκηνοθέτης έζησε από παιδί μαζί με τους γονείς του στην Κολομβία και σήμερα ολοκληρώνει τις σπουδές του στο Λος Αντζελες. Η αληθινή αυτή ιστορία τον κέντρισε γιατί θίγει δύο ζητήματα που τον απασχολούν ιδιαίτερα: «Το πόσο άτεγκτος είναι ο χρόνος και το πόσο ευαίσθητη είναι η ζωή. Η τρομοκρατία είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα που εξαπλώνεται σαν ιός», μας είχε πει λίγο πριν από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Γιατί όμως θέλησε να κινηματογραφήσει το περιστατικό με ένα μονοπλάνο; «Η συγκεκριμένη ταινία έχει άμεση σχέση με τον χρόνο και τον χρόνο δεν μπορούμε να τον τεμαχίσουμε. Ο άλλος λόγος είναι πως έτσι οι ηθοποιοί κάνουν μια πιο αληθινή δουλειά: αν βάλεις έναν ηθοποιό να τρέχει για δέκα λεπτά και τραβάς δέκα λεπτά ταινίας, ο ηθοποιός στο τέλος είναι στ' αλήθεια κουρασμένος».

Για τρεις μήνες γυμναζόταν ένα τρίωρο κάθε μέρα για να μπορεί να αντέξει το βάρος της φορητής κάμερας στη ζούγκλα. Κάθε μέρα, επί τέσσερις μέρες, γύριζε ολόκληρη την ταινία, παλεύοντας συνεχώς με τον ήλιο ώστε να μη δείξει τη σκιά του!

Αυτή πάντως δεν ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία του κινηματογράφου που μια ταινία μεγάλου μήκους αποτελεί ένα τεράστιο μονοπλάνο, γυρισμένο με μία και μόνη λήψη: Τα πρωτεία έχει η «Ρωσική Κιβωτός» του Αλεξάντερ Σοκούροφ, που ο σκηνοθέτης της γύρισε το 2002 εξ ολοκλήρου στο θρυλικό Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης. Επειτα από μήνες προετοιμασίας, η 90λεπτη ταινία του γυρίστηκε σε μία μόλις ημέρα, με μία και μοναδική λήψη στις 33 αίθουσες τέχνης του Μουσείου. Εντυπωσιακό, αν σκεφτεί κανείς πως χρησιμοποιήθηκαν 867 ηθοποιοί, περισσότεροι από 1.000 κομπάρσοι, τρεις συμφωνικές ορχήστρες και αναρίθμητα κοστούμια και περούκες της εποχής! Η ταινία ολοκληρώθηκε, όπως και στην περίπτωση του «PVC-1», χωρίς κανένα κόψιμο (cut) και συνεπώς χωρίς καθόλου μοντάζ.

Της ΕΥΑΝΝΑΣ ΒΕΝΑΡΔΟΥ,Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία /7, 06/07/2008