ΚΡΙΣΤΙΝ ΣΚΟΤ ΤΟΜΑΣ. ΜΗΔΕΙΑ ΜΕ ΑΙΤΙΑ

ΠΡΟΣΩΠΟ

Στη νέα ταινία «Απλά... σ' αγαπώ», που προβάλλεται ήδη στη χώρα μας, υποδύεται μια γυναίκα η οποία έχει σκοτώσει το παιδί της. Η ίδια εξηγεί πώς προσήγγισε έναν τόσο απαιτητικό ρόλο

«Θεέ μου!.. Είναι τόσο δύσκολο να μιλήσει κανείς για αυτή την ταινία!»

Το μικρό αλλά έντονο ξέσπασμα της Κριστίν Σκοτ Τόμας, στα μέσα περίπου της ημίωρης συνομιλίας που είχαμε στο περασμένο Φεστιβάλ του Βερολίνου, ήταν δικαιολογημένο. Η ηθοποιός βρισκόταν σε υπερένταση και οι λόγοι ήταν δύο:

Πρώτον, ήταν πολύ κουρασμένη. Εκείνη την ημέρα του περασμένου Φλεβάρη είχε ξυπνήσει στο Παρίσι, είχε φάει μεσημεριανό στο Λονδίνο, απ' όπου ταξίδεψε για Βερολίνο, απ' όπου θα επέστρεφε στο Παρίσι τα μεσάνυχτα, αμέσως έπειτα από αυτή τη συνομιλία.

Δεύτερον, δεν της άρεσε καθόλου που ήταν αναγκασμένη να απαντά σε ερωτήσεις σχετικές με την ηρωίδα της τελευταίας της ταινίας «Απλά... σ' αγαπώ». Εκεί όπου η κομψή αριστοκράτισσα του «Αγγλου ασθενούς» έδωσε την πραγματική ερμηνεία της ζωής της, παίζοντας μια τραγική παιδοκτόνο. Μια σύγχρονη Μήδεια...

Μόνον που η Ζιλιέτ, όπως ονομάζεται η ηρωίδα της Κριστίν Σκοτ Τόμας στο «Απλά... σ' αγαπώ», σκότωσε το παιδί της για να το λυτρώσει. Το παιδί ήταν καταδικασμένο να πεθάνει, καθώς έπασχε από μια ανίατη μορφή καρκίνου - κάτι που η μητέρα δεν αποκάλυψε ποτέ στη δίκη που ακολούθησε. Επειτα από 15 χρόνια κάθειρξης, επιμένει να κρατά το μυστικό για τον εαυτό της στο σπίτι της αδελφής της (Ελσα Ζίλμπερσταϊν) που τη στηρίζει στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής...

Ολα τα παραπάνω, συν την κούραση, ήταν που προκαλούσαν σύγχυση στην Κριστίν Σκοτ Τόμας. Η δουλειά της στην ταινία «Απλά... σ' αγαπώ» είχε προ καιρού τελειώσει, όμως να που μέσα στην πολυτελή αίθουσα του ξενοδοχείου Adlon Kempinski ήταν υποχρεωμένη να τα «ξαναβλέπει» μπροστά της.

Η αμηχανία της ήταν φανερή. Κόμπιαζε. Επαναλάμβανε τις ερωτήσεις σαν να ήθελε να τις καταλάβει καλύτερα. Ενίοτε τραβούσε προς τα πίσω τα κοντά καστανά μαλλιά της, κρατώντας τα με το ένα χέρι ψηλά. Το θέαμα ήταν αστείο. Διόρθωνε συνέχεια και χωρίς να υπάρχει λόγος τις τιράντες του μαύρου Gucci κρουαζέ της. Χάιδευε τα μεγάλα σκουλαρίκια της. Σταύρωνε χέρια, σούφρωνε χείλη, έσμιγε μάτια και φρύδια, δημιουργώντας μια σειρά από ρυτίδες στο πλατύ μέτωπο του μικρού προσώπου της... [Ι. ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 8/6/2008]