- Το φθινόπωρο αρχίζει με πληθώρα ολόφρεσκων παραγωγών. Εκτός των κάτωθι - αναλυτικότερης αναφοράς - ταινιών, προβάλλονται ακόμη: Η μεταγλωττισμένη στα ελληνικά, αμερικάνικη παιδική κωμωδία τρισδιάστατης τεχνικής «Σαν το σκύλο με τη γάτα 2: Η εκδίκηση της Κίτι Γκάλορ» του 2010, η ελληνική αστυνομική ταινία του Φωκίωνα Μπόγρη «Κάθαρση», παραγωγής 2009 και διάρκειας 79΄, καθώς και μια αμερικάνικη κωμωδία του 2005, σε σκηνοθεσία Τζέισον Ράιτμαν και με τίτλο «Thank you for smoking». Το «μπριγιάν» της εβδομάδας προβάλλεται στον κινηματογράφο «Σινέ Νίκαια», στη Νίκαια. Πρόκειται για την εκπληκτική κλασική ταινία του προοδευτικού Ιταλού - εβραϊκής καταγωγής - κινηματογραφιστή Gillo Pontecorvo (1919-2006) «Η μάχη του Αλγερίου» από το 1966. Μην τη χάσετε!
ΚΡΙΤΙΚΗ, ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Πέμπτη 23 Σεπτέμβρη 2010
- ΜΑΪΚΛ ΓΟΥΙΝΤΕΡΜΠΟΤΟΜ: Ο δολοφόνος μέσα μου
Ταινία αστυνομική, θρίλερ, ψυχολογικό δράμα, γουέστερν ... όλα αυτά σε ένα. Το πόνημα εκθειάζει ένα είδος βίας απάνθρωπα ωμό, βία που μάλιστα αποτυπώνει με κάθε λεπτομέρεια δίνοντας την αίσθηση ότι αυτές οι σκηνές υπάγονται σε πραγματικό και όχι σε συμβατικό χρόνο. Ολόκληρο το φιλμ διαπερνάται από το στοιχείο της φρικιαστικής βίας. Αιφνίδιας αρχικά, προβλέψιμης στο έπακρο όμως όσο επαναλαμβάνεται. Πρόκειται για μεταφορά στον κινηματογράφο του ομώνυμου μυθιστορήματος του Jim Thompson, ο οποίος παρότι ουδέποτε συνέγραψε κινηματογραφικό σενάριο υπήρξε άριστος στη σύνθεση διαλόγων για το σινεμά. Συνεργάστηκε μάλιστα με τον Στάνλι Κούμπρικ στους διαλόγους της ταινίας του τελευταίου «Τhe Killing» (1956).
Ο Thompson υπήρξε σεσημασμένος αλκοολικός. Το έργο του αγγίζει τα όρια της τρέλας. Παραφροσύνη που αναδίνει μπόχα υγρασίας από το ποτό και τον ιδρώτα. Γράφει για τον εσωτερικό ανίατο πόνο, για τον ψυχικό, ανεξίτηλο τραυματισμό και την ψυχολογική διαταραχή. Υπήρξε μια εποχή που ο Κούμπρικ σκεφτόταν σοβαρά να κάνει ταινία το εν λόγω μυθιστόρημα, άλλαξε όμως γνώμη μόλις συνειδητοποίησε ότι δε θα έβρισκε στούντιο που να δεχόταν να χρηματοδοτήσει μια τόσο ζοφερή παραγωγή. Πράγματι, όλη η ταινία περιστρέφεται γύρω από τις μέρες και τα έργα ενός ψυχικά διεστραμμένου βοηθού σερίφη κάπου στις πολιτείες του αμερικάνικου επαρχιώτικου νότου στις αρχές της δεκαετίας του '60, ενός ψυχοπαθούς, κατά συρροή, δολοφόνου. Τολμώ να ισχυριστώ ότι όποιο φροϋδικού, ψυχαναλυτικού τύπου υλικό - δίνεται κυρίως σε μορφή φλας μπακ πλάνων - που παραπέμπει στο ιστορικό του βοηθού σερίφη, στο μακρινό παρελθόν της παιδικής ηλικίας, γεγονότα που το υλικό αυτό υπαινίσσεται ως αίτιο της διεστραμμένης του συμπεριφοράς, θα έπρεπε να είχε οργανωθεί μέσα στο φιλμ με διαφορετικό τρόπο, ώστε να καθίσταται αποτελεσματικό ως προς την ικανότητά του να πείσει για το συσχετισμό με την τωρινή εγκληματική φύση και να μην αφήνει παράθυρα συσχετίζεται δυσανάλογα με την έκταση και ένταση της βίας, να μη φαντάζει επιφανειακό κι ανίσχυρο.
Την τυχόν αρχική γοητεία της ταινίας επισκιάζει μάλλον γρήγορα η λανθάνουσα ανακολουθία και το αυθαίρετο της συμπεριφοράς του πρωταγωνιστή. Ο ρόλος του δολοφόνου θα έπρεπε να εμφανίζεται ο ίδιος πεισμένος ως τα μύχια ότι σκοτώνει γιατί πρέπει να κάνει το σωστό και διαπράττει το έγκλημα, γιατί δε γίνεται να κάνει απολύτως τίποτε άλλο. Ο δολοφόνος στο φιλμ εμφανίζεται να μην έχει πειστεί ο ίδιος γι' αυτό που κάνει. Ας αφήσουμε τον άλλο άρρωστο ρόλο της μαζοχίστριας πόρνης, μια κατασκευή που δραματουργικά αιωρείται, παραπαίει και καταλήγει εντελώς γελοία. Ταινία ακατάληπτη, χωρίς κανέναν λόγο ύπαρξης.
Οσο για τις ερμηνείες που είναι όντως καλές ... από τέτοιες βρίθει ο τόπος ... χρειάζεται και κάτι πέρα απ' αυτό! Εν κατακλείδι, όσο περνά ο χρόνος κατανοώ ότι μάλλον πρέπει να είσαι εγκληματίας στη χώρα της ελευθερίας για να σου διασφαλίσουν οι νόμοι σεβασμό στα ατομικά σου δικαιώματα. Ενώ από τη μέση της ταινίας οι σοβαρότεροι τοπικοί παράγοντες εξουσίας υποψιάζονται βάσιμα ότι ο δράστης των απεχθών δολοφονιών δεν μπορεί παρά να είναι ο βοηθός σερίφης - έτσι τουλάχιστον μας δείχνει ο σκηνοθέτης, δεν κάνουν τίποτα προληπτικά... Ο σεβασμός της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων είναι όντως κάτι το συγκινητικό!Παίζουν: Κέισι Αφλεκ, Τζέσικα Αλμπα, Κέιτ Χάντσον, Ελίας Κοτέας, Μπιλ Πούλμαν, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
- ΟΛΙΒΕΡ ΣΤΟΟΥΝ: Γουόλ Στριτ
Ο χρηματιστής Gordon Gekko βγαίνει από τη φυλακή ταπεινωμένος, αλλά αποφασισμένος να ξαναβρεθεί στο προσκήνιο. Χρηματιστικό κεφάλαιο, λειτουργία του, μετοχές, κερδοσκοπία. Ενας νεαρός χρηματιστής οικολόγος και ιδεαλιστής.
Μια σχέση μέντορα και μαθητή. Μπόνους, πριμ, χρηματιστηριακό κραχ. Συνεδριάσεις για την κρίση. Πολυτελή κοσμικά σουαρέ. Ενα νεαρό ζευγάρι που αρχίζει τη ζωή του. Μια κόρη που δεν πιστεύει πια στον πατέρα της ... Σκηνοθεσία και αίσθηση του μοντάζ ιδιαίτερα εμπνευσμένη. 23 χρόνια μετά το «Wall Street» του 1987, ο Ολιβερ Στόουν επανέρχεται στον κόσμο του «ναού του καπιταλισμού», στον περιβάλλον των μετοχών, των χρηματιστών και των golden boys.
Παρά το ευνοϊκό περικείμενο του μύθου, όπου μέσα του χώρεσαν αντιπροσωπευτικά στοιχεία της εποχής, τζόγος με τα ακίνητα, μεγάλες κερδοφόρες μπίζνες με την πράσινη ενέργεια, ιστοσελίδες στο διαδίκτυο που χειρίζονται την πληροφορία ... παρά το αγκωνάρι του φιλμ, τον Μάικλ Ντάγκλας, με έναν λαμπρό μονόλογο για την οικονομική κρίση και έναν αντίστοιχο «συγκινητικό» για τις ενοχές του πατέρα που δεν ήταν δίπλα στο παιδί του, όταν έπρεπε, η ταινία αδυνατίζει λεπτό το λεπτό. Μια από τα ίδια, τα κοινότοπα...
Παίζουν: Σάια Λα Μπεφ, Μάικλ Ντάγκλας, Ελι Γουάλας, Κάρεϊ Μάλιγκαν, Φρανκ Λαντζέλα, Τζος Μπρολίν, κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).
- ΛΙΚ ΜΠΕΣΟΝ: Οι απίστευτες περιπέτειες της Αντέλ
Πλουμιστό αλλά ξεκούρδιστο και άψυχο το πρώτο μέρος της κινηματογραφικής τριλογίας, της ξακουστής σειράς κόμικς με ηρωίδα την αυθάδη νεαρή δημοσιογράφο Adele Blanc-Sec, φιγούρα που γέννησε ο σκιτσογράφος Jacques Tardi, στα τέλη της δεκαετίας του '70.
Στην οθόνη παρελαύνουν αστυνομικοί, δημοσιογράφοι, κυνηγοί, εξερευνητές, ερωτευμένοι Σλάβοι, πτεροδάκτυλοι, πρόβατα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σκύλοι, μούμιες, δήμιοι ...και ήδη από τις πρώτες σκηνές κάτι δεν πάει καλά. Η ταινία του Λικ Μπεσόν - λόγω πρωτογενούς υλικού της - είχε προδιαγραφές μιας φαντασμαγορικά διασκεδαστικής παραγωγής, ενός λαϊκού κινηματογραφικού θεάματος για όλες τις ηλικίες, μιας διασταύρωσης του φανταστικού, του περιπετειώδους και του χιουμοριστικού... Τελικά, όμως, δεν προκάλεσε την παραμικρή συγκίνηση. Ισως φταίει ότι ο Μπεσόν δεν υιοθέτησε το πνεύμα των κόμικς, ή ότι κατακερματίζει το ρυθμό των τέλειων αφηγηματικών σχημάτων, ίσως ότι αρκέστηκε στο περίγραμμα κάθε φιγούρας, χωρίς να εμφυσήσει σ' αυτήν ζωή κατά το πνεύμα του γεννήτορα της σειράς, ίσως όμως φταίει το θλιβερά φτωχό σενάριο και οι ανάλατοι διάλογοι - παρά το γεγονός ότι ο Μπεσόν στρίμωξε στην μιάμισης ώρας ταινία του δυο αυτόνομες περιπέτειες της Adele Blanc-Sec. Πάντως, οι αιγυπτιακές μούμιες που ξεχύνονται από το Λούβρο, όπου εκτίθενται σε κοινή θέα, για βόλτα στο νυχτερινό Παρίσι είναι εκπληκτικές!
Βρισκόμαστε στο Παρίσι των αρχών του 20ού αιώνα, για την ακρίβεια στο 1912 και η νεαρή, αποφασιστική δημοσιογράφος Adele έχει έναν και μοναδικό σκοπό: Να βγάλει την αδελφή της από το κώμα χρόνων που βρίσκεται μετά από δυστύχημα σε γήπεδο του τένις.
Οι σημαντικότεροι ειδικοί αδυνατούν να τη βοηθήσουν, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Μοναδική λύση η φυγή στην Αίγυπτο και η αναζήτηση της ξακουστής μούμιας - προσωπικού γιατρού των Φαραώ - του μόνου που θα μπορούσε να την αναστήσει. Την ίδια στιγμή, εντελώς αναπάντεχα, εκκολάπτεται μυστηριωδώς ένα τεράστιο αυγό πτεροδάκτυλου, ηλικίας 136 εκατομμυρίων ετών, στο Μουσείο του Κήπου των Φυτών όπου εκτίθετο, σκορπώντας τον πανικό στο Παρίσι, σε κατοίκους, γη και ουρανό.
Παίζουν: Λουίζ Μπουργκουάν, Ματιέ Αμαλρίκ, Ζιλ Λελούς, Ζαν-Πολ Ρουβ, Ζακί Νερκεσιάν, Φιλίπ Ναόν, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2010).
No comments:
Post a Comment